Opening Film Fest Gent

Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.

Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.

Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉

Within Temptation in de Lotto Arena

Gisteren spoorde ik voor de tweede dag op rij naar Antwerpen. Ditmaal stapte ik echter uit in Antwerpen-Berchem om vervolgens met de blue-bike naar de Lotto Arena te fietsen. Een aangename fietstocht langs het comfortabele Ringfietspad. Een tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Zeker omdat ik mijn fiets gewoon letterlijk voor de ingang van de Lotto Arena kon stallen.

Na een sanitaire stop, kocht ik mij een glaasje champagne en voegde ik mij bij mijn broer, zijn vriendin en een bevriend koppel voor het concert van Within Temptation, met Annisokay in het voorprogramma. He optreden van de groep Annisokay liet mij eerlijk gezegd vrij koud, maar amai, Sharon den Adel en haar muzikanten maakten dat meer dan goed! Wat een stem! Wat een présence! En de begeleidende graphics die op het podium achter de band werden geprojecteerd, mochten er ook zijn. Een waardige ondersteuning voor de muziek.

Na het concert nam ik snel afscheid van mijn gezelschap, want ik moest mijn spullen nog uit de locker halen en ik wilde op tijd zijn om mijn trein te halen. Jammer genoeg was ik net te laat voor de rechtstreekse trein van 22.53u en moest ik dus de trein van 23.12u nemen met een overstap in Mechelen. Het eerste stuk van de rit zat ik op een Desiro vol met Chinezen die afhaaleten aan het consumeren waren. Ik kreeg er bijna zelf honger van. 😉

De overstap in Mechelen verliep vlot. Al moest ik er wel een klein spurtje uit persen omdat ik maar vijf minuten had om mijn aansluiting te halen. De NMBS denkt aan mijn conditie. 😉

Diner bij Au Vieux Port op het Eilandje

Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen voor aan date met mijn lieve vriendin uit West-Vlaanderen die tegenwoordig de helft van haar tijd doorbrengt bij haar vriend in Antwerpen. Eerlijk, voor mij is het een pak makkelijker om naar Antwerpen te sporen dan naar het verre Roeselare. 😉

Mijn vriendin wachtte me op aan het station en samen wandelden we over het Astridplein naar het Eilandje.

Originele reclame op het Astridplein:

Het was een zalige herfstdag. Warm genoeg om buiten te aperitieven op het mooie terras van Den Tros. Mijn vriendin had net een promotie gekregen en aangezien ikzelf ook aan een nieuw professioneel avontuur begonnen ben, was een glas champagne hier wel aan de orde.

Voor het diner begaven we ons naar Au Vieux Port een heel statige, klassieke zaak met houten lambrizeringen en voornamelijk een ouder cliënteel. De prijzen van de gerechten op de menukaart benaderden de leeftijd van de klanten: aan de hoge kant. 😉 Niet meteen een zaak die ik met mijn hippe vriendin zou associëren. Bleek dat ze zich van restaurant vergist had en eigenlijk bij Bacchus had willen reserveren. Hahaha, typisch. 😉

Omdat we al een glaasje champagne achter de kiezen hadden, konden we niet anders dan op hetzelfde elan verder gaan. Tot mijn grote vreugde kregen we een glas Perrier-Jouët voorgezet, geserveerd in het prachtige glas met de bloemen. Vervolgens kozen we het goedkoopste hoofdgerecht op de kaart: de steak tartare. En dat hebben we ons niet beklaagd: dit gerecht benaderde werkelijk de perfectie. En de heerlijke Bourgondische wijn maakte het geheel af.

Omdat de prijzen nogal pittig waren, besloten we het dessert te skippen, maar kijk, we kregen nog wat mignardises van het huis aangeboden. Laat ons zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat mijn vriendin zich van restaurant had vergist. 😉

Na het diner wandelden we terug richting centrum. We passeerden langs Café Cousteau en ja, de neonverlichting met de welluidende woorden ‘Kut met Peren’ maakte dat wij een plekje uitkozen op het terras. Helaas de witte wijn was gewoonweg niet te drinken. En dan ben ik nog beleefd. Ik vermoed dat dit een plek is waar je beter een biertje bestelt.

Gelukkig konden we de avond afsluiten op het terras van Joe’s. Amai, wat een contrast! Supervriendelijke uitbater en uitstekende wijntjes.

Een avond om een strik rond te doen. En ik moest zelfs niet lopen om de trein naar Leuven te halen!

Teamdag in het glorieuze Kasteel van Gaasbeek

Nog steeds één van mijn favoriete plekken in het Pajottenland. Alleen jammer dat het kasteel zelf zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer. Gelukkig mocht ik deze ochtend meerijden met een lieve collega uit het Leuvense! En tot mijn verbazing zat het verkeer richting Gaasbeek zelfs mee.

We startten de dag met een warm drankje in Café Carletto, gevolgd door een rondleiding in het kasteel zelf. Hoe vaak ik er ook kom, de plek zelf weet me steeds weer te betoveren.

Voor de lunch trokken we naar Taverne Klein Nederlo, waar we op de laatste teamactiviteit van het team in de huidige samenstelling klonken en ik smulde van een werkelijk uitstekende groentenlasagne. De lasagne was van zo’n stevig kaliber dat we aan onze tafel besloten drie thees/koffies gourmand te bestellen, zodat we de kleine versnaperingen konden delen. Geen plek meer voor een groot dessert.

Daarna keerden we terug naar het kasteel om in de ronde torenkamer elkaar te bekampen in een heuse muziekquiz. Mijn team droeg de ronkende naam ‘De Romeo’s’ en tot mijn grote verbazing slaagden we er zelfs in een gedeelde eerste plaats te veroveren! En dat dankzij het feit dat ik de begintune van de serie Community herkende. We vormden trouwens een geweldig team, elk met zijn eigen sterktes.

De rit terug naar Leuven duurde ongeveer dubbel zo lang als deze ochtend met veel file en regen, gelukkig maakte het gezelschap veel goed. Zo kwam ik zelfs te weten dat één van mijn collega’s als hobby glasramen maakt. Hoe cool is dat?

Bunnahabhain whisky tasting

Gisterenavond spoorde ik naar Limburg om samen met mijn broer deel te nemen aan een Bunnahabhain whisky tasting bij Dranken Houben. Mijn broer en ik houden mooie herinnering over aan ons bezoek aan de Distillery van Bunnahabhain op Islay en de whisky die we daar toen proefden. (Die genummerde fles die we toen daar kochten, staat hier trouwens nog steeds in de kast, te wachten op het ideale moment om open te doen.) Dus ik had hard naar deze tasting uitgekeken.

De tasting stelde niet teleur. We kregen enkele zeer mooie whisky’s te proeven. Wat Bunnahabhain trouwens uniek maakt als distillery op Islay, is het feit dat hun whisky niet geturfd is. En ja, ik was de enige vrouw in een gezelschap van uitsluitend mannelijke whiskyliefhebbers.

We proefden:

Bunnahabhain 12 yrs
Bunnahabhain 12 yrs cask strength
Bunnahabhain Toiteach a dha
Bunnahabhain 18 yrs
Feis ile 2024 14 yrs ruby port
Bunnahabhain Feis ile 2024 23 yrs triple sherry
Old Ballantruan

En als afscheidscadeautje van de werknemers van Dranken Houben verantwoordelijk voor de organisatie van deze tasting, mochten we nog een glaasje Glasgow 1770 proeven.

Als ik heel eerlijk ben: de twee niet-Bunnahabhain whisky’s hadden voor mij niet gehoeven. Té geturfd. Ik had deze whisky’s zeer graag ingeruild voor nog een glas van die uitstekende Bunnahabhain Feis ile 2024 23 yrs triple sherry. 😉

Ik kon alleszins nog op het gemak nagenieten in de, op de conducteur na, lege trein terug naar Leuven.

Wijngoed d’Hellekapelle – 15 september 2024

Na genoten te hebben van een uitstekend ontbijt, laten we Poperinge en het gezellige hotel Amfora achter ons. Mijn vriend en ik mogen meerijden in de fancy Tesla van onze vrienden. Ik had graag ook de tweede dag van de elektrische fiets gebruik willen maken, maar aangezien onze vrienden op de terugweg naar Leuven nog langs zijn ouders in West-Vlaanderen moesten, was dat praktisch gezien qua timing niet haalbaar.

We rijden naar de Cordoba Kabelbaan, een zetellift waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde, maar die blijkbaar in het Heuvelland een zeker jeugdsentiment oproept. En wie ben ik om mij te verzetten tegen een ritje met een zetellift? Spijtig genoeg is de kabelbaan pas open vanaf 14u en keren we dus van een kale reis terug. Teleurstelling, toch wel.

We zetten onze trip verder en belanden zo op goed geluk in het charmante Reningelst. Onze vrienden kopen wat groenten uit de automaat bij een plaatselijke boer en we brengen een kort bezoekje aan de Eden bloemenpluktuin die daar vlakbij ligt. We raken aan de praat met de boerin die met spijt in het hart vertelt dat Reningelst aan het leeglopen is. Handelaars en jongeren verlaten het dorp en van zodra de leegloop is ingezet, is dat een proces dat zichzelf enkel versterkt. Spijtig, maar ik moet toegeven dat ik ook niet graag in zo’n dorp zou wonen.

De vader van onze kameraad is afkomstig uit deze streek en had onze kameraad op voorhand verteld over plekken die voor hem een bijzondere betekenis hadden. We stoppen even bij een kerkhof waar het tante nonneke van onze kameraad begraven ligt en komen iets verderop langs het ouderlijke huis van zijn vader. Dat huis ziet er jammer genoeg iet of wat verwaarloosd uit.

Onderweg naar Watou passeren we talrijke hopvelden, een prachtig schouwspel. De zon is nog steeds volop van de partij, dus we krijgen deze mooie streek op zijn best te zien. We rijden naar de brouwerij van St.Bernardus (voor de liefhebbers: het recept van het St. Bernardus bier is ongeveer hetzelfde als dat van West-Vleteren). De rondleiding slaan we over, maar we genieten wel van een drankje op het prachtige terras van Bar Bernard, met een werkelijk fenomenaal uitzicht over de omgeving. Aangezien ik geen bier drink, houd ik het bij een fruitsapje. Mijn drie tafelgenoten gaan wel voor een biertje. We smullen met ons vieren van een plank met lokale streekproducten. De ideale lunch als je niet veel honger hebt na een stevig ontbijt. Continue reading →

Domein Vidaigne, Wijngoed Monteberg en Poperinge – 14 september 2024

Op een zonnige zaterdagochtend spoorden mijn vriend en ik van Leuven naar het verre Poperinge. De treinrit verliep vlotjes en we slaagden er zelfs in, mits een klein sprintje, de krappe overstap in het station van Gent-Sint-Pieters te halen. Tot onze grote verbazing kwamen we zelfs stipt op tijd aan in het station van Poperinge. Van daaruit was het maar een paar minuten stappen naar Hotel Amfora, gelegen op de Grote Markt van Poperinge, waar we onze vrienden uit Wijgmaal troffen. Aangezien slechts één van onze twee kamers klaar was, zetten we alle bagage op die kamer.

We genoten van een snelle lunch in het restaurant van ons hotel. Een slaatje met garnaalkroketten, daar doe je mij altijd een plezier mee! Dikke dankjewel trouwens aan het personeel dat ervoor zorgde dat we snel ons eten hadden. We waren immers gebonden aan een strakke timing voor de namiddag!

In het hotel hadden we elektrische fietsen gehuurd en we fietsten aan een stevig tempo naar onze eerste afspraak van de dag: om 13.30u werden we met ons vieren bij Domein Vidaigne verwachten. Eigenlijk waren we een kwartier te laat vertrokken, maar dankzij het gebruik van de turbo stand op onze elektrische fiets en mijn uitstekende navigatiekunsten (kuch, danku googlemaps), kwamen we uiteindelijk een dikke vijf minuten te laat aan. En we zouden zelfs op tijd geweest zijn, ware het niet dat googlemaps niet goed wist waar de ingang van het wijndomein lag.

We parkeerden onze fietsen en werden bijzonder vriendelijk onthaald door een koppel kranige zeventigers in hun prachtig gelegen buitenverblijf (hun hoofdverblijfplaats was Ieper). We kregen niet alleen een rondleiding doorheen de wijngaarden van het domein, maar ook doorheen de prachtige tuin met bomen en struiken die daar nog aangeplant waren door de grootvader van onze gastheer. Onze gastheer kende de naam van werkelijk elke bloem, plant en boom op zijn domein. Alsof we door een botanische tuin wandelden.

Ik heb ondertussen al stevig wat rondleidingen in wijngaarden gekregen, maar het is de eerste keer dat iemand mij zo gedetailleerd toelichtte hoe het proces om tot de beste druiven te komen, verloopt. Hij vertelde ons over de ideale afstand tussen de wijnstokken, het belang van de aanwezigheid van water, het snoeien van de wijnranken, het uitdunnen van de druiventrossen en nog veel meer. Hij wist ons in het bijzonder te boeien met zijn uitleg over het belangrijkste proces om tot sappige druiven te komen: de fotosynthese. Onder invloed van zonnewarmte en licht zet de druivenstok immers water en koolstofdioxide om in suiker. Ik was diep onder de indruk van de passie van onze gastheer, die het onderhoud van de tuin én de wijngaarden helemaal op zijn eentje doet. Chapeau! Ik leerde ook dat wanneer je druivenoogst half mislukt, je er nog altijd schuimwijn van kan maken, terwijl rode wijn het moeilijkste is om te maken. Vandaar dat je in België rode wijn het minst aantreft.

Continue reading →

Rain in Opera Gent

Gisterenavond spoorde ik samen met mijn collega’s naar het mooie Gent. Mijn collega had me uitgenodigd om samen met haar naar de dansvoorstelling Rain te gaan in het prachtige Operagebouw. De tram bracht ons van het station naar de Operabuurt, alwaar we de gietende regen trotseerden om de inwendige mens te versterken met dim sum, tom kha kai soep en rice paper rolls bij Knees to Chin. Het is vreemd, maar hoewel ik vroeger een grote fan was van die rice paper rolls, smaakten ze mij nu wat minder goed. De dim sum waren ook te lang gestoomd (of opnieuw opgewarmd in de microgolfoven), waardoor het deeg papperig was. Gelukkig was de soep wel lekker. Misschien zijn de Brusselse vestigingen gewoon beter?

Na de lunch kregen we als VIP’s nog een drankje aangeboden in de foyer van het operagebouw. En dan was het genieten van de iconische ensemblevoorstelling ‘Rain‘ van Anne Teresa De Keersmaeker. En ja, ik weet dat Anne Teresa tegenwoordig een nogal problematische reputatie heeft, maar deze voorstelling slaagde erin mij dat even te doen vergeten. De combinatie van de verfijnde dansbewegingen van de dansers en de minimalistische muziek van de Amerikaanse componist Steve Reich brachten mij bijna in een trance. Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik het meeste van onder de indruk was: de virtuositeit van de dansers of die van de muzikanten. Wat een uithoudingsvermogen langs beide kanten! Er gebeuren in deze voorstelling zoveel dingen tegelijkertijd dat ik deze makkelijk nog twee of drie keer opnieuw zou kunnen zien. Fenomenaal!

Spijtig genoeg was het verboden foto’s en filmpjes te maken tijdens de voorstelling, maar ik kon wel een paar foto’s maken tijdens de curtain call. Een voorstelling die mij nog lang zal bijblijven en die terecht met een staande ovatie werd bekroond.

Het regende nog steeds toen ik de tram naar het station van Gent terug nam. Een passend slot voor deze mooie avond.

Een zonnig weekend in Libin

Zon, zwembadplezier, weerwolven, black stories, smakelijk vlees op de barbecue, feestelijke slaatjes, lekkere wijntjes, pintjes, pizza’s, pannenkoeken en heel veel tienerhormonen. Dé ingrediënten voor een succesvol weekend met zestien volwassenen en maar liefst twintig kinderen en tieners tussen zeven en vijftien jaar oud. En op het einde kregen we zelfs bezoek van een heuse hazelworm!

Oostduinkerke – 25 augustus 2024

Na een lekker ontbijt met bonen in tomatensaus maakten we onze valiezen, lieten we deze achter in het hotel en trokken we met ons gezelschap naar de kust. De weersvoorspellingen voor de voormiddag zagen er redelijk uit, dus we hoopten nog wat van het strand en de zee te kunnen genieten.

Eén van de nichtjes van mijn vriend wilde graag haar surfkunsten demonstreren (ze was de week voordien op surfkamp geweest), dus moesten er surfboards gehuurd worden. Een ander nichtje wilde graag ook proberen surfen en uiteindelijk wilden de twee stoere papa’s zich ook graag bewijzen. Dus huurden ze vier wetsuits en vier surfboards bij Surfclub Windekind en gingen ze enthousiast de golven tegemoet.

Helaas liet de zon de achtergebleven leden van ons gezelschap in de steek en stonden wij met een hoop gerief van de vier surfers te verkleumen op het strand. En dat ondanks het feit dat ik een fleece aan had. De moeder van mijn vriend was zo moedig om even de zee in te gaan, waar ze al snel gezelschap kreeg van een lifeguard die haar er beleefd op wees dat ze in deze zone niet mocht zwemmen. Aangezien ik al een heel weekend met een vervelende verkoudheid sukkelde, bleef ik op het droge. De opstekende wind werd echter steeds kouder en venijniger en toen het dan ook nog eens begon te regenen, dropen we met z’n allen af naar de kantine van Surfclub Windekind. Ik moet toegeven dat ik door de koude niet veel zin had om nog lang aan de kust te blijven. Dus toen de surfers terug keerden, vond ik het welletjes.

We keerden met de ouders van mijn vriend naar het hotel terug om onze spullen op te halen en reden verder naar Deinze, waar de zon wel scheen. Terwijl mijn vriend een tafeltje veroverde op het terras van restaurant Sint-Niklaas, bezochten zijn ouders en ik kort de Sint-Niklaaskerk, die helaas zowel in de eerste als de tweede wereldoorlog verwoest werd. Van het prachtige gotische doksaal en het andere erfgoed in de kerk blijven helaas alleen nog maar oude zwart-wit foto’s over.

Het deed deugd om weer wat te kunnen opwarmen op het terras in de zon, want de koude van de ochtend was echt in mijn botten gekropen. De zon in combinatie met het lekkere slaatje met scampi, garnalen en gerookte zalm slaagden er gelukkig in mijn humeur weer op te krikken.

Na onze late lunch, zetten de ouders van mijn vriend ons af aan het station van Diksmuide en daarmee zat het weekend erop. Jammer van de bijzonder kille en natte zondagochtend. Hopelijk de volgende keer meer geluk.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap