Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.
Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.
We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
Voor al uw speeches één adres: yab.be! Neen, alle gekheid op een stokje, door één of ander ongelooflijk toeval moest ik deze week twee keer speechen op zeer uiteenlopende evenementen. Al werd de tweede keer helaas niet voorafgegaan door verwennerij in een fantastische privé-wellness. Neen, ik spoorde na een dag goed gevuld met selectiegesprekken, last minute voorbereidingen voor een belangrijk netwerkmoment, vlak daarna gevolgd door het netwerkmoment zelf (really, als er iets is wat mij oncomfortabel maakt, is het wel dit soort last minute voorbereidingen) naar Gent-Dampoort. De allereerste keer in mijn leven dat ik uitstapte in dit station, kunnen jullie dat geloven?
Vanaf het station van Gent-Dampoort was het nog een eindje stappen naar de Heilig Hartkerk, die momenteel een ingrijpende renovatie ondergaat om Hartetroef te worden, een ontmoetingsplek voor de buurt. Een ideale plek om het nieuwe Architectuurboek Vlaanderen van het VAi te lanceren. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik afgesproken met mijn collega uit Gent, die mij graag vergezelde.
Na drie uitstekende (kuch, kuch) speeches mocht een volledig vrouwelijk panel zich buigen over het thema van het Architectuurboek: de zorgzaamheid van zowel ontwerpers als opdrachtgevers bij het aangaan van de uitdagingen waarvoor regelgeving, ecologisch engagement, bouwconventies en economische beperkingen hen plaatsen. Zeer boeiend.
Na het debat volgde een kleine receptie. Lang kon ik helaas niet blijven, want mij wachtte nog een stevige wandeling naar Gent-Dampoort en een overstap op weg naar Leuven. Alweer een bijzondere ervaring rijker.
Na de lunch spoorden mijn vriend en ik naar Deinze om een namiddag/avond te genieten van de wellnessfaciliteiten van onze prachtige kamer in Hoeve La Cascina in Zulte. Een late verjaardagsverwennerij omdat ik de dag nadien om 11u moest speechen in het Roger Raveel Museum. Vanaf het station van Deinze was het een dik kwartier fietsen naar La Cascina met onze blue-bikes. Om optimaal van onze kamer met hammam, sauna en jacuzzi te kunnen genieten, hadden we poké bowls, champagne en een flesje witte wijn uit Leuven meegenomen. De drank meesleuren bleek alvast overbodig te zijn, want de kamer zelf beschikte over een bijzonder goed gestockeerde koelkast. Zij het natuurlijk dat onze eigen drank net iets goedkoper was dan die op de prijslijst van La Cascina. 😉
Na ons geïnstalleerd te hebben in onze bijzonder sfeervolle kamer, kwamen we de rest van de avond niet meer buiten.
Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.
Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.
Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉
Gisteren spoorde ik voor de tweede dag op rij naar Antwerpen. Ditmaal stapte ik echter uit in Antwerpen-Berchem om vervolgens met de blue-bike naar de Lotto Arena te fietsen. Een aangename fietstocht langs het comfortabele Ringfietspad. Een tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Zeker omdat ik mijn fiets gewoon letterlijk voor de ingang van de Lotto Arena kon stallen.
Na een sanitaire stop, kocht ik mij een glaasje champagne en voegde ik mij bij mijn broer, zijn vriendin en een bevriend koppel voor het concert van Within Temptation, met Annisokay in het voorprogramma. He optreden van de groep Annisokay liet mij eerlijk gezegd vrij koud, maar amai, Sharon den Adel en haar muzikanten maakten dat meer dan goed! Wat een stem! Wat een présence! En de begeleidende graphics die op het podium achter de band werden geprojecteerd, mochten er ook zijn. Een waardige ondersteuning voor de muziek.
Na het concert nam ik snel afscheid van mijn gezelschap, want ik moest mijn spullen nog uit de locker halen en ik wilde op tijd zijn om mijn trein te halen. Jammer genoeg was ik net te laat voor de rechtstreekse trein van 22.53u en moest ik dus de trein van 23.12u nemen met een overstap in Mechelen. Het eerste stuk van de rit zat ik op een Desiro vol met Chinezen die afhaaleten aan het consumeren waren. Ik kreeg er bijna zelf honger van. 😉
De overstap in Mechelen verliep vlot. Al moest ik er wel een klein spurtje uit persen omdat ik maar vijf minuten had om mijn aansluiting te halen. De NMBS denkt aan mijn conditie. 😉
Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen voor aan date met mijn lieve vriendin uit West-Vlaanderen die tegenwoordig de helft van haar tijd doorbrengt bij haar vriend in Antwerpen. Eerlijk, voor mij is het een pak makkelijker om naar Antwerpen te sporen dan naar het verre Roeselare. 😉
Mijn vriendin wachtte me op aan het station en samen wandelden we over het Astridplein naar het Eilandje.
Originele reclame op het Astridplein:
Het was een zalige herfstdag. Warm genoeg om buiten te aperitieven op het mooie terras van Den Tros. Mijn vriendin had net een promotie gekregen en aangezien ikzelf ook aan een nieuw professioneel avontuur begonnen ben, was een glas champagne hier wel aan de orde.
Voor het diner begaven we ons naar Au Vieux Port een heel statige, klassieke zaak met houten lambrizeringen en voornamelijk een ouder cliënteel. De prijzen van de gerechten op de menukaart benaderden de leeftijd van de klanten: aan de hoge kant. 😉 Niet meteen een zaak die ik met mijn hippe vriendin zou associëren. Bleek dat ze zich van restaurant vergist had en eigenlijk bij Bacchus had willen reserveren. Hahaha, typisch. 😉
Omdat we al een glaasje champagne achter de kiezen hadden, konden we niet anders dan op hetzelfde elan verder gaan. Tot mijn grote vreugde kregen we een glas Perrier-Jouët voorgezet, geserveerd in het prachtige glas met de bloemen. Vervolgens kozen we het goedkoopste hoofdgerecht op de kaart: de steak tartare. En dat hebben we ons niet beklaagd: dit gerecht benaderde werkelijk de perfectie. En de heerlijke Bourgondische wijn maakte het geheel af.
Omdat de prijzen nogal pittig waren, besloten we het dessert te skippen, maar kijk, we kregen nog wat mignardises van het huis aangeboden. Laat ons zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat mijn vriendin zich van restaurant had vergist. 😉
Na het diner wandelden we terug richting centrum. We passeerden langs Café Cousteau en ja, de neonverlichting met de welluidende woorden ‘Kut met Peren’ maakte dat wij een plekje uitkozen op het terras. Helaas de witte wijn was gewoonweg niet te drinken. En dan ben ik nog beleefd. Ik vermoed dat dit een plek is waar je beter een biertje bestelt.
Gelukkig konden we de avond afsluiten op het terras van Joe’s. Amai, wat een contrast! Supervriendelijke uitbater en uitstekende wijntjes.
Een avond om een strik rond te doen. En ik moest zelfs niet lopen om de trein naar Leuven te halen!
Nog steeds één van mijn favoriete plekken in het Pajottenland. Alleen jammer dat het kasteel zelf zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer. Gelukkig mocht ik deze ochtend meerijden met een lieve collega uit het Leuvense! En tot mijn verbazing zat het verkeer richting Gaasbeek zelfs mee.
We startten de dag met een warm drankje in Café Carletto, gevolgd door een rondleiding in het kasteel zelf. Hoe vaak ik er ook kom, de plek zelf weet me steeds weer te betoveren.
Voor de lunch trokken we naar Taverne Klein Nederlo, waar we op de laatste teamactiviteit van het team in de huidige samenstelling klonken en ik smulde van een werkelijk uitstekende groentenlasagne. De lasagne was van zo’n stevig kaliber dat we aan onze tafel besloten drie thees/koffies gourmand te bestellen, zodat we de kleine versnaperingen konden delen. Geen plek meer voor een groot dessert.
Daarna keerden we terug naar het kasteel om in de ronde torenkamer elkaar te bekampen in een heuse muziekquiz. Mijn team droeg de ronkende naam ‘De Romeo’s’ en tot mijn grote verbazing slaagden we er zelfs in een gedeelde eerste plaats te veroveren! En dat dankzij het feit dat ik de begintune van de serie Community herkende. We vormden trouwens een geweldig team, elk met zijn eigen sterktes.
De rit terug naar Leuven duurde ongeveer dubbel zo lang als deze ochtend met veel file en regen, gelukkig maakte het gezelschap veel goed. Zo kwam ik zelfs te weten dat één van mijn collega’s als hobby glasramen maakt. Hoe cool is dat?
Gisterenavond spoorde ik naar Limburg om samen met mijn broer deel te nemen aan een Bunnahabhain whisky tasting bij Dranken Houben. Mijn broer en ik houden mooie herinnering over aan ons bezoek aan de Distillery van Bunnahabhain op Islay en de whisky die we daar toen proefden. (Die genummerde fles die we toen daar kochten, staat hier trouwens nog steeds in de kast, te wachten op het ideale moment om open te doen.) Dus ik had hard naar deze tasting uitgekeken.
De tasting stelde niet teleur. We kregen enkele zeer mooie whisky’s te proeven. Wat Bunnahabhain trouwens uniek maakt als distillery op Islay, is het feit dat hun whisky niet geturfd is. En ja, ik was de enige vrouw in een gezelschap van uitsluitend mannelijke whiskyliefhebbers.
We proefden:
Bunnahabhain 12 yrs
Bunnahabhain 12 yrs cask strength
Bunnahabhain Toiteach a dha
Bunnahabhain 18 yrs
Feis ile 2024 14 yrs ruby port
Bunnahabhain Feis ile 2024 23 yrs triple sherry
Old Ballantruan
En als afscheidscadeautje van de werknemers van Dranken Houben verantwoordelijk voor de organisatie van deze tasting, mochten we nog een glaasje Glasgow 1770 proeven.
Als ik heel eerlijk ben: de twee niet-Bunnahabhain whisky’s hadden voor mij niet gehoeven. Té geturfd. Ik had deze whisky’s zeer graag ingeruild voor nog een glas van die uitstekende Bunnahabhain Feis ile 2024 23 yrs triple sherry. 😉
Ik kon alleszins nog op het gemak nagenieten in de, op de conducteur na, lege trein terug naar Leuven.
Na genoten te hebben van een uitstekend ontbijt, laten we Poperinge en het gezellige hotel Amfora achter ons. Mijn vriend en ik mogen meerijden in de fancy Tesla van onze vrienden. Ik had graag ook de tweede dag van de elektrische fiets gebruik willen maken, maar aangezien onze vrienden op de terugweg naar Leuven nog langs zijn ouders in West-Vlaanderen moesten, was dat praktisch gezien qua timing niet haalbaar.
We rijden naar de Cordoba Kabelbaan, een zetellift waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde, maar die blijkbaar in het Heuvelland een zeker jeugdsentiment oproept. En wie ben ik om mij te verzetten tegen een ritje met een zetellift? Spijtig genoeg is de kabelbaan pas open vanaf 14u en keren we dus van een kale reis terug. Teleurstelling, toch wel.
We zetten onze trip verder en belanden zo op goed geluk in het charmante Reningelst. Onze vrienden kopen wat groenten uit de automaat bij een plaatselijke boer en we brengen een kort bezoekje aan de Eden bloemenpluktuin die daar vlakbij ligt. We raken aan de praat met de boerin die met spijt in het hart vertelt dat Reningelst aan het leeglopen is. Handelaars en jongeren verlaten het dorp en van zodra de leegloop is ingezet, is dat een proces dat zichzelf enkel versterkt. Spijtig, maar ik moet toegeven dat ik ook niet graag in zo’n dorp zou wonen.
De vader van onze kameraad is afkomstig uit deze streek en had onze kameraad op voorhand verteld over plekken die voor hem een bijzondere betekenis hadden. We stoppen even bij een kerkhof waar het tante nonneke van onze kameraad begraven ligt en komen iets verderop langs het ouderlijke huis van zijn vader. Dat huis ziet er jammer genoeg iet of wat verwaarloosd uit.
Onderweg naar Watou passeren we talrijke hopvelden, een prachtig schouwspel. De zon is nog steeds volop van de partij, dus we krijgen deze mooie streek op zijn best te zien. We rijden naar de brouwerij van St.Bernardus (voor de liefhebbers: het recept van het St. Bernardus bier is ongeveer hetzelfde als dat van West-Vleteren). De rondleiding slaan we over, maar we genieten wel van een drankje op het prachtige terras van Bar Bernard, met een werkelijk fenomenaal uitzicht over de omgeving. Aangezien ik geen bier drink, houd ik het bij een fruitsapje. Mijn drie tafelgenoten gaan wel voor een biertje. We smullen met ons vieren van een plank met lokale streekproducten. De ideale lunch als je niet veel honger hebt na een stevig ontbijt. Continue reading →
