taal

Een trouwfeest in Slovakije!

Gisterennamiddag hadden we bezoek van oudklasgenootje W en zijn charmante, kersverse echtgenote L. De laatste keer dat we hen zagen, was voor hun vertrek naar Argentinië, meer dan anderhalf jaar geleden. W is altijd één van mijn favoriete studiegenootjes geweest: iemand met een zalig gevoel voor humor, maar helaas niet zo veel geluk op het gebied van vrouwen. Dat laatste trekje is hij onderweg ergens kwijtgespeeld, want hij heeft het echt getroffen met de knappe en vriendelijke L. L is een Slovaakse die hij heeft leren kennen toen ze stage deed bij de Europese commissie. Ze zijn een prachtpaar. Het geluk spat ervan af. En blijkbaar kan ze nog goed koken ook, want de taart die ze meebracht, smaakte naar meer. 😉

Een bezoekje van W en L betekent converseren in het Frans. L spreekt vloeiend Frans. Een perfecte gelegenheid om het stof van mijn behoorlijk verwaarloosde Frans te blazen. Een taal moet je onderhouden, zoniet verlies je een deel van je kennis. Tegenwoordig kom ik echter nog zelden in contact met franstaligen (het winkelen in Brussel even niet meegerekend, daar heb je maar een zeer beperkte woordenschat voor nodig). We hebben ondertussen een uitnodiging op zak om hun nieuwe appartementje in Brussel te bekijken, mijn Frans kan er alleen maar deugd van hebben. En wees gerust, de volgende ontmoeting zal geen anderhalf jaar op zich laten wachten. Dan kunnen we meteen  de rest van de foto’s van Argentinië bekijken, want dat waren er gewoon té veel om er op één namiddag door te jagen. (Projectie is trouwens een fantastische manier om foto’s te bekijken.)

Na hun bezoek hebben we ook iets om volgend jaar naar uit te kijken: hun kerkelijk huwelijk in Slovakije. Het staat in mijn agenda en gaan zullen we. Ik verheug mij er nu al op. Ik heb altijd al een boontje gehad voor Oosteuropese landen en ik vermoed dat zo’n Slovaaks huwelijk met erg veel traditie gepaard gaat. Slovakije, here we come!

Een ezel…

Stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Gelukkig zijn het bij de Standaard duidelijk geen ezels. Ik citeer voor jullie twee stukjes tekst uit het artikel over het proces Fourniret, de fouten staan in het vet:

10.51 uur: Paul Lombard, de advocaat van Francis Brichet richt zich tot Michel Fourniret en vraagt hem hoe hij zich Elisabeth herinnert. ‘U vraag brengt me in verlegenheid’, antwoordt Fourniret. ‘Maar ik wil uw vraag niet onvolledig beantwoorden, vandaar dat ik mijn oproep herhaal om dit proces achter gesloten deuren te laten plaatsvinden.’

‘Ik wil u niet beledigen, ik vraag alleen een menselijke geste van u’, zegt Lombard. ‘Begrijpt u dan niet dat dit proces u enige kans is om uit te leggen dat ook u een mens bent?’ Fourniret herhaalt als een mantra dat hij niet wil praten als het proces publiek verloopt.

‘t Is nochtans echt niet moeilijk: wanneer ‘uw’ gebruikt wordt als bezittelijk voornaamwoord moet er altijd een ‘w’ staan. Ik begrijp best dat journalisten onder zware tijdsdruk staan, maar zondigen tegen dergelijke elementaire regels, dat zou toch niet mogen. Dus beste journalisten van de Standaard, in het vervolg wat beter opletten, he!

Uitzonderingen, uitzonderingen

Toen ik dit jaar startte met Japans en Russisch tegelijkertijd, heb ik altijd gezegd dat Russisch gemakkelijker was dan Japans. Maar daar begin ik nu toch wat aan te twijfelen. Op grammaticaal vlak lijkt het Japans veel simpeler. Werkwoorden vervoegen, daar doen ze niet aan mee. Naamvallen ook niet. Ok, je zit mte de drempel van die twee vreemde schriften en het memoriseren van totaal nieuwe woorden. Het zal waarschijnlijk ook nog wel even duren voordat ik drieduizend kanji in mijn hoofd gestopt heb en daarmee een Japanse krant kan lezen.

Maar ojee, al die uitzonderingen in het Russisch… Vandaag hebben we de nominatief meervoud van zelfstandige naamwoorden gezien. Een hoop regeltjes, maar dat op zich viel nog mee, tot we hoorden hoeveel uitzonderingen er op die regeltjes waren. Een collectieve zucht ging doorheen het klaslokaal. Dat wordt Russisch blokken op de trein en mezelf zo ver mogelijk uit de buurt houden van verleidingen in de vorm van meeslepende romans. Of het moest een Russische roman zijn. 😉

1 april?

Dacht ik even toen ik volgend mailtje in mijn mailbox kreeg:

Beste juffrouw, mevrouw,

Wij zijn een opleidingscentrum voor o.a. talen.

De cursus gaat van start op dinsdag 15 april en loopt 10 lessen. Ik had een docente maar die zag het omwille van de afstand niet echt zitten.

Ik ben dus naarstig op zoek naar een docente die een initiatie kan geven in Russisch. Op een 30-tal uren kan je een kleine basis kennismaking leggen.

Mijn collega is een fervente lezer van jouw blog en wist me te zeggen dat jij inderdaad ook Russisch volgt.

Concrete vraag: zou je het je interesseren om in onze campus in Mechelen een initiatie te geven?

Alvast heel erg bedankt.

Maar de toon leek me iets te serieus en nader onderzoek wees uit dat de cursus in kwestie effectief gegeven werd vanaf 15 april. Dus beste mensen, als er iemand die de taal iets beter machtig is dan deze beginneling, zich geroepen voelt om een initiatie Russisch te geven, stuur mij een mailtje en ik breng je in contact met de schrijver van bovenstaande email.

Wat een rotweer vandaag!

Helemaal doorweekt aangekomen in de Japanse les. Mijn jas, die helaas veel van zijn waterdichte pluimen heeft verloren, weerstond de aanhoudende slagregen niet. Met als gevolg dat ik nat was tot op mijn ondergoed. Wat mijn vriendje behoorlijk grappig vond. (Denk wit hemd, donkere bh.) Verder niks te klagen over deze les Japans. Ik was goed mee, omdat ik vandaag op de trein wat woordjes had zitten oefenen. Na anderhalf uur les hield de juffrouw het voor bekeken en gingen we met de ganse klas kijken naar The Twilight Samurai, een film die (helemaal gratis!) vertoond werd in de Studios in het kader van Japan week. Jaja, Japanse les, het is meer dan alleen maar woordjes en karakters blokken. 😉 Heel goeie film trouwens, ik heb er erg van genoten. Na de filmvoorstelling was mijn jas eindelijk helemaal opgedroogd. Helaas was deze droge toestand maar een kort leven beschoren… Grmbl.

Gelukkig kan ik nu in mijn warm bedje kruipen en mijn koude voeten warmen aan mijn hete vriendje. 😉

Internationale Vrouwendag vandaag!

“Internationale Vrouwendag waarom is dat nodig? Is er dan ook misschien een mannendag?” Om eens en voor altijd komaf te maken met deze vragen: ja, vrouwendag is nodig. Toegeven, in onze westerse maatschappij hebben wij als vrouwen niet veel meer te klagen (toch zijn het glazen plafond en de loonkloof geen urban legends). Elders ter wereld hebben vrouwen echter nog steeds te kampen met onderdrukking en onrecht. Gedwongen huwelijken, eremoorden, seksuele uitbuiting, vrouwenbesnijdenis, verkrachting, geweld binnen het huwelijk, het ontbreken van onderwijs: de lijst is ongetwijfeld onvolledig. Daarom wordt op 8 maart door vrouwengroepen, antidiscriminatieorganisaties, politieke partijen en andere organisaties het onrecht dat vrouwen aangedaan wordt, onder de aandacht gebracht. Amnesty International bijvoorbeeld zet deze dag in het teken van vrouwenrechten in Iran.

In Rusland is Internationale Vrouwendag trouwens een officiële feestdag waar alle vrouwen mogen rekenen op een kleine attentie: een bloemetje of een chocolaatje. Jaja, nu weet ik weer waarom ik Russisch studeer. 😉

Een nieuwe juf

Vorige zaterdag was het de eerste les Russisch van het tweede semester. Blijgezind trok ik richting de les (hoe weinig ik ook geslapen heb, ik trek altijd blijgezind naar de Russische les) terwijl de stad rondom mij ontwaakte.

Groot was de verrassing toen bleek dat onze lieve blonde juffrouw O met het sexy Russische accent vervangen was door een soort tante nonneke op leeftijd. Geheel onverwacht was deze plotse gedaanteverwisseling echter niet. Juffrouw O had in het begin van het jaar meegedeeld dat ze een vervangster was. De mevrouw die normaal de lessen Russisch gaf, was al een dik half jaar ziek en zou waarschijnlijk na de kerstvakantie terugkeren.  ‘t Is niet echt mooi van mij, maar stiekem hoopte ik dat die mevrouw nog wat langer ziek zou blijven, gewoon omdat juffrouw O helemaal mijn hart gestolen had.

Helaas, aan alle mooie liedjes komt een eind. En daar was ze dan, juffrouw C, terug uit ziekteverlof na een jaar afwezigheid. Het was even een aanpassing, maar ik vond dat ze het erg goed deed. Het moet voor haar ook niet gemakkelijk zijn om na zo’n lange afwezigheid weer voor een klas te staan. En om dan in het midden van het jaar voor de leeuwen geworpen te woren en een erg populaire juffrouw te moeten vervangen, niet eenvoudig. Er was in onze groep wat gemor, enkele leerlingen smeedden zelfs plannen om over te stappen naar een andere groep waar juffrouw O wel nog lesgeeft. Ik ga dit zeker niet doen. Juffrouw C verdient een eerlijke kans.

Het GPS-gemis

Sinds we met een huurwagen rondrijden, hebben we geen GPS meer. Neen, wij hadden geen TomTom of ander hip spulletje, maar wel een oerdegelijke ingebouwde GPS. Nu de wagen helaas ergens op een autobewaarplaats staat te wachten tot de expert van de verzekeringen goesting heeft om hem perte totale te verklaren, zitten we zonder GPS. En dan besef je pas hoe snel je aan luxe gewoon bent. Lang geleden dat we nog eens met afgeprinte kaartjes van Google maps rondreden. En jawel, zowel eergisteren (toen we naar het gentblogt feestje reden) als gisteren (toen we richting Willebroek trokken) zijn we verkeerd gereden. Maar geen nood, beide bestemmingen werden verder zonder al te veel problemen bereikt.

Naar het schijnt was de dj vrijdag erg goed. Willen jullie wel geloven dat ik zoveel gebabbeld heb dat ik niet eens een flauw idee heb van het soort muziek dat er gedraaid werd? De frietjes hebben we ook gemist, want Gent is nu eenmaal niet bij de deur voor mensen uit Leuven en ik wilde toch een beetje fris zijn voor mijn eerste Russische les van het semester. Mijn vriendje was trouwens ook niet in topvorm. Blijkbaar heeft hij het virus dat mij vorige week velde overgekregen. Tiens, tiens, hoe zou dat nu komen?