Lunchwandeling!

In de zomer organiseren de sportievelingen op ons werk regelmatig een begeleide wandeling. Altijd leuk om Brussel (en de collega’s) een beetje beter te leren kennen en tegelijkertijd de stappenteller omhoog te zien gaan. Wonder boven wonder was het mij gelukt om vandaag mijn middagpauze vrij te houden en kon ik aansluiten bij de wandeling naar de Brusselse Kruidtuin. Ik kwam wel terecht in een gezelschap dat mij op één persoon na helemaal vreemd was. Dat had ik niet direct verwacht, maar het was fijn om wat te babbelen met collega’s met wie ik in normale omstandigheden niet in contact kom. De zon zette alvast haar beste beentje voor tijdens onze wandeling. Al blijft het doodzonde dat de Kruidtuin in de loop der jaren steeds meer ingekrompen is en omsingeld is geraakt door zielloze hoogbouw. De weg die er nu dwars doorheen loopt, helpt ook niet echt om het parkgevoel te versterken…

Wandelen langs Aduard, Den Horn en Zuidhorn – 17 april 2022

Laatste ontbijt met bubbels in Van der Valk Hotel Groningen – Hoogkerk! De zondag diende zich zalig zonnig aan. Om optimaal van het mooie weer te kunnen genieten besloten we een wandeling in de buurt uit te zoeken.

We reden met de cambio naar het startpunt van de wandeling en parkeerden de wagen op de lege parking van een fitnescentrum. Net op het moment dat we bij het startpunt van de wandeling aankwamen, ging de brug omhoog om een boot door te laten. Een spektakel dat telkens weer fascineert.

Het eerste stuk van de wandeling leidde ons langs het Van Starkenborghkanaal. Om de haverklap kwamen er vrachtschepen voorbij, duidelijk een druk bevaren waterweg.

Na een tijdje lieten we het jaagpad achter ons en wandelden we verder richting Aduard. Rond een uur of één begon onze keel wat droog aan te voelen. En kijk, daar wandelden we voorbij een mooi etablissement met een prachtige binnentuin: de Herberg onder de Linden. We informeerden of we ons aan een tafeltje mochten zetten om iets te drinken. De dienster zei ons meteen dat het restaurant helemaal volgeboekt was voor de lunch, maar wij stelden haar gerust: een drankje zou volstaan. Ietwat aarzelend stemde ze toe.

Wat later begrepen we waarom: we waren met onze wandelschoenen beland op het terras van een zeer elegante zaak mét Michelinster. Ik kan me voorstellen dat er niet zoveel mensen hier gewoon iets komen drinken. Maar hey, wij zijn graag speciaal en amai, die witte wijntjes smaakten zo goed dat we ons ertoe lieten verleiden een tweede glaasje roze bubbels te bestellen, terwijl we lichtelijk jaloers keken naar de fancy hapjes van de gasten die rondom ons zaten. De rekening was stevig, maar mijn vriend en ik waren het erover eens dat dit een zeer geslaagde rustpauze was.

We wandelden verder door een landbouwlandschap bestaande uit uitgestrekte velden en hier een daar een pittoresk dorpje. We zagen broedende zwanen, reigers en talloze andere watervogels. En net toen de nood het hoogst was, bracht het kerkje van Den Horn, dat open was, redding. We konden zomaar het kerkje binnen lopen en daar gebruik maken van het sanitair. Een godsgeschenk, want veel struikgewas om uit het zicht een plasje te doen was er niet op deze wandeling.

Continue reading →

Fietsen in de omgeving van Groningen – 15 april 2022

Een klein beetje ontgoocheld omdat er vandaag bij het ontbijt al om 9.15u geen roerei meer te verkrijgen was. Serieus, het ontbijt was tot 10u geopend! Gelukkig kon ik een omelet bestellen, die de medewerkster van dienst duidelijk dik tegen haar goesting klaar maakte. Gelukkig smaakte de omelet wel lekker!

Aan de receptie van ons hotel huurden we een elektrische fiets om de ruimere omgeving van Groningen te verkennen. Ik had een mooie tocht van 53,2 kilometer gevonden die met een elektrische fiets onder ons gat zeker goed te doen lijkt. Aangezien de dag zich bewolkt aandiende en de voorspellingen maximaal 11 graden gaven, besloten we toch maar handschoenen en een extra fleece mee te nemen. Niemand zit graag bibberend op een fiets, nietwaar?

Voor ons beiden was dit de eerste keer dat we een lange fietstocht deden met een elektrische fiets. Ik heb tot nu toe in heel mijn leven twee keer op een elektrische fiets gezeten en dat was telkens voor korte afstanden. En amai, wat een zaligheid. Er ging zowaar een nieuwe wereld voor mij open. Geen gehijg en gepuf meer wanneer we een heuveltje moesten oprijden en supersnel uit de startblokken bij vertrek aan een rood licht.

Onze eerste tussenstop op onze fietstocht was kijkboerderij ‘t Hoogeveld gelegen aan het nieuwe natuurgebied de Onlanden. Aangezien het een kijkboerderij was, konden we zomaar de stallen binnen lopen om te converseren met de koeien. Niet dat ze veel terug zeiden. 😉 We maakten een klein wandelingetje in de buurt en deden een mini-fotoshoot met onze elektrische fietsen.

De fietstocht was alleszins een groot succes. De tocht bracht ons langs paadjes door het bos, mooie lanen, veel water (het is Nederland voor iets, he) en prachtige natuur. Onderweg spotten we talloze vogels. Helaas liet de zon het afweten, waardoor we ons genoodzaakt zagen onze fleeces aan te trekken onder onze jassen om op temperatuur te blijven. Wat een geluk dat we onze handschoenen hadden meegenomen!

Onze middagpauze brachten we door in brasserie De Kastanjehoeve in Glimmen, een zeer stijlvolle plek met zeer betaalbaar eten. Ik hield het bij een soepje met truffel en kwartelei, mijn vriend bestelde een twaalfuurtje. Twaalf euro voor drie verschillende boterhammen, prijs-kwaliteit dik in orde. En ja, natuurlijk was er een broodje kroket bij. De witte wijn die we er dronken was trouwens ook uitstekend. Het valt me op dat de culinaire kwaliteit van de Nederlandse keuken erop vooruit gegaan is!

Continue reading →

Geocaching in Florival

Zondag spoorden mijn vriend en ik naar Florival voor een namiddagje geocaches zoeken met onze vrienden uit Heverlee. Voor de verandering was het eens mooi weer, dus we zagen het helemaal zitten.

Het eerste waar onze blik op viel nadat we uit de trein gestapt waren, was Café Au Val Fleuri, een volks café recht tegenover het spoor met een groot terras. Op dat terras bevond zich een kraam waar je oesters, garnaalkroketten en flesjes wijn kon kopen. Het mooie weer had talloze liefhebbers van deze lekkernijen naar buiten gelokt en het was behoorlijk druk op het terras. Ik had meteen al zin om de plannen radicaal om te gooien en een namiddag te genieten van een glaasje schuimwijn, wat oesters en garnaalkroketten op een terras in de zon. Helaas, onze kameraad uit Heverlee is een die hard geocachingfan, die zich niet zo snel van de wijs laat brengen. Geen erg, een garnaalkroketje smaakt ook lekker ná een wandeling.

Onze vriend haalde zijn gps boven en al snel waren we geocaches aan het zoeken. Allez, laten we eerlijk zijn: de mannen waren geocaches aan het zoeken en de vrouwen waren aan het babbelen. Persoonlijk hou ik meer van het wandelen dat bij geocaching hoort dan van het zoeken zelf. Maar ieder zijn meug, he! De zoektocht werd alleszins stevig bemoeilijkt door de erg drassige toestand van de wandelpaden. De Dijle stond hoog door de recente regenval en veel weiden stonden half blank. Een aantal van de geocaches moesten we dus noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan, wegens enkel bereikbaar met stevige laarzen.

We maakten ook kennis met het principe van de dazenval (dankjewel, twitter!)

Gelukkig waren er genoeg geocaches te vinden op onze weg om de mannen bezig te houden. Na een fijne wandeling kwamen we opnieuw uit bij ons startpunt: Café Au Val Fleuri. Tot mijn grote teleurstelling was de kraam volledig uitverkocht. Zelfs geen garnaalkroketje mee te bespeuren. De vriendelijke uitbater van de kraam, die gezellig stond te babbelen met wat inwoners van Florival, verzekerde ons dat hij de volgende keer een garnaalkroketje voor ons opzij zou houden als we dit bij het begin van onze wandeling zouden bestellen. Gelukkig waren de flesjes schuimwijn nog niet uitverkocht en konden we samen op het terras van Café Au Val Fleuri klinken op een fijne namiddag!

De laatste wandeling van 2021

Het valt niet te ontkennen de tweede helft van 2021 werd hier beduidend minder gewandeld. Ik denk echt dat mijn vriend en ik iet of wat uitgewandeld waren na ons bij het begin van de pandemie in 2020 voluit gegeven te hebben. Maar kijk, uit pure nostalgie spraken we de voorlaatste dag van het jaar af met onze vrienden die nét uit quarantaine waren voor de ondertussen vertrouwd aanvoelende vijf eikenwandeling.

Het was een grauwe, maar bijzonder warme dag. Echt serieus, we zweetten ons te pletter in onze winterjassen, die we al gauw uittrokken. Twaalf graden in december, dat is toch niet meer normaal? Aangezien mijn vriend en ik deze wandeling ondertussen al een paar keer gedaan hadden, konden we ons volop concentreren op onze vrienden, die duidelijk blij waren dat het coronavirus enkel de jongste van het gezien getroffen had en de rest gespaard had. De jongste was gelukkig niet erg ziek geweest en doordat de rest van het gezin alle drie een negatieve PCR test konden voorleggen, mochten ze allemaal uit quarantaine. Net op tijd, want onze vrienden hebben een short ski gepland de eerste week van het jaar. Heel blij voor hen dat hun plannen alsnog kunnen doorgaan.

Na de wandeling fietsten mijn vriend en ik terug naar het centrum waar ik een tafeltje voor zes gereserveerd had bij het Moorinneken. Met onze modderige schoenen namen we plaats aan tafel en bestelden alvast wat water tot we wachtten op onze vrienden, die met de wagen vanuit Heverlee kwamen. Serieus, in een stad is de fiets altijd sneller dan de wagen, al is het maar omdat je geen parkeerplaats moet zoeken.

Na een kwartiertje vervoegden onze vrienden ons en bestelden we bubbels om te klinken op hun gezondheid. We startten de maaltijd met crackers met hummus en Watou kaas. Voor het hoofdgerecht vroeg het personeel ons om het aantal gerechten voor onze tafel tot drie te beperken. Ze gaven ook mee dat ‘door al die Hollanders’ (sic) er al een deel van de gerechten uitverkocht waren. Ik moet zeggen dat het personeel er inderdaad licht overwerkt uitzag. Maar aan de andere kant: goed dat onze Nederlandse vrienden voor wat extra omzet zorgen. Denk dat de Belgische horeca het kan gebruiken.

Ondanks onze beperkte keuzemogelijkheden kan ik bevestigen dat de zalmfilet met babypaksoi, spinazie en notenrijst uitstekend was. Fijn dat we onze gemiste date bij Dumon alsnog konden inhalen!

Wandeling in het Hertogenwald in Ternell – 6 november 2021

Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.

De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.

Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.

Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.

En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!

Continue reading →

Salsa reboot!

Lang, lang geleden, in een ander leven, volgden mijn vriend en ik salsalessen in Leuven. Toen kwam de gedeeltelijk mislukte verhuis naar Genève, gevolgd door een wereldwijde pandemie waarvan niemand de impact had kunnen inschatten. Maar kijk, de vaccinatiegraad in België zit in een stijgende lijn en op dit moment laten de maatregelen, ondanks de opkomende delta-variant, het weer toe om salsa te dansen. Zij het dat de leerkrachten mondmaskers dragen en iedereen met een vaste partner in een eigen bubbel moet dansen. Maar hey, daar hoor je mij niet over klagen, want sinds vorige week woensdag is mijn dubbel gevaccineerde vriend weer in het land. We haastten ons dus als de bliksem om ons in te schrijven voor de lessen die plaatsvinden tijdens de twee weken dat hij in België verblijft.

En amai, echt genoten van die twee uurtjes salsa. Ongelooflijk dat die bewegingen toch nog ergens opgeslagen blijken te zitten en eens de muziek begint je voeten als vanzelf de weg schijnen te weten. De les voor gevorderden was erg leuk, de daarop volgende les voor beginners plus was duidelijk onder ons niveau, maar geen erg, dan deden we tussendoor maar een paar extra bewegingen. Drillen is altijd goed!

Damiaanwandeling in Tremelo en Werchter

Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Heverlee om samen te gaan wandeling in de omgeving van Tremelo en Werchter. De Damiaanwandeling stond al een tijdje op mijn todo-lijstje, maar de afstand naar het beginpunt was net iets te ver om met de fiets te doen. Gelukkig waren onze vrienden zo vriendelijk om voor te stellen mij met de wagen te komen ophalen.

Stipt om 14u parkeerden we bij de Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand en konden we aan de wandeling beginnen. De ganse wandeling hingen er donkere wolken boven ons hoofd, maar we hielden het wonderwel droog. Wat me erg aansprak in deze wandeling was het feit dat lange stukken van de wandeling ons langs water brachten. Eerst wandelden we langs de Laak (waar we sporen van beveractiviteit spotten!) en het laatste stuk van de wandeling liepen we op de Schipstrekkersdijk langs de Dijle. Een zeer fijne en afwisselende wandeling die ons van Tremelo naar Werchter en terug bracht. Al duurde het ongeveer tot de helft van de wandeling eer ik door had dat de pijltjes op het kaartje met de routebeschrijving, niet overeenstemden met de wandelrichting die op de bordjes was aangegeven. Vandaar dat ik er maar niet in slaagde om uit te vissen waar we ons exact bevonden!

Dit standbeeld vat heel de lockdownsituatie perfect samen:

PS: We spotten zelfs een heuse bever!

Na de wandeling keerden we terug naar Heverlee om iets te eten in Brasserie 500. De schattige zoon van onze vrienden vervoegde ons op het terras. Helemaal uitgerust na zijn middagdutje. Al lag zijn focus voornamelijk op de glijbaan in de speeltuin. 😉

Mijn slaatje van de chef:

Spijtig genoeg begon ik het al heel snel koud te krijgen op het terras. Tijdens de wandeling was het zeer aangenaam, maar nu we stil zaten op ijzeren stoelen, kroop de kilte in mijn botten. We rondden dus snel af na het eten, met de belofte elkaar binnenkort weer te zien.

Wandeling in Thorpark

Veel te vroeg opgestaan voor een zondagochtend om tijdig op de trein richting Limburg te zitten. Mijn broer pikte me op aan het station en vervolgens brachten we samen een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Enfin ja, ik mocht het rusthuis niet binnen omdat ik geen vaste bezoeker ben, maar ondertussen is het wel al toegestaan om samen met de bewoner buiten een wandeling te maken. Gelukkig zat het weer mee vandaag en konden we samen het terras van het rusthuis zitten. Na de lijdensweg van de voorbije maanden had ik me werkelijk aan het allerergste verwacht, maar al bij al viel de toestand van mijn moeder beter mee dan ik me in mijn hoofd had voorgesteld. Al is ook dat heel erg relatief, natuurlijk.

Na ons bezoek at ik samen met mijn broer en zijn vriendin een worstenbroodje in hun chique nieuwbouw villa, eindelijk voorzien van een badkamer! Wat een luxe! Met een worstenbroodje achter de kiezen, hadden we voldoende energie voor een mooie wandeling in Thorpark, een onderdeel van het ondertussen beruchte Nationaal Park Hoge Kempen. Laat ons hopen dat de uitdrukking “there’s no such thing as bad publicity” veel extra bezoekers naar die mooie park zal lokken!

We kozen een wandeling van een twaalftal kilometer en beklommen met enthousiasme één van de befaamde mijnterrils om van het uitzicht op de omgeving te genieten. Het laatste gedeelte van de wandeling leidde ons langs de straten van de cité van Waterschei-Noord, een interessant stukje onroerend erfgoed.

Mijn broer, zijn vriendin en ik sloten onze wandeling af met een drankje op het outdoor zomerterras van Thor Terrazza. Heel gezellig! Bonuspunten voor de werkelijk uitstekende sangria! En de gyoza waren perfect om dat eerst hongertje te stillen.

Na dit geslaagde aperitief gingen we verder op hetzelfde élan bij mijn broer en zijn vriendin. Dankzij Atelier Eik genoten we van een werkelijk uitstekend avondmaal. Serieus, vis, sint-jacobsvruchten, asperges, garnalen en broccoli, dit gerecht was gewoon gemaakt voor mij!

En ja, daar hoort uiteraard een lekker flesje wijn bij. Super om kennis te maken met deze uitstekende Bulgaarse wijn!

Mijn broer bracht me net op tijd naar het station om mijn afspraak met mijn kameraad in De Hoorn om 21u na te komen. Ik had net genoeg tijd om mijn rugzak met mijn laptop af te zetten op mijn appartement in Leuven om me daarna in sneltempo naar De Hoorn te begeven. Ik had nog net twee minuten speling. Just in time! Zo fijn om na meer dan een jaar tijd onze kameraad opnieuw te zien. Amai, hoeveel deugd kan een mens hebben van samen iets te drinken op een terrasje. Leve de vriendschap! Dankjewel corona om ons opnieuw duidelijk te maken wat echt belangrijk is in het leven.

Let’s Move for Parkinson!

Eén van onze goed vrienden is een professor die onderzoek doet naar Parkinson. Hij heeft al een aantal mooie resultaten op zijn conto kunnen schrijven, gekoppeld aan publicaties in belangrijke internationale tijdschriften. Tijdens een vorige afspraak vermelde hij een actie om een steentje bij te dragen aan Parkinsononderzoek: Let’s move for Parkinson. Je kiest een afstand om te lopen of te wandelen en start op één van de dagelijkse startmomenten. Mijn vriend en ik twijfelden geen moment en schreven ons meteen in. Al was het even zoeken, hoe de app precies aan de praat te krijgen. Volgende keer hoop ik dat ze voor een iets gebruiksvriendelijkere applicatie gaan.

Zodoende vertrok ik vandaag na mijn werk met de wave van 19.00u en maakte ik van de gelegenheid gebruik om een mooie wandeling doorheen de avondlijke Leuvense straten te maken, terwijl in mijn oren muziek weerklonk, afgewisseld met verhalen van mensen geïmpacteerd door de ziekte. Onze vriend kwam zelf ook aan het woord. Knap!