Een beetje troost in pijnlijke tijden.
persoonlijk
Blokkering
Deze ochtend opgestaan met een arm die nog minder goed functioneerde dan gisteren. Mijn linkerarm is nu bijna volledig geblokkeerd, ik kan hem nog amper optillen, laat staan dat ik hem op mijn hoofd kan leggen of achter mijn rug kan krijgen. Dus slikte ik een pijnstiller, haalde ik heksentoeren uit om aangekleed te geraken met slechts één goed functionerende arm en beet ik door, want ik had een aantal belangrijke vergaderingen vandaag die ik moest voorzitten. Al kostte het me tijdens die vergaderingen merkbaar meer moeite om me te concentreren dan anders. Gelukkig was er deze middag een klein lichtpuntje: een lunch in ons bedrijfsrestaurant met een goede vriend die nu in hetzelfde gebouw werkt als ik.
Aangezien mijn arm naarmate de dag vorderde steeds verder dienst weigerde, besloot ik toch maar de hulptroepen in te roepen en naar mijn vriend te bellen die normaal dit weekend in Genève zou blijven. Kwestie van wat assistentie te hebben bij het aankleden en mijn haar opsteken. Morgenvroeg landt hij in België.
Mijn afspraak ‘s avonds met een vriendin heb ik noodgedwongen afgezegd, wegens liever thuis in alle stilte pijn lijden achter mijn computerscherm. Een geluk bij een ongeluk: er was iets misgegaan bij de reservatie. Alhoewel ik een bevestiging via e-mail ontvangen had van mijn reservatie voor twee personen bij My Thai, merkte mijn vriendin dat op hun website stond dat ze deze week met vakantie waren. Zeer vreemd. Paar keer proberen bellen, maar aangezien er niemand opnam, ging ik ervan uit dat de reservatie per abuis bevestigd was. Een reden te meer om onze afspraak te verzetten naar een beter tijdstip.
Pijn
Deze ochtend opgestaan met een pijnlijke linkerarm. Verkeerd gelegen, was mijn eerste reactie, maar de pijn lijkt momenteel alleen maar te verergeren en ondertussen kan ik mijn arm nog amper opheffen, waardoor bepaalde anders voor de hand liggende handelingen zoals een BH dicht doen en mijn haar opsteken opeens een hele uitdaging worden met een half functionerende arm. Laat ons hopen dat dit snel over gaan, want ik voel mij stevig gehandicapt.
Laatste dag op Terceira – 27 juli 2023
Net als de vorige dagen ontbijten we aan het zwembad met uitzicht op de Atlantische oceaan. Eerlijk, de inhoud van de ontbijtmand begint een beetje eentonig te worden. We kijken dus uit naar een ander ontbijt morgen op het eiland São Jorge.
Na het ontbijt gooien we onze zwemspullen in de huurwagen en rijden we naar Sao Mateus da Calheta, dat een openlucht zwembad heeft. Het zwembad trekt ons niet echt aan, dus rijden we door naar de volgende potentiële zwemplek: de zona balnear das Cinco Ribeiras. Een heel bijzondere plek om te zwemmen tussen de zwarte lavarotsen. We stappen uit om wat foto’s te nemen, maar houden het voorlopig droog.
We rijden door Santa Barbara naar Doze Ribeiras waar we stoppen om de kerk te bewonderen en de Império do Divino Espírito Santo. Die Império do Divino Espírito Santo is een bijzonder mooi versierd gebouw gewijd aan de cultus van de Heilige Geest die typisch is voor de Azoren. Hoe deze cultus exact ontstaan is, is niet helemaal duidelijk, maar je treft dit soort architectuur overal in de Azoren aan.
We rijden verder en worden even later getrakteerd op onze eerste regenbui van de vakantie. Niet geheel onverwacht, want er is natuurlijk een reden dat de Azoren zo prachtig groen zijn. Gelukkig zitten wij in de wagen! We komen langs een prachtige kronkelende weg die ons door een bos voert vol bomen met kronkelige stammen. Als in een sprookje!
We stoppen even bij de Farol da Serreta, maar aangezien daar niet veel te zien valt, rijden we door naar de Miradouro Ponta da Serreta. We parkeren er onze wagen tussen de locals en trekken onze regenjassen aan. Aan de voet van een schitterende steile rots staan de lokale mannen te vissen, terwijl de vrouwen de eettafel dekken, zich niets aantrekkend van het wisselvallige weer. De vis wordt ter plekke schoongemaakt en gegrild op de barbecue. Verser dan dat kan het niet.
Ambiance op het Martelarenplein
Niets zo leuk als na een lange werkdag nog even het feestgedruis van de Leuvense jaarmarkt induiken. En amai, chapeau voor coverband Domino die erin slaagde gans het Martelarenplein in te pakken. Wat een topact!
Misterios Negros, Gruta do Natal, Furnas do Enxofre en Algar do Carvão – 26 juli 2023
Vandaag zijn we om 7.30u opgestaan, omdat we zo snel mogelijk willen vertrekken na het ontbijt. Stipt om 8.30u zitten we dus opnieuw bij het zwembad, genietend van onze ontbijtmand.
Omdat we vandaag een grote wandeling willen maken in een gebied waar niet veel horeca is, rijden we eerst met onze huurwagen naar de werkelijk gigantische Continente supermarkt. We kopen er koffiekoeken met chocolade, pastéis de nata (we zijn per slot van rekening in Portugal, he!) en waterflesjes. Het plan om onze drinkbussen te vullen aan de kraan hebben we laten varen, want het water dat uit de kraan komt in onze bungalow, is echt niet lekker.
We rijden naar de parking vlakbij Lagoa do Negro en beginnen van daaruit aan de Misterios Negros wandeling. In onze gids stond dat de wandeling een hoge moeilijkheidsgraad had en dat klopt, sommige stukken van de route moeten we over scherp, vulkanisch gesteente klauteren, maar de natuur is zo prachtig dat we dit ongemak er graag bij nemen. We genieten van de schitterende rotsformaties die getuigen van de vulkanische geschiedenis van dit eiland. De knoestige stammen van de bomen geven de wandeling iets magisch.
Tijdens de wandeling ontmoeten we zelfs Vlamingen die ergens in het helft van de route aan het picknicken zijn met hun kinderen. Op het laatste stuk van de wandeling vlak voordat we opnieuw de parking bereiken, is er de mogelijkheid om de Pico do Fogo te beklimmen, maar die klim laten we aan ons voorbij gaan. Het is wat te warm en de wandeling op zich was al redelijk vermoeiend.
We checken de openingsuren van de Gruta do Natal, een vulkanische grot die vlakbij de parking en het Lagoa do Negro ligt. Die gaat echter pas open om 14u. Dus besluiten we opnieuw in de wagen te kruipen en naar het Lagoa das Patas te rijden om er te picknicken. Dit meer is duidelijk een goed uitgebouwd recreatiegebied met picknicktafels en toiletten. We eten er onze koffiekoeken op en kijken naar de drukdoende eenden, kippen en nieuwsgierige vinkjes die graag een stukje van onze koffiekoek willen.
Oostduinkerke – 25 augustus 2024
Na een lekker ontbijt met bonen in tomatensaus maakten we onze valiezen, lieten we deze achter in het hotel en trokken we met ons gezelschap naar de kust. De weersvoorspellingen voor de voormiddag zagen er redelijk uit, dus we hoopten nog wat van het strand en de zee te kunnen genieten.
Eén van de nichtjes van mijn vriend wilde graag haar surfkunsten demonstreren (ze was de week voordien op surfkamp geweest), dus moesten er surfboards gehuurd worden. Een ander nichtje wilde graag ook proberen surfen en uiteindelijk wilden de twee stoere papa’s zich ook graag bewijzen. Dus huurden ze vier wetsuits en vier surfboards bij Surfclub Windekind en gingen ze enthousiast de golven tegemoet.
Helaas liet de zon de achtergebleven leden van ons gezelschap in de steek en stonden wij met een hoop gerief van de vier surfers te verkleumen op het strand. En dat ondanks het feit dat ik een fleece aan had. De moeder van mijn vriend was zo moedig om even de zee in te gaan, waar ze al snel gezelschap kreeg van een lifeguard die haar er beleefd op wees dat ze in deze zone niet mocht zwemmen. Aangezien ik al een heel weekend met een vervelende verkoudheid sukkelde, bleef ik op het droge. De opstekende wind werd echter steeds kouder en venijniger en toen het dan ook nog eens begon te regenen, dropen we met z’n allen af naar de kantine van Surfclub Windekind. Ik moet toegeven dat ik door de koude niet veel zin had om nog lang aan de kust te blijven. Dus toen de surfers terug keerden, vond ik het welletjes.
We keerden met de ouders van mijn vriend naar het hotel terug om onze spullen op te halen en reden verder naar Deinze, waar de zon wel scheen. Terwijl mijn vriend een tafeltje veroverde op het terras van restaurant Sint-Niklaas, bezochten zijn ouders en ik kort de Sint-Niklaaskerk, die helaas zowel in de eerste als de tweede wereldoorlog verwoest werd. Van het prachtige gotische doksaal en het andere erfgoed in de kerk blijven helaas alleen nog maar oude zwart-wit foto’s over.
Het deed deugd om weer wat te kunnen opwarmen op het terras in de zon, want de koude van de ochtend was echt in mijn botten gekropen. De zon in combinatie met het lekkere slaatje met scampi, garnalen en gerookte zalm slaagden er gelukkig in mijn humeur weer op te krikken.
Na onze late lunch, zetten de ouders van mijn vriend ons af aan het station van Diksmuide en daarmee zat het weekend erop. Jammer van de bijzonder kille en natte zondagochtend. Hopelijk de volgende keer meer geluk.
Teamdag bij de VRT
Een dag om in te kaderen vandaag, prachtig zonnig weertje, interessante rondleiding op de VRT en een geweldige quiz door onze collega’s zelf in elkaar gestoken. Ook een bitterzoete dag voor mij, want de laatste teamdag die ik in gezelschap van dit geweldige team zal doorbrengen voordat ze mijn afdeling inruilen voor een andere. Ik ga ze stuk voor stuk missen!
Bij de VRT werden we, ondanks de huidige perikelen van onze openbare omroep, bijzonder vriendelijk onthaald met koffiekoekjes en yoghurt. Op een zonnige plek in het oude gebouw kregen we, uitkijkend op de werf van het nieuwe gebouw, wat meer toelichting over de toekomstplannen van de VRT. Want dat het huidige medialandschap voor ingrijpende veranderingen staat, zal ondertussen iedereen wel duidelijk zijn. Vervolgens werden we mee op sleeptouw genomen in het oude gebouw en maakten we kennis met verschillende team die met innovatie bezig zijn. Bijzonder boeiend!
Na ons bezoek aan de VRT namen we de tram naar het Josafatpark in Schaarbeek, een plek in het Brusselse waar ik nog nooit geweest was. We lunchten er bij de Melkerij. En alhoewel mijn avocadotoast met gepocheerde eitjes zeker lekker was, kon dat niet wegnomen dat de bediening ietwat chaotisch verliep. Ok, normaal is het self service bij de Melkerij, maar omdat wij met zo’n grote groep waren hadden ze voor ons gezelschap een uitzondering gemaakt. De gerechten en drankjes kwamen allemaal op zeer uiteenlopende tijdstippen en de bediening had er helemaal niet aan gedacht dat bestek en serviettes toch wel handig konden zijn. Enfin, we zaten gezellig buiten, dat was het belangrijkste.
Na de lunch volgde een quiz die onze collega’s zelf in mekaar hadden gestoken. Echt knap werk! Onze quizmaster had persoonlijke info van alle collega’s in de quiz verwerkt en wij moesten dan raden over welke collega het ging. Ik had tot mijn grote vreugde alle collega’s juist geraden. De quizvragen zelf gingen me dan weer iets minder goed af. Oh well, can’t win them all.
Na de quiz dronken we nog iets met de overblijvers in La Guinguette Populeir en wandelden van daaruit samen naar Brussel Noord om de trein te nemen.
En als kers op de taart van zalige zomerdag: een prachtige Leuvense zonsondergang!
Garnaalvissers, zandsculpturen en storm aan zee – 24 augustus 2024
Genoten van het ontbijtbuffet, al was ik wel teleurgesteld toen bleek dat het omelet station een make-your-own-omelet-station was. Mijn vriend deed een moedige poging om een omelet in mekaar te draaien, maar het resultaat leek eerder op een mislukt roerei. 😉
Na het ontbijt reden we met drie wagens naar de plek waar we de beroemde garnaalvissers te paard (Unesco werelderfgoed) konden bewonderen. We reden ons ei zo na vast in een ondergrondse garage die privéparkeerboxen bleek te bevatten, maar uiteindelijk vonden we toch een parkeerplek. Bij het vertrekpunt van de garnaalvissers bleek al snel waarom het zo moeilijk was om een parkeerplek te vinden: het zag er zwart van het volk. De garnaalvissers werden bij hun tocht naar zee gevolgd door een lange mensensliert. Iedereen probeerde een zo mooi mogelijk plaatje te schieten van de vissers in hun typerende gele oliejassen en de prachtige boerenpaarden. Niet evident met zoveel storende elementen op de foto.
Doordat het eb was, moesten we door grote stroken achtergebleven zeewater waden en al deed ik mijn best, ik kon niet vermijden dat er zeewater in mijn wandelschoenen terecht kwam. Gelukkig was het warm genoeg om daar weinig last van te hebben. De laatste diepe plas waardoor sommige dappere mensen waadden met hun broeken of rokken tot vlak onder hun billen opgetrokken, liet ik echter aan mij voorbij gaan. De heremietkreeftjes die overal op het strand krioelden, boden voldoende entertainment.
Van Oostduinkerke reden we verder naar Middelkerke. We parkeerden onze wagen in de parking onder het gloednieuwe en ongetwijfeld peperdure Casino van Middelkerke. De ouders van mijn vriend hadden tickets voor het Zandsculpturenfestival gekocht. Het was van 2019 geleden dat mijn vriend en ik het Zandsculpturenfestival bezochten en ik herinnerde mij dat ik toen niet echt onder de indruk was. Ik moet zeggen dat de ervaring mij ditmaal beter beviel, al blijft het toch veel geld voor een parcours dat je op een dik half uur gezien hebt. Het thema was deze keer wel echt mijn ding: een reis rond de mooiste plekken en monumenten ter wereld. We pikten ook de eerste minuten van een voorstelling mee, maar die bleek gericht op kleuters, dus slopen we snel naar buiten.
Eerste afterwork na de zomervakantie
En er was massaal veel volk. Zoveel volk dat we ons noodgedwongen moesten opsplitsen in twee groepen op het terras van de Flamingo. Ik blijf ietwat mijn twijfels hebben bij de kwaliteit van de drankjes in de Flamingo (serieus, wie durft er tegenwoordig als zichzelf respecterende bar Recoda Cava van de Colruyt serveren?), maar hun terras met waterverstuiving is wel een fantastische plek om te genieten van een mooie zomeravond.