Een culturele week

Bij de start van het culturele jaar vallen er altijd interessante premières mee te pikken en toevallig vielen een aantal voorstellingen en events die ik zeker niet wilde missen samen in één week. Dus zo kwam het dat ik mij zondagavond liet meevoeren door de jeugdige monoloog Stand Up in OPEK, maandagavond even moest slikken bij de atonaliteit van het openingsconcert van het Festival van Vlaanderen in de PDS, woensdag omvergeblazen werd door de theatervoorstelling Leni en Susan in de Schouwburg en zaterdag een glaasje schuimwijn dronk op de onthulling van de toren Eerste Verstoring van Ief Spincemaille.

Een goed gevulde week die mijn sluimerende liefde voor theater opnieuw deed opflakkeren. Misschien zal 2014 niet alleen de geschiedenis ingaan als het jaar met de slechtste zomer ooit, maar ook als het jaar waarin yab het theater herontdekte.

Bonajuto chocolade

Donderdagavond verkeerde ik in het uitstekende gezelschap van 11 andere chocoladeliefhebbers. Ik had de kans om kennis te maken met Bonajuto-chocolade, zogezegd de beste chocolade van gans Italië. Ik kende dit Siciliaanse merk niet, maar zet de woorden chocolade en degustatie in dezelfde zin en je hebt mijn aandacht. Een gelegenheid om nieuwe smaken te leren kennen, die grijp ik graag met beide handen.

Het exacte recept van deze chocolade wordt al decennia lang angstvallig geheim gehouden, want het zou gebaseerd zijn op de manier waar op de Azteken hun ‘Xocoàtl’ maakten. De Bonajuto-chocolade bestaat enkel uit een mengeling van cacao, suiker en kruiden, wat maakt dat de smaak moeilijk te vergelijken valt met die van onze eigen Belgische chocolade. De textuur van deze chocolade is ook heel anders, een beetje korrelig en krakend als je erop bijt, niet de zachte smeuïgheid die wij gewoon zijn.

Smaken die de revue passeerden waren: zeezout, suiker, vanille, witte peper, nootmuskaat, kardemom, peperoncino. Bij de chocolade kregen we glaasje rode wijn, porto en whiskey aangeboden. De combinatie van de smaken was erg bijzonder. Al moest ik toch passen bij de heel pure chocoladerepen van 80, 90 en zelfs 100%. That was just too much. Als je in zo’n stukje chocolade beet, had je het gevoel dat alle speeksel uit je mond werd weggezogen, zo droog. Ik proefde ook voor het eerst in mijn leven een onverwerkte cacaoboon. Beter dan de pure chocolade. 😉 Maar onbetwiste topper van de avond was de porto van 60 jaar oud, zo lekker! Niet te doen.

Het was alleszins een zeer leerrijke avond. Mijn persoonlijke top 3: Bonajuto met nootmuskaat, kardemom en peperoncino. Zo’n tablet mag je altijd voor mij meenemen, mocht je toevallig in Modica in Sicilië passeren.

It started with a bang

Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.

Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.

Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…

Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉

Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.

Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.

Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.

De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.

Al bij al een interessante dag.

Blij nieuws!

Onze eerste teambaby is een feit! Een stipte kerel, want hij heeft zich perfect gehouden aan de uitgerekende datum. Helemaal zijn mama, want dat is ook iemand die erg stipt en correct is! Ben superblij dat alles zo vlot is gegaan. En binnenkort op babybezoek! Teentjes en vingertjes tellen.

Party Time!

Het was alweer een daverend succes, onze traditionele zomerparty. Dit jaar vierden we de allerlaatste dag van de zomer die er geen was. Gelukkig maakte het nazomerweer van de voorbije weken dit gemis een beetje goed. Er was veel volk en er was nog veel meer drank. Ondanks het uitdrukkelijke verbod dat ik had opgenomen in de uitnodiging, waren er toch mensen die nog wat extra drank bij hadden (schrik om dorst te moeten lijden, zeker?). Denk dat we genoeg drankvoorraad in huis hebben om nog een jaartje of zo toe te komen. Dus geneer je vooral niet om een drankje aan te nemen als je bij ons op bezoek komt! Wij hebben zo ongeveer alles in huis.

Het was echt een superfantastische avond. Ik mixte veel cocktails, het was warm genoeg om op het balkon te gaan staan en ik kreeg heel veel lekkere chocolaatjes. En het beste van alles: het fijne gezelschap van al onze vrienden.

Volgend jaar opnieuw.

35 km op de fiets

Vandaag een dagje gefietst in de omgeving van Brussel in het fijne gezelschap van mijn onovertroffen collega’s. Het was best wel een heuvelachtig parcours en ik merkte dat mijn fietsconditie niet meer was wat het geweest is. Maar goed, ik ben er toch in geslaagd elk heuveltje boven te geraken zonder af te stappen. Al moet ik zeggen dat ik blij was met de extra lange middagpauze om even op adem te komen met een lekkere tomaat garnaal. Én we hebben het tegen alle verwachtingen in de ganse dag droog gehouden! Gelukkig maar, want fietsen in de regen = niet leuk.

Fietsherstelperikelen

Een tijdje geleden botste ik met het achterlicht van mijn fiets ergens tegen en zei het rode plastic kapje van mijn achterlicht ‘krak’. Kapot. Het lichtje zelf brandde nog wel, maar de reglementair rode kleur was nu wit. Geen nood. Naar het fietsherstelpunt onder het Rector De Somerplein, want die hebben superlange openingsuren, heel handig voor mensen zoals ik die normaal gezien niet voor de normale sluitingstijd terug van het werk zijn.

De jongeman aldaar monsterde mijn achterlicht en zei me dat ze zo geen achterlicht in voorraad hadden en dat ze dit moesten bestellen en dat hij dit niet kon doen. Geen probleem voor mij, ‘t is niet dat de afstand van mijn appartement naar het Rector De Somerplein onoverbrugbaar is, ik zou wel op een ander moment terugkomen.

Een paar dagen later stond ik opnieuw met mijn fiets in het fietsherstelpunt. Ik wees een nogal nors ouder heerschap op mijn kapotte achterlicht en liet de fiets daar achter, in de overtuiging dat ze binnen een paar dagen wel over het juiste achterlicht zouden beschikken.

Groot was dan ook mijn verbazing toen hetzelfde heerschap mijn enkele dagen later bij het ophalen van mijn fiets doodleuk meedeelde dat het achterlicht niet hersteld was, omdat ze, ik citeer: “zo geen achterlicht hadden”. Ik was te verbouwereerd om een goeie repliek te bedenken. ‘t Is niet dat het hier over een hightech achterlicht ging van een superfancy fiets. Neen, we hebben het over een doodgewone stadsfiets, niet eens van de allerbeste kwaliteit aan de oprukkende roestplekken te zien.

Dan maar met mijn fiets naar het Velo fietspunt met de iets moeilijkere openingsuren getrokken, waar ze mijn achterlicht in een wip hersteld hadden.

Onvoorstelbaar.

Een Gregoriaanse gast

De voorbije dagen hadden we een Gregoriaanse zanger te gast. Dat kwam zo: de nicht van mijn vriend, zelf een klassieke zangeres, was op zoek naar een gastgezin voor een aantal leden van een klassiek mannenkoor. Aangezien wij toch over een volledig ingericht en zelfs ietwat opgeruimde logeerkamer beschikken, stelde ik onze kamer graag ter beschikking.

De zanger bleek een in de UK wonende Canadees te zijn, laten we hem voor het gemak David noemen. Ik keek eigenlijk best wel uit naar deze logeerpartij, want we denken erover om volgend jaar in Canada op vakantie te gaan en wat tips zijn altijd welkom. We hadden dan ook al plannen gemaakt om David op dinsdagavond mee uit eten te nemen en te trakteren op een typisch Belgische specialiteit (mosselen of zoiets).

Toen hij dinsdagavond bij ons aankwam, bleek hij echter al gegeten te hebben. Bovendien was hij zo uitgeput van het vroege opstaan (hij had om vijf uur ‘s ochtends de Eurostar naar Brussel genomen) en de ganse dag repeteren, dat het bleef bij beleefd handjes schudden, een glaasje water drinken en is hij daarna in bed gekropen. Niet meteen de avond zoals ik me die had voorgesteld, maar wel veel extra tijd om aan mijn foto’s te werken.

Ik heb hem zo rond een uur of één opnieuw horen opstaan en ben er zeker van dat hij nog een tijd gewoon in de living gezeten heeft, want ik zag dat het licht aan was. Enfin ja, de volgende ochtend lag hij nog in bed toen ik naar het werk vertrok en zagen we elkaar pas ‘s avonds terug. Jammer genoeg had ik op woensdagavond een vergadering die ik onmogelijk kon verzetten. Ik vond het erg jammer, want het was fantastisch mooi terrasjesweer en in België moet je daarvan profiteren als je de kans krijgt. Mijn vriend moest nog een paar zaken voor zijn werk afmaken, dus hij kon onze gast ook niet vergezellen naar de stad. Geen erg, ik gaf hem wat tips waar hij lekker kon eten en vertrok naar mijn vergadering.

Toen ik thuis kwam na de vergadering, bleek dat onze gast de woning enkel verlaten had om bij ons om de hoek een Domino’s pizza te halen en deze op te eten op zijn bed in de logeerkamer (!). Laat ons het erop houden dat ik hierdoor lichtelijk verbaasd was. Waarom gaan voor een vieze Amerikaanse pizza als Leuven zoveel lekkers te bieden heeft culinair vlak? En ‘t is niet dat hij de pizza niet in de woonruimte mocht opeten. Wij zijn normaal gezien echt wel goeie gastheren! De rest van de avond heeft hij alleen in zijn kamer doorgebracht.

Nog nooit zo’n makkelijke gast gehad. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik teleurgesteld was door het gebrek aan interactie. Het gebeurt namelijk niet elke dag dat we een echte kunstenaar over de vloer hebben. Wellicht heeft hij zich laten afschrikken door al die computers of zo… Jammer.

Logeren bij mijn petekindje

Dit weekend startte met een afhaalsushi op vrijdagavond. Een verre kennis van mijn vriend had plannen om volgend jaar naar Japan te reizen en wilde om de één of andere reden per sé vanuit het verre Limburgse noorden naar Leuven afzakken om reisadvies van ons te krijgen. Beetje vreemd, vond ik persoonlijk, want ik had hem al de reisschema’s van onze twee vorige reizen bezorgd + een link naar mijn foto’s (die uitgebreid voorzien zijn van commentaar én coördinaten). Ik had niet het gevoel daar nog veel aan toe te kunnen voegen. Toen de verre kennis in kwestie aanbelde, bleek er een klein misverstand in de communicatie ontstaan te zijn: zijn vriendin was er ook bij en wij hadden maar sushi voor drie personen afgehaald… Gelukkig bestaat er nog zoiets als Just-eat.be en bestelden we snel een portie voor één persoon extra.

Het werd nog een beetje vreemder toen bleek dat het koppel in kwestie hun reis al geboekt hadden via Ikitravels. Tijdens de loop van de avond had ik de indruk dat ze eigenlijk gewoon een beetje gerust gesteld wilden worden. Het valt me op dat veel mensen Japan een beetje een beangstigende reisbestemming vinden. En ik kan daar ergens wel inkomen, want Japan heeft nu eenmaal een taal die je totaal niet verstaat en een schrift dat je totaal niet kan lezen (ok, dat ging wel niet op voor ons) en veel gebruiken waar wij in het Westen totaal niet meer vertrouwd zijn. Maar geloof me vrij, toekomstige Japanreizigers, Japan is zowat het meest aangename land dat er bestaat om door te reizen als toerist. Zorg dat je gewoon een klein beetje leest over de gebruiken en als er iets misloopt: er staan meteen tien Japanners klaar om je uit de nood te helpen. Al moet ons koppel toch nog wat oefenen op met stokjes eten, grappig om vooral het meisje te zien sukkelen (was meteen ook de eerste keer dat ze sushi at, stel je voor). Nuja, ik denk dat we er wel in geslaagd zijn ons enthousiasme over Japan over te brengen. Benieuwd naar hun reiservaringen achteraf. (PS: Denken dat je snel een paar zinnetjes Japans kan leren op het vliegtuig: geen goed idee.)

Zaterdag vertrok mijn vriend ‘s ochtends vroeg om te gaan zeilen. Ik bleef een beetje langer in bed liggen, maar ook niet superlang, want mijn petekindje en zijn mama kwamen mij uithalen voor een weekendje samen plezier maken. Mijn petekindje at heel flink twee grote tassen soep op ons appartementje, showde mij zijn nieuwe schoenen en haalde hij alle knuffelbeesten uit de boekenkast. Na de soep reden we samen naar Tielt-Winge alwaar ik mijn valiesje een plekje gaf in de splinternieuwe logeerkamer. Ik was de allereerste gast, wat een eer!

‘s Middags aten we samen boterhammen en trokken we naar het kabouterbos in Tielt-Winge. Weinig kabouters gezien, om eerlijk te zijn. Ik neem aan dat de sprookjeswandeling in het bos een toffe ervaring is, maar zonder verteller om de geest van de kabouters op te roepen, viel er niet veel te beleven. Al vond mijn petekindje het duidelijk geweldig om door het bos te stappen. Een kind van anderhalf heeft niet veel nodig om zich te amuseren.

Was wel een succes: de beklimming van de Vlooybergtoren, een zwevende trap in roestvrij Cortenstaal, waarvan de kleur verwijst naar het ijzerzandsteenerfgoed in de streek. De trap is gelegen op één van de hoogste plekken in het Hageland, een mooi uitzicht is dus gegarandeerd.

Na deze steile beklimming (kuch) hadden we wel een ijsje verdiend. Het hoeveijs van De Peinwinning ging er vlotjes binnen en ik genoot van de zon op mijn huid. Zó blij dat ons nog een kleine nazomer gegund is. Hoera voor de zon!

‘s Avonds aten we pasta met steak van op de barbecue en keuvelden we gezellig in de lounge op het terras van de mama en papa van mijn petekindje. We gingen op tijd slapen, want peuters van anderhalf zijn meestal vroege vogels (om nog maar te zwijgen over die nachtelijke schreeuw van ongenoegen toen hij zijn tutje kwijt was).

‘s Ochtends draaide ik me nog eens om terwijl mijn petekindje met zijn ouders naar de bakker ging (ik ben nu eenmaal geen ochtendmens). We genoten samen van een heerlijk ontbijt en trokken dan naar Leuven voor een gepland bezoekje aan het stationsgebouw tijdens Open Monumentendag. Alleen was ik met mijn domme kop helemaal vergeten dat diezelfde dag de GP Poeske Scherens gehouden werd, waardoor de helft van Leuven afgezet was. Stom, stom. We kwamen hopeloos vast te zitten in de file op de ring en besloten ons plan aan te passen. Geen bezoek aan het stationsgebouw, de omgeving van de Parkabdij zou ook wel mooi zijn. Alleen jammer dat mijn favoriete vertrekken (de bibliotheek en de refter) niet geopend waren voor het publiek wegens de restauratiewerken. We genoten toch van de historische omgeving en aten samen een soepje in de mooie Abdijmolen.

Mijn petekindje begon een beetje hangerig te worden: het werd tijd voor zijn middagdutje. De mama en papa van mijn petekindje dropten me af aan de andere kant van het station (ook wel Kessel-Lo genoemd) en ik keerde voor eventjes terug naar ons appartementje, want om drie uur had ik alweer een andere afspraak met onze vrienden uit Duitsland die toevallig ook dat weekend in het land waren. Een gunstige (of ongunstige), het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt, wind had ervoor gezorgd dat mijn vriend vroeger dan voorzien terug was van zijn zeiltocht. Hij kon dus aansluiten.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om samen de stad in te trekken, maar de GP Poeske Scherens was nog altijd in volle gang, dus het leek ons veiliger onze vrienden niet de muurvast zittende ring op te laten rijden. Terug afgesproken in de Parkabdij dan maar. We vonden elkaar zonder problemen en bewonderden hun flink gegroeide dochter. We maakten een heel mooie wandeling op het domein en sloten het bezoekje af met een lekkere wafel/pannenkoek in (verrassing) de Abdijmolen. Het was trouwens een hele uitdaging om een tafeltje vast te krijgen, want het was heel erg druk op deze mooie dag. Maar we hadden geluk, we kwamen toevallig kennissen tegen die net vertrokken en met plezier hun tafel aan ons afstonden.

Terwijl ik van mijn pannenkoek zat te smikkelen, kreeg ik een berichtje dat een vriendin met wie ik samen gestudeerd had, met haar gezin op Leuven kermis rondliep. Na het afscheid van onze Duitse vrienden sprongen ze op onze fiets en reden we linea recta naar het stadscentrum. Onze vrienden hadden ondertussen een tafeltje in het Moorinneken gevonden om van al dat kermisgeweld te bekomen met een drankje. We schoven bij aan tafel en babbelden over onze reis naar IJsland en hun reis naar de US. Moraal van het verhaal: zij hadden beter weer.

En goed gevuld weekend vol met vriendschap én zon. Eentje om in te kaderen.

Kick-off van het nieuwe schooljaar

Met twee uurtjes salsales. De bewegingen van de vorige cursusreeks zijn blijkbaar toch redelijk goed blijven hangen in mijn spiergeheugen, want dat ging verbazend vlotjes. Al blijft het jammer dat door het doorschuifsysteem (wat ik op zich wel goed vind om de dans aan te leren) ik wel heel erg weinig kan dansen met mijn vriend. Misschien toch eens beginnen naar salsafeestjes te gaan.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk