persoonlijk

Een wervelend weekend

Het weekend is weer in een zucht voorbij gevlogen. Op vrijdag namen we afscheid van stadssopraan Noémie Schellens in de meest romantische setting van heel Leuven (de Kruidtuin). We liepen er een ex-klasgenootje uit de les Spaans tegen het lijf die haar vriend voor zijn Valentijn verrast hadden met dit concert. Ze waren geen van beiden echte operaliefhebbers, maar het optreden van Noémie was erg toegankelijk en ze genoten ervan.

Zaterdag was ik, zoals dat een ijverige student betaamt, mooi op tijd voor de Spaanse les. Het ging me erg vlotjes af, misschien heb ik eindelijk de klik gemaakt en begint het Spaans in mijn hersenen de bovenhand te krijgen op het Italiaans? Best wel frustrerend dat voor sommige woorden mij nog steeds eerst de Italiaanse versie te binnen schiet en dan pas de Spaanse (vooral bij pericoloso – peligroso overkomt me dat vaak).

Zaterdagavond stond een restaurantbezoekje met de zus en schoonbroer van mijn vriend op het programma. Jammer genoeg was ik uit het oog verloren dat het zaterdag de dag ná Valentijn was en bleek elk iet of wat deftig restaurant in heel Leuven volgeboekt te zijn. Eigen schuld natuurlijk, nochtans heb ik meestal de gewoonte om goed op tijd te reserveren. Maar die ene keer dat ik het vergeet, is het natuurlijk prijs. De plannen dan maar veranderd, ons appartement opgeruimd en zelf voor een maaltijd gezorgd. De voorgerechtjes kochten we bij de Walvis (we zijn daar ondertussen al trouwe klant) en het hoofdgerecht kwam van naar Convento Food, overheerlijke Luikse balletjes en balletjes in zachte currysaus met heerlijke gestoofde groenten. Ben normaal gezien niet zo’n fan van gehakt, maar dit was echt overheerlijk. Pluim voor de jonge vrouwelijk chef-kok Laura Massa. Voor het dessert zorgden we zelf: aardbeien in balsamicoazijn met mascarpone. Een fijne avond!

Zondag was de drukste dag van het weekend. Met een babyborrel in Merelbeke in de namiddag (zó véél desserts!) en een afspraak om ‘s avonds samen te dineren met twee bevriende koppels in Les Parisiennes. De afspraak om samen te gaan dineren was er eerst, vandaar de nogal ongelukkige combinatie. Maar omdat we de nieuwe spruit van Peter en Lynn nog niet in het echt hadden kunnen bewonderen, reden we met plezier op en af naar Merelbeke. Zeer knappe dochter trouwens!

En toen was het alweer tijd om in bed te kruipen, want de werkweek loerde om de hoek.

 

Soms heb ik toch echt een zwaar leven…

Zoals in de week van 10 februari, bijvoorbeeld. Maandag moest ik ocharme salsa en bachata gaan dansen, dinsdag werd ik door bvlg uitgenodigd voor een geleid bezoek aan de tijdelijke expositie ‘Meesters van het expressionisme’, afgesloten met een receptie met heerlijke wijn, lekkere hapjes én een fantastisch uitzicht over Brussel (iedereen weet dat kunst en lekker eten een combinatie is die mij helemaal niet kan bekoren), woensdag aten we (tegen onze zin, uiteraard) sushi in de Wabi Sabi Sushi met een collega en haar vriend die ons wat tips gaven voor onze IJslandreis, donderdag was ik aanwezig bij de opening van de Imec-toren en de opstart van het kunstwerk Global Rainbow (wat ik natuurlijk helemaal niet mooi vond en dat uitzicht vanuit de toren was ook maar niks) én dronk ik een glaasje vergezeld van een hapje (of vier) met sint-jacobsvruchten en wakame (helemaal niet mijn favoriete voedsel) én werd mij bijzonder vriendelijk een lift naar huis aangeboden (met de bus is zoveel toffer!).

Ik weet het, ik ben te beklagen.

Een bijzonder goed gevuld weekend

Jawadde, lang geleden dat we nog eens drie dagen achter mekaar volk over de vloer van ons appartementje gekregen hebben.

Kick-off van het weekend: de allerlaatste nieuwjaarsreceptie van het jaar, georganiseerd door onszelf voor een groep vrijwilligers die samen met ons aan een project werken. In totaal waren we met dertien personen en mengde ik veel cocktails die ik zelf nog nooit had uitgeprobeerd (een groot pisang-overschot noopte mij tot creatieve cocktailrecepten). Aanrader van de avond: de Avalon (1 deel pisang, 1,5 deel limoensap, 3 delen wodka, 6 delen appelsap). Echt een cocktail die kans maakt de nieuwe cocktail maison te worden. Het werd een erg fijne avond, leuk om al die verschillende karakters van zeer uiteenlopende leeftijden (het oudste koppel was in de zeventig, de jongste aanwezige was zestien) zich samen te zien amuseren. We wuifden de laatste gasten (de één al wat meer aangeschoten dan de ander) uit om 3 uur ‘s nachts en ik besloot wijselijk de Spaanse les de dag nadien te laten voor wat die was.

Zaterdag sliepen we dus uit om de cocktails de kans te geven verteerd te geraken. Vlak na de middag gingen we winkelen om de gasten die bij ons zouden langskomen van spijs en drank te voorzien. Het werd weer een rondje langs onze favoriete zaken: Sukrée Salee op het marktje in de Brusselsestraat, Saha in de Pensstraat en Pastificio Antonio en de Walvis in de Mechelsestraat. We probeerden ook voor het eerst enkele broden van het kraampje van het Broodmieke.

Zaterdagavond deden we ons samen met een bevriend koppel tegoed aan heerlijke crabcakes, toastjes met verse garnaalsla, gevulde pepertjes met smeerkaas, een mini-quiche met zalm en prei (waarin tot onze verbazing curry verwerkt was), bladerdeeg met spinazie en witte vis en als kers op de taart: werkelijk overheerlijke cannelloni met kreeft. Man, man, dat was smullen! Met dank aan de Walvis, want de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik enkel de garnaalsla op de toastjes gesmeerd heb en de warme gerechten in de oven geplaatst heb. Een luie-mensen-diner, dus, maar extra veel tijd om bij te babbelen met onze vrienden. Het had trouwens niet veel gescheeld of ze waren niet komen opdagen, want de afspraak was uit hun agenda verdwenen. Dat komt ervan als je een half jaar van te voren afspraken vastlegt, he. Al goed dat ik mezelf de goeie gewoonte aangekweekt heb reminders te sturen. Eén keer met eten blijven zitten omdat gasten niet kwamen opdagen, was wat mij betreft voldoende. Enfin ja, als dessert serveerden we chocoladefondue, can’t go wrong with that.

Zondag sliepen we opnieuw uit. Al moesten we iets vroeger uit de veren dan zaterdag. We verwachtten onze gasten namelijk om 12u. En ze waren stipt! Twee koppels met allebei twee kindjes tussen de drie en vijf jaar. Veel lawaai dus, af en toe een pruillip en een traantje, maar vooral veel plezier. Genoten van de heerlijke pasta van Pastificio Antonio, me gewaagd aan een patatas bravas dipsausje van Oil and Vinegar (succes!) en iedereen blij gemaakt met de heerlijke brownies, chocoladetaarten, sneden bananenbrood en cheese cakes van Sukrée Salee. Getoast op de zwangerschap van onze lieve vrienden die vorig jaar hun kindje verloren. Super blij voor hen, dat ze opnieuw zwanger zij. 2013 was een echt annus horribilis voor hen: met het verlies van hun kindje, een dubbele beenbreuk, een galcrisis en stormschade aan de dakkapel van de kamer die ze net vernieuwd hadden, hebben ze hun portie miserie wel gehad. Hopelijk verloopt deze zwangerschap wel goed en brengt 2014 hun niets dan geluk. Ik duim alvast!

Zo rond zes uur, een paar spelletjes Uno en memory (dik ingemaakt door een vierjarige!) later, namen we afscheid van onze gasten en genoten we van de wedergekeerde stilte.

Een heerlijk weekend vol met fantastische mensen. Echt genoten.

(Oja, nooit tegen één van twee zussen zeggen “ik kom naast jou zitten, want jij bent mijn vriend”, want dat levert gegarandeerd een huilbui van de andere zus op. Gelukkig heb ik twee kanten!)

Een relax weekendje

Het laatste weekend van januari goed ingezet met een diner op vrijdagavond bij vrienden wiens nieuwe keuken dringend moest ingewijd worden. Natuurlijk zijn wij steeds bereid vrienden uit de nood te helpen! We waren in totaal met drie reislustige koppels, gesprekstof verzekerd, dus. Altijd fijn om tips over reisbestemmingen te kunnen uitwisselen. Het was dan ook laat, voordat we er goed en wel erg in hadden. Gelukkig had ik op zaterdagochtend geen Spaanse les, zodat we lekker konden uitslapen.

Het plan was om de zaterdag rond de middag naar Trier te vertrekken. Ik had een overnachting in Hotel Villa Hügel geboekt om een bezoekje te brengen aan onze vrienden daar die net een baby’tje gekregen hadden. Helaas sliepen we een beetje te lang, moest ik nog een cadeautje gaan kopen en bleek onze auto nog maar eens administratief getakeld. Wat maakte dat we pas rond een uur of drie (na een busrit en een kleine wandeling langs de invalsweg) naar Trier konden vertrekken.

Gelukkig verliep de rit naar Trier erg vlotjes. Daar aangekomen, zagen we af van onze oorspronkelijke plannen om de stad in te trekken en besloten we gewoon iets te eten in de buurt van ons hotel en daarna de rest van de avond in het wellnesscentrum door te brengen. Zum alten Brauhaus bleek een onverwachte meevaller (ik leerde er dat schnecken slakken zijn, het wordt nog wat met dat Duits van mij) en de wellness was werkelijk zalig. Brandschoon, ijs om af te koelen en buiten een ouder koppel, waren we de enige die gebruik maakten van de faciliteiten. We konden er maar geen genoeg van krijgen en bleven er puffen en zweten tot sluitingsuur. Meteen goed voor mijn eerste keer seks op een waterbed. 😉

Onze kamer (suite eigenlijk) was ook meer dan in orde. Om over het ontbijt nog maar te zwijgen. Fantastisch om zo eens een weekendje in de watten gelegd te worden.

Na het geweldige ontbijt met Sekt en een gepocheerd eitje gingen we op bezoek bij onze vrienden. Hun dochter is een echt schatje én een geboren fotomodel. Mooi recht in de lens kijken, geweldig. We waren er ook bij toen ze voor de allereerste keer schaterlachte. Toch wel een bijzonder moment om te kunnen delen met onze vrienden.

Na de heerlijke zelfgemaakte chocoladetaart namen we afscheid en begonnen we op tijd aan de rit naar huis. We hadden een beetje schrik dat we onderweg sneeuw zouden tegenkomen (niet ideaal met onze zomerbandjes), maar die vrees bleek gelukkig ongegrond. Het bleef bij wat smeltende sneeuw.

Enfin, ik ben al aan het bekijken wanneer we opnieuw bij onze vrienden op bezoek kunnen, want dat hotel, daar zien ze mij beslist weer!

De vluchtigheid van een mensenleven

Vandaag kwam er een pakje aan voor ons. Aangezien wij nooit thuis zijn, wanneer de koerierdiensten langskomen (het concept dat twee mensen voltijds werken, is hen wellicht vreemd), werd het pakje in ontvangst genomen door onze gepensioneerde bovenburen.

Deze avond gingen we het ophalen, met een klein presentje om hen te bedanken voor de moeite. We werden zoals gewoonlijk vriendelijk onthaald, al was ik even wat van mijn stuk gebracht toen de buurvrouw zei: “Kom binnen, deel in mijn groot verdriet.” Bleek dat haar petekind dit weekend was overleden. 33 jaar, hartaderbreuk. Poef, en gedaan. Mooie, pijnloze dood, maar wat een ramp voor de achterblijvers. Zo’n een jonge kerel, in de fleur van zijn leven, plots weggerukt van zijn geliefden.

Het was voor mij, nogmaals, een duidelijke aanmoediging om het maximum uit mijn leven te halen en me niet te laten opslorpen door onbenulligheden. Iets waar ik me goed genoeg van bewust ben, maar toch trap ik nog al te vaak in de valkuil van het geklaag en gezaag om trivialiteiten, terwijl het leven toch zoveel moois te bieden heeft.

Yolo? Of zoiets?

Ergelijk

Mannen die denken dat ze Gods gift aan de vrouwheid zijn (het omgekeerde zal wellicht ook wel bestaan, maar daar heb ik niet zoveel last van). Er zit er zo eentje bij ons in de salsales. Man, man, wat een eikel. En hij vindt zichzelf natuurlijk ongelooflijk geweldig ende fantastisch. Altijd andere figuren doen, altijd ‘speciallekes’ moeten uithalen. Bijzonder ergerlijk als je zelf nog druk bezig bent om een figuur onder de knie te krijgen en je in opperste concentratie de passen aan het tellen bent.

Enfin ja, ik moet eerlijk toegeven dat mij diplomatische ik radicaal de mist in gaat op het moment dat ik met hem moet dansen. Ik beperk mijn conversaties tot “ja” en “neen” en tel de seconden af tot de leerkracht “Cambio!” roept.

To blog or not to blog, that’s the question

Veel nagedacht deze week over het al dan niet stopzetten van deze blog en of het de moeite zou lonen een radicaal andere richting in te slaan (al weiger ik pentinent te beginnen met breien, haken, naaien of knutselen). Het is immers duidelijk dat deze blog een kneusje is, een kind zonder al te veel talenten en met weinig vriendjes op school. Maar goed, het is wel mijn kind. En het is niet omdat een kind niet voldoet aan de hooggespannen verwachtingen van de ouders, dat ze het daarom minder graag zien.

Per slot van rekening is deze blog een mooi, zij het erg fragmentarisch, overzicht van wat mij de laatste jaren heeft bezig gehouden. En wie weet, misschien groeit het onpopulaire kind ooit toch uit tot een zelfverzekerde volwassene?

Dus voorlopig modder ik maar wat verder aan. Ik denk dat de blogfrequentie sowieso naar beneden zal gaan, want “bloggen omdat het moet” levert geen geïnspireerde werkstukken op. Ik weet ook niet of ik tijdens mijn reizen nog een dagelijks verslag zal maken. Misschien beperk ik me eerder tot een round-up op het einde van de reis en een paar foto’s. Ik zie wel.

Met dank trouwens aan de mensen die de tijd genomen hebben om te reageren. Doet altijd plezier.

Inspiratiegebrek

In tegenstelling tot wat ik had gehoopt, heeft 2014 niet echt veel nieuwe inspiratie gebracht op bloggebied. Mijn leven is lang niet meer zo spannend als het vroeger was (of maak ik mezelf gewoon wijs dat het ooit spannend geweest is?) en ik neem aan dat jullie de eindeloze reeks opsommingen van etentjes met vrienden zo langzamerhand ook wel beu zijn.

Waar is de goeie oude tijd dat hier nog muren instortten of er in de ochtendlijke uren gaten in onze muur ontstonden of ik valselijk beticht werd van laster en eerroof? Ik krijg steeds vaker het gevoel dat ik mezelf eindeloos herhaal en dat de blogposts waar ik het meeste tijd in stop (mijn reisverslagen), het minst gelezen worden. Ik heb geen kinderen om over te bloggen en heb een hekel aan naaien en breien, dus ik vind geen aansluiting bij het steeds verder oprukkende legioen der mamabloggers en creablogs.

Enfin ja, dit moet zowat de eerste keer sinds het ontstaan van deze blog, vele jaren geleden, zijn dat ik serieus overweeg om ermee te stoppen. Want, hoe leuk het ook is, om te kunnen grasduinen in mijn archief en sommige memorabele momenten te kunnen herbeleven, bloggen doe je, hoe je het ook draait of keert, voor een publiek. En dat publiek, daar moet ik eerlijk in zijn, dat is er hier gewoon niet. Geen dialoog met de lezer, nul interactiviteit. Enkel de echoënde stilte van de grote leegte.

Een dagboek kan ik ook bijhouden op mijn eigen harde schijf.

CV’s screenen

Binnenkort gaat één van mijn medewerkers met verdiend pensioen na een lange carrière. Dat betekent niet alleen dat mijn team een hoop ervaring kwijt is, maar ook dat er een plekje vrijkomt voor een nieuwe collega. Een vacature, zoals ze dat zo mooi zeggen!

Vanavond nam ik de CV’s van de sollicitanten door. Opvallend veel jonge mensen met mooie diploma’s die duidelijk moeilijk aan een job geraken en enkel wat interims als werkervaring kunnen voorleggen. Jammer dat na al dat harde studeren voor niet één, maar vaak twee of zelfs meer diploma’s er geen toffe job voor hen is weggelegd. En dan hebben de jongeren bij ons nog geluk dat ze niet in Spanje of Portugal opgegroeid zijn, waar de jeugdwerkloosheid schandalig hoog is.

Maar wie weet, misschien wordt één van deze jonge mensen wel mijn nieuwe collega!