De verkoudheid die aan de beterhand leek te zijn, was deze ochtend weer helemaal terug. Ons papierenzakdoekjesverbruik in Corsica klopt echt alle records. Onze zonnebrand viel daarentegen heel goed mee. De grootste roodheid was ondertussen al weggetrokken. Enkel mijn voeten waren echt verbrand. Mijn eigen stomme schuld, want die was ik vergeten in te smeren.

Vandaag sloeg ik mijn ochtendlijke zwempartijtje over. Het zwembad was eigenlijk wat te klein om echt goed te kunnen baantjes trekken. Omdat we geen zin hadden in weer een ontbijt met jams en koffiekoeken, trokken we richting het centrum voor een iets degelijker ontbijt. We hadden ons oog twee dagen geleden al laten vallen op het hotelontbijt van Langley. En jawel, dat bleek een goeie keuze: voor slechts tien euro konden we genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet met alles erop en eraan (ook jams, maar die lieten we links liggen). Er waren zelfs vers geperste smoothies.

Tijdens het ontbijt las ik de nieuwsberichten over de tragische schietpartij op politieagenten in Dallas. Dat het racisme binnen het politiekorps van de VS een grof schandaal is, moge duidelijk zijn. En natuurlijk kan ik het belang van de Black Lives Matter beweging enkel benadrukken. Maar ik betwijfel ten zeerste of zomaar in het wilde weg politieagenten neerschieten, de Amerikaanse samenleving ook maar één stap dichter bij een oplossing zal brengen. Het is duidelijk dat de VS een diep verdeelde samenleving is met vele problemen. Helaas is ook in ons eigen land racisme alomtegenwoordig. En dat terwijl een beetje verdraagzaamheid de wereld zoveel mooier zou maken.

Na een overheerlijk ontbijt vertrokken we op onze rondrit langs de Strada di l’Artigiani, maar niet zonder eerst onze voorraad zonnecrème, aftersun en papieren zakdoekjes aan te vullen bij de plaatselijke apotheker. Omdat ik drie producten kocht, kreeg ik er een gratis strandtas bovenop. Die tas zou beslist nog van pas komen.

Onze eerste stop van de dag was het dorpsplein van Calenzana. We bezochten er de mooie Saint Blaise kerk waarvan de toren los van het schip stond en het Oratoire van de Broederschap van het Heilig Kruis en zagen enkele dappere rugzaktoeristen gepakt en gezakt vertrekken voor hun tocht langs de GR20. In Calenzana start immers de beroemde GR20, de zwaartste GR van Europa. Niet echt aan mij besteed, in deze hitte.

 µ

Van Calenzana reden we naar Lumio waar volgens onze gids een fabriek van essentiële oliën stond. We besloten vanuit Calenzana een andere route te nemen dan degene die onze gids voorstelde en een kleine omweg te maken langs een bochtigere weg in de hoop op mooie uitzichten onderweg. We werden niet teleurgesteld! Deze omweg bracht ons ook langs de Zilia bottelarij. Zilia is het water dat we de voorbije dagen gretig gebruikt hadden om ons te hydrateren en waarvan nog tientallen flesjes in de koffer van de wagen lagen. Na een lastige zoektocht vonden we eindelijk de fabriek van essentiële oliën. Jammer, maar de fabriek en de bijhorende winkel bleken in de voormiddag gesloten zijn. We konden dus enkel van buitenaf wat van de heerlijke geuren opsnuiven.

Na het essentiële oliën débacle was het al tijd voor het middagmaal. Het leek ons een goed idee om te lunchen in Algajola, het schattige kuststadje dat we drie dagen geleden links moesten laten liggen wegens tijdgebrek. We vonden een tafeltje op het prachtige terras van restaurant Le Beau Rivage en genoten van het uitzicht op het strand en de ongelooflijk blauwe zee. Mijn slaatje met gegrilde gambas was een schot in de roos en mijn vriend was ook erg tevreden met zijn charcuterieschotel. De Corsicaanse keuken stelt tot nu toe niet teleur.

We besloten Corbara, gekend voor het kunstzinnige aardewerk over te slaan en rechtstreeks verder te rijden naar Pigna. Pigna is het regionale centrum van kunstnijverheid met veel werkplaatsen waar je de ambachtslieden aan het werk kan zien. Pigna is ook erg gekend voor de muziekdozen die er gemaakt worden. Ik overdrijf niet door te zeggen dat het charmante en fotogenieke Pigna ons beider harten veroverde. Pigna is volledig autovrij, met kleine smalle kasseisteegjes om in rond te slenteren en mooie zandkleurige huizen met lichtblauwe luiken. Heel erg mooi en rustgevend. Mijn vriend was in eerste instantie niet laaiend enthousiast toen ik voorstelde om de Strada di l’Artigiani af te rijden, maar Pigna trok hem volledig over de streep.

Natuurlijk kochten we muziekdozen voor onze petekindjes: een uiltje en een paardje. Ben heel erg benieuwd naar hun reactie als ze dit cadeautje in ontvangst nemen! Mijn vriend en ik hadden door de warmte allebei zin in een verfrissend drankje al dan niet vergezeld van een kleine versnapering. ‘t Was ondertussen toch al bijna tijd voor het vieruurtje. We belandden in café U Palazzu (het paleis) dat ons een prachtig uitzicht beloofde. Bij het binnen stappen voelden we ons een beetje in de val gelokt. Het was erg donker binnen en onze ogen, gewend aan de felle zon, hadden moeite om het interieur te onderscheiden. Bovendien stond er midden in de ruimte iemand te strijken. Beetje raar gezicht. Maar toen we verder liepen, kwamen we uit in de mooiste tuin die je je kan inbeelden, met een fenomenaal uitzicht op de omgeving met in de verte de zee. Prachtig!

De vriendelijke dame die ons bediende, raadde ons de huisgemaakte citronnade aan, een heerlijk verfrissende limonade op basis van biologische citroenen. Er was ook een uitgebreid aanbod aan huisgemaakte taarten en natuurlijk mocht het artisanale ijs niet ontbreken. Bij temperaturen van meer dan dertig graden kon ik de verleiding van een ijsje niet weerstaan. Mijn vriend bestelde een brownie. Zowel de drankjes, als de desserts waren ongelooflijk lekker. Al denk ik dat met zo’n uitzicht alles smaakt. Dikke, dikke aanrader.

Volgend halte op onze tocht: glasblazer David Campana. Het atelier van deze glaskunstenaar ligt pal in de winkel waar je zijn creaties kan kopen. We hadden het geluk om hem live aan het werk te zien. Heel boeiend. Jammer genoeg verkocht hij geen kerstballen. De kerstballencollectie van de mama van mijn petekindje zal deze vakantie helaas niet verder aangroeien. Aan de rand van Feliceto stopte we bij Wijndomein Renucci waar we gratis konden proeven van al hun wijnen. De rode wijnen wisten me niet te overtuigen, maar de witte wijn en de zoete dessertwijn gingen vlotjes binnen. We konden het niet laten om twee flesje witte wijn en drie flessen dessertwijn te kopen. Laat ons hopen dat onze valiezen niet te zwaar zijn bij het inchecken in de luchthaven!

Normaal gezien was de laatste halte op de route Occhiatana, maar aangezien we nog een lange weg terug moesten rijden, schrapten we dit dorp. We hebben hier zowaar te weinig uren in een dag!

Voor het avondmaal keerden we terug naar Algajola dat ons ‘s middags zo goed bevallen was. Tripadvisor wees ons de weg naar het terras van La Vieille Cave. We startten de maaltijd met een Concomber Cooler als aperitief (alles klinkt mooier in het Frans). We gingen allebei voor de formule hoofdgerecht + dessert voor 23 euro. Mijn risotto d’asperges et tagliatelles de calamar was fabuleus lekker. Goeie risotto heeft de eigenschap om mij echt blij te kunnen maken. En met de heerlijke Corsicaanse kazen mét vijgenconfituur, werd deze heerlijke maaltijd op gepaste wijze afgesloten.

Ons diner was op tijd gedaan om te kunnen genieten van een spectaculaire zonsondergang vanaf de Citadel. We klommen op de rotsen onder de muren van de Citadel en genoten van het spektakel dat Moeder Natuur ons bood. Een half uurtje later waren we terug in ons hotel en kropen we na een verfrissende douche onder de lakens. Alweer een goed gevulde dag.

Deze ochtend stond de wekker om 7u stipt en een half uurtje later zaten we al aan het ontbijt. En mens moet iets over hebben voor zijn boottochtjes. Tijdens het onbijt met broodjes, koffiekoeken en jams, jams, jams, kregen we gezelschap van een duif die wel op een heel opzichtige manier om broodkruimels kwam bedelen. Alhoewel ik de overtuiging ben toegedaan dat duiven vliegend ongedierte zijn, kon ik moeilijk weerstaan aan de smeekbede van het beest. Die koffiekoeken waren toch zo lekker niet en met de boottocht in het vooruitzicht durfde ik sowieso niet te veel te eten.

De rit naar Galéria verliep bijzonder vlotjes. We namen de snelle route door het binnenland en waren perfect op tijd in het verhuurkantoor. Alleen viel er daar niemand te bespeuren en was de deur op slot. We probeerden een aantal telefoonnumers die op de deur stonden, maar kregen geen gehoor. Toen mijn vriend eindelijk iemand aan de lijn kreeg, kwam de uitbater van het verhuurkantoor net aangefietst. Oef!

Een beetje buiten adem stond de verhuurder ons te woord. Eerst leek het alsof hij geen spoor van onze reservatie kon terugvinden. We vreesden al even dat onze boottocht met een sisser zou aflopen, maar toen vond hij toch het juiste papiertje met onze gegevens erop. Hij gaf ons instructies om alvast naar het kleine haventje van Galéria te rijden en onze spullen al uit de auto te halen.

Tegen dat we alles van de auto op de boot overgeladen hadden, kwam hij aangefietst om ons wat uitleg te geven over de besturing van de boot. Voor mijn vriend wat het de eerste keer dat hij met zo’n vaartuig de zee op zou gaan. Gelukkig klonk het allemaal niet te moeilijk.

Ik had een beetje schrik om zeeziek te worden. Gelukkig wag de zee er op het eerste gezicht vrij kalm uit. En zo vertrokken we met ons bootje naar het natuurreservaat van Scandola, bekend om wille van zijn schitterende rode granietrotsen. Scandola staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en heeft een ongeëvenaarde plantenrijkdom, zeldzaeme vogelsoorten en een overvloed aan onderwaterfauna. We waren nog niet lang aan het varen toen we een mooi kiezelstrandje in het oog kregen. Mijn vriend stuurde onze boot zo dicht mogelijk naar het strand en gooide het anker uit. Een ideale plek om te snorkelen en de onderwaterwereld te bewonderen.

We zwommen eerst aan land en trokken op het strand onze snorkels aan. En jawel, ver moesten we niet van het strand wegzwemmen om de eerste vissen te zien. Op armlengste zwommen ze onder ons door. We maakten onderwaterselfies met de gopro en probeerden zoveel mogelijk vissen in beeld te krijgen. Jammer genoeg moesten we het strandje delen met een Duits koppel met een hond en een groene parasol.

Na dit snorkelintermezzo voeren we verder. De zee werd wilder en ons bootje werd goed dooreen geschud. Een felle windstoot blies mijn hoed pardoes van mijn hoofd, het water in. We slaagden erin het ding uit het water te vissen, maar een kleddernatte hoed op mijn hoofd zag ik niet echt zitten. Tot zover mijn goede intenties om mijn fragiele hoofdhuid te beschermen.

De rotsen van Scandola waren werkelijk prachtig, maar de ruwe zee maakte dat ik mij hoe langer hoe misselijker voelde. Ik stopte meteen met foto’s nemen, want eerdere ervaring leerde dat je daar alleen maar misselijker van wordt. Al had ik wel het gevoel dat de misselijkheid onder controle was. Ik voelde me niet optimaal, maar dit was niets in vergelijking met mijn zeilervaring op de Noordzee.

Mijn vriend liet me ook veel aan het stuur plaatsnemen, dat hielp om de misselijkheid te onderdrukken. Eigenlijk ging alles goed, tot het opeens niet meer goed ging. Het was ongetwijfeld een bijzonder onverstandige beslissing om het bootje even stil te leggen om de rug van mijn vriend van zonnecrème te voorzien. De golf van misselijkheid die me overviel, kon ik niet meer onderdrukken en ik kon niets anders dan mijn maaginhoud aan de vissen prijs geven. De rug van mijn vriend werd de rest van de dag niet meer ingesmeerd. 😉

Na deze onfortuinlijke gebeurtenis leek de misselijkheid af te nemen. Mijn vriend wilde in eerste instantie rechtsomkeer maken naar de haven, maar ik kon hem gerust stellen dat het wel ging. Goofball had me trouwens gezegd dat de beste manier om zeeziekte te overkomen in het water springen is. Dus stelde ik voor om naar het kiezelstrandje terug te keren en daar nog wat te gaan snorkelen. Het middagmaal besloten we daarentegen te laten voor wat het was. ‘t Was toch niet dat ik veel honger had. 😉

En jawel, vanaf het moment dat ik tussen de vissen zwom voelde ik me prima. Van de misselijkheid geen spoor meer. Dezelfde Duitsers van ‘s ochtends waren er trouwens nog steeds.

Op een kleine onfortuinlijke aanvaring met een stekelige plant na deed het snorkelen me deugd. We hoefden ons ook niet te haasten, want we hadden nog meer dan tijd genoeg om vóór 17u terug in de haven te zijn.

De terugvaart viel goed mee. Ik had mijn vriend het fototoestel in handen gegeven en stuurde zelf de boot. Mijn het roer in de hand voelde ik dat de misselijkheid uit bleef. Een kleine overwinning toch wel. Al ga ik toch eens research moeten doen naar middelen tegen de zeeziekte.

Persoonlijk denk ik dat de penetrante geur van de motorbrandstof bijdroeg aan het feit dat ik ziek geworden ben. Dat en het feit dat we het bootje heel even speelbal van de golven gemaakt hadden.

Zo rond 16.30u waren we terug in de haven van Galéria. Om heel eerlijk te zijn, was ik best wel trots op mezelf dat ik het zo lang had uitgehouden op een bootje en maar een heel klein beetje ziek was geweest. We belden de kerel van Tra More e Monti op om hem te laten weten dat we aangekomen waren. Mijn vriend kreeg een verwarde uitleg te horen dat hij bezig was met de douane of zoiets. Al te duidelijk was het niet, maar we waren niet echt gehaast en de zon scheen.

Na een twintig minuten of zo wachten, dook de kerel van de bootverhuur op in een chique moterboot met daarachter op sleeptouw, jawel, de boot van de douane. Blijkbaar had de boot van de douane er onderweg de brui aan gegeven en moesten ze gered worden. Daarna was het gewoon een kwestie van wat formaliteiten afhandelen: check dat de boot in orde was en betalen voor de verbruikte brandstof.

Van de terugrit van Galéria naar Calvi herinner ik me niet zo heel veel meer. Door vermoeiheid overmand lag ik al snel in de armen van Morpheus. Gelukkig is mijn vriend een held en bracht hij mij veilig en wel terug naar Calvi.

Terug op het hotel, merkten we dat een dagje op het water in de volle zon, ondanks alle zonnecrème zijn sporen had nagelaten op onze huid. Mijn vriend had op zijn rug enkele bijzonder interessante rode patronen. Wellicht het gevolg van mijn halfslachtige insmeerpoging alvorens ziek te worden. Nu, de schade viel nog goed mee, er was geen enkele plek echt pijnlijk verbrand. Niets wat niet met wat aftersun te verhelpen viel.

Na een heerlijk lange douche gingen we voor de tweede avond op rij bij U Fanale eten. We hadden geen van beiden veel zin in een lange wandeling naar Calvi. Waarom zouden we het ons moeilijk maken terwijl het beste restaurant van Calvi op een paar stappen van ons verwijderd lag?

Alvorens te vertrekken, stelde ik het fototoestel in voor een timelapse van de zonsondergang. Jammer genoeg was de zonsondergang een pak minder spectaculair dan die van de avond voordien. Al een geluk dat het eten alweer uitmuntend was.

Dit at ik:

• Compression De Tomates Aux Epices D’ici Et D’ailleurs, Légumes De Saison Comme Une Salade, Feuilleté À La Tapenade, Crèmeux D’aubergines Légèrement Fumé
• Poisson Du Marché Grillé Sur Peau À L’huile D’olive Parfumé Au Fenouil Sauvage, Quinoa Bio Aux Accents De Méditerrannée, Jus De Langoustines Légèrement Crèmé
• La Coupe Glacée Aux Deux Parfums

Bij het einde van de maaltijd stelden we vast dat ze het aperitief waren vergeten aan te rekenen. We maakten de bediening hierop attent en kregen als bedankje een overheerlijke limoncello van het huis. Een waardige afsluiter van een memorabele dag.

De dag begonnen met een laatste zwempartij in het fantastische zwembad van Hotel La Lagune. Omdat het ons laatste ontbijt was, permitteerden we ons een glaasje muscat. De verkoudheid die zich met keelpijn had aangekondigd, was nu getransformeerd naar een permanent lekkende neus. Niet plezant, maar met voldoende papieren zakdoekjes viel de situatie onder controle te houden. Aan het ontbijt planden we onze dagtrip met als eindbestemming Calvi. De grootste vraag was wat we onderweg met de laptops en de tablet zouden doen. In de wagen achterlaten of toch maar meenemen? We zorgden dat de tweede rugzak zo leeg mogelijk was, zodat we de laptops daarin konden meenemen. Dat betekende concreet dat we i.p.v. met één fototoestelrugzak met twéé rugzakken op stap zouden moeten. Gelukkig reizen we tegenwoordig met twee lichtgewicht laptops.

De rit van Lucciana naar Calvi zou in één trek 3 uur en 9 minuten duren. Met de geplande tussenstops erbij was het de bedoeling er een dagvullend programma van te maken. De dag voordien was het ons niet gelukt om alles te zien wat we wilden, vandaag kregen we een herkansing. Maar eerst reden we naar een plaatselijke winkel om een paar liter waterflesjes in te slaan. ‘t Was immers dorstig weer!

Onze eerste stop van de dag was de San Michele de Murato. Deze 13de-eeuwse kerk was volgens mijn gids één van de beste voorbeelden van Pisaans-romaanse arcvhitectuur op Corsica. Het afwisselend gebruik van wit kalksteen en groen serpentijn gaf de kerk een heel bijzondere uitstraling. Jammer de kerk enkel in de namiddag open was en we het interieur dus niet konden bezichtigen.

We zetten onze tocht verder naar het prachtige bergdorpje Oletta met huizen die wel tegen de helling geplakt leken. We bezochten er de mooie 18de-eeuwse parochiekerk van St.-André en bewonderden het uitzicht op de Golfe de St.-Florent en de wijn- en olijfgaarden van de regio Nebbio. Heel indrukwekkend was het Mausoleum van Graaf Rivarola, gouverneur van Malta, eenzaam op een heuvel gelegen. Wat een locatie voor een laatste rustplaats!

De rit bracht ons van het ene naar het andere fenomenale uitzicht. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer we onderweg gestopt zijn om van het uitzicht te genieten en foto’s te nemen. In Patrimonio lasten we een korte stop in om de kerk van St.-Martin (gebouwd in 1570) te bezoeken, die gelegen op een heuvel heel de omgeving domineerde. Spijtig genoeg was de kerk afgesloten en konden we het interieur niet bewonderen. Onderweg passeerden we veel wijndomeinen die de mogelijkheid boden om ter plekke wijn te proeven. We besloten de wijnproeverijen links te laten liggen. ‘t Was nog geen middag en de smalle wegen vergden toch een zeker concentratie van onze chauffeur. 😉

In het gezellige stadje Saint-Florent stopten we voor het middagmaal. Onze gids raadde ons Restaurant de l’Europe aan, zogezegd het béste restaurant van heel Saint-Florent. We haalden de twee rugzakken uit de wagen en vonden zonder problemen een leeg tafeltje op het terras van Restaurant de l’Europe. Tot nu toe viel het aantal toeristen dat we onderweg tegenkwamen heel goed mee en ook in de restaurants was het niet meteen vechten om een plaatsje.

We begonnen de maaltijd zoals het hoort: met een Cap Corse, waarna we de degustatiemenu met lokale specialiteiten bestelden. Lekker, maar veel te zwaar. Mijn vissoep werd geserveerd in een aparte terrine waar ik bijna drie soepborden uit kreeg en de cannelloni met brocciu (lokale geitenkaas) was zo zwaar dat het wringen werd om de kastanjetaart er nog bij te krijgen.

Na de maaltijd voelden we allebei de noodzaak aan een kleine wandeling om ons middagmaal te verteren. We liepen langs het haventje en observeerden er de bedrijvigheid alvorens naar het Genuese fort uit de 15de eeuw te trekken. Het fort is in twee fasen gebouwd waardoor de architectuur vrij bijzonder is. Momenteel wordt het fort gebruikt voor tentoonstellingen. We kochten een toegangsticket van 1,5 euro voornamelijk omdat we de architectuur van het fort van binnenuit wilden bekijken. Dat er prachtige luchtfoto’s tentoongesteld werden, was een prettige bijkomstigheid.

Op de terugweg naar de wagen stelde ik aan mijn vriend voor om snorkels te kopen in Saint-Florent. De prachtig blauwe zee en de vele stranden die we onderweg passeerden, nodigden echt uit om de onderwater fauna en flora te bewoneren. We vonden een winkel waar ze allerlei watersportgerief verkochten en lieten ons adviseren over de beste snorkels voor het gebruik dat wij ervan wilden maken. Met onze nieuwe aanwinst liepen we blijgezind terug naar de auto. Mijn vriend opende de koffer om de rugzak van het fototoestel erin te leggen toen bij mij de alarmbellen afgingen. We waren sinds ons bezoek aan Restaurant de L’Europe een rugzak armer. De rugzak met de twee laptops en de tablet, waarvoor we tijdens het ontbijt een hele strategie hadden uitgetekend. Geheel en al mijn fout, want dat was de rugzak die ik had meegenomen uit de wagen. Ik had mijn rugzak langs mijn stoel onder tafel gezet en was hem vervolgens helemaal vergeten.

In een drafje liepen we terug naar het restaurant. We waren één van de laatste klanten die er middagmaal hadden gegeten dus we hadden goede hoop dat het personeel de rugzak gevonden zou hebben. Het geluk was aan onze kant. De rugzak stond gewoon op exact dezelfde plek als waar ik hem had neergezet. Een zware last viel van mijn schouders. Misschien is het toch verstandiger om in het vervolg de laptops in de wagen achter te laten. De kans dat er iemand inbreekt in de wagen is wellicht kleiner dan de kans dat ik de rugzak ergens vergeet.

Opgelucht gooiden we de rugzak opnieuw in de wagen en reden we een paar honderd meter verder naar de Santa Maria Assunta, de oude kathedraal van de regio Nebbio. De prachtige kalkstenen romaanse kerk dateert uit 1140. Voor slechts anderhalve euro konden we het gemummificeerde lijk van de Romeinse soldaat Saint Flor bewonderen. Enigszins bevreemdend om geconfronteerd te worden met het lijk van iemand die al in de derde eeuw overleden was.

We zetten onze road trip verder doorheen de onherbergzame Désert des Agriates. Een prachtig, maar verlaten gebied van zo’n 160 vierkante kilometer waar bijna geen mensen wonen. De temperaturen stegen weer vlotjes boven de dertig graden, tijd voor een zwempartijtje in de Middellandse Zee. We parkeerden onze wagen langs de kant van de weg in een lange sliert van achter mekaar geparkeerde wagens. Een kleine verkleedpartij later (ik begon het omkleden in de wagen steeds beter onder de knie te krijgen) begonnen we aan de afdaling naar het strand van Ostriconi, zo’n dikke twintig minuten van de parkeerplaats. Vanaf de plek waar we onze auto geparkeerd hadden, zagen we het prachtige witte zandstrand liggen omgeven door zandduinen en een poel. De mooiste stranden in Corsica zijn niet altijd makkelijk te bereiken, maar het deed deugd om te kunnen zwemmen in het koele water van de Middellandse zee.

De zon was ondertussen al flink gezakt, maar een hongergevoel hadden we nog niet, na ons copieuze middagmaal. Volgende stop was L’Île Rousse dat in 1758 gesticht werd door Pascal Paoli, die van Corsica 14 jaar lang een constitutionele staat wist te maken, alvorens het onder Frans gezag kwam. L’Île Rousse was een fijn en levendig stadje waar we omwille van onze strakke timing helaas niet veel tijd konden doorbrengen. De zon kwam nog net boven de einder uit toen wij er onze wagen parkeerden. Na even door het centrum gelopen te hebben, besloten we het vlakbijgeleden Isola di La Pietra te bezoeken. Isola di La Pietra is met Corsica verbonden door een pier met een toren en vuurtoren. Het viersterrenhotel op het eiland had een tapasrestaurant, wat ons ideaal leek, aangezien we nog altijd geen honger voelden opkomen. De bediening van het restaurant was echter zo slecht dat we het hielden op een glaasje champagne en een biertje. Die tapas zouden we wel een keertje elders eten.

Natuurlijk waren we ondertussen alweer in tijdsnood gekomen, dus konden we het charante stadje Algajola enkel vanuit de wagen bekijken. Jammer, want het zag er daar zo vlak na zonsondergang erg gezellig uit. Alweer een bezienswaardigheid niet kunnen bezoeken! En dat terwijl de collega’s van mijn vriend niet begrepen hoe hij drie weken kon spenderen op zo’n klein eiland als Corsica. Die collega’s zijn duidelijk nog nooit met mij op reis geweest. 😉

Onderweg belden we naar hotel Saint Erasme in Calvi om te laten weten dat we eraan kwamen. Al een geluk, want de receptie sloot normaalgezien om 22u en wij waren daar pas om 22.09u. De nachtwaker had speciaal had op ons gewacht en het formulier dat we nog moesten invullen lag klaar voor ons. Heel vriendelijk.

We waren uitgeput na deze goed gevulde dag, namen snel en douche en kropen (o originaliteit) vroeg in bed.