Van Brussel naar Bastia – 2 juli 2016

Zoals altijd brak het moment om op vakantie te vertrekken, sneller aan dan verwacht. Doordat ik de dagen voordien op conferentie was en de vrijdagavond voor ons vertrek tegen een balletje sloeg, moesten we zaterdagvoormiddag onze valies nog maken. Gelukkig ben ik ondertussen een geroutineerde valies-pakker. Meer dan een uur tijd heb ik daar niet voor nodig. Een vakantie naar een warm oord maakt het pakken ook makkelijk: je smijt gewoon een hoop leuke kleedjes, wat ondergoed en een badpak in de valies et voilà.

Ons vliegtuig vertrok pas om 15.35 u, maar omdat we met onze tickets toegang tot de lounge konden verkrijgen, besloten we wat vroeger naar de luchthaven te trekken om in de lounge te lunchen. We namen op ons gemak de trein van 12.09 u die ons bijzonder vlotjes naar de luchthaven bracht. Gelukkig geen pre-check toestanden meer, dus we stonden op een wip en een zucht in de vertrekhal. We hadden echter uit het oog verloren dat dit het eerste weekend van de schoolvakantie was, met als gevolg ellenlange rijen bij de incheckbalies. Nog niet vaak meegemaakt dat we een uur moesten aanschuiven om gewoon de valiezen te kunnen inchecken.

We zagen de tijd die we konden doorbrengen in de lounge gestaag slinken, maar lieten het niet aan ons hart komen. Gelukkig verliep onze passage door security een pak vlotter dan het inchecken. In geen tijd waren we in de lounge. Heel aangename ervaring trouwens, die lounge. Lekker rustig, een ruim aanbod aan eten, drank à volonté én overal stopcontacten om de pc’s en de smartphones op te laden. Wat wil een mens nog meer? Hier gaan we in de toekomst zeker nog gebruik van maken.

De vlucht zelf verliep probleemloos: we hadden bijna even lang aangeschoven om onze valiezen ingecheckt te krijgen, dan de vlucht in zijn totaliteit duurde. Na de landing op de piepkleine luchthaven van Bastia was het en paar momenten bang afwachten of mijn valies van de band zou rollen. Meer dan een kwartier nadat mijn vriend zijn valies in ontvangst had genomen, kon ik eindelijk een zucht van verlichting slaken en kwam mijn valies als één van de allerlaatste de bagageband afgerold.

Na een kleine zoektocht op de parking om de Renault Scenic te vinden die we bij AVIS gehuurd hadden, vertrokken we richting Hotel La Lagune. Wat een bijzonder fijn hotel! Ruime kamer, schitterend zwembad, mooie, rustige omgeving vlak bij het strand. Een goeie start van deze vakantie. We dropten onze valiezen op de kamer en maakten onze eerste wandeling langs de zee. Ik stak meteen mijn tenen in het water van de Middellandse Zee. De avondlijke warmte deed deugd. Dat konden we wel gebruiken na dat bijzonder koude en slechte Belgische voorjaar.

Veel energie om nog ergens naartoe te rijden hadden we niet meer. We beperkten ons voor het avondmaal dus tot het aanbod in ons hotel. Geen uitgebreide menukaart, maar wel verse vis op het menu. De bediening was bijzonder vriendelijk, maar wat chaotisch. We lieten het niet aan ons hart komen en smulden van een lekker verse Saint Pierre om vervolgens mooi op tijd in bed te kruipen.

Yab slaat met een stok tegen een balletje

Onlangs viel er een uitnodiging in mijn mailbox om deel te nemen aan een initiatiesessie golf, gevolgd door een netwerkevent voor ondernemende vrouwen. Aangezien ik mezelf als ondernemend beschouw (misschien is dit zelfbegoocheling, but who cares?) en ik, buiten minigolf, geen enkele golfervaring heb, wilde ik graag op deze uitnodiging ingaan. Ik trommelde de mama van mijn petekindje op die vlakbij het golfterrein in Tielt-Winge woonde. Net zoals ik, had ze helemaal geen golfervaring.

Vrijdagavond haastte ik me om de laatste dringende zaken op het werk gedaan te krijgen, want de komende drie weken zouden mijn collega’s het zonder mij moeten rooien op de werkvloer. Het was nipt, maar dankzij de assistentie van mjn vriend, die mijn sportschoenen naar het station van Leuven bracht, kon ik nog tijdig de bus nemen naar Tielt-Winge. Stipt om 19 u was ik ter plaatse.

Mijn vriendin stond me al op te wachten en een paar minuten later mochten we ons eerste balletje slaan. Om ter verst. Mijn techniek staat nog niet geheel en al op punt, want ik heb ettelijke keren naast het balletje geslagen, maar goed, ik haalde bij deze eerste poging toch bijna de 50 meter. Het is trouwens een misverstand dat je hard tegen de bal moet slaan om hem ver te krijgen, bij golf draait alles om de techniek in combinatie met het gebruik van de juiste golfclub.

Na het ver slaan, mochten we oefenen op precisie. We kregen een andere golfclub en moesten proberen in zo min mogelijk slagen de ballen te putten. Het was duidelijk dat het ver slaan mij beter afging, want op den duur ben ik gewoon gestopt met tellen. Enfin ja, in het algemeen kan ik zeggen dat deze ervaring naar meer smaakte. Eén uur initiatie is natuurlijk bijlange na niet genoeg om de finesses van het golf spelen onder de knie te krijgen. Maar het idee om de wereld af te reizen om de mooiste golfterreinen ter wereld te bespelen zegt me wel iets.

Na de inspanning was het tijd voor ontspanning met een hapje en een drankje. De hapjes waren zeer lekker en verfijnd, maar het had voor mij gerust iets meer mogen zijn, want ik had nog geen avondmaal achter de kiezen. Ook fijn om deze actiiteit samen met de mama van mijn petekindje te doen. Dat we min of meer gedwongen werden te supporteren voor de Belgische voetbalploeg namen we er graag bij. We tooiden ons met de Belgische driekleur en juichten toen in herhaling het eerste doelpunt van de Belgen tegen Wales getoond werd (de live versie hadden we compleet gemist).

Daarna ging het bergaf met de prestaties van de Belgen, maar dat deerde niet, wij hadden er een fijne avond op zitten.

Heineken Experience

Tijdens zo’n conferentie worden er gewoonlijk ook avondactiviteiten georganiseerd. Meestal een leuke manier om iets bij te leren over de stad of het land waar de conferentie georganiseerd wordt. Al moet ik toegeven dat ik bij het bestuderen van het programma wel even de wenkbrauwen gefronst heb, want ik wist niet zo goed wat ik mij moest voorstellen bij de Heineken Experience. Ben niet bepaald een liefhebber van bier en tja, Heineken, als Belg kan je daar toch niet bepaald enthousiast over zijn, nietwaar?

De Heineken Experience bleek spijtig genoeg een beetje een tegenvaller. Veel te commercieel voor een conferentie waarbij alles rond cultuur draaide. We vermoedden zelfs een dikke sponsorcheque van Heineken, maar de organisatie ontkende dit met klem.

DCIM103GOPRO

Nu, ik kan me voorstellen dat de Heineken Experience een fijne ervaring is voor een niet zo goed op de hoogte zijnde buitenlander die voor het eerst in Amsterdam komt. En jawel, op zich zit de rondleiding best wel goed in mekaar, maar uitpakken met de titel ‘best beer in the world’, tja dat strijkt mij toch ietwat tegen de haren in. Het hoogtepunt van de rondleiding was de klassieke brouwzaal met de mooie koperen brouwketels, gevolgd door de paardenstallen. Ik maakte op goed geluk wat goprofoto’s, maar geen enkele echt geslaagde. De proeverij op het eind liet ik feestelijk aan mij voorbij gaan, maar ik maakte wel een filmpje zodat jullie kunnen meegenieten van de hopsmaak van Heineken. 😉

De receptie naderhand was wel dik in orde. Tot mijn grote opluchting schonken ze ook wijn en de hapjes waren uitstekend van kwaliteit. Extra punten voor de surf and turf!

Na misschien nét iets te veel glazen rode wijn, was ik blij dat er buiten een bus op ons stond te wachten die mij veilig naar mijn hotel terug bracht.

Conferentie in Amsterdam

De timing van deze conferentie viel om heel eerlijk te zijn nogal slecht, midden in mijn laatste werkweek voor het verlof. Een werkweek waarin van uitbollen helaas allerminst sprake was. Maar goed, ik was voorzien: ik had zowel mijn eigen laptop als die van het werk bij (van mijn werklaptop was ik helaas vergeten de voeding mee te nemen, voor niets met dat zware ding gesleurd, want zonder voeding gaat die laptop nog maar twee uur mee).

In nog geen twee uur bracht de Thalys mij van Brussel Zuid naar Amsterdam, alwaar het weer al even hard kwakkelde als in België. Ik voelde mij bij aankomst in hotel Ibis Amsterdam Centre te moe om nog een stapje in de wereld te zetten. Ik beantwoordde nog wat mails en las voor het slapen gaan enkele bladzijden in Paper Towns van John Green. Eigenlijk is de doelgroep van dit boek pubers, maar dat wil niet zeggen dat ik er zelf niet mee van kan genieten.

Hotel Ibis Amsterdam Centre was een verschrikking. De ligging was nochtans ideaal, vlak naast het station, enfin ja, in feite boven het station. Want de twee delen van het hotel lagen aan verschillende zijden van het spoor. Helaas was men bij de bouw blijkbaar vergeten dat treinen nogal veel lawaai maken. De muren van Ibis Amsterdam Centre leken wel van karton. Verschrikkelijk slecht geslapen.

Gelukkig was de conferentie zelf wel een succes. Dit moet zowat de best georganiseerde conferentie zijn die ik ooit heb meegemaakt. Alle sessies begonnen stipt op tijd en geen enkele sessie liep uit. De dagvoorzitter deed uitstekend werk, de sprekers waren zeer goed en het eten was heel erg lekker. Vooral de eerste dag was de lunch om duimen er vingers af te likken. Er was zelfs wijn voorzien. De tweede dag was het iets minder: gewoon broodjes en een soepje, maar de gelegenheid om een echte Hollandse kroket te eten, kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan.

Ook inhoudelijk was de conferentie een hoogvlieger. Interessante mensen ontmoet en inspiratie opgedaan voor een conferentie die wij zelf gaan organiseren in het najaar. En oja, de aanwezigen konden een Rembrandt bewonderen door een computer geschilderd! Het computerprogramma maakte dit portret op basis van een analyse van al de portretten die Rembrandt in zijn leven geschilderd heeft. Fascinerend, nietwaar? En zo goed als echt!

En, en, en, het vervoer van en naar de conferentie gebeurde per boot. Per boot! Veel meer is er niet nodig om mij blij te maken!

Alleen het bezoek op donderdagnamiddag aan het EYE Filmmuseum viel mij wat tegen. Ik had heel erg uitgekeken naar het bezoek aan dit schitterend staaltje moderne architectuur, maar de presentatie die we er kregen was niet echt wervend en het getoonde filmpje ronduit saai (ok, een tweede nacht slecht geslapen, maakte dat ik sommige momenten amper mijn ogen kon open houden).

Ook het bezoek aan het nieuwe gebouw waarin het EYE archief gevestigd was, bracht niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Ik had gehoopt een blik op de archieven zelf te kunnen werpen, maar daar mochten we niet binnen. We kregen wel de werkruimte te zien waar analoge films met heel veel geduld en liefde werden gerestaureerd en gedigitaliseerd. Boeiend!

Doordat de conferentie zo stipt gedaan was, was ik maar liefst een uur te vroeg om mijn Thalys te halen. Ik deed nog een poging om mijn ticket om te ruilen voor een vroegere trein, maar dat pakte niet. Gelukkig was er een Wagamama waar ik een groen drankje dronk en gyoza’s at. Lekker!

Terroristische aanval op Istanbul Atatürk Airport

Hoeveel onschuldige slachtoffers zullen er nog vallen door de gruwelijke daden van gestoorde fanatici?

Triestig.

Overrompeling op ons appartement

Zondag hadden we gasten over de vloer, altijd een goeie gelegenheid om ons appartement nog eens onder handen te nemen. 😉 Helaas is die toestand van propere opgeruimdheid vaak tien minuten nadat het bezoek over de vloer komt al om zeep.

Deze zondag entertainden we vier volwassenen en vier kinderen (drie meisjes en een jongen). Bij het afhalen van onze bestelling bij Convento Food hadden we vier ballonnen met helium mee gekregen (nog een overschotje van de Langste Dag), een onverhoopt succes, want de meisjes konden hun geluk niet op en kwetterenden en taterden erop los terwijl ze allerlei originele spelletjes verzonnen met de ballonnen.

De jongen daarentegen was de serieusheid zelve. Even overwoog ik om ons schaakspel boven te halen en een partijtje met hem te spelen, maar niemand wordt graag in een paar zetten ingemaakt door een tienjarige, dus hielden we het op Boonanza. Ook plezant! Al speel ik dit spel duidelijk niet vaak genoeg, want ik moest er opnieuw de spelregels bij halen en in de helft van het eerste spel realiseerde ik me dat ik een belangrijk aspect van het spel niet volledig correct had uitgelegd.

De wortelappelsiensoep was een beetje te fel gepeperd naar mijn smaak, maar de Perzische kip was overheerlijk. Alweer een topgerecht van Convento Food. Jammer dat de twee kleinste meisjes bijna niets aten van wat ze voorgeschoteld kregen en dat terwijl ik toch mijn best had gedaan kindvriendelijke gerechten uit te kiezen. De desserts daarentegen gingen er vlotjes in. Eerst een ijsje, dan een stukje citroentaart, een stukje chocoladecake en tot slot nog wat pralines. De clichés over vrouwen nog maar eens bevestigd. 😉

Verdreven van het terras

Met een bevriend koppel spreken we regelmatig af om samen lekker te gaan eten. Niets leukers dan onder het genot van goed eten en een lekker glas wijn bij te kletsen. Het lijstje van restaurants in Leuven en omgeving die we samen bezocht hebben, groeit gestaag. Maar er is altijd plek voor een nieuwe culinaire ontdekking.

Toen onze vrienden me tijdens onze vorige double date vertelden dat ze nog nooit bij restaurant Dumon geweest waren, was de keuze voor onze volgende afspraak snel gemaakt. Een beetje jammer dat deze afspraak net samen viel met de Langste Dag, maar hey, we zouden na de lunch nog naar het stadscentrum kunnen afzakken, als we daar zin in hadden.

Omdat mijn vriend noch ikzelf BOB wilden spelen, kozen we ervoor om met de fiets naar Wakkerzeel te rijden. Zoals gewoonlijk, was ik gebonden aan een strak tijdschema. Om mijn voetjes vakantieklaar te krijgen, had ik namelijk een afspraak bij de pedicure geboekt. Helaas lukte het mij niet om een afspraak om 10.00u vast te krijgen en werd het 10.30u. Nu, het was volgens Google maps exact 30 minuten fietsen vanaf de Brouwersstraat tot aan restaurant Dumon waar we om 12.00u verwacht werden. Wetende dat Google maps vaak wat optimistisch is (of ik een trage fietser met een oude, versleten fiets), had ik mijn vriend gezegd om rond 11.30u al zonder mij te vertrekken. Kwestie van onze vrienden niet alleen te laten wachten aan een tafeltje.

Ik bracht onze vrienden op voorhand op de hoogte van het feit dat ik wellicht tien minuten te laat zou zijn en vertrok mooi op tijd naar de pedicure. Helaas moest ik meer dan een kwartier wachten alvorens ik werd opgehaald voor mijn afspraak. Bam, dikke streep door mijn rekening. Whatsapp-gewijs hield ik mijn vriend op de hoogte van de vorderingen en van zodra de lak op mijn teennagels enigszins gedroogd was, spurtte ik de deur uit (ik was gelukkig vooruitziend geweest en had flipflops aangedaan om de lak niet te ruïneren).

Aan een ongezien hoog tempo (allez, toch voor mij) fietste ik op een krakende en steunende fiets eerst de stad door en dan verder langs het kanaal. De grijze wolken pakten zich samen boven mijn hoofd en die ene druppel die ik eerst probeerde te negeren, kreeg gezelschap van steeds meer vriendjesdruppels. Na een spurt van zo’n vijfendertig minuten kwam ik hijgend aan bij Dumon, net voor de regenbui volop losbarstte.

Mijn gezelschap zat op mij te wachten, schuilend onder een parasol op het terras. Even hielden we nog dapper vol. Maar de steeds sneller vallende regendruppels zorgen ervoor dat de temperatuur begon te dalen en na het aperitief hielden we het voor bekeken en verhuisden we naar binnen.

Een half uur lang waren we de enige klanten in het ganse restaurant, waardoor we de onverdeelde aandacht hadden van het personeel. Gelukkig kregen we daarna gezelschap van een pas getrouwd koppel en hun ouders. We wensten hen van harte proficiat en zetten onze conversatie over kleine blazen en plassen in de buitenlucht gezellig verder. 😉

Het eten was, zoals we dat van Dumon gewoon zijn, uitstekend. De met veel liefde geselecteerde wijnen vormden een perfecte symfonie met de gerechten. Topgerecht van de dag: de kalfszwezeriken, een specialiteit van de chef. Overheerlijk!

We bleven zo lang plakken dat, toen we het restaurant rond een uur of vier verlieten, we het volgende bruidspaar konden verwelkomen dat die avond hun feest bij Dumon vierde. Lichtjes beneveld wensten we het stralende koppel een gelukkig leven samen. Waarna we blijgezind terug naar Leuven fietsten.

Ik weet niet of het de drank was (en ja, ik weet dat je in principe ook niet beneveld op de fiets mag kruipen), maar de terugrit leek amper de helft zo lang als de heenrit. En we hielden het helemaal droog. Joy!

Dit aten wij:

APPETIZER

LANGOUSTINES
Carpaccio St Jacobsvruchten ‧ salsa groentjes ‧ sorbet jonge wortel

KALFSZWEZERIKEN
Oesterzwammen ‧ peterselie ‧ truffel ‧ bladerdeeg ‧ zalf tuinboontjes ‧ cognac

RIVIERPALING
Groene kruiden ‧ kervel ‧ spinazie ‧ zuring ‧ bieslook ‧ peterselie ‧ gerookte paling

IBÉRICO VARKENSOESTER
Savooikool ‧ spek ‧ artisjok ‧ choronsaus ‧ krieltjes ‧ courgette ‧ zilverui

AARDBEIEN
Vanille ‧ framboos ‧ coulis ‧ granité ‧ espuma ‧ sponge cake

#brexit

Benieuwd wat 2016 nog zoal in petto voor ons heeft. Het jaar is nog niet eens halfweg, maar dat het een onvergetelijk jaar (in de slechte zin van het woord) zal worden, staat ondertussen al vast.

Enige voordeel: ons tripje naar Londen dit najaar zal er wat goedkoper op worden, met de pond in vrije val.

Korean Ceremony

Al sinds de start van het schooljaar stond donderdag 23 juni in mijn agenda geblokkeerd. Toen wist ik natuurlijk nog niet of ik erin zou slagen het eerste jaar Koreaans met succes te doorworstelen, maar na de examens was ik er erg gerust in. Naar goede gewoonte was het weer onduidelijkheid troef. Serieus, wat is er nu zo moeilijk aan om alle geslaagde leerlingen een mailtje te sturen met het exacte aanvangsuur en een woordje uitleg over het evenement? En neen, een facebook-communicatie via een leerling telt niet als officiële communicatie.

Via via vernam ik dat partners welkom waren, dus trommelde ik mijn vriend op met het excuus: er zullen hapjes zijn, Koreaanse Hapjes! Alvorens we aan de hapjes toekwamen, moesten we wel nog eerst één voor één ons diploma op het podium in ontvangst nemen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets moet doen, zelfs bij de diploma-uitreiking aan de universiteit werd dit niet van ons gevraagd. Jawel, u leest het goed, het podium op voor de Officiële Uitreiking van het Certificaat Beginner 1. En nadien een groepsfoto van de ganse klas, allemaal stralend met hun certificaat. Lichtelijk hilarisch, maar tegelijkertijd was ik stiekem wel een beetje trots op mijn prestatie:

Nadat het officiële gedeelte achter de rug was, was het de beurt aan de studenten. Een aantel groepjes hadden een act voorbereid om op het podium te brengen. Allemaal in het Koreaans. De opvoeringen overstegen het niveau van een erg amateuristisch schoolfeest niet, maar ik kon de energie die in de voorbereiding gestoken was, wel waarderen. Per slot van rekening moet je het maar doen: het podium opkruipen en het beste van jezelf geven in een vreemde taal. Jammer genoeg verstond ik slechts hier en daar een woord, maar dat geeft me iets om naar te streven, volgend jaar! Natuurlijk had niemand van onze klas iets voorbereid omdat onze juffrouw dit slechts zijdelings ter sprake had gebracht vijf minuten voor het einde van de voorlaatste les van het jaar.

Enfin ja, de optredens hadden wat mij betreft gerust een beetje korter mogen zijn, maar de Koreanen vonden het overduidelijk geweldig om al die buitenlanders hun taal te horen verkrachten. 😉 Gelukkig waren de hapjes uitstekend én overvloedig. Al was ik wel lichtelijk teleurgesteld dat er enkel fruitsap geschonken werd. Stiekem had ik gehoopt dat bij deze feestelijke gelegenheid de 소주 rijkelijk zou vloeien.

Op naar het tweede jaar!

Lustige Dames

Het was (naar goede gewoonte) een heuse uitdaging om een datum te vinden die paste voor ons groepje van acht Leuvense (en Brusselse, de annexatie van Brussel door Leuven is bij deze een feit) dames. Sinds de uitbreiding van ons groepje naar acht was deze dinsdag de allereerste keer dat het ons lukte de voltallige nieuwe samenstelling op één plek samen te brengen. Een klein mirakel, al zeg ik het zelf

Helaas, de regen strooide alweer roet in het eten. Ons gezellige diner op het terras van Bistro Lust op de langste dag van het jaar, moest wegens de gietende regen noodgedwongen binnenshuis plaatsvinden. Nuja, er zijn ergere dingen, want het interieur bleek erg huiselijk en gezellig te zijn. Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. De gesprekken daarentegen waren van bijzonder hoog niveau (kuch). De avond vloog alleszins voorbij. Alleen jammer dat onze groep een beetje te groot was om al de gesprekken te volgen. Ik ving hier en daar flarden op van onderwerpen waar ik ook graag over had willen doorbomen, maar een mens kan niet alles hebben, he?

Wat ik at:

Vitello Bonito – beukenzwam – rucola – ansjovis-dip
Goudbrasem – bottarga – jonge prei – waterkers
bosvruchten en bessen – hangop – aloë vera – vlierbloesem

Omdat we na het afrekenen nog lang niet uitgepraat waren, verkasten we naar Bar Nine op de Oude Markt. We waren blijkbaar niet de enigen die dat idee hadden, want voor ons groepje van acht was er helaas geen plek meer binnen. Dan maar een min of meer droog plekje op het terras uitgezocht (jay! toch nog een terrasje!). Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en was iedereen voorzien van jassen om de lichaamstemperatuur op peil te houden.

Alweer een memorabele avond. Wordt vervolgt!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk