yab en het gefnuikte babybezoek

Het was te denken, voor die ene keer dat ik eens op een deftig uur het werk verliet, omdat ik afgesproken had de pasgeborenbaby van een collega te bewonderen, stak de NMBS stokken in de wielen. Of beter gezegd: gooiden een aantal jongeren stenen vanaf een brug naar een voorbijrijdende trein. Waarom het meer dan een uur duurde om vervolgens de sporen tussen Schaarbeek en Brussel Noord weer vrij te geven, geen idee. De jongeren in kwestie zijn zelfs niet eens opgepakt. Feit is dat mijn afspraak jammerlijk de mist in ging. Je kan moeilijk om kwart na negen nog komen aanzetten bij een koppel dat pas hun gezin heeft uitgebreid.

IMG_8315[1]

IMG_8316[1]

Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want enkele andere collega’s bleken ook her en der vast te zitten. En in Centraal liep ik een kameraad tegen het lijf die in hetzelfde schuitje zat. Konden we wat tegen elkaar zuchten ende klagen.

Tja.

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Ervaringsdeskundige

Hoe het komt, weet ik niet, maar ik ben blijkbaar een bijzonder aantrekkelijk doelwit voor dieven. Na een superfijne dag spoorde ik samen met een collega rond half negen in een Desiro rijtuig richting Antwerpen Berchem. Helaas strandde deze gezellig treinrit abrupt in het station van Mechelen.

Omdat ik een dag was blijven logeren in Brussel had ik mijn rolkoffertje bij met wat toiletspullen en een proberen outfit. Desiro treinen beschikken niet bepaald over veel beenruimte, en ik zat naast mijn collega aan het gangpad, dus legde ik het koffertje in het bagagerek vlak boven ons.

We waren gezellig aan het kletsen toen vlak voor het station van Mechelen een vrij jonge kerel opeens wat kleingeld over mij uitstrooide. Hij begon heel fanatiek te roepen: “My money, my money” terwijl hij zich over mij heen boog om het geld op te rapen. Ik voelde meteen dat er iets niet in de haak was, want wie maakt zo’n spel om een paar munten? En je gaat toch niet half over iemand heen hangen om dat geld te bemachtigen. Omdat ik mij bepoteld voelde, gaf ik hem een stevige duw en zei dat hij van mij af moest blijven. Hij gaf echter niet af en deed een tweede poging waarop ik hem opnieuw een flinke duw gaf.

Vlak na deze kleine schermutseling hield de trein halt in Mechelen en stapte de handtastelijke jongeman af. En op het moment dat ik de kerel zie afstappen, valt mijn eurocent. Ik richt mijn blik naar boven en wat ik vreesde, bleek effectief zo te zijn: geen spoor meer van mijn rolkoffertje. Terwijl de ene kerel mij en mijn collega had afgeleid, was een handlanger er met mijn koffer vanonder gemuisd. Ik kon alleen nog maar machteloos constateren dat ik (alweer) bestolen was.

Zaten in de koffer in kwestie:

mijn toiletzak met allerlei toiletspullen, mijn haarborstel, al mijn haarspelden en mijn dure bril met verdunde glazen (ramp, want nu zit ik zonder bril en mijn mijn oogafwijking van -13,5 ben ik letterlijk blind vanaf het moment dat ik mijn lenzen uit doe)
mijn portemonnée
een paar donkerblauwe zomerschoenen (één van de twee paren waarover ik hier in België beschik, de rest staat in Genève)
mijn donkerblauw lievelingsgolfje
één van de laatste nieuwe outfits die ik kocht voordat ik naar Genève verhuisde
een gigantische hoeveelheid papieren zakdoekjes, want ik sukkel al een tijdje met een hardnekkige verkoudheid
een exemplaar van The Netwerk Always Wins en Las Luces de Septiembre
mijn werklaptop
mijn externe batterij om mijn iphone op te laden
mijn oortjes
de brillendoos van mijn zonnebril
de sleutel van het huis in Borgerhout

Mijn collega en ik stapten daarop uit in het station van Mechelen om ter plekke te informeren aan het loket wat het juiste nummer van de trein was en om aangifte te doen. Mijn collega bood heel vriendelijk aan om mee te gaan naar het politiekantoor, maar ik bedankte haar. Uit ervaring weet ik dat zo’n aangifte wel even kan duren en uiteindelijk kan ik zelf nog altijd het beste beschrijven welke bezittingen gestolen werden. Het heeft geen zin dat mijn collega daar haar broek zit te verslijten.

Een geluk bij een ongeluk: in mijn iphone hoesje is plaats voor vier kaarten: mijn identiteitskaart, mijn kredietkaart, mijn identiteitskaart, mijn NMBS-abonnement en mijn Velo-kaart. Ik was dus niet helemaal hulpeloos en verloren.

Omdat het politiekantoor een flink eind van het station verwijderd was en ik het niet zag zitten omdat stuk helemaal te voet te gaan in mijn dunnen zomerkleedje, nu zonder golfje, nam ik een taxi. De taxichauffeur accepteerde uiteraard geen kredietkaart, dus kon ik ook nog eerst cash geld gaan afhalen. Jongens toch.

Eens bij het politiekantoor aangekomen, duurde het even voordat ik mijn verhaal kon vertellen. Ik was net op het moment van een shiftwissel in het kantoor aangekomen. Aangezien ik ook geen externe batterij meer had, kon ik mijn iphone die nog maar een tiental procent batterij had ook niet opladen. Uiteraard was in dat ganse politiekantoor nergens een oplaadkabel voor een iphone te bekennen. Damn you, Apple!

Ik moest dus extreem zuinig zijn met mijn batterij. Gelukkig verbruikt Whatsapp niet zoveel en kon ik mijn vriend inschakelen om mijn huisbazen te bellen, want zonder sleutel moest ik zeker weten dat ik zaterdagavond niet in het holst van de nacht voor gesloten deur zou staan. Gelukkig kreeg ik vrij snel bericht dat ze thuis waren en mij konden binnen laten.

Het afnemen van mijn verhoor duurde tergend langzaam en om de één of anderen reden moest ik nadat ik mijn verhaal gedaan had alles nog eens herhalen. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik nog nooit zo lang in een politiekantoor gezeten heb om aangifte te doen van een diefstal. Na ongeveer twee uur op het politiekantoor doorgebracht te hebben, begon ik lichtelijk wanhopig te worden. Ik moest immers nog van Mechelen in Borgerhout geraken en het was ondertussen al na 23u.

Gelukkig bood de schoonbroer van mijn vriend, zelf politieagent en net met een collega op patrouille in Boom, aan om mij te komen halen in het politiekantoor van Mechelen. Anders had ik nog een taxi moeten betalen om mij naar Borgerhout terug te brengen. Rond 23.30u arriveerde de schoonbroer van mijn vriend in zijn politiecombi en nam meteen het heft in handen. Als lid van de spoorwegpolitie heeft hij makkelijker toegang tot camerabeelden van de NMBS en hopelijk kan hij zo de dader op het spoor komen. Al ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat ik het merendeel van mijn dierbare spullen wellicht nooit meer terug zal zien.

Rond 24u was ik in Borgerhout, na een ritje met een politiecombi (wat, toegegeven, best wel cool was). Met mijn iphone die welgeteld nog 3% batterij had, belde ik mijn huisbaas uit bed om mij binnen te laten en daarmee zat deze Janus-zaterdag erop.

Voor de volledigheid een overzicht van al de vorige keren dat ik bestolen werd:

Bestolen worden sucks.

Car Confession Tag

Gepikt bij Leve Lieze.

Heb je een auto en waarom?

Ik heb nog nooit in mijn leven een auto bezeten en ik plan dat zo te houden. Vooral in steden vind ik dat de auto geen plaats meer heeft en dat het openbaar vervoer of de fiets de ideale manier is om je te verplaatsen. Ik ben over het algemeen niet zo’n fan van auto’s: die dingen stinken, produceren fijn stof, maken lawaai en verpesten het straatbeeld. Stel je voor hoe mooi een stad zou zijn zonder al die lelijke parkeerplekken. Hoe aangenaam zijn straten waar de auto gebannen werd en terrasjes het terrein van de vrijgekomen parkeerplaatsen hebben ingenomen?

Ik discussieer graag over de toekomt van de mobiliteit, maar het verbaast me steeds weer hoeveel mensen koppig vasthouden aan “mijn wagen, mijn vrijheid”. Om ‘s ochtends en ‘s avonds allemaal gezellig in de file te gaan staan? Helaas besef ik dat het openbaar vervoer en de fiets (zelfs niet de elektrische) voorlopig geen sluitend alternatief zijn voor de wagen. Sommige plekken in België zijn quasi niet bereikbaar met het openbaar vervoer, zoals ik zelf reeds ondervond. En ja, als je een roadtrip door Schotland of Corsica wil maken, is de auto natuurlijk de enige manier om veraf gelegen dorpjes en distilleries te bereiken.

Toch vind ik dat het hoog tijd word om het mobiliteitsvraagstuk ten gronde aan te pakken. Weg met die bedrijfswagens! Zet in op een beter en milieuvriendelijker openbaar vervoer. Verhoog het comfort voor fietsers en voetgangers. En ik kijk al uit naar zelfrijdende elektrische taxi’s!

Wat was je eerste auto?

Wel, aangezien ik zelf nooit een auto gehad heb, zal ik het hier hebben over de eerste bedrijfswagen (i know, een gegeven paard en zo) waar mijn vriend en ik gebruik van gemaakt hebben. Dat was toen een splinternieuwe Alfa Romeo 147 in de kleur Afrikagrijs. Een beetje een vreemde keuze voor een bedrijfswagen, maar Alfa Romeo was een belangrijke klant van het bedrijf waarvoor mijn vriend toen werkte en zijn bedrijf kreeg een fikse korting als ze met een Alfa Romeo rondreden. Denk dat mijn vriend en ik één van de eersten waren die met dat toen splinternieuwe model in België rondtoerden en het was opvallend hoeveel mensen onze wagen nakeken wanneer we ermee rondreden in drukke buurten.

Toegegeven, dit is wellicht qua design de mooiste wagen die we ooit gehad hebben, maar ook veruit de meest onpraktische. Een veel te grote draaicirkel voor wat eigenlijk niet zo’n grote wagen was en altijd wel problemen met de elektronica (je weet wat ze van Italiaanse wagens zeggen). Eén keer hebben we ons bijna vastgereden bij het inrijden van de parking onder onze toenmalige woonst in de Parkstraat (we moesten een bocht van 180 graden maken en tegelijkertijd een verdieping naar beneden reden en de ganse inrit was bijzonder krap bemeten). Resultaat: een dikke kras op de flank van de wagen. Een kras die we nooit hebben laten repareren en de wagen, die lieten we voortaan op straat staan.

Heb je wel eens een botsing gemaakt?

Ja, één keer in mijn leven. Met de twee maanden oude wagen van mijn vader dan nog wel. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en had mijn broertje naar zijn toenmalige lief gebracht. Bij het vertrekken had ik echter niet gemerkt dat er een brievenbus achter mij stond. De brievenbus was ook niet zichtbaar vanuit de spiegels, met als gevolg een bijzonder onaangenaam ‘pok’ geluid toen ik achteruit reed om de straat op te rijden. Resultaat: bluts in de achterkant van de nieuwe wagen van mijn vader, een scheve brievenbus en een deuk in mijn ego. Een paar dagen nadat de bluts in kwestie gerepareerd was (mijn vader houdt nogal van smetteloze auto’s, zelf zou ik die bluts nooit hebben laten repareren), raakte mijn vader zelf verwikkeld in een ongeval waarbij de ganse snuit van de wagen volledig vernield was. Daarna heeft hij niks meer gezegd over het brievenbusincident.

Heeft je auto een bijnaam?

Nope.

Heb je al eens een lekke band gehad?

Ja, hoor. Al verschillende keren. Ik schreef er hier en hier een stukje over.

In welke auto rijd je over 10 jaar?

Over 10 jaar hoop ik dat ik na een avondje dineren op een afgelegen plek via een app op mijn smartphone een zelfrijdende elektrische taxi kan oproepen om mij veilig thuis te brengen.

Hoe vaak was je jouw auto?

Zo min mogelijk! Wat maakt dat ik over de uitzonderlijke keren dat we wel van een car wash gebruik maakten, ettelijke stukjes geschreven heb. Zie hier en hier en hier en daar. Blijkt dat we onze wagen vooral wassen als we op road trip gaan of als dit één van de voorwaarden is bij het terugbrengen van een huurwagen. 😉

Welke van de 3 kan je het best missen: airco, automaat of 5 deuren?

Automaat.

Wat kan je het minst goed: keren in de straat, achteruit inparkeren of hellingproef?

Goh, omdat ik zelden rijd, ben ik helemaal niet zo’n geoefend chauffeur, maar ik denk dat de hellingproef mij het meest onzeker maakte tijdens mijn rijexamen.

Hoelang heb je jouw rijbewijs?

Sinds december 1996, maar nooit echt graag achter het stuur gezeten. Ik laat mij liever rijden. 😉

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

Fun met het openbaar vervoer

Het is nog maar dinsdag en het openbaar vervoer is er al in geslaagd mij maar liefst drie keer in de steek te laten. Gisteren werden zowel de trein die ik ‘s ochtends wou nemen als de trein die ik ‘s avonds wou nemen afgeschaft. ‘s Ochtends kon ik gelukkig nog net op de trein richting Zaventem springen en zo toch nog op tijd zijn voor mijn vergadering van 9.30u. ‘s Avonds had ik minder geluk, voor die ene keer dat ik eens op tijd mijn computer had dichtgeklapt op het werk, werd mijn trein natuurlijk afgeschaft en kon ik een half uur staan schilderen in Brussel Centraal.

En deze ochtend was het weer van dat. Moest ik voor één keer eens op een vergadering in Antwerpen zijn (langer uitslapen, hoera!), kwam er geen enkele tram opdagen. Terwijl de groep wachtende mensen in premetrostation Zegel steeds groter werd, kwam er geen enkel bericht over de ontbrekende trams. En dat terwijl het station nochtans over een lichtkrant beschikte om boodschappen te tonen. Of het station uitgerust was met een intercom systeem weet ik niet, maar van zo’n duidelijk gloednieuw station, zou je dat toch wel verwachten. Later vernam ik dat er twee zware tramongevallen gebeurd waren.

Gevolg: drie kwartier te laat op mijn vergadering, want helemaal te voet moeten gaan (53 minuten stappen). Ik ga me dringend zo’n fietsabonnement moeten aanschaffen.

Een goed begin van de dag…

Wanneer de schermen van de NMBS volledig rood kleuren:

Gelukkig kon ik na een drie kwartier wachten op een trein richting de luchthaven stappen. Ik liep op de trein een sympathieke collega tegen het lijf en we besloten lekker rebels in eerste klasse te gaan zitten. Uiteraard de ganse rit geen conducteur te bekennen. Wanneer er treinproblemen zijn, verstoppen die zich liever.

Wat maakt dat 24 januari 2014 de dag was waarop ik een uur later dan gepland op het werk aankwam.

Verrassingsfeestje in Wilrijk

Na de laatste werkdag van het jaar, spoorde ik met een paar collega’s richting Antwerpen. In Wilrijk organiseerden de zussen van mijn lieve vriendin uit Italië namelijk een verrassingsfeestje voor haar veertigste verjaardag. Normaal gezien had ik er niet bij kunnen zijn, maar door mijn vroeger dan verwachte terugkeer naar België, kon ik toch mee feesten.

Na de overstap in Berchem, bracht een kort treinritje van vijf minuten mij naar het bijzonder glamoureuze (kuch) station Antwerpen-Zuid. Nog een busrit later, kwam ik redelijk puffend aan in de B&B die ik voor de gelegenheid gereserveerd had. Omdat mijn vriendin samen met haar gezin en de ouders van haar man naar Italië over gekomen was, was er helaas geen plek voor mij om te blijven logeren in Wilrijk. Niet dat ik dat erg betreurde, want mijn kamer in B&B K²AVA was bijzonder mooi en voorzien van alle comfort (wat ik tegenwoordig meer op prijs stel dan vroeger). Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk mijn vrij zware valies vier verdiepingen de trap op te sleuren, want ik weet niet of ik de combinatie, valies, rugzak met twee laptops en draagzak met drie marmites boven gekregen zou hebben.

Na mijn spullen afgezet te hebben, was er nog een half uurtje tijd om even te relaxen en dan was het tijd om te vertrekken naar het huis waar het feestje zou plaatsvinden. De nachtelijke wandeling bracht mij doorheen een villawijk die mijn mond toch even deed open vallen. Kasten van huizen waarvan ik zelfs niet kon inschatten hoeveel keer ons appartementje in Genève erin zou passen. Achteraf hoorde ik op het feestje dat de meeste eigenaars van deze villa’s Indiërs waren die in de diamantsector werkten. Dat verklaart veel, natuurlijk.

Stipt om 19u belde ik aan. De deur werd open gedaan door één van de zussen van het feestvarken (die met een smoes weggelokt was van de feestlocatie). Ze had een baby’tje in de armen die ik niet direct kon thuisbrengen. Tot mijn grote schande bleek het de jongste van onze vriendin uit Italië te zijn. Hij was zo hard veranderd dat ik hem niet herkend had!

Op het feestje hadden zich ondertussen een paar oude bekenden verzameld. Het was, zoals altijd een fijn weerzien met de familie van mijn vriendin. Zo’n warme, hartelijke mensen, ik voel me altijd alsof ik een beetje deel uitmaak van de familie. Omdat ik op tijd wou zijn voor de verrassing en de reis van Brussel naar Wilrijk een hele onderneming was, had geen tijd gehad om iets te eten. Gelukkig had één van de drie zussen van mijn vriendin twee heerlijke quiches gemaakt. Ik hoefde dus niet te vrezen dat ik die prosecco op een lege maag zou moeten nuttigen. 😉

Hét allerbeste moment van de avond was uiteraard het gezicht van onze vriendin. Ze was totaal verrast toen ze de mooi versierde leefruimte zag, gevuld met vrienden, van wie ze er sommigen al een aantal jaar niet meer gezien had. Verrassing geslaagd!

Wat later op de avond breidde ons gezelschap tot mijn grote plezier uit met een paar oude bekenden. Natuurlijk sloot ik het feestje af en dit op het ongoddelijke uur: kwart na middernacht! Ik heb op dat vlak een reputatie hoog te houden, nietwaar? 😉

Van Genève naar Ternate – 15 september 2017

Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.

Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.

De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?

Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.

Een goed begin van onze driedaagse in Italië!

Koude schotel in Zichem

Soms zit het gewoon ook eens mee met die treinen, vooral op een rustige zondagochtend. ‘t Zal dan toch waar zijn wat de NMBS al jaren beweert: dat het de passagiers zijn die voor de vertragingen zorgen. 😉 Leuven – Testelt is natuurlijk maar een kort ritje, dus veel kon er niet misgaan, maar met het track record van de NMBS van de laatste tijd weet je natuurlijk nooit.

In het station van Testelt werd ik opgehaald door onze kameraad en zijn twee kinderen. Ik moet telkens weer slikken als ik zie hoe groot en verstandig die kinderen al geworden zijn. De oudste zoon gaat volgend jaar al naar het eerste middelbaar! (Ok, hij zit wel een jaartje voor op zijn leeftijd, maar dan nog! het eerste middelbaar!)

Een half uurtje later arriveerde het tweede koppel genodigden met hun dochters. De kinderen verdwenen naar de speelkamer op samen te spelen, waardoor de volwassenen op hun gemak konden bijpraten. Al werden we een aantal keer naar boven geroepen om een show bij te wonen. 😉

De koude schotel die onze gastheer en gastvrouw voorzien hadden, was werkelijk overdadig te noemen. Alhoewel ik erg mijn best gedaan heb, denk ik dat ze de komende twee dagen nodig zullen hebben om al de overschot weg te werken. Koude schotels doen me altijd terugdenken aan mijn jeugd, dus ik ben altijd blij als deze klassieker op tafel komt. Soms gaat er weinig boven een klassieke tomaat garnaal of een opgelegde perzik gevuld met tonijnsla.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer