Na onze culturele horizonten verruimd te hebben in M, haalden mijn vriend en ik de wandelschoenen boven. Figuurlijk, dan wel, want ik liep op flipflops. We wandelden naar één van de laatste Leuvense bestemmingen die nog op ons lijstje stond: het Heverlee War Cemetery. Toch een dik uur wandelen van ons appartement.
Bij aankomst realiseerden we ons dat dit oorlogskerkhof met voornamelijk geallieerde slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog vlakbij het Arboretum van Heverlee lag en dat we dit eigenlijk al eerder hadden kunnen bezoeken. Nuja, geen erg, wat lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Oorlogskerkhoven maken altijd een diepe indruk op mij en dat was nu niet anders. Zoveel jonge mensen de dood ingejaagd door enkele machtswellustelingen. Blij dat ik geboren ben in een land waar vrede heerst.
Na ons bezoek aan het kerkhof dronken we iets op het terras van Grand Café 500 en zochten we via wandelknooppunten een alternatieve route naar huis die ons (alweer) langs verrassend mooie paadjes bracht.
We waren net op tijd thuis om een snelle douche te nemen om het stof af te spoelen alvorens ons naar L’Etoile d’Or te begeven voor het diner. Het deed deugd te zien dat de uitbater als vanouds druk aan het werk was om zijn klanten te bedienen en dat het restaurant goed vol zat. Als voorgerechtje aten we scampi diabolique en natuurlijk bestelde ik mij een portie hangcultuurmosselen als hoofdgerecht! Tip voor mosselliefhebbers: bij L’Etoile d’Or eet je de beste mosselen van Leuven.
De uitbater gaf aan blij te zijn met de heropstart, maar het werken met een mondmasker, daaraan moest hij toch nog gewoon geraken. Hij vertelde ook over andere horecazaken in de buurt die het vooral van klanten tijdens de lunchuren moeten hebben. Veel werknemers werken immers nog altijd van thuis uit, dus de traditionele businesslunches laten op zich wachten. Moet heel moeilijk zijn voor die zaken: open zijn en amper klanten over de vloer krijgen.
