Petekindje slaat soepketel stuk

Na een geweldig verkwikkende nachtrust in het bed van onze vrienden uit Herent (door het slechte bed in Genève apprecieer ik het comfort van een goed bed veel meer dan vroeger), genoten we van een gezamenlijk ontbijt met z’n zessen. Niets zo lekker als vers brood en een spiegeleitje om de dag goed in te zetten. De oudste dochter was gelukkig helemaal opgeknapt.

Na het ontbijt openden de meisjes hun kerstcadeautje: een grote Lego Boost doos. We bogen ons gezamenlijk over de instructies en slaagden erin het wagentje enkele commando’s te laten uitvoeren. En als ik heel eerlijk moet zijn: volgens mij vonden de volwassenen het een nóg leuker cadeautje dan de kinderen. 😉

Tegen het middaguur namen we afscheid van onze vrienden en reden we naar Tielt-Winge om mijn petekindje zijn nieuwjaarsbrief te horen voorlezen. Ik moest mij tot het uiterste inspannen om te verstaan wat hij zei, maar ik was al blij dat hij zijn verlegenheid overwon. Een écht goeie foto van ons tweetjes zat er helaas niet in. Volgende keer beter!

We genoten gezellig samen van pasta met witte vis en boerenkool, een recept van Jeroen Meus, uiteraard. Het smaakte heerlijk en ik moest me inhouden om geen tweede portie op te scheppen. ‘t Is dat er nog een tiramisu met peer als dessert volgde. 😉

Om al dat eten te laten zakken, maakten we een wandelingetje in de omgeving. Eerst en vooral gingen we een kijkje nemen in de nieuwe kantoorruimte van onze vriendin. Tot nu toe werkt ze als architecte vanuit haar eigen huis, maar het aantal opdrachten neemt toe en ze heeft ondertussen een medewerkster aangenomen. Om verder te kunnen uitbreiden, was een eigen kantoorruimte noodzakelijk. Mijn vriendin kocht het kantoor casco, dus ik ben erg benieuwd hoe het afgewerkte kantoor er over een jaar of zo uit zal zien.

We wandelden verder naar een speeltuintje zodat de twee jongens en Jon, de chocholadebruine labrodor van een half jaar oud, zich wat konden uitleven in de gezonde buitenlucht. Van al dat spelen wordt een mens hongerig, dus klopten we nog eens een chocoladen marmite aan stukken. Mijn petekindje en zijn broertje vonden het alvast geweldig. Dik succes, die marmites!

Kerstfeest in Herentals

Op tweede kerstdag organiseerden de ouders van mijn vriend hun traditionele kerstfeest. Aangezien we in Herentals logeerden, konden mijn vriend en ik helpen met de voorbereidingen. In de voormiddag gingen we de kaasschotels, het brood en de taarten ophalen. Daarmee waren we meer dan een uur zoet, want de kaaswinkel en de bakker waarbij de schoonouders besteld hadden, lagen niet bepaald bij de deur. Ik zag in één oogopslag dat er veel te veel brood was en ook de hoeveelheid kaas leek mij nogal riant. We mochten dan wel met twaalf volwassenen en vijf kinderen zijn, ‘t is niet dat iedereen gemiddeld vijf broodjes eet bij zo’n kaasschotel. En of die kieskeurige nichtjes van mijn vriend kaas lustten, dat betwijfelde ik ten stelligste.

Rond half vier arriveerden de eerste genodigden voor het aperitief. Jammer genoeg waren de schoonzus en het neefje van mijn vriend door buikgriep uitgevallen. Zijn broer (die zich ook niet echt optimaal voelde, maar voorlopig nog gespaard bleef) en zijn nichtje kwamen dus noodgedwongen met z’n tweetjes naar het feest.

Om de grootste spanning al weg te nemen bij de kinderen, deelden we de secret santa cadeautjes uit tussen aperitief een voorgerecht. Geen verrassing voor mij op cadeautjes vlak, ik kreeg wat op mijn verlanglijstje stond: een GoodGift. Nu alleen nog beslissen aan welk goed doel ik mijn bijdrage zal toekennen. Iemand suggesties?

Vervolgens deed ik echt mijn uiterste best om van alle kazen te proeven, maar na het aperitief en de (naar mijn bescheiden mening volstrekt overbodige) soep was er al te veel ruimte ingenomen. Een dessert kon er na al die kaasoverdaad al helemaal niet meer bij. De kerststronk liet ik dus zonder wroeging aan mij voorbij gaan. Ben toch geen fan van slagroom…

Nadat al de gasten vertrokken waren, ruimden we met ons vieren de achtergebleven rommel op. Het was vooral een uitdaging om de glitters van de vloer te verwijderen. Eén van de nichtjes had een glitteroutfit aan die nogal wat sporen had achtergelaten. En de nichtjes hadden het een goed idee gevonden om de tafelpoten van de stoel en de tafel in de bureau te versieren…

Ik weet alvast wat we de volgende dagen bij het ontbijt zullen eten: kaas. 😉

Kerstgourmet

De ouders van mijn vriend hadden, zonder dat we hierop aangedrongen hadden, voor een feestelijke toets gezorgd op Kerstdag. En ach, als ik die mensen plezier kan doen met gezamenlijk van een lekkere gourmet te genieten, dan zal ik dat zeker niet laten liggen. 😉 ‘t Was trouwens al een tijdje geleden dat ik nog eens gourmet gegeten had en zo samen rond een bakplaat eten bereiden, staat altijd garant voor gezelligheid. Samen eten is een ideale manier om de banden aan te halen en een lekkere maaltijd faciliteert de gesprekken over grote en kleine onderwerpen. Uiteindelijk zijn het die gedeelde momenten die het leven de moeite waard maken.

Verrassingsfeestje in Wilrijk

Na de laatste werkdag van het jaar, spoorde ik met een paar collega’s richting Antwerpen. In Wilrijk organiseerden de zussen van mijn lieve vriendin uit Italië namelijk een verrassingsfeestje voor haar veertigste verjaardag. Normaal gezien had ik er niet bij kunnen zijn, maar door mijn vroeger dan verwachte terugkeer naar België, kon ik toch mee feesten.

Na de overstap in Berchem, bracht een kort treinritje van vijf minuten mij naar het bijzonder glamoureuze (kuch) station Antwerpen-Zuid. Nog een busrit later, kwam ik redelijk puffend aan in de B&B die ik voor de gelegenheid gereserveerd had. Omdat mijn vriendin samen met haar gezin en de ouders van haar man naar Italië over gekomen was, was er helaas geen plek voor mij om te blijven logeren in Wilrijk. Niet dat ik dat erg betreurde, want mijn kamer in B&B K²AVA was bijzonder mooi en voorzien van alle comfort (wat ik tegenwoordig meer op prijs stel dan vroeger). Gelukkig was de eigenaar zo vriendelijk mijn vrij zware valies vier verdiepingen de trap op te sleuren, want ik weet niet of ik de combinatie, valies, rugzak met twee laptops en draagzak met drie marmites boven gekregen zou hebben.

Na mijn spullen afgezet te hebben, was er nog een half uurtje tijd om even te relaxen en dan was het tijd om te vertrekken naar het huis waar het feestje zou plaatsvinden. De nachtelijke wandeling bracht mij doorheen een villawijk die mijn mond toch even deed open vallen. Kasten van huizen waarvan ik zelfs niet kon inschatten hoeveel keer ons appartementje in Genève erin zou passen. Achteraf hoorde ik op het feestje dat de meeste eigenaars van deze villa’s Indiërs waren die in de diamantsector werkten. Dat verklaart veel, natuurlijk.

Stipt om 19u belde ik aan. De deur werd open gedaan door één van de zussen van het feestvarken (die met een smoes weggelokt was van de feestlocatie). Ze had een baby’tje in de armen die ik niet direct kon thuisbrengen. Tot mijn grote schande bleek het de jongste van onze vriendin uit Italië te zijn. Hij was zo hard veranderd dat ik hem niet herkend had!

Op het feestje hadden zich ondertussen een paar oude bekenden verzameld. Het was, zoals altijd een fijn weerzien met de familie van mijn vriendin. Zo’n warme, hartelijke mensen, ik voel me altijd alsof ik een beetje deel uitmaak van de familie. Omdat ik op tijd wou zijn voor de verrassing en de reis van Brussel naar Wilrijk een hele onderneming was, had geen tijd gehad om iets te eten. Gelukkig had één van de drie zussen van mijn vriendin twee heerlijke quiches gemaakt. Ik hoefde dus niet te vrezen dat ik die prosecco op een lege maag zou moeten nuttigen. 😉

Hét allerbeste moment van de avond was uiteraard het gezicht van onze vriendin. Ze was totaal verrast toen ze de mooi versierde leefruimte zag, gevuld met vrienden, van wie ze er sommigen al een aantal jaar niet meer gezien had. Verrassing geslaagd!

Wat later op de avond breidde ons gezelschap tot mijn grote plezier uit met een paar oude bekenden. Natuurlijk sloot ik het feestje af en dit op het ongoddelijke uur: kwart na middernacht! Ik heb op dat vlak een reputatie hoog te houden, nietwaar? 😉

De feestsfeer opsnuiven

Toen we zaterdagochtend wakker werden, lag er een dikke laag sneeuw over Genève. We wisten niet of het winterweer gevolgen zou hebben voor de feestelijkheden in de oude stad, maar besloten dat de neerdwarrelende sneeuwvlokken ons niet zouden tegen houden. We duffelden ons dik in en wandelden met de krakende sneeuw onder onze voeten rond het middaguur naar de oude stad.

Bij Place du Molard stonden een paar mannen gratis groentesoep uit te delen (minder lekker als die van de dag voordien) en kregen we onze eerste re-enactment van een zwaardgevecht tussen de Genèvois en de soldaten van de hertog van Savoye te zien.

We liepen verder naar de Passage de Monetier, een kleine middeleeuwse passage die enkel ter gelegenheid van de Escalade wordt geopend. Behoorlijk krap op sommige plaatsen!

We klommen verder richting Terrasse Agrippa-d’Aubigné naar de kathedraal. Onderweg kwamen we voorbij kraampjes waar oude ambachten gedemonstreerd werden (potten bakken, spinnen, textiel verven), kregen we uitleg over hoe een antiek pistool werkt en zagen (en hoorden, amai mijn oren) een bataljon soldaten hun musketten afvuren.

We aten een (bijzonder stevige) boekweitpannenkoek, alvorens onze oren bloot te stellen aan de volgende aanslag: het afvuren van een replica van een kanon uit 1602 op de Promenade de la Treille.

Daarna brachten we een bezoek aan de Salle du Conseil d’Etat in het Hôtel de Ville. Deze zaal wordt enkel tijdens de Escalade voor het publiek open gesteld en bevat enkele prachtige oude muurschilderingen die pas begin vorige eeuw opnieuw ontdekt werden. De muurschilderingen op zichzelf zijn al een bezoek waard, maar we kregen daarbij een boeiende uitleg van een mooi uitgedost lid van de Compagnie 1602. Zo kwamen we te weten dat de historische Escalade eigenlijk plaatsvond tijdens de kortste nacht van het jaar (21 op 22 december). Omdat de protestantse Genèvois echter op dat moment nog niet de Gregoriaanse kalender volgden, was de officiële datum in Genève op het moment van de aanval 12 december, terwijl dat voor de katholieke aanvallers 22 december was.

Na meer dan vier uur in de koude rond gewandeld te hebben, besloten we dat het welletjes was en keerden we naar huis terug. Op de terugweg kruisten we onze vrienden, het Frans-Vietnamees koppel. Ook in Genève is de wereld klein.

Birthday party

Donderdagavond waren mijn vriend en ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van zijn Engelse collega Alan. Enfin, strikt genomen verjaarde Alan pas op kerstavond, maar da’s meestal niet zo’n geschikt moment om vrienden bijeen te krijgen voor een feestje. Zeker niet in een internationale omgeving zoals Genève.

Alan had gezegd dat hij een ‘beetje’ eten voorzien had. Een understatement, zo bleek. Toen ik op zijn ruime appartement aankwam, wachtten deze (zelf-gemaakte!) heerlijkheden op ons:

De aanwezigen op het feestje waren voornamelijk collega’s van mijn vriend en Alan en wat oud-collega’s van Alan. Engels was de voertaal, met wat Frans en soms een beetje Spaans ertussen. Het fijne gezelschap (en de lekkere wijn!) maakte dat de avond voorbij vloog. Met een groepje van zes personen sloten we de avond feestelijk af in de plaatselijke pub. Kwestie van te eindigen met een Engelse touch.

Fête de l’Escalade

Als dank voor mijn vrijwilligerswerk voor de Course de l’Escalade, was ik zaterdagavond uitgenodigd op het Fête de l’Escalade in restaurant du Parc des Bastions. Voor 50 CHF kon ook mijn vriend deelnemen aan de feestelijkheden. Niet goedkoop (met één loon springt een mens niet ver in Genève), maar we waren ervan overtuigd dat we in ruil daarvoor rijkelijk van spijs en drank zouden kunnen genieten.

Over de drank hadden we alleszins niet te klagen: de Zwitserse wijn werd gul bijgeschonken, alleen op het vlak van eten bleven we (letterlijk) wat op onze honger zitten. En we waren niet de enigen. Van zodra een ober met een plateau met eten uit de keuken kwam, werd die omsingeld door hongerige aanwezigen. Ik vermoed dat de organisatie het aantal aanwezigen op het feest wat onderschat had. Zelfs de rauwe groentjes die op tafel gezet werden verdwenen in een paar tellen.

In de loop van de avond raakten we aan de praat met een heel sympathieke Ier en en Spanjaard die allebei in Londen woonden en die speciaal voor deelname aan de Course de l’Escalade naar Genève waren afgezakt. Het waren twee heel joviale kerels met wie het meteen klikte. We konden alvast gezamenlijk strategieën uitdenken om toch een beetje eten te veroveren. 😉

Hét hoogtepunt van de avond was het breken van de gigantische chocolade marmite met een heus zwaard. De chocolade en de snoepjes waarmee de marmite gevuld is vlogen alle kanten uit. In het strijdgewoel slaagde ik er zowaar in om een groot stuk van de marmite buit te maken. Net het stuk waarop het wapenschild van de stad Genève prijkte. Hoe symbolisch!

De rest van de avond is eerlijk gezegd een beetje wazig door de nogal ongelijke verhoudingen tussen drank en eten. Ergens tussen de chaos ontstaan door het breken van de marmite en ons vertrek naar huis, raakte ik helaas mijn iphone kwijt. Iets wat ik me pas realiseerde toen we op het punt stonden te vertrekken. Aangezien ik location sharing geactiveerd heb op mijn gsm konden we zien dat de gsm zich nog ergens in het restaurant moest bevinden. We vroegen aan de bediening of iemand een iphone gevonden had, maar dat was niet het geval. Een koortsachtige zoektocht tot in de toiletten toe drong zich op. Helaas, nergens te vinden. De bediening was ondertussen al druk bezig met opruimen, dus probeerden we nog eens. Ditmaal hadden we prijs: jawel, mijn iphone was terecht! De zucht van opluchting die ik slaakte was wellicht tot in België hoorbaar. 😉

Eind goed, al goed.

Geneva welcome!

Ja, de Genevois willen zich duidelijk profileren als een gastvrij volkje, zoveel is ons ondertussen al duidelijk. Zaterdagavond was echter de kers op de taart: alle nieuwkomers werden verwacht in de Salle communale de Plainpalais voor de officiële welkomstplechtigheid.

De grote zaal zat ongeveer halfvol toen mijn vriend en ik er iets voor 16.30u arriveerden na een fietstocht door de regen. We werden onthaald op de vrolijke klanken van het Ensemble de Jazz des Nations Unies en hoorden achtereenvolgens speeches van Rémy Pagani, de burgemeester van Genève, en Jean-Charles Lathion, de voorzitter van de gemeenteraad. De speeches waren kort en to the point. Uiteraard werd verwezen naar de link met de internationale organisaties in Genève en werd de gastvrijheid voor politieke vluchtingen in de verf gezet. Ik onthoud vooral dat Genève trots is op haar multiculturaliteit. Maar liefst 1 op 2 inwoners van Genève heeft een andere nationaliteit. Het officiële gedeelte werd afgesloten met een getuigenis van Isabelle Gattiker, de directrice van het Festival du film et forum international sur les droits humains. Een zeer welbespraakte vrouw die met haar ouders gans de wereld rondreisde alvorens zich definitief te vestigen in Genève. Gebracht met passie en overtuiging. Echt knap.

Het officiële gedeelte was strak getimed en maar goed ook, want er mochten dan wel tolken (Spaans, Italiaans, Duits, Arabisch, Portugees, Albanees) in de zaal aanwezig zijn, die konden onmogelijk alle aanwezigen tegelijk te woord staan. Ik ben er zeker van dat de meerderheid van de aanwezigen in de zaal niet veel begrepen heeft van al die Franstalige speeches. Gelukkig was de receptie achteraf meer dan dik in orde. Wat een overdaad aan hapjes! Mini croque monsieurs, mini worstenbroodjes, gefrituurde garnalen, mini belegde broodjes, truffelrisotto, en taartjes met citroen en praliné. Uiteraard vergezeld van, hoe kan het ook anders, Zwitserse wijn.

We raakten aan de praat met een oudere dame van Geneefse afkomst die met gepaste trots vertelde over haar dochter die dezelfde haarkleur had als ik. Wellicht ook de reden waarom ze met ons is komen praten, vermoed ik. 😉 We hadden een kort babbeltje met de Chinese dame en haar zoon die we al eerder ontmoet hadden bij het Visite du Quartier en ontmoetten een Fransman met de dubbele nationaliteit (Zwitsers-Frans) gehuwd met een Spaanse. We lieten ons glas nog eens bijvullen met Zwitserse Chasselas en schoven geduldig aan voor een foto als aandenken. Van zodra ik de digitale versie heb, publiceer ik deze uiteraard op deze weblog.

Een geslaagde avond, zo bleek, want we waren bij de laatsten om onze jas bij de vestiaire op te halen. 😉

Birthday Girl!

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!

Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉

PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.

Een zanderig verjaardagsfeestje

Zaterdag reden mijn vriend en ik naar Mol voor het verjaardagsfeestje van zijn nichtje. Zijn broer is al jaren bezig met de verbouwingen aan zijn huis (chapeau, ik denk dat ik er al lang de brui aan gegeven zou hebben), maar langzaamaan lijkt het einde in zicht te komen. Aangezien het mooi weer was, startten we de namiddag met een glaasje in de tuin. Jammer genoeg was die tuin door eerdere werken in een zandvlakte herschapen waar hier en daar een plukje onkruid zijn best deed om het geheel een groene toets te geven. Resultaat: ongelooflijk vuile voeten. Vooral de kinderen zagen er bijzonder zwart uit. Gelukkig niets wat een goede douche niet kan oplossen.

Voor het avondmaal begaven we ons naar binnen waar de feestelijk gedekte tafel op ons wachtte. We aten kip met aardappelsalade en groenten en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat een stuk kip mij nog zo goed gesmaakt heeft. Heerlijk sappig vlees, perfect gegaard. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn om lekker te zijn. En dat glas limoncello recht uit de diepvries was een ideale afsluiter van een heerlijk feestmaal.

En: ik heb nog een hele hoop overschotjes mee naar huis gekregen, zodat ik deze week nog eens opnieuw kan genieten van een lekker stukje kip!

Yet Another Blog

Life on my side

feest