Een dubbel lentefeest

Zondag reden mijn vriend en ik Cambio-gewijs naar Mol voor het lentefeest van zijn nichtje en neefje. Aangezien zijn nichtje en neefje maar één jaar in leeftijd verschillen vierden ze hun lentefeest samen. We begonnen de namiddag met een aperitiefje en lekkere door de mama van de feestvierders gemaakte hapjes. De zon zette eindelijk haar beste beentje voor en ik genoot van haar warme stralen op mijn gezicht. Helaas bleef dat niet zo. Al een geluk dat we rond vijf uur met z’n allen in de feesttent zaten te eten, want toen lieten de donkere onweerswolken die we al een tijdje hadden zien samen pakken, hun natte lading los boven Mol. Maar dat mocht de feestvreugde niet drukken! Er was genoeg wijn om het (slecht gebakken en dus uitgedroogde) barbecuevlees door te spoelen en als dessert was er een chocoladefontein. Jay!

Champagne, cocktails en een verjaardagsfeestje

Lang, lang geleden, toen ik nog een ander team leidde, deed ik de belofte om te trakteren op een fles champagne wanneer een bepaald project eindelijk zou afgerond zijn. Het was zo’n project dat maar bleef aanslepen en van zodra één horde genomen was, doken er weer twee nieuwe op. Het leek een never ending story. Ik verliet mijn team, verhuisde naar Genève, keerde terug naar België om een nieuw team te leiden en nog steeds kwam er geen witte rook. Maar, kijk, geduld is een mooie deugd: een paar weken geleden eindigde het project, na jaren aanslepen, succesvol.

Belofte maakt schuld, dus ik stemde af met de nieuwe teamverantwoordelijke hoe we dit heugelijke feit op gepaste wijze konden vieren. Ze ging meteen akkoord en stelde voor zelf ook een deel van de traktatie op zich te nemen. Sympathiek! Maar ik had van haar niet anders verwacht. We zijn in het voorbije anderhalf jaar echt goede vrienden geworden. Omdat ik niets aan het toeval wilde overlaten, informeerde ik bij mijn Brusselse collega of hij geen toffe plek met een zekere uitstraling kon aanbevelen. En zo belandden we met z’n vijven (spijtig genoeg moest één collega last minute afhaken) in The Dominican.

Ik was een beetje vroeger dan mijn collega’s omdat ik rechtstreeks van een externe vergadering kwam. Wat me de gelegenheid gaf alvast een gezellige plek uit te zoeken voor mijn gezelschap. Al snel voegden mijn collega’s zich bij mij en bestelde ik als eerste rondje de lang beloofde fles champagne om te klinken op de goede afloop van een bewogen verhaal. Na de champagne schakelden we over op cocktails. Kwestie van in de feeststemming te blijven. De cocktails waren heerlijk en het gezelschap voortreffelijk. De tijd vloog voorbij.

Alleen jammer dat ik niemand van de aanwezigen kon overtuigen om nog even mee te gaan naar Les Brasseurs waar een andere collega haar verjaardagsfeestje vierde. Iets minder extravagant dan vorig jaar wel, maar het was zeker gezellig. De jarige was blij met mijn cadeau en ik had een paar fijne babbels met collega’s waar ik niet zo vaak mee samenwerk. Al kon de cava de vergelijking met de champagne van eerder op de avond niet echt doorstaan. 😉

Een Lego feestje!

Gisteren verjaarde mijn petekindje. Zes jaar al, yikes, de tijd vliegt. Binnenkort gaat hij al naar het eerste studiejaar en zal hij leren lezen en schrijven!

Hij weet op zijn leeftijd alleszins al heel goed wat hij wil: lego! Zijn ouders hadden een handige google spreadsheet aangemaakt om dubbels te vermijden en hij kreeg zoveel dozen dat hij bijna zijn eigen winkel kan beginnen. We hebben hem de rest van de namiddag/avond niet meer veel gezien, zo druk was hij bezig met bouwen. Fijn dat een cadeau in de smaak valt. 😉

Ik genoot erg van het feestmaal dat ons werd voorgeschoteld: huisgemaakte tomatensoep met balletjes, gevolgd door coq au vin met zelfgemaakte kroketjes en als afsluiter een ieniemienie stukje metseltaart, wegens al veel te veel gegeten.

Met dank aan de oma van mijn petekindje die mij kwam ophalen in het station van Aarschot en vervolgens daar ook weer netje afleverde.

Verjaardagsdiner nummer twee

Een dag van gemengde gevoelens, gisteren. ‘s Ochtends een begrafenis en ‘s avonds een verjaardagsdiner met vrienden. Het tweede feestelijke diner op één week tijd. Als je elkaar niet zo vaak ziet, mag het al iets meer zijn, nietwaar? We hadden voor de gelegenheid afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal om te dineren bij Taste Leuven. Super leuk om te kunnen bijpraten met hen. Veel te lang geleden ook, want ons jaarlijks uitstapje in de herfstvakantie was in het water gevallen door de relatieproblemen van mijn vriend en mezelf.

Helaas hadden onze vrienden ook niet al te best nieuws. De vader van onze kameraad is zwaar op de sukkel met zijn gezondheid en op een gegeven moment zag het er zelfs naar uit dat ze afscheid zouden moeten nemen van hem. Gelukkig leek de vader van onze kameraad voorlopig aan de beterhand, maar het verblijf in het ziekenhuis was erg traumatiserend geweest en hij had nu veel zorg nodig. Lastig als je kinderen over het ganse land verspreid wonen en allemaal jobs met veel verantwoordelijkheid hebben. Onze vrienden vertelden dat ze even overwogen hadden om het etentje te annuleren, maar beslist hadden toch te komen. Het doet immers deugd om in tijden van tegenslag even stoom af te laten.

De gespreksonderwerpen van de avond waren bijgevolg nogal aan de zware kant. Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn en ik vind het belangrijk om onder vrienden ook dit soort onderwerpen te kunnen aansnijden. Gedeelde smart…

En ja, de ontvangst was weer fenomenaal en het eten heerlijk. Extra punten voor originaliteit voor het citroen meringue taartje dat de kok in de eetzaal zelf kwam maken door gebruik te maken van een oude pickup. Cool! En dat een kolonel (citroensorbet met wodka) één van mijn favoriete desserts is, was ook mooi meegenomen.

Appetizers:

Sashimi van Pieterman – chutney van Mango en Kaviaar van haring:

Hondshaai – kokkels – gerookte thee:

Blauwe Kreeft – Primeur bloemkool – vanille uit Madagaskar:

Bresse kip en truffel – pastinaak:

Citroen Meringue taartje – Macarons – Kolonel:

Verjaardagsdiner in het Spaans Dak

Een beetje een verjaardag in mineur voor mijn vriend, na het overlijden van zijn grootvader begin deze week. Maar het was al zo’n gedoe geweest om een geschikte datum te vinden voor een diner met deze Bongo-bon (die we al een keer hadden omgeruild) en uiteindelijk heeft het weinig zin om triest thuis te blijven zitten. Niets beter om de gedachten te verzetten dan lekker eten met een glaasje wijn daarbij.

We namen de bus naar het Spaans Dak in Oud-Heverlee. Volgens mij moet het Spaans Dak al een jaar of tien op mijn lijst van te bezoeken restaurants in omgeving Leuven staan. De afstand vormde waarschijnlijk het grootste probleem. Net te ver om met de fiets te doen. Al denk ik dat op een mooie zomerdag dit best een aangename fietstocht kan zijn.

We waren alvast aangenaam verrast door het interieur met de grote ramen tot op de grond die een prachtig uitzicht boden op de vijver en het brandende houtvuur buiten. Heel stijlvol en gezellig. Het personeel was ook heel erg vriendelijk en niet te beroerd om een grapje te maken. (Zo maakte de ober een grapje over het feit dat ik gezegd had dat makreel één van mijn favoriete vissoorten is, toen de volgende gang, de duif, geserveerd werd.) Altijd leuk! Alleen wist de ober wel niet wat het verschil tussen infusies en andere theesoorten was.

Appetizers:

Makreel:

Duif:

Rog:

Dessert met banaan en chocolade:

Uiteindelijk was het zo lekker dat we de tijd uit het oog verloren en onze laatste bus (die op een veel te vroeg uur vertrok) misten. Gelukkig was het personeel zo vriendelijk om een taxi voor ons te bestellen. Voor een verjaardag mag het al iets meer zijn, nietwaar? En de taxichauffeur bleek supervriendelijk!

Een taart zonder boon

Zondag spoorde ik opnieuw richting Schulen om samen met mijn familie te klinken op het nieuwe jaar. Het traditionele nieuwjaarsfeest op 1 januari bij mijn vader was dit jaar afgelast omdat niemand er echt veel goesting in had. In de plaats daarvan hadden we afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder verblijft om een stukje taart te eten en te proeven van de champagne die mijn vader kocht op zijn uitstapje naar de champagnestreek. Waren aanwezig: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en zijn vriendin, mijn nonkel en tante, mijn neef met zijn vriendin en babyzoontje en ikzelf.

Stiekem had ik gehoopt dat er een driekoningentaart zou zijn, maar blijkbaar bakte de bakker waar mijn vader al jaren klant is geen driekoningentaarten. Niet te begrijpen, feitelijk, en al zeker niet als je weet dat mijn vader een trouwe klant is die maar al te graag een stukje taart of twee eet. Daarvoor kan een bakker al wel eens een boon in een taart steken, dacht ik zo! Enfin ja, dus bleef het bij een spinnenwebtaart en een smurfentaart zonder boon. Persoonlijk van geen van beide fan (zeker niet als er geen boon in steekt), maar over kleur en smaak valt nu eenmaal niet te twisten. En de champagne was wel heel lekker!

Het nieuwe jaar goed ingezet!

De kop is eraf. Naar goede gewoonte met de collega’s geklonken op een succesvol 2019 en daarna eens goed de bloemetjes buiten gezet. Al hoop ik dat 2019 me iets minder lange werkdagen brengt dan 2018.

Kerstfeest in Herentals

Dit jaar vond het traditionele kerstfeest bij de schoonouders plaats op tweede kerstdag. Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en toegeven dat ik er niet zoveel zin in had. Het feest is de laatste jaren steeds meer als een verplicht nummer beginnen aanvoelen en na de moeilijke periode die mijn vriend en ik doormaakten, keek ik er niet bepaald naar uit om ook nog eens met zijn ooms en tantes geconfronteerd te worden. Niet dat ik mij zorgen moest maken over lastige vragen of zo, de familie van mijn vriend is er erg goed in conflicten dood te zwijgen (iets wat ook opgaat voor mijn vriend zelf). En zo krijg je ongemakkelijke situaties aan de feestdis, waarbij iedereen keihard zijn best doet om te doen alsof er niks aan de hand is.

Enfin ja, voor mijn vriend was het natuurlijk belangrijk om samen met zijn ouders te vieren, dus ik ging vooral mee om hem een plezier te doen. En om zijn grootvader nog eens te zien, die na een verblijf van een maand in het ziekenhuis gelukkig weer thuis is. We brachten de grootvader een bezoekje alvorens we naar het feest gingen, want meevieren in al die drukte doet hij al jaren niet meer. Ik schrok ervan hoe erg de grootvader van mijn vriend achteruit gegaan is tijdens de maanden dat ik hem niet meer gezien heb. In de zetel zat een oude man die letterlijk aan het aftellen is naar zijn levenseinde. 95 jaar, ze mogen het houden van mij…

Het stramien van het kerstfeestje was identiek aan dat van het jaar voordien: aperitief met te veel hapjes (waaronder kaasblokjes!?!), uitdelen van de secret santa cadeautjes (aangezien ik pas vrij laat beslist had mee te gaan naar het feest, speelden we een beetje vals: mijn vriend gaf mij een schenking voor Wikipedia cadeau en ik gaf het cadeau van mijn vriend aan zijn petekindje), overbodige en niet eens zo lekkere soep (een voorgerecht dat niet past bij een kaasschotel, naar mijn mening) en gigantisch veel, heel erg lekkere kaas (en charcuterie voor de kaashaters). Net als vorig jaar sloeg ik de kerststronk over en beperkte ik mij voor het dessert tot een paar heerlijke pralines van Bittersweet.

Gelukkig konden we met de nonkel van mijn vriend mee terug naar Leuven rijden en spaarden we zo een lange treinrit met overstap in Lier uit.

Pensioneringsfeestje!

Goed, ik denk dat ik 2018 nu wel definitief mag uitroepen tot het jaar met de meeste afscheidsfeestjes ooit. Al mag het zo stilletjes aan wel eens beginnen stoppen. Al die personeelswissels zijn niet goed voor een organisatie die nog steeds in transitie is.

Maar goed, donderdag vond dus het laatste pensioneringsfeestje van 2018 plaats. We namen afscheid van een collega die er een carrière van maar liefst 42 jaar heeft opzitten. De opkomst voor het feest was groot en hoewel onze collega eerst gezegd had geen afscheidsfeestje te willen, zag ik haar stil genieten van het feit dat zoveel volk de moeite had genomen om te komen. En dat tijdens de drukste periode van het jaar. Ook voor mij kwam de timing van het feest alles behalve goed uit, maar hey, sommige zaken zijn nu eenmaal belangrijker dan werk. En iemand bedanken voor haar jarenlange inzet en collegialiteit is daar één van. Dat werk haal ik wel op een ander moment in.

De speeches waren dan ook vol lovende woorden voor de verdiensten van deze collega, die ik zelf enorm apprecieerde voor haar eerlijkheid en directheid. Er zouden meer mensen moeten zijn op de werkvloer die het gewoon zeggen zoals het is. Zonder al te veel blabla, recht door zee. Helemaal mijn stijl.

En oja, er waren zoetigheden!

IMG_1013[1]

Verjaardagsetentje in het Wendelenhof

Vandaag spoorde ik richting Limburg (de NMBS liet het voor één keer eens niet afweten) en hoe dichter ik mijn eindbestemming naderde, hoe witter het landschap werd. Fijn om wakker te worden en buiten een dun laagje poedersneeuw te ontdekken en een paar uur later uit te stappen in Schulen en onder mijn voeten een krakend laagje ongerepte witte sneeuw te voelen.

De reden voor mijn bezoekje aan Schulen was het verjaardagsetentje van mijn vader in het Wendelenhof, een vrolijkere aangelegenheid dan de vorige keer toen we in datzelfde restaurant toastten op mijn overleden grootmoeder. We startten de maaltijd met, zonder overdrijven, één van de beste cocktails die ik ooit gedronken heb: met rum, appelsap, limoen en kaneel en een laagje espuma van eiwit. Heerlijk!

Een ideaal begin van de maaltijd die we verder zetten met een heerlijk stukje hazenrug en afsloten met de klassieker der klassiekers: crème brûlée!

We bleven natafelen tot een uur of vier om daarna terug te keren naar het thuisfront, te genieten van een paar glazen Cadenhead Creations whisky van 20 jaar en vervolgens als avondmaal nacho’s met kip, kaas en tomaatjes te verorberen, terwijl mijn broer, zijn vriendin en ik herinneringen ophaalden aan onze vroegere reizen. En toen kon ik geen pap meer zeggen. Al een geluk dat de trein als eindstation Leuven had. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

feest