Petanque, fotozoektocht en Italiaans buffet

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals, goed voorzien van mondmaskers, want de berichtgeving uit de provincie Antwerpen is alles behalve positief te noemen. In Herentals sprongen we om een blue bike en een kwartier later reden we de oprit van zijn ouderlijk huis op voor de eerste familiebijeenkomst van het jaar. Damn you, corona!

We gaven alle aanwezigen braaf een ellenboogje, maar al snel zaten we allemaal rond dezelfde tafel brood en beleg aan mekaar door te geven. Onze bubbel werd meteen uitgebreid met zes extra volwassenen, gelukkig zijn de kinderen allemaal jonger dan twaalf jaar.

Na de lunch wandelden we richting de petanque club, waar we de meest langdradige uitleg ooit kregen over wat in mijn ogen amper een sport genoemd kan worden. Enfin ja, over kleur en smaak valt uiteraard niet te twisten. En de eerste drie partijtjes vond ik nog wel leuk, maar daarna begon het echt te eentonig te worden voor mij. Aan de twee begeleiders zal het nochtans niet gelegen hebben, want die deden hun uiterste best om hun enthousiamse over te brengen.

Conclusie: een uurtje was ok geweest, anderhalf uur was echt te lang.

Na die sportieve inspanning stond er een fotozoektocht op het programma. De ouders van mijn vriend hadden zelf een zoektocht in mekaar gebokst met een hoop foto’s die ze eigenhandig gemaakt hadden. Chapeau, want dat moet een heel werk zijn geweest. We deden ons best om pijlen, beertjes, reuzepaddenstoelen, boomstronken, kapelletjes en andere objecten te identificeren. Onderweg beklommen we de toeristentoren van Herentals en bewonderden het uitzicht.

Van wandelen krijgt een mens honger, maar we konden toch niet aan het avondmaal beginnen zonder een aperitiefje, nietwaar? Ik had wat flessen champagne meegebracht om te trakteren voor mijn bevordering. Altijd fijn om successen te kunnen delen. Grappig: als inleiding op mijn traktatie had ik gezegd dat ik nu een trapje hoger klom in de hiërarchie, waar het middelste nichtje van mijn vriend prompt ‘een trapje hoger in de therapie’ van maakte. Misschien heeft ze wel gelijk!

Ik kreeg ook nog een mooi portret van één van de nichtjes van mijn vriend. De gelijkenis is sprekend!

Voor het feestelijk avondmaal hadden de ouders van mijn vriend een Italiaans buffet voorzien met allerlei verschillende soorten pasta. Waar ik vroeger een grote pastaliefhebber was, vind ik pasta tegenwoordig vaak te zwaar. En ja, het was lekker, maar amai, zo’n stevige sauzen die als een blok op je maag blijven liggen… Gelukkig was de rosé licht. 😉

Extra punten voor de heerlijke chocomousse als dessert:

Na afscheid van alle aanwezigen genomen te hebben, fietsten mijn vriend en ik terug naar het station van Herentals. Onzeker wanneer we zijn familie opnieuw zullen zien, want we gaan er allebei vanuit dat de nationale veiligheidsraad de maatregelen om het coronavirus in te dijken ongetwijfeld zal verstrengen.

Kamppost!

Het zijn toch schatjes, die nichtjes van mijn vriend.

Wandelen in de Platwijers

Best wel goed geslapen in wat ooit nog mijn slaapkamer was in mijn ouderlijk huis. Bizar, want sinds mijn broer die slaapkamer in gebruik heeft genomen, voelt die kamer niet meer aan alsof die ooit van mij geweest is. Als ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mezelf steeds in de zolderkamer onder het schuine dak en niet in de kamer waarin ik de eerste jaren van mijn leven heb doorgebracht.

In de voormiddag brachten mijn broer en ik een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis. Ik moet toegeven dat ik mij op het allerergste had voorbereid. Maar het bezoek viel goed mee: mijn moeder was redelijk alert, ik had het gevoel dat ze mij herkende (of misschien maakte ik dat mezelf wijs) en ik vond dat ze er redelijk goed uit zag. Ik mocht mijn moeder zelfs aanraken (nadat mijn temperatuur gemeten was, vanzelfsprekend). Gelukkig is het rusthuis waarin mijn moeder verblijft, vrij goed gespaard gebleven van het virus. Door strenge maatregelen te treffen, wist het personeel het virus buiten te houden en uiteindelijk zijn er bijna geen overlijdens geweest te wijten aan het virus. Een hele opluchting.

Nadat mijn broer en ik terug kwamen van ons bezoek aan het rusthuis, stond mijn vader erop om samen een ritje te maken in zijn onlangs aangeschafte cabrio. Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een grote autoliefhebber ben. Als het aan mij lag, ging ik overal naartoe met het openbaar vervoer. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat veel locaties in België quasi niet bereikbaar zijn zonder wagen. Dus ik deed alsof ik de rit geweldig vond om mijn vader een plezier te doen.

‘s Middags konden we genieten van de uitstekende kookkunsten van de vriendin van mij broertje, die een heerlijke quiche had gemaakt. Het ideale krachtvoer voor een wandeling van een kilometer of tien in de Platwijers. Ik had deze wandeling al eens eerder gedaan, maar voor mijn vriend was het de eerste keer. Het weer zat ons alvast mee en we genoten van de prachtige natuur rondom ons.

Na de wandeling trakteerden we onszelf op een ijsje bij Chocoberley. Lekker, maar de gelato van Decadenza is toch van een ander niveau.

Tijd om afscheid te nemen: de trein naar Leuven wachtte op ons! En bij thuiskomt bleek Georgette volop van de zon aan het genieten!

Culinaire ster Altermezzo

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om samen met mijn broertje en zijn vriendin onze culinaire horizonten te verruimen. Mijn vader was zo vriendelijk ons een slaapplek aan te bieden (het splinternieuwe huis van mijn broer is immers nog altijd niet uitgerust met een badkamer, damn you, corona!), zodat we onbezorgd de ganse avond op restaurant konden gaan.

Mijn broertje en zijn vriendin hadden voor de gelegenheid een tafel gereserveerd in restaurant Altermezzo, bekroond met een Michelin ster, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. Na het ondertussen bekende ritueel van het ontsmetten der handen, werden we door de vriendelijke ober naar een mooie tafel op het terras geleid om aldaar het aperitief te nuttigen. We startten de maaltijd met een glaasje champagne, want hey, ik ben nog altijd aan het vieren, he. De hapjes die we voorgeschoteld kregen, smaakten alvast naar meer!

Na het aperitief kregen we een gezellige ronde tafel toegewezen in het restaurant en zetten we de avond verder op hetzelfde elan. Fantastisch gepresenteerde gerechten vergezeld van uitstekende wijn. En dan gingen wij nog voor de goedkoopste winepairing op de kaart, die Great Bottle Experience moet dan wel écht een onvergetelijke ervaring zijn.

Geniet met ons mee!

Pumpkin pie, ganzenlever, dukkah:

Komkommer, geitenkaas, boekweit:

Makreel, miso, selder, nori:

Noordzeekrab, yuzu-kosho, koolrabi, zuring:

Special effects:

Puntpaprika, barilotto, tomaat, oregano:

Noorzeetarbot, zilte groenten, aardappel, codium:

Catch of the day, suquet, inktvis, artisjok, avocado:

Melkkalf, bbq aubergine, za-atar, ui:

Fantastisch flesje rode wijn: Alberaia uit 2016

Abrikoos, saffraan, citrusafrikaan:

Guil TEA pleasures:
ijslolly van ruby chocolade, rode vruchten
kers, donkere chocolade, whisky
Berlijnse bol, vanillecrème:

In één woord: fenomenaal!

Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Het versmelten der bubbels

Deze zondag hadden mijn vriend en ik voor het eerst sinds lang een cambio gereserveerd. Van de Nationale Veiligheidsraad mogen we onze bubbel versmelten met één andere bubbel, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om naar Limburg af te zakken voor een bezoek aan mijn pas verhuisde broertje en zijn vriendin én mijn vader, die vlak naast de nieuwe woning van mijn broer woont. Aangezien mijn broer en zijn vriendin lang bij mijn vader ingewoond hebben in afwachting van de afwerking van hun nieuwbouw, behoren zij tot één en dezelfde bubbel. Kwam dat goed uit voor ons!

Uiteraard had mijn vader taart voorzien. Een zondags bezoek in Limburg zonder taart, dát zou pas heiligschennis zijn! Het voelde vreemd aan om elkaar na al die tijd weer in het echt te zien en de gesprekken draaiden natuurlijk voornamelijk rond corona en de obstakels die dit virus opwerpt. Kussen of aanraken was er uiteraard niet bij, maar het deed me plezier om te zien hoe mijn broer ons trots een rondleiding gaf door zijn nieuwe woonst, met de superstrakke deuren én het meest fancy toilet van België (uiteraard niet van Japan, daar zijn de toiletten nog véél fancier.)

Mijn vriend en ik brachten de ganse namiddag door in onze uitgebreide bubbel om vervolgens terug naar Leuven te keren. We waren nét te laat om de Hello Fresh box in ontvangst te nemen, gelukkig had de bezorger deze achtergelaten in de inkomhal. Wel vervelend dat die boxen altijd zo vroeg op de avond geleverd worden (meestal tussen 17u en 18u). Het is elke zondag haasten om vóór de levering thuis te zijn. Maar goed, voor de prijs van zo’n box mogen we uiteraard niet klagen.

Voor het avondmaal maakten we het ons gemakkelijk. Ik bestelde opnieuw asperges bij Van De Weyer, terwijl mijn vriend koos voor de iets exotischer chicken tikka masala.

Oja, we zijn ook aan een nieuwe puzzel begonnen!

Dinner by Essenciel

Mijn vriend en ik hadden een serieuze appetijt overgehouden aan ons uitstapje naar de Doode Bemde. Gelukkig konden we ons verheugen op de culinaire hoogstandjes van Essenciel, ons tweede sterrenrestaurant sinds de lockdown.

Terwijl we genoten van onze maaltijd mét roze bubbels, babbelden we virtueel bij met mijn broer en zijn vriendin. Zij hadden frietjes afgehaald, dus waren iets sneller klaar met eten. Geen erg, want dat gaf mijn schoonzusje de gelegenheid om ons wat tips te geven over hoe best de saus op te warmen. Ik moet wel zeggen dat menu ‘Essence’ de meest complexe afhaalmaaltijd tot nu toe was. Inclusief crèmes in spuitzakjes, au bain marie bereidingen en groenten die nog apart gebakken moesten worden. Maar: het leverde ons wel het mooist gedresseerde bord van heel de lockdown op.

Bubbels:

Tartaar van zeebaars met radijs en ceviche vinaigrette:

Stoofpotje van asperges, erwten en buikspek:

Griet, brandade, lenteraapjes:

Kaastaartje:

Alweer een culinaire avond van hoogstaand niveau!

Menselijk contact is de max

Zaterdag stuurde de schoonbroer van mijn vriend ons een berichtje dat hij dit weekend in Leuven moest zijn voor zijn werk. Aangezien de skivakantie van de zus en schoonbroer van mijn vriend door het coronavirus in het water was gevallen en daarmee ook de gelegenheid om af te spreken in Genève, konden we het niet laten om af te spreken voor een babbel. Uiteraard met inachtneming van alle social distancing regels! Wij zijn verantwoordelijke mensen! En zelfs al zaten we op twee meter van mekaar, het deed deugd om gewoon face to face met iemand te praten en niet via een scherm (niet dat ik niet blij ben met de mogelijkheden die de moderne technologie ons biedt, integendeel!).

Het is echt bizar hoe snel een mens persoonlijk contact mist en ik prijs me oprecht gelukkig dat mijn vriend zich door een gelukkige samenloop van omstandigheden in België bevindt en niet in Zwitserland. Ik denk dat ik voorwaar gek zou worden, moest ik godganse dagen alleen achter mijn computerscherm op mijn appartement moest zitten.

De mens is nu eenmaal een sociaal dier en ik mis alle fijne momenten met vrienden en collega’s ontzettend hard. En het allermoeilijkste is dat we op dit moment onmogelijk een einddatum op de ganse situatie kunnen plakken. Mij maak je niet wijs dat het gewone leven zal hervatten na de paasvakantie.

Op bezoek bij Sam Dillemans

En tegelijkertijd ook bij mijn neef en zijn gezin. 😉 De bluebike bracht mij van Antwerpen Centraal naar de Lavendelstraat, alwaar ik hartelijk ontvangen werd met een glaasje cava (they know me so well). Mijn vorige bezoek was dag op dag exact een jaar geleden. Die schattige baby was ondertussen uitgegroeid tot een stevige peuter met een oneindige energievoorraad. En ook zijn grote zus liet zich niet onbetuigd. Schandalig dat het zo lang geleden was dat ik mijn achternichtje en -neefje nog gezien had. De tijd gaat veel te snel tegenwoordig. Ik knipper twee keer met mijn ogen en er is alweer een jaar voorbij.

We brachten met ons vijven een bezoek aan de tentoonstellingsruimte van Sam Dillemans, bijna letterlijk om de hoek van de Lavendelstraat. Ik kende Sam Dillemans vooral van zijn schilderijen van boksers, maar ook de fijnere potloodtekeningen van atleten (waaronder Nafi Thiam) konden mij bekoren. Ik zou eerder zo’n potloodtekening in mijn interieur hangen dan zijn soms nogal confronterende afbeeldingen van boksers.

Na deze portie cultuur bleef ik gezellig eten bij mijn neef en zijn vriendin en keuvelden we uitgebreid over het fantastische avontuur dat hen te wachten staat. Binnenkort vertrekken ze namelijk met hun twee kindjes voor een reis van drie maanden doorheen Oost-Europa met een mobile home. Amai, chapeau! Ik weet niet of ik dat zou zien zitten met twee zo’n jonge kindjes. Voor de vriendin van mijn neef is het ook een gelegenheid om te herbronnen. Ze heeft namelijk recent ontslag genomen op haar werk en is momenteel op professioneel vlak wat zoekende. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen zullen hebben wanneer ze terug zijn!

Oja, en mijn achternichtje en ik hadden fun met Instagram filters!

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

Yet Another Blog

Life on my side

familie