Een remake van ons favoriete Foodbag recept: ovenkrieltjes met getakaascrème, broccoli en granaatappel, door mijn vriend en mezelf aangepast zodat het gerecht nóg meer groenten en nóg meer paddenstoelen bevatte. Heerlijk!
Met veel dank aan mijn fantastische chefkok!
Oorspronkelijk zouden we met negen rond de tafel gezeten hebben, maar de coronamaatregelen staken daar een stokje voor. Mijn lieve onlangs gepensioneerde collega stond er echter op mijn vriend en mezelf uit te nodigen om mijn bevordering te vieren. Mijn vriend en ik slaagden er de ganse avond op anderhalve meter afstond van onze gastheer en gastvrouw door te brengen, maar dat mocht de pret niet drukken. Tegen de verwachtingen in konden we het aperitief (een door mij meegebrachte fles champagne met veel te veel hapjes) zelfs buiten nuttigen.
Voor het voorgerecht (heerlijke gamba’s) verhuisden we naar binnen alwaar we plaatsnamen aan de uiterste zijden van de tafel. De anderhalve meter werd rigoureus gerespecteerd! Helaas doorkruiste de fikse regenbui de oorspronkelijk barbecueplannen, maar dat lekker malse stukje vlees smaakte zeker zo goed recht uit de grillpan!
En het dessertje met ijs en vers fruit was de perfecte afsluiter.
Fantastische avond met iets te veel alcohol. Al een geluk dat ik preventief vrijdag een dag verlof genomen had. 😉 Ik moet zeggen dat met het vorderen der jaren mijn alcoholtolerantie stevig begint af te nemen…
Vandaag eindelijk werk gemaakt van die door het coronavirus maandenlang uitgestelde lunch met mijn lieve collega uit Mechelen. Al was het niet evident om een dag te vinden dat we allebei in Brussel waren. Meteen een goeie gelegenheid om een nieuwe Brusselse lunchplek te ontdekken: Frank. Een vrij recent geopende zaak die, zoals veel Brusselse zaken, hard getroffen is door het coronavirus. Ik mag er niet aan denken dat je investeert in een gloednieuwe zaak, enkele maanden open bent en dan al meteen weer de deuren verplicht moet sluiten. Wat een financiële ramp. En waar ik het gevoel heb dat de schade in Leuven nog min of meer meevalt, denk ik dat er in Brussel heel veel zaken overkop zullen gaan. Wanneer je door de normaal zo drukke Brusselse straten loopt, zie je amper mensen en veel van de populaire lunchplekken en broodjeszaken zijn gewoonweg gesloten. De economische schade van de coronacrisis zullen we ongetwijfeld nog jaren met ons meeslepen.
Maar goed, ik kan onmogelijk in elke zaak in Brussel gaan lunchen. En Frank. draag ik een warm hart toe omdat het een zaak is van vrienden van een Brusselse collega. En ja, het eten was superlekker. Er zijn echt niet veel plekken waar er Eggs Benedict op de kaart staan. Al koos ik voor de vegetarische variant: Eggs Francine. Heerlijk! En de huisgemaakte limonade mocht er ook zijn!
In Brugge voor een drie uur durend bezoek aan de toekomstige museumsite. Dat ik daardoor even lang met de trein onderweg was dan effectief ter plaatse, zien we graag door de vingers. Altijd leuk om in Brugge te komen, zelfs al is het maar voor even.
En na zo’n vermoeiende uitstap was die sushi boot van restaurant Kintsugi dubbel en dik verdiend!
Ontbeten met twee hardgekookte eieren, stokbrood en smeerkaas. Oh well. Vandaag laten we Bretagne achter ons en keren terug naar Normandië voor een bezoek aan de Mont Saint-Michel, de derde toeristische trekpleister van Frankrijk na de Eiffeltoren en Versailles. Benieuwd hoe druk het er zal zijn in tijden van corona.
Na een rit van ongeveer vijftig minuten komen we aan op de werkelijk gigantische parking van de Mont Saint-Michel. We noteren in welke zone we onze auto geparkeerd hebben (parking 13, vak M) en wandelen naar het nieuwe, moderne bezoekerspaviljoen, alwaar ik meteen in de (lange) rij ga staan voor de vrouwentoiletten. Op zulke momenten lijkt het me handig een man te zijn..
Er staat massaal veel volk aan te schuiven bij de shuttles, maar geen erg, we waren toch al van plan deze links te laten liggen. We wandelen te voet naar de barrage op de Couesnon (gebouwd om de verzanding van de baai tegen te gaan) en verder over de voetgangersbrug. We vormen onderdeel van een lange colonne wandelende mensen. Als we gehoopt hadden deze bijzondere plek in alle rust te kunnen verkennen, is die hoop nu echt wel definitief vervlogen.
Toen we vertrokken in Dinard was het bewolkt en frisjes, maar hier trekt de lucht helemaal open en opeens is het veel warmer dan verwacht. Niet aangenaam om in de smalle en soms steile straatjes van de Mont Saint-Michel met een mondmasker te moeten rondlopen. We puffen en hijgen in ons masker.
Aangezien het ondertussen tijd is voor de lunch beginnen we onze zoektocht naar een plek om iets te eten. Het wordt ons al snel duidelijk dat zowat elk restaurant een tourist trap is en de restaurants die volgens tripadvisor wel ok zijn, daar staat natuurlijk een lange rij mensen aan te schuiven.
We lopen dan maar op goed geluk binnen bij Le Mouton Blanc, alwaar we nog een paar vrije tafeltjes ontwaren (die naar mijn aanvoelen, veel te dicht bij elkaar staan, maar goed in Frankrijk is de corona-afstand één meter en geen anderhalve zoals in België). En ja, het eten is bijzonder middelmatig en mijn zalm is te hard gebakken, maar goed, onze magen zijn gevuld. We kunnen er weer een tijdje tegen.
Omdat ik te laat was met het reserveren van de tickets voor de abdij, moeten we onszelf bezig houden tot 16.15u, dat maakt dat we elk straatje ongeveer twee keer gezien hebben, maar het uitzicht op de enorme slibvlakte en de steeds veranderende kleuren van het water blijft fascineren. Begrijpelijk dat dit een populaire toeristische trekpleister is. Alleen mag ik er niet aan denken hoe druk het hier moet zijn in normale omstandigheden.
Rond 15.55u hebben we écht alles gezien en besluiten we ons geluk te beproeven, misschien mogen we iets vroeger binnen dan de tijd die op ons ticket staat en ja, we mogen binnen! De Abdij is een welkom rustpunt na de wandeling doorheen de drukke straatjes en echt het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van ons bezoek. Een plek die, zelfs beroofd van zijn vele kunstschatten, nog steeds grandeur uitstraalt.
Na ons bezoek aan de abdij dalen we de berg af en wandelen we langs de voetgangersbrug terug naar de parking, die ondertussen al een pak leger is dan bij aankomst.
We rijden terug naar Dinard en parkeren onze wagen opnieuw in Parking Centrum. Nu nog een plekje vinden voor het avondmaal. Na de ietwat tegenvallende lunch hebben we allebei zin in iets lekkers.
We slagen erin een vrije tafel te bemachtigen op het terras van de Oyster Club, een viswinkel waar je ook kan eten. Het terras zelf ligt vlak langs de straat, gelukkig valt de drukte van het verkeer mee. En ja, natuurlijk bestellen we oesters! We vragen een schotel samen te stellen met drie verschillende soorten (cancale, fréhel, ostra regal), kwestie van van alles een beetje te proeven. Heerlijk!
Ik vervolg de maaltijd met een zeevruchtenschotel met daarbij een lekker glaasje witte wijn. Mijn vriend heeft tot tweemaal toe pech: de gerechten die hij wil bestellen zijn op (de zaak sluit immers om 21u). Ter compensatie krijgt hij een glas wijn van het huis aangeboden. Sympathiek!
We sluiten de maaltijd af met een laatste portie oesters. Ons libido vaart er wel bij. 😉
Waarop het enig noemenswaardige feit was dat ik mijn gloednieuwe Dyson V10 Animal snoerloze stofzuiger, die al jaren op mijn verlanglijstje stond, eindelijk kon uitproberen. Stofzuigen zonder snoer, beter dan dat wordt het niet op huishoudelijk vlak! Het grootste voordeel aan heel de coronacrisis: er is altijd wel iemand in huis om de leveringen aan te nemen!
Oja, we maakten ook een wandeling in de buurt van de Vaartkom en het Sluispark. De metamorfose die zich daar voltrekt blijft fascineren.
Hello Fresh maaltijd van de dag: een ongelooflijk smaakvol Marokkaans groentenstoofpotje met bulgur, kikkererwten, amandel en gedroogde abrikoos. Heerlijk!
Zaterdag trokken mijn vriend en ik erop uit met zijn zus, zijn schoonbroer en hun drie dochters. De oudste van de drie, het petekindje van mijn vriend, verjaarde in juli en we hadden helemaal nog niets voor haar verjaardag gedaan! Voor één keer moeide ik mij niet met de organisatie en liet ik mijn vriend alles regelen met zijn zus.
Omdat het weer wat kwakkelde, werd het originele voorstel om te paddle boarden ingeruild voor een Stabbelwandeling. En zo gingen we samen in Meerhout op zoek naar de helper van de dief die de wandelstok van Stabbel gestolen had. We startten de wandeling met een drankje op het terras van het Bezoekerscentrum Grote Netewoud, vergezeld van een authentieke, lokaal geproduceerde Mina Wafel!
Wonder boven wonder hielden we het de ganse wandeling droog. Pas tegen het eind van onze wandeling begonnen de donkere regenwolken zich dreigend boven onze hoofden samen te pakken.
Spoiler alert: de helper van de dief was Ella de Elf. En alsof het zo moest zijn: het petekindje van mijn vriend had haar ontmaskerd!
Na de wandeling besloten we er nog eentje te drinken op de gezondheid van onze winnares. Helaas bleek dat niet zo’n slimme beslissing te zijn. We zaten nog geen minuut met onze drankjes op het terras toen de hemelsluizen open gingen. Al een geluk dat we voor een overdekte zitplaats gekozen hadden. Al moesten we toch onze regenjasjes boven halen om ons te beschermen tegen de slagregen. Het kippenvel stond op mijn benen.
Voor ons avondmaal werden we zowaar aan het werk gezet: we moesten onze eigen pizza beleggen! De bodems waren een mengeling van gewoon deeg en groenten, in mijn geval bloemkool, maar tot mijn teleurstelling proefde je na het bakken helemaal niets van de bloemkool. Ik belegde mijn pizza rijkelijk, want eerlijk, ik ben helemaal niet zo’n grote pizzafan. Voor mij zijn het vooral de toppings die het hem doen. Snap niet goed waarom de meeste mensen zo dol op pizza zijn. Geef mij maar een lekkere kom ramen als fast food!
Als dessert kregen we een browniepudding voorgeschoteld. Niet slecht, maar écht overtuigd was ik toch niet.
Uiteraard werd na het avondmaal het spelletje exploding kittens boven gehaald. En we speelden zelfs even weerwolven, al waren we daar eigenlijk met te weinig voor. Fijn om nog eens wat tijd met de dames door te kunnen brengen, want, help, die worden veel te snel groot!
En daar kunnen we alleen maar blij om zijn!
Minder leuke ervaring: een aanvaring met een Nederlands koppel dat per sé samen met ons één van de liften in Leuven station wilde nemen. Mijn vriend en ik stapten nietsvermoedend in de lift, toen er plots twee mensen bij in de lift stapten. Wij wezen hen vriendelijk op het feit dat het niet toegelaten is met zoveel mensen in de lift te staan. Ontsteekt die Nederland mij daar in een tirade… Roepen dat het een lift voor zes personen is (terwijl buiten heel duidelijk staat aangegeven dat er slechts één persoon in de lift mag, wat mijn vriend en ik interpreteren als één bubbel) en allerlei verwensingen naar ons hoofd slingeren. Noch mijn vriend, noch ik, waren van plan toe te geven aan zo’n onbeschoft persoon en bleven staan waar we stonden, terwijl de liftdeur geblokkeerd werd door zijn valies en zijn vrouw buiten de lift stond. Heel kalm wees ik de Nederlander op het feit dat hij zelf (duidelijk 65+) tot een risicocategorie behoort en dat de regels er vooral zijn om hem te beschermen. Dat maakte geen indruk, want de stroom verwensingen bleef komen. Uiteindelijk gaf hij het toch op en stapte uit de lift. Al kon hij het niet laten om nog wat obscene gebaren naar ons te maken terwijl de lift omhoog hing. Het was net een puber, schandelijk gedrag voor een man van die leeftijd…
Gelukkig deed de prachtige avond ons dit spijtige incident snel vergeten. Echt de eerste keer dat ik tijdens deze crisis iemand ontmoet die niet voor rede vatbaar is.
Beternacorona.be, ontdekt tijdens mijn middagwandeling:
Mijn favoriete werf:
Ons avondmaal van Hello Fresh, een rematch:
Foto’s van de fameuze Parkwegbrug:
De fantastische Parkabdij:
Op de terugweg van onze wandeling kochten we nog wat ijs van het Land aan de Overkant, because there is always room for dessert!
Vanavond afgesproken met onze vriendin uit Roeselare die haar vakantieplannen met de kinderen in Spanje door de coronacrisis noodgedwongen moest inruilen voor een vakantie in eigen land. Maar hey, dat gaf ons de gelegenheid om elkaar nog eens te zien. Veilig op een terras en op anderhalve meter van elkaar! Of dat was althans onze initiële bedoeling, maar in de realiteit blijkt anderhalve meter toch echt wel ver als je elkaar al zo lang niet meer gezien hebt. En de kinderen houden zich sowieso niet aan die anderhalve meter regel. Gelukkig was onze vriendin vorige week nog getest en coronavirusvrij verklaard. Wat de sfeer meteen een pak losser maakte.
De zomeravond was zwoel, het eten lekker, de drankjes uitstekend (die pisco sour smaakte zo goed dat ik niet anders kon dan een tweede bestellen) en het gezelschap uitmuntend. Heel fijne gesprekken gehad met de kinderen ook. Echt, dat terras van De Hoorn is een Leuvense hotspot voor wie een fan is van mooie terrassen (en wie is dat niet?). Dat we niet de enige waren die deze avond uitverkoren hadden om op een terras rond te hangen, bleek uit het aantal mensen die kwamen vragen of er nog een tafeltje vrij was, maar onverrichter zaken teruggestuurd werden. Gelukkig had onze vriendin gereserveerd!
Geheel toevallig bestelde ik trouwens hetzelfde gerecht als bij mijn vorige bezoek aan De Hoorn. En ja, het was even lekker als de vorige keer!
Die prachtige zonsondergang was de kers op de taart!
Sinds de maatregelen om het coronavirus onder controle te krijgen opnieuw verstrengd zijn, is ook op mijn werk, na een initiële versoepeling, opnieuw het maximaal telewerken ingevoerd. Zeker nu het aantal besmettingen in Brussel nog steeds in stijgende lijn gaat, staan veel van mijn collega’s niet te springen om het openbaar vervoer te nemen naar Brussel. Zelf had ik gehoopt na mijn vakantie mijn aanwezigheid op kantoor naar drie dagen in de week te kunnen opvoeren, maar dat zit er dus niet in. Ik ben wel van plan te proberen één dag per week naar Brussel te sporen, al is het maar om de binnengekomen post te verwerken. Verbazingwekkend dat er nog steeds bedrijven zijn die papieren facturen opsturen, terwijl wij er hen standaard op attent maken dat wij e-facturatie verkiezen.
Enfin ja, lange introductie om te zeggen dat ik woensdag voor het eerst na mijn vakantie opnieuw naar Brussel spoorde. Tot mijn grote vreugde waren er maar liefst vier (4!) andere mensen op mijn verdieping. Zo deugd dat het deed om niet via een scherm met collega’s te kunnen babbelen. En ja, de maatregelen op de werkvloer zijn aangescherpt: wij moeten nu ook een mondmasker dragen bij verplaatsingen in het gebouw, alleen wanneer we achter onze bureau zitten, mogen we ons masker afnemen. Maar dat ongemak neem ik er graag bij.
Zo fijn om samen met de enige aanwezige collega van mijn team op anderhalve meter afstand van mekaar te kunnen genieten van een noedelsalade van Banh Mi Express en van mens tot mens vakantie-ervaringen te kunnen uitwisselen. Al merk ik zelfs bij mijn meest plichtbewuste collega’s een zekere moeheid: de maatregelen veranderen te vaak, de instructies zijn dubbelzinnig op te vatten en iedereen raakt het zo stilletjes aan beu. Helaas ziet het er niet naar uit dat we snel naar een normale toestand zullen terugkeren. Voorlopig ga ik er vanuit dat mijn collega’s en ik tot eind december maximaal zullen thuiswerken. Een idee waar ik niet meteen wild van word, maar waar ik me noodgedwongen bij zal moeten neerleggen.
En hoe beter een werkdag afsluiten dan met een heerlijk salted caramel ijsje van Neuhaus? Helemaal gratis voor Neuhaus insiders! Al kocht ik me ook wat studentenhaver, want ocharme die chocolatiers in de Koninginnegalerij, die hun inkomsten de voorbije maanden ongetwijfeld zwaar hebben zien teruglopen door het uitblijven van buitenlandse toeristen. Het enige probleem: om dat ijsje te kunnen opeten, moest ik wel de mondmaskerplicht in Brussel even aan mijn laarzen lappen. De uitdagingen waar een mens tegenwoordig mee worstelt!
PS: Ons Hello Fresh avondmaal van vandaag: Oosters gemarineerde zalmfilet met geroosterde broccoli en zilvervliesrijst.
