Eén vergadering, vijf presentaties van meerjarenplannen en twee sollicitatiegesprekken later, vond ik dat ik mezelf wel mocht trakteren op een heerlijke sushiboot van Kintsugi! Als troost omdat ik na de presentaties van de meerjarenplannen noodgedwongen het aperitiefmoment aan mij moest laten voorbij gaan. Over plichtsbewustzijn gesproken!
Het jaar van de aperitiefbox!
Zaterdagochtend lekker lang uitgeslapen, want het ontbijtbuffet is open tot elf uur! Wanneer we onze gordijnen open trekken, zien we grijsgrauwe wolken en regen. Als we de weersvoorspellingen mogen geloven, zal dit voor de rest van de dag zo zijn. En eerlijk, daar hebben we allebei geen zin in. We besluiten dus op ons gemak te genieten van het ontbijtbuffet in Martin’s Rentmeesterij en vervolgens terug richting Leuven te rijden.
Het ontbijtbuffet is gelijkaardig georganiseerd als in Hotel Andromeda in Oostende: voor het merendeel apart verpakte porties die je op een dienblad kan stapelen om vervolgens mee naar je kamer te nemen. Alleen de scrambled eggs, worstjes en spek, moeten we uit een gemeenschappelijke bak scheppen. Mijn vriend en ik zijn helemaal alleen met z’n tweetjes aan het ontbijtbuffet, dus we voelen ons superveilig. Uitdaging van de dag: twee glazen met bubbels balanceren op een plastic dienblad dat niet helemaal stabiel is. Gelukkig raak ik zonder kleerscheuren boven in onze hotelkamer.
We ontbijten op ons gemak en genieten ondanks de regen van het uitzicht op de boerenbuiten. Tegen het middaguur checken we uit en vertrekken we opnieuw naar Leuven. Op de terugweg rijden we even langs mijn broertje en zijn vriendin voor een babbel aan het schuifraam van hun chique nieuwbouwvilla. Blijft toch bizar dat je niet meer bij je eigen familie op bezoek kan. Mijn broer en zijn vriendin zijn minder grote watjes dan mijn vriend en mezelf, want zij hebben deze natte zaterdagnamiddag wel nog een wandeling gepland. Respect!
Al bij al zijn mijn vriend en ik net iets meer dan 24 uur van huis geweest, maar we hebben er toch deugd van gehad!
We waren nét klaar met het uittesten van de inhoud van onze love box ;-), toen aan de deur van onze hotelkamer geklopt werd. Een correct gemaskerde hotelbediende (wie had een jaar geleden kunnen vermoeden dat maskers een noodzakelijk accessoire zouden worden?) bracht ons onze eerste gang van de avond. Drie overheerlijke hapjes. Onder het motto: goed begonnen, is half gewonnen. Natuurlijk dronken we daar een glaasje roze bubbels bij. Meegenomen uit onze eigen wijnkelder. 😉 Mijn vriend en ik hadden op voorhand de prijzen opgezocht van de flessen wijn in Martin’s Rentmeesterij en wijselijk besloten dat we vijftig euro voor een fles wijn er toch lichtelijk over vonden. De bubbels van Wijnhuis Douchy waren iets vriendelijker voor de portemonnee.
Carpaccio Saint-Jacques, wakame, radijs, komkommer, yuzu vinaigrette:
Rundsvlees op Rossini wijze, champignons, witloof, bloemkool, jus van tijm:
Crème van witte chocolade, exotische gel, amandelcake, hart van rood fruit:
Bij het rundsvlees hadden we een flesje rode wijn voorzien. Helaas, het is ons nog niet vaak overkomen, maar deze fles rode wijn uit 2015 smaakte naar kurk. We deden nog een poging om de wijn wat meer te laten chambreren, maar hij werd er niet beter op. Zonde.
We lieten het echter niet aan ons hart komen en sloten de avond af met zijn tweetjes in het bubbelbad. Zalig!
Vrijdagnamiddag hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen om op tijd richting Bilzen te vertrekken. We hadden immers de Valentine Special geboekt in het prachtige Martin’s Rentmeesterij hotel, vlak langs Alden Biesen. Normaal hechten mijn vriend en ik niet veel belang aan Valentijn, maar hey, elke gelegenheid om even te ontsnappen aan de vier muren van ons appartement is tegenwoordig meer dan welkom. En zoveel hotels zijn er niet die een viergangen Valentijnsdiner aanbieden op de kamer mét garantie dat alles coronaproof zou verlopen.
De weersvoorspellingen waren niet meteen om over naar huis te schrijven, maar hey, ik vond het al geweldig dat er bij aankomst échte rozenblaadjes op ons hotelbed lagen. En een blikje pralines, origineel én lekker! Ons tafeltje voor het diner ‘s avonds was al gedekt. We keken allebei uit naar deze private dining experience. En dan te bedenken dat ik tot voor de coronacrisis nog maar één keer in mijn leven room service besteld had!
We lieten onze valies af op de kamer en vertrokken meteen voor een wandeling in de omgeving. We wilden optimaal profiteren van het feit dat er vrijdagnamiddag geen regen voorspeld was en genoten van de mooie omgeving rond het kasteel. De wolken weerspiegelden poëtisch in de regenplassen op de velden en we snoven de geur van natte aarde op. Hoe mooi moet het hier niet zijn in volle bloesemseizoen!
We spotten een zeer bijzondere kantoor (van een architectenbureau, uiteraard) en de eerste sneeuwklokjes van het jaar.
We kozen voor onze wandeling bewust voor de verharde wegen, kwestie van de modder te vermijden en dat lukte prima, tot we het onzalige idee hadden een klein veldwegeltje te nemen dat ons rechtstreeks naar de achterkant van het hotel moest brengen. Hoe verder we stapten, hoe dieper onze wandelschoenen in de modder wegzakten, tot ik het water mijn schoenen voelden binnen sijpelen. Nuja, het waren de laatste meters naar onze hotelkamer, daar konden we natte schoenen en kousen uitspelen en opwarmen met een lekker douche.
Helemaal klaar voor ons Valentijnsdiner!
Om de traditie in ere te houden!
Zalm met linzen, venkel, selder, landkers en mosterdsaus (heerlijk! lang geleden dat ik nog eens venkel had gegeten!):
Geroosterde bloemkool in tomatensaus met Berloumi (de Belgische versie van halloumi, kon een scheut sriracha gebruiken, maar verder een zeer smakelijke combinatie):
Steak met pastinaak, champignonsaus en spinazie (de winnaar van de week, een goed stuk vlees zo nu en dan valt toch niet te versmaden):
Zeer tevreden met onze Foodbag keuze van de week. Elk van deze gerechten wil ik zeker nog eens op het menu zetten.
Op de terugweg naar het station wat heerlijke hartjes van Marcolini inslaan!
Oja, en ik ben begonnen aan een nieuwe puzzel van 3000 stukjes!
De oesters hadden we de dag voordien al samen met onze vrienden opgesmikkeld, het diner volgde zaterdagavond. Aangezien ik een grote fan ben van vis en zeevruchten, was het menu van Octobar helemaal mijn ding. Mijn vriend daarentegen vond de langoustines als hoofdgerecht iets te veel gepruts. Waarschijnlijk nog niet helemaal bekomen van de zeevruchtenschotel van De Walvis. 😉
Ik laat jullie graag meegenieten:
Mousse van gerookte makreel of wafeltjes van rode biet:
Ravioli en bouillon van krab:
Langoustines met mousseline en konfijt van tomaat en chili:
Cappuccino met crumble van gezouten caramel
Van die ravioli en bouillon van krab had ik trouwens gerust drie porties kunnen eten! Zo fantastisch lekker!
Gisteren was onze goede vriend uit Wijgmaal jarig. En hoewel deze feestelijke gebeurtenis dit jaar onmogelijk met veel feestgedruis gepaard kon gaan, spraken mijn vriend en ik toch af om samen met hem en zijn vrouw rond de vuurkorf te klinken op alweer een jaar ouder en wijzer.
Geleerd uit vorige ervaringen legden we een stevige bodem met een heerlijke sushiboot van bij Kintsugi.
Mijn vriend en ik hielden de ganse dag angstvallig de weersvoorspellingen in het oog en lange tijd zag het ernaar uit dat de regen ons openluchtfeestje zou vergallen. Naarmate de dag vorderde, leek er zich echter vanaf 19.30u een drogere periode aan te dienen. We lieten ons niet op voorhand ontmoedigden en hoopten dat de weersvoorspellingen het bij het rechte eind hadden.
Omdat we nogal zwaar geladen waren met speciale biertjes, koffiecapsules en oesters van Octobar en het weer op zijn zachtst gezegd nogal twijfelachtig was, namen we in plaats van de fiets de taxi naar Wijgmaal. Tijdens de rit polsten we bij de taxichauffeur of hij vaak mensen ná de avondklok moest vervoeren (taxichauffeurs mogen immers gans de nacht blijven rijden). En jawel, dat bleek zich vrij regelmatig voor te doen. Sommige collega-taxichauffeurs waren zelfs al eens tegengehouden door de politie, waarop alle inzittenden (uitgezonderd de chauffeur zelf) een boete moesten betalen. Daarover maakten we ons alvast geen zorgen, want we waren van plan ons stipt aan de avondklok te houden.
En jawel, de weergoden waren ons goedgezind. Uiteindelijk brachten we de ganse avond door in de tuin van onze vrienden zonder door een regenbui overvallen te worden. Die paar druppels rond een uur of tien tel ik niet mee, rond het warme vuur merkten we daar amper iets van.
De oesters (met een druppeltje vodka, dat spreekt voor zich) smaakten en de avond vloog voorbij. Of hoe de coronacrisis ons de waarde van menselijk contact en vriendschap elke dag weer duidelijk maakt.
En dankzij Taxi Jenny stapten we klokslag middernacht ons appartementje binnen. Met kleren die zo doordrongen waren van de rook van het houtvuur dat we de sfeer van het vuur dagen later nog moeiteloos zouden kunnen oproepen.
Aangezien we deze week te laat waren om nog een Foodbag maaltijdbox te bestellen, werd het Hello Fresh. En ik moet zeggen, dit was de eerste keer dat de Hello Fresh maaltijden teleur stelden. Geen enkel gerecht kon overtuigen en de sriracha werd meermaals boven gehaald om de gerechten in kwestie wat interessanter te maken.
Aziatische noedels met gekruid gehakt, wokgroenten en gezouten pinda’s (een variatie op een gerecht dat we ondertussen al té vaak hebben gegeten):
Krieltjessalade met mediterrane kipfilet, cherrytomaten, komkommer en maïs (we verdubbelden het aantal kerstomaten en voegden olijven en zongedroogde tomaten toe om het geheel wat op te leuken):
Courgettepasta met garnalen, mini-romatomatenen, walnoten en basilicum (ook hier voegden we extra tomaten toe, maar ik was vooral ontgoocheld door de amper vindbare courgetteslierten):
