Voor een halve dag dan toch. Was ondertussen alweer van vóór de kerstvakantie geleden dat ik nog eens naar ons kantoor in Brussel spoorde. Hoog tijd om te controleren hoeveel ongeopende post en aanmaningen voor onbetaalde facturen er daar op mij lagen te wachten Gelukkig was de NMBS mij ditmaal beter gezind en geraakte ik vlotjes in Brussel. Ik maakte zelfs een kleine omweg langs de akelig lege Grote Markt alvorens mij naar ons al even akelig leeg kantoor te begeven. Alsof ik per ongeluk op een feestdag was gaan werken, zo leeg was het.
Gelukkig viel de hoeveelheid post mee en om te vieren dat ik alles vlotjes weggewerkt kreeg, trakteerde ik mezelf op de terugweg naar het station op een doos met heerlijke chocolade hartjes van Marcolini. Kwestie van die zielige chocolatiers in de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, die voornamelijk leven van de verkoop aan toeristen, een hart onder de riem te steken.
Uitstel is geen afstel! Een gouden regel waaraan ik mij graag houd.
De moeder van mijn vriend was ondertussen bijna helemaal hersteld en dus prikten we een nieuwe datum voor een kerst/nieuwjaarsfeestje. Mijn vriend deed een grondige vergelijkende studie van alle beschikbare afhaalmaaltijden bij de betere Leuvense restaurants en Dumon kwam als overwinnaar uit de bus. Aangezien we nu een bestelling voor vier personen hadden op te halen, besloten we wijselijk toch maar een Cambio te huren. Kwestie van niet op de fiets door een plotse regen- of sneeuwvlaag overvallen te worden met een hoop eten aan ons stuur.
En jawel, we stapten weer buiten met een leuk extraatje: een flesje espumante van het pas door de eigenares van Dumon aangekochte Portugese wijndomein. Serieus, wat een topdame! Zo’n vat vol energie, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, daar kan ik alleen maar het diepste respect voor hebben. Als we ooit weer mogen reizen, zet ik haar Portugese wijndomein zeker op mijn lijstje met te bezoeken bestemmingen.
Zaterdag spoorden mijn vriend en ik dus naar Herentals met onze zakken vol eten. En ja, we zijn ons ervan bewust dat het niet geheel volgens de regels is om met vier personen samen aan tafel te zitten, als die vier personen niet tot dezelfde bubbel behoren. Maar we namen alle mogelijk voorzorgsmaatregelen en gebruikten zelfs aparte toiletten!
De vader van mijn vriend kwam ons ‘s middags aan het station afhalen. We aten snel een boterham en vertrokken dan voor een wandeling van een kilometer of zeven langs de Kleine Nete. Tot mijn grote vreugde begon het onderweg te sneeuwen! Mijn eerste en ongetwijfeld enige sneeuw van 2021! Ik had gerust de wandeling nog wat willen verlengen, want niets is fijner dan door verse sneeuw wandelen, maar de ouders van mijn vriend waren duidelijk minder fan en snakten naar hun warme huisje.
Hoera! Sneeuw!
Terug binnen kraakten we een flesje champagne om te klinken op het nieuwe jaar, smeerden de toastjes met krabsla en vervolgens werd ik meteen aan het werk gezet. Er lag immers een onafgewerkte puzzel op mij te wachten, waarvan enkel de zwarte stukjes aan de rechterkant nog een plek moesten krijgen. En laat het in elkaar passen van moeilijke puzzelstukken nu net mijn specialiteit zijn!
Et voilà. Mission accomplished!
Nu de puzzel afgewerkt was, stond de rest van de avond in het teken van gezellig babbelen en genieten van het lekkere eten van Dumon.
Ravioli van kreeft met fijne groentjes en chablissausje:
Sint-Jacobsvruchten met kruidenboter, salsa van tomaat en couscous:
Boerderijeend met saus van appelsien en gebraiseerde witlof, aardappel met amandel en worteltjes:
De heerlijke rode Portugese wijn van Dumon die perfect paste bij de eend:
Chocoladedessert:
Na nog een afzakkertje gedronken te hebben, bracht de vader van mijn vriend ons mooi op tijd terug naar het station van Herentals. Normaal is de overstap in Lier niet noemenswaardig (lelijk en kil station), maar ditmaal maakten we van de nood en deugd en bouwden we een minisneeuwman. Voilà, bij deze zit onze winterpret erop. Laat de lente nu maar komen!
De monotonie van ons huidige bestaan begint meer en meer tegen te steken. De dagen zijn allemaal hetzelfde: opstaan, douchen, eten, werken, eten, werken, eten, werken, slapen gaan. Tussendoor wat puzzelen en af een toe een Netflix-serie kijken. En een glas wijn (of twee) als troost. Ik kan niet wachten tot dat vaccin mij weer de vrijheid schenkt waarnaar ik zo hard snak.
Maar goed, ondertussen documenteren we verder onze Foodbag-avonturen, zodat ik twintig jaar na deze pandemie nog weet wat ik tijdens de befaamde lockdown van 2020 en 2021 gegeten heb!
Wok met gemarineerd rundvlees, paksoi, broccoli en sojascheuten (lekker! alleen had mijn vriend het vlees iets te lang in de wok laten liggen waardoor het niet meer rosé was):
Zoete aardappeltoast met boerenkool, champignons en spiegelei (verrassende combinatie, komt hier zeker nog eens op het menu, winnaar van de week):
Witvis in tomaten-kokossaus met boerenkool (verliezer van de week, smaakte naar tomatensoep met een streepje vis):
Op tijd opgestaan, want vandaag hebben we onze laatste autorit voor de boeg. Deze vakantie is echt voorbij gevlogen.
Het ontbijtbuffet van het Mercure hotel heeft helaas geen scrambled eggs in de aanbieding, maar maakt dat goed met twee verschillende soorten pannenkoeken (crêpes en American pancakes). Alle gasten krijgen een eigen grijpertje en het is de bedoeling dat je daarmee jezelf bedient. Op de grond staat de circulatie aangeven zodat je geen andere gasten moet kruisen aan het buffet. Helaas houden niet alle gasten van het hotel zich hieraan.
De laatste minuten op Franse boden brengen we door in de prachtige kathedraal van Rouen, want gisteren hadden we niet voldoende tijd om deze grondig te bekijken. We lezen de infoborden met de tragische geschiedenis van Jeanne d’Arc, maar mij fascineert vooral de bijna vernietiging van dit fantastische bouwwerk tijdens WOII en de daarop volgende jarenlang durende heropbouw. Als het deze kathedraal gelukt is om uit het puin te herrijzen, dan moet dat voor de Notre Dame in Parijs toch ook mogelijk zijn. Ik sympathiseer met alle door oorlog en brand geteisterde Franse kathedralen!
We ronden ons bezoek af en keren terug naar het hotel om onze spullen bijeen te pakken. Rond 11u zitten we in de wagen en verlaten we de smalle parking zonder blutsen of krassen. Het eerste gedeelte van de rit worden we geteisterd door stevige regenbuien. Eens die achter de rug zijn, merken we dat het kwik begint te stijgen. Naarmate we België naderen wordt het steeds warmer. Door het slechte weer zijn we ietwat laat beginnen aan de zoektocht voor een lunchplek. We passeren een wegresto en een bakker, die ons beide niet echt weten te bekoren met hun aanbod. Uiteindelijk komen we in een grote baanwinkel met een bakker terecht, waar we snel een koffiekoek eten. Er staan tafels en stoelen om aan te eten en de koffiekoek is best ok. Na deze bijzonder korte lunch rijden we in één ruk verder naar Leuven.
Mijn vriend zet mij en al onze bagage af in Leuven en rijdt vervolgens verder naar Mechelen om daar de Cambio af te zetten. Bespaart ons een vervelende terugtocht met onze valiezen op de trein. Bij het ontgrendelen van onze voordeur vraag ik me zenuwachtig af hoeveel planten de voorbije hittegolf zullen overleefd hebben. Tot mijn grote opluchting blijken al onze planten behalve eentje het overleefd te hebben. Dat druppelsysteem heeft zijn werk goed gedaan! En o ironie: de plant die sneuvelde, kreeg gewoonweg te véél water.
Om de vakantie in schoonheid te eindigen trakteren we onszelf op een lekkere sushischotel van Kintsugi. Dat smaakt!
Bizar weertje vandaag. In de late namiddag konden we zelfs de appartementsblokken aan de overkant van ons gebouw amper zien. Maar het leverde wel bijzondere foto’s op.
Amai, die eerste werkweek is voorbij gevlogen. Toegegeven, het was een werkweek van maar vier dagen, maar amai, over een vliegende start gesproken…
Om dat te vieren bestelden mijn vriend en ik sushi bij ons favoriete sushi-restaurant Kintsugi en keken we samen op Netflix naar onze huidige favoriete reeks The Fall.
Kip met spruitjes, appel en rijst – meteen het hoogtepunt van onze Foodbag-week, kwestie van de eerste dag van de werkweek in schoonheid af te sluiten:
Gevulde portobello met zachte raapjes en quinoa – lekker, maar de verhoudingen zaten niet helemaal goed bij dit gerecht, twee portobello’s per persoon was beter geweest:
Pasta met gerookte zalm, schorseneren en boerenkoolpesto – noot aan onszelf: schorseneren schoonmaken suckt, nooit meer een gerecht met schorseneren bestellen:
Zondag hadden mijn vriend en ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om (jullie raden het nooit!) een wandeling te maken. Momenteel lijkt 2021 nog verrassend veel op 2020… Laat ons hopen dat daar de komende weken (maanden?) snel verandering in komt.
Het was de bedoeling dat we samen de kleine Horst wandeling zouden doen, maar het pad langs de vijver van het kasteel was afgezet, waardoor we noodgedwongen moesten improviseren en een andere route kiezen. Onderweg stopten we aan een bankje om samen een glaasje te drinken op het nieuwe jaar. De ouders van mijn petekindje hadden aan alles gedacht: flesje cava, glazen, en de hapjes coronaveilig apart verpakt. Top!
En dan volgde het moment suprême: mijn petekindje las zijn eerste helemaal zelf geschreven nieuwjaarsbrief voor! Hij las zo stil dat ik eigenlijk niet kon verstaan wat hij zei, maar voorgelezen, is voorgelezen, he! En het was best wel een lange brief voor een kindje in het eerste studiejaar. Dat verdiende een mooie cent voor zijn spaarvarken!
Zelf kreeg ik een heel origineel cadeautje van mijn petekindje: kunstsokken! Die zal ik ‘s avonds alvast met veel liefde dragen!
De rest van de wandeling bracht ons heel veel diepe plassen, waarin de jongens maar al te graag met hun laarzen rondsprongen. Op het eind van de wandeling waren hun sokken en broekspijpen dan ook helemaal doorweekt en hingen hun gezichten vol met modder. Dat noem ik een succesvolle tocht!
Een cambioritje van twintig minuten later, schoven mijn vriend en ik de kreeft die we nog over hadden van nieuwjaar in de oven en sloten daarmee officieel de feestelijkheden tijdens het eerste weekend van 2021 af.
Jaja, ook in 2021 zetten we de traditie van de coronawandelingen verder! Deze zaterdag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen om samen de Bergbroekwandeling in Holsbeek te doen. We vertrokken opnieuw aan de Sint-Mauruskerk voor een wandeling van zo’n elf kilometer. Kwestie van het nieuwe jaar meteen sportief in te zetten (en na de wandeling samen iets te kunnen drinken in de tuin van onze vrienden), haalden mijn vriend en ik onze Blue-bikes van stal om naar Holsbeek te fietsen.
Een fietstocht van ongeveer twintig minuten laten, parkeerden we onze fiets op het ondertussen vertrouwde pleintje bij de kerk. Een paar minuten later arriveerden onze vrienden met de wagen. We lieten de champagne die we meegenomen achter in de wagen van onze vrienden en vertrokken.
Wijzer geworden na de vorige wandeling in de Mosselgoren, trok ik mijn dikke sneeuwlaarzen aan. Als het helpt tegen de sneeuw, dan ongetwijfeld ook tegen de modder! En dat bleek een verstandige beslissing te zijn. Amai, zoveel modder! Aan de moddersporen te zien, was het duidelijk dat er veel volk ons was voorgegaan. Ongetwijfeld te danken aan de nominatie voor Wandelknooppunt Route van het jaar 2020. Op sommige stukken van de wandeling, zakten mijn laarzen tot aan mijn enkels weg in de modder. Laat ons hopen dat we die plakkerige modder er nog af zullen krijgen…
Na in het begin van de wandeling wat tegengesputterd te hebben, steeg het enthousiasmeniveau van de jongens toen we op onze eerste modderige hindernis stootten. Voor mij mocht het eerlijk gezegd een tikkeltje droger geweest zijn. Al denk ik dat ik nog eens ga terugkomen om deze wandeling in de zomer te doen, de route moet dan echt prachtig zijn.
Na slechts één slippertje in de modder van de kleinste van ons gezelschap, keerden we na de wandeling terug naar onze fietsen. Volgende halte: het huis van onze vrienden in Wijgmaal. Geheel coronaproof liepen we via de aan hun tuin grenzende weide van de boer naar hun lounge achteraan in de tuin. Onze vriend stak een gezellig vuurtje aan en wij kraakten samen een paar flesje champagnes om te toasten op een gezond en voorspoedig 2021. Oorspronkelijk was het de bedoeling om enkel samen te aperitieven, maar het was lekker warm bij het vuur en we bleven plakken. Onze vrienden toverden wat bitterballen en frietjes op tafel en daarmee hadden we een avondmaal. Smaakt ideaal bij een glaasje champagne! Dat ik door al die champagne een plasje moest gaan doen in de weide van de boer, zal deze me ongetwijfeld vergeven. 😉
Uiteindelijk waren we pas rond 23u terug in Leuven. Spontane feestjes, zijn de beste feestjes!
PS: Wel jammer van de dikke blaar op mijn hiel die ik overhield aan deze wandeling met sneeuwlaarzen.
