Opendeur in het stadhuis van Leuven

Na het ontbijt bij onze vrienden reden we terug naar Leuven. Iets na 13u begonnen mijn vriend en ik toch wat honger te krijgen en besloten we de stad in te trekken om op een terrasje iets te eten en te genieten van het mooie weer. Toevallig was er vandaag ook een triathlon wedstrijd aan de gang. Respect voor mensen met een passie voor deze sportdiscipline, maar ik zie het mezelf nog niet doen. Alhoewel ik eigenlijk wel heel graag zwem en fiets. Lopen is dan weer helemaal mijn ding niet. 😉

Mijn vriend en ik belandden op het terras van het Moorinneken met uitzicht op de triathlon lopers. Naast ons zat een tafel met supporters die echt wel één van de beste plekken hadden gevonden om hun familielid aan te moedigen: gezellig op een terras met een drankje op een paar stappen van het parcours. Wij genoten van de sfeer in de stad en het lekkere eten. En natuurlijk bestelde ik mijn favoriete gerecht: Sint-Jacobsvruchten met truffelpuree, gestoofde bladgroenten & peultjes! Heerlijk!

Na onze late lunch sprongen we nog even binnen in het stadhuis om de mooi gerestaureerde salons te bewonderen en de plannen voor de verbouwing van het stadhuis wat meer in detail te bekijken. Ik moet zeggen dat ik erg benieuwd ben naar het eindresultaat binnen een paar jaar!

Heerlijke avond bij L’oh

De ouders van mijn petekindje stelden een tijdje geleden voor om samen iets te gaan eten bij restaurant L’oh in Tielt-Winge niet zo ver van hun huis. Zoals jullie weten ben ik altijd wel te vinden voor een nieuwe culinaire ervaring, dus prikten we een datum en reserveerde mijn vriend een Cambio. Omdat het restaurant letterlijk op vijf minuten rijden is van het huis van onze vrienden, spraken we af dat we bij onze vrienden zouden blijven overnachten, zodat we zonder problemen konden genieten van een glaasje. Onze vriendin drinkt amper, dus zij bood heel vriendelijk aan om bob te zijn.

En amai, wat een ontdekking. Een toprestaurant verstopt in een landelijke gemeente waar je zoiets eigenlijk niet verwacht. De bediening kon hier en daar misschien nog wat beter (heel vreemd dat de ober zaken uit de kasten vlak achter onze tafel moest komen halen), maar het eten was topkwaliteit! We startten de maaltijd met de huiscocktail van Hagelandse wijn, citroengras en rabarber (en een alcoholvrij aperitief voor onze vriendin) en waren meteen vertrokken voor een culinaire ontdekkingsreis. Het kaaskarretje met artisanale kazen van kaasaffineurs Van Tricht vormde de waardige afsluiter van de maaltijd. Zo fijn om uit een mooi aanbod aan kazen je persoonlijke favorieten te kunnen kiezen. Heel bijzonder ook: de heren konden de avond afsluiten met een degustatie van whisky (voor onze kameraad) en rum (voor mijn vriend). Nog in geen enkel ander high end restaurant deze mogelijkheid op de kaart zien staan. En dat voor de schappelijke prijs van 18 euro. Top!

Hapjes bij het aperitief:

Wilde zeebaars, verjus, groene aardbeien:

Bot, witte asperge, Noordzee garnaal:

Flammkuchen, Taggiasche olijf, aioli met traaggegaard buikspek & pulled pork:

Ongelooflijk lekker traaggegaard buikspek & pulled pork mét truffel:

Lam, aubergine, sumak:

Chariot artisanale kazen van Van Tricht:

Verwonderende whisky:

Verwonderende rum:

Zoetjes voor bij de thee:

Ik sliep uitstekend in de logeerkamer/speelkamer in de kelder van het chique huis van onze vrienden. Wat een luxe! Na wat uitgeslapen te hebben, startten we deze zondagochtend op het gemak met een simpel ontbijt met verse pistolets en kaas. Als tegengewicht voor de uitspattingen van de zaterdagavond. 😉 De twee jongens, terug van hun logeerpartijtje bij de oma en opa schoven ook mee aan tafel. Zeker voor herhaling vatbaar!

Furbetto

De afspraak om met onze vrienden wijnliefhebbers samen de nieuwste Leuvense hotspot Furbetto uit te proberen, stond al een tijdje in de agenda, maar door een communicatiefoutje, had mijn vriend pas deze avond zijn terugvlucht uit Genève gepland. Gelukkig lukte het hem nog de vlucht te herboeken naar ‘s ochtends, mits bij te betalen, uiteraard. Ik was erg benieuwd om na te gaan of Furbetto de hype waard was.

En laat ik op dat vlak maar meteen met de deur in huis vallen: naar mijn bescheiden mening is Furbetto lichtelijk overrated. Zeker, het eten is lekker, maar we moesten op sommige gerechten toch wel heel lang wachten en bij de wijn liep het zelfs twee keer mis. We startten de avond met een glaasje rosato natuurwijn uit Sicilië. Bij het uitschenken kreeg ik het laatste van de fles die nog open was. Het viel mij meteen op dat de schuimwijn in mijn glas een pak minder sprankelend was dan bij mijn tafelgenoten voor wie de sommelier een nieuwe fles had open gedaan. Ik proefde van de behoorlijk zure wijn en jawel, amper een bubbel te bespeuren. In feite iets dat de sommelier al bij het uitschenken zelf had kan opmerken. Uiteraard ben ik een nieuw glas gaan vragen en kreeg ik dat zonder problemen. Maar eerlijk: eigenlijk was dit geen lekkere schuimwijn. Onze wijnkenner liet zich meteen ontvallen dat zijn vooroordeel over natuurwijn bij deze nog maar eens bevestigd werd. Bij het eten zelf bestelden we een flesje Nebbiolo uit Piemonte. Deze wijn was een pak beter, al slaagde de verstrooide sommelier erin de door ons bestelde fles na het uitschenken van de glazen terug mee te nemen in plaats van deze aan onze tafel achter te laten. Dus kon ik hem achterna lopen om de fles terug te vragen.

De porties waren ook aan de kleine kant en eigenlijk vrij duur voor wat we kregen. Ik denk dat je voor hetzelfde geld elders in Leuven beter kan eten…

Focaccia, prinsessenboontjes, puttanesca, cacio ricotta en rundstartaar met ansjovis:

Rundstartaar met ansjovis:

Prinsessenboontjes, puttanesca, cacio ricotta:

Asperges, gribiche, eigeel:

Pici, ragù duroc de Rigel en cacio e pepe:

Nebbiolo uit Piemonte:

Gebakken patatjes met harissa mayonaise:

Toast kokkels, venkel soffritto, pancetta:

Ontmoetingsmoment in het Frans Masereel Centrum

Vandaag stond er een ontmoetingsmoment voor de collega’s die op verschillende locaties in Vlaanderen werken in mijn agenda. Die collega’s krijgen mekaar niet vaak te zien, vandaar dat we één keer per jaar een ontmoetingsmoment organiseren om aan kennisdeling te doen en informatie uit te wisselen.

Het ontmoetingsmoment vond plaats in het Frans Masereel Centrum in het verre en met het openbaar vervoer moeilijk bereikbare Kasterlee. Ik stond op voor dag en dauw om de trein van 7.36u te nemen, want ik had afgesproken dat mijn collega me om negen uur zou komen oppikken in het station van Geel. Vanaf het station van Geel is het nog een tiental minuten rijden naar het Frans Masereel Centrum. Ruimschoots op tijd voor de start van de dag om 10u.

Helaas liep het mis bij de overstap in Geel. Nochtans stond ik honderd procent zeker op het juiste spoor (de trein kwam op een ander spoor toe dan gewoonlijk), maar slaagde ik erin op de verkeerde trein te stappen. En zo kwam het dat ik, vlak voordat we in Turnhout station zouden aankomen, me realiseerde dat ik niet naar Geel onderweg was, maar wel naar Turnhout. Tot zover mijn plan om mooi op tijd in het Frans Masereel Centrum te zijn. Mijn collega gebeld die me zou komen opwachten in Geel en de situatie uitgelegd. Ze klonk zelfs een beetje opgelucht, want ze had vertraging en was zelf nog onderweg naar het station van Geel. Gelukkig konden we het regelen dat een medewerkster van het Frans Masereel Centrum me zou komen ophalen in het station van Turnhout, een kleine twintig minuten rijden vanaf het Frans Masereel Centrum.

In het station van Turnhout bestelde ik me als troost voor mijn vergissing een warme chocomelk en wachtte ik op een seintje van mijn lift. Gelukkig vonden we elkaar meteen en verliep de rit naar het Frans Masereel Centrum vlot. Stipt om 10u was ik ter plekke. Drie kwartier later dan oorspronkelijk gepland.

Na deze moeizame start verliep de rest van de dag gelukkig vlekkeloos. De broodjes en de soep (aspergesoep!) die we ‘s middags te eten kregen, waren uitstekend. En de collega’s waren duidelijk gecharmeerd door de rondleiding in het centrum. Het plan om met z’n allen een wandeling langs de Masereelroute te doen, moesten we helaas opbergen om wille van de gietende regen. Jammer, maar dan hebben de collega’s een reden om nog eens terug te komen.

De terugrit vanuit het station van Geel liep gelukkig wel zonder problemen!

Bezoek aan ROJM en diner bij La Vista

Gisterenavond trokken we met het management en (bijna) alle teamverantwoordelijken richting Mechelen. Ik en nog een andere collega konden meeliften met een derde collega vanuit Brussel naar Mechelen. De rit verliep zeer vlot en we kwamen als eersten op de plaats van afspraak aan: ROJM, een open jeugdcentrum in Mechelen. We kregen een rondleiding van de coördinator die met veel enthousiasme de werking van ROJM toelichtte. We waren onder de indruk van de manier waarop het centrum jongeren begeleidt en de diversiteit van het aanbod (er is zelfs een studio voor muziekopnames). De ruimtes liggen er piekfijn bij. Mooie plek waar iedereen welkom is!

Na de rondleiding trokken we naar restaurant La Vista om wat na te praten en samen te genieten van een uitstekend avondmaal. Als je op zoek bent naar een goed Italiaans restaurant in Mechelen: La Vista in de Battelse Bergen is een aanrader!

Appetizers:

Op vel gebakken kabeljauw, groene asperges, lamsoren:

En dankzij de lift van de grote baas geraakte ik zonder problemen weer thuis.

Lunch bij Frank.

Eggs Royale van Frank in goed gezelschap, meer moet dat niet zijn voor een snelle lunch tussen vergaderingen door.

Feestelijke avond in The Chick

Een paar uur later dan gepland spoorden mijn vriend en ik zaterdagavond richting Mechelen. Oorspronkelijk hadden we in de namiddag afgesproken om iets te gaan drinken met onze vrienden uit Mechelen, maar last minute kon onze afspraak niet doorgaan. Jammer, maar uitstel is geen afstel. Hopelijk lukt het een volgende keer wel. ‘t Is niet dat Mechelen ver is. Met de trein ben je er in een zucht en je wordt op de koop toe verwend met een zicht op de spectaculaire bouwwerken aan het station van Mechelen.

De hoofdreden dat we gisteren naar Mechelen afzakten, was echter iets helemaal anders: mijn vriend en ik vierden dat we 24 jaar geleden onze eerste kus uitwisselden op de afzuip in de RC-bar onder Alma III, de laatste gelegenheid om uit de bol te gaan voordat de blok zou beginnen. Those were the days! Toen kon goedkope drank aan weggeefprijzen ons nog inspireren tot grootse uitspattingen. 😉

Enfin, ons tweede bezoek aan The Chick stelde alvast niet teleur. Het eten was heerlijk, het kader nog steeds fantastisch en de aangepaste wijnen uitstekend. The Chick is echt een topper op alle vlakken. En bijzonder handig dat we na ons diner gewoon de trein naar Leuven konden terug nemen.

Table Bite: Tzatziki, Panne Crystal:

On s’amuse: Gelakte aubergine, sobanoedels, jus van miso en chili en tartaar van toro, crème van algen en kombuvellen:

Dumdumpling: Hamichi, crème van hazelnoot, XO vinaigrette met oesters, dumpling van daikon met komkommer en bloemkool:

Strawberry sugar high: Jus van aardbei met shiso, omber, tempura van omber:

From the heart: Tarbot, puree met waterkers, jus van karnemelk en scheermessen, gedroogd hart van tonijn:

Rosemary: Lamsnek, in hooi en rozemarijn gerookte asperge, jus van asperges, olie van daslook en parfum van nootmuskaat;

Should have gone for the cheese: Selected by Schockaert, aged in The Cellar with a touch of The Chick and bread by De Zotte Morgen:

Hit The Rhubarb:

A pleasant evening was had by all!

Vermeer, het Rijksmuseum, kaas- en wijnrondvaart en een Indonesische rijsttafel in Amsterdam – 22 april 2023

omdat ik toegangstickets heb voor het tijdslot 9.45u – 10.00u voor de volledig uitverkochte Vermeertentoonstelling in het Rijksmuseum staan we ook vandaag op tijd op. Geen tijd om uit te slapen deze zaterdagochtend! Al blijven we toch iets te lang aan de ontbijttafel zitten, waardoor de stress toeslaat wanneer de stagiaire aan het onthaal er niet in slaagt de boeking die het werk van mijn vriend maakte, correct af te sluiten en vervolgens om te zetten naar een privéboeking voor de laatste nacht van ons verblijf in Amsterdam.

Ik vrees even dat we niet tijdig in het Rijksmuseum zullen geraken en dat ons de toegang tot de razend populaire Vermeertentoonstelling zal ontzegd worden. Mijn vriend en ik breken dan ook alle fietssnelheidsrecords en komen tot mijn grote opluchting vier minuten voor tien uur in het Rijksmuseum aan. Helaas hielden we het ook deze fietstocht niet droog. De weergoden zijn ons in Amsterdam nog niet echt goed gezind geweest.

We worden zonder problemen in het Rijksmuseum binnen gelaten en volgen de blauwe lijnen naar het begin van de Vermeertentoonstelling. Tot onze grote vreugde zijn er lockers waar we onze spullen in kwijt kunnen. Dat de Vermeertentoonstelling populair is, blijkt duidelijk uit de massale hoeveelheid volk die zich voor de in totaal 27 schilderijen verdringt. De schilderijen zijn meesterlijk, maar echt genieten van de verstilde schoonheid van de werken van Vermeer is tussen al dat volk niet zo evident.

Continue reading →

Aangenaam lunchgezelschap

Normaal stond er een werklunch op het programma met een collega, maar die moest onverwacht afzeggen. Aangezien mijn vriend en ik deze vrijdag allebei thuis werkten op ons appartementje in Leuven, was het niet moeilijk om een nieuwe lunchgezel te vinden. Toevallig had mijn vriend nog een cadeaubon van de stad Leuven liggen die hij voor zijn verjaardag gekregen had en vonden we in het (eerlijk gezegd nogal beperkte) lijstje van restaurants die deze bon aanvaarden De Klimop terug. Het was lang geleden dat ik nog eens iets was gaan eten bij De Klimop, dus ik was benieuwd. Gelukkig stelde het eten alles behalve teleur. Met asperges en goeie risotto kan je mij altijd een plezier doen, natuurlijk, en de porties waren werkelijk zeer riant. Een fijne herontdekking.

Appetizer:

Thaise asperges met gerookte eendenfilet:

Risotto met asperges en duif:

En zo kwam het dat ik deze vrijdagmiddag een business lunch had met mijn eigen vriend.

FOAM, de negen straatjes en sterrenrestaurant Bolenius in Amsterdam – 21 april 2023

Mijn tweede dag in Amsterdam begint exact hetzelfde als de eerste: met een uitgebreid ontbijt in ons hotel en het wegwerken van wat werkmails. Ditmaal slaag ik er gelukkig in wel op tijd te vertrekken en zijn de weergoden mij beter gezind tijdens mijn fietstocht: ik kom helemaal droog aan bij het Fotomuseum van Amsterdam, waar ze tot mijn grote vreugde lockers hebben om mijn spullen op te bergen. Toch iets handiger om van kunst te genieten als je niet met vanalles moet sleuren. De fototoestelrugzak heb ik vandaag thuis gelaten, want deze namiddag staat er een gegidste fietstocht langs allerlei street art op het programma. Veel te veel gedoe om dan telkens het fototoestel te moeten boven halen. Die iphone foto’s zijn op zich kwalitief genoeg om mooie herinneringen op te leveren.

Ik start met de kleine tentoonstelling van Lebohang Kganye. Vooral de foto’s waarbij ze zichzelf met dezelfde outfits op dezelfde plekken fotografeert als haar te vroeg gestorven moeder om dan vervolgens haarzelf in de oude foto’s van haar moeder toe te voegen, vind ik erg bijzonder. Ik kan me voorstellen dat het maken van deze reeks foto’s bijzonder therapeutisch geweest moet zijn voor haar.

En dan begin ik aan de tentoonstelling waarvoor ik eigenlijk gekomen ben: House of Bondage van Ernest Cole. Een mokerslag van een tentoonstelling. Ernest Cole was een Zuid-Afrikaanse fotograaf die met zijn foto’s de levens van zwarte Zuid-Afrikanen tijdens het apartheidsregime in beeld bracht. Cole slaagde erin zichzelf te laten herclassificeren van ‘zwart’ naar ‘gekleurd’ en kreeg zo toegang tot plekken waar de meeste Zuid-Afrikanen werden geweerd. Hij waagde zijn leven door de grimmige realiteit van rassenscheiding te fotograferen. Uiteindelijk werd hij verbannen uit zijn geboorteland na de publicatie van House of Bondage in 1967. Het boek klaagt de mistoestanden van het apartheidsregime aan. Hij vluchtte weg uit Zuid-Afrika en kwam uiteindelijk via Zweden terecht in de VS, maar ook daar ervoor hij helaas de onrechtvaardige behandeling van zwarten. Hij stierf op 49-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker, enkele dagen na de vrijlating van Nelson Mandela in 1990. In 2017 werden 60.000 negatieven en contactafdrukken van Ernest Cole gevonden in een kluis van een Zweedse bank. Naast nooit eerder gezien werk in kleur uit zijn tijd in Amerika, bevatte de kluis ongepubliceerde foto’s en contactafdrukken van House of Bondage.