Vroeg opgestaan om bijna exact hetzelfde ontbijt als gisteren aan te treffen in de ontbijtruimte. Nog steeds geen fan van dat toast brood, maar hey, we hebben het gezellig, zo onder ons vieren aan de ontbijttafel.

Vandaag laten de weergoden ons in de steek. Het is een pak frisser dan gisteren en in onze huurwagen onderweg naar de Sacra di San Michele worden we een paar keer overvallen door een regenbui. Niets dramatisch, maar toch vrees ik dat mijn kledij niet geheel aangepast is aan de huidige temperaturen (een frisse vijftien graden).

Na een rit van iets meer dan een uur en een kwartier parkeren we de wagen op de parking en wandelen we een twintigtal minuten naar boven tot we de ingang van de Sacra di San Michele bereiken. Daar aangekomen blijken dat shorts en rokjes boven de knie verboden zijn in de heiligdom. Vervelend, want laat dat nu net de outfit zijn waarin wij allen uitgedost zijn. En dan te bedenken dat we op voorhand de site geconsulteerd hebben om na te gaan wat de dress code was. Nu, ik ben er vrij gerust in: een eenzame dame bemant de kassa voor de tickets, de souvenirshop én de camera’s in het heiligdom. Ik denk niet dat ze ons gaat buiten sjotten omdat onze knieën niet bedekt zijn.

Met onze op voorhand gekochte tickets passeren we zonder problemen het draaihek en lopen we snel voorbij de groep scholieren die vlak voor de ingang naar hun leerkracht staat te luisteren. Kwestie van in alle rust van het heiligdom gewijd aan Sint-Michiel te kunnen genieten. En amai, we zijn onder de indruk van de Sacra di San Michele. Wat een betoverende plek! Wat een fenomenale uitzichten! Geen wonder dat deze abdij als inspiratie diende voor ‘De naam van de Roos’ van Umberto Eco. En de grauwe regenwolken maken het geheel enkel dramatischer.

Op voorhand had ik opgezocht of het restaurant dat zich vlakbij de parking van de abdij bevindt open was, omdat ik in de namiddag een wandeling rondom de abdij gepland had. Helaas, vandaag is het restaurant uitzonderlijk gesloten, staat er te lezen op een snel geschreven blaadje. Nuja, kan gebeuren, maar wel vervelend, want dat betekent dat we weer in de wagen moeten stappen om de berg af te rijden op zoek naar eten.

Dat blijkt niet zo voor de hand te liggen, de restaurants in de eerste gehuchten die we passeren blijken allemaal al lang failliet. De dorpen liggen er quasi uitgestorven bij. Gelukkig vinden we in Giaveno Frida, een gezellig klein tex mex restaurant, waar we alledrie een schotel met tex mex food bestellen. Eenvoudig en lekker snel, zodat we niet te veel tijd verliezen, want we moeten nog helemaal terug de berg oprijden naar de parking.

We parkeren onze auto opnieuw op de parking van de Sacra di San Michele en beginnen aan de wandeling die ik via googlemaps heb uitgestippeld. De route zou één uur en zeven minuten duren, ik reken op een uur of twee. Bij de start van de wandeling checken we de borden met informatie, maar veel info over wandelingen vinden we daarop niet. We besluiten dan maar bij ons oorspronkelijke plan te blijven en de googlemaps route te volgen.

De regenwolken hebben ondertussen plaats gemaakt voor de zon, waardoor de waterdamp op de grond begint de verdampen en het bos er bijzonder sprookjesachtig bij ligt. Het wandelpad begint meteen al stevig te dalen en we blijven het eerste half uur van de wandeling dalen. Niet zo goed, want dat betekent dat we op het einde van de wandeling een stevige klim op het programma hebben. Bovendien is dat dampende bos wel zeer sprookjesachtig, maar de natte leistenen op het pad zijn daardoor bijzonder glad.

En jawel, tijdens het dalen gaat de vriendin van mijn broer als eerste onderuit. Wat later volg ikzelf met meteen een mooie blauwe plek ongeveer zo groot als een hand tot gevolg. En ook mijn vriend maakt kennis met de (gelukkig) zachte bosgrond. We vorderen echter veel trager dan googlemaps had vooropgesteld en door de slechte ontvangst in het bos zit de gps van onze smartphones er redelijk vaak langs. We volgen een stuk van de GR-route, maar missen ergens een afslag en het duurt even voordat we beseffen dat we verkeerd zijn gelopen. Ondertussen hebben we eigenlijk nog maar één derde van de weg afgelegd.

Aangezien de namiddag al stevig gevorderd is, besluiten we geen risico te nemen en rechtsomkeer te maken. We lopen nog een tweede keer verloren en vinden dan uiteindelijk het goede, maar bijzonder steile pad dat ons terug moet brengen naar de parking. We beseffen dat we onmogelijk om zeven uur terug in onze B&B Carpe Diem kunnen zijn voor het avondmaal en ik bel hijgend en puffend in mijn beste Italiaans naar onze gastvrouw om te zeggen dat we een uur later zullen zijn voor het diner. Gelukkig reageert ze op zijn Italiaans: “Tranquilo, tranquilo! Nessun problema!”

Na het vele dalen op glibberige leistenen volgt een klim die veel steiler is dan het afdalende pad dat we eerst genomen hebben. Op zich goed, want zo gaan we recht op ons doel af: de parking. Al moeten we noodgedwongen zo nu en dan even stoppen om uit te blazen. Uiteindelijk komen we hijgend en puffend uit op de weg die naar het klooster leidt. Vuil en bezweet.

Gelukkig volgt er na een kleine tussenstop aan het Lago Grande di Avigliana (vanwaar je als je heel goed kijkt een klein stukje van de Sacra di San Michele kan zien) een vlotte terugrit naar onze B&B en een uitgebreide douche, want het is nodig! Terwijl ik me sta af te drogen in de badkamer, merkt mijn vriend een teek op die op hem rondkruipt. Gelukkig heeft het onding zich nog niet vastgezogen en slagen we erin het te vangen en vakkundig door het toilet te spoelen. We checken of we nergens teken op ons lichaam vinden, maar zien niets. We sturen ook meteen een berichtje naar mijn broer en zijn vriendin om hen aan te maken te zoeken naar teken.

Een paar minuten later klopt de vriendin van mijn broer aan onze deur. Ze heeft een miniscule teek in haar bovenbeen zitten. Mijn broer staat ondertussen nog onder de douche, dus die kan niet helpen. Noch mijn vriend, noch ik hebben ooit al een teek verwijderd. Dus roep ik de eigenares van de B&B te hulp. Die is onderwijzeres en heeft ongetwijfeld ervaring met dit soort zaken. En dat blijkt een goede inschatting. Ze verwijdert de teek vakkundig met een scherp pincet.

Mijn vriend en ik zijn verwonderd dat de teek die zich vastgezogen had op het been van de vriendin van mijn broer zo klein is en besluiten ons opnieuw uit te kleden en aan een grondigere inspectie dan eerst te onderwerpen. En jawel: ik blijk twee miniscule teken op mijn been als souvenir aan onze boswandeling over gehouden te hebben. We roepen opnieuw de eigenares van de B&B te hulp en die slaagt erin beide teken volledig te verwijderen. Na de plek waar de teken zaten, goed ontsmet te hebben, ben ik er redelijk gerust in. De teken kunnen er nog niet lang gezeten hebben, want ze hadden zich nog niet volgezogen. Gelukkig zijn mijn vriend en mijn broer tekenvrij gebleven.

Na al dat gedoe zitten we dus een pak later dan gehoopt aan tafel. We hebben er bij onze gastvrouw op aangedrongen niet te veel eten te maken, want onze magen zijn de Italiaanse overdaad niet echt gewoon. We krijgen een driegangenmenu met paddenstoelen geserveerd, dat gewoon ok is. Niet echt memorabel, maar het blijft fantastische om buiten te kunnen genieten van het prachtige landschap met een glaasje wijn daarbij. We sluiten de maaltijd af met een ijsje.

Het is ondertussen flink afgekoeld, maar we kiezen er toch voor om buiten bij de vuurkorf te zitten met een fleece aan. Een prachtige avond om te genieten van de stilte en naar de sterren te kijken.

Onze gastvrouw komt wat babbelen (in het Italiaans, uiteraard) en zo komen we er achter dat haar man en mijn broer allebei verjaren op 2 juni. Ze vertelt hoe ze meteen verliefd werd op deze eigendom boven op de heuvel met het prachtige uitzicht. De dame is bijzonder vriendelijk en erg praatgraag, maar ik ben moe van de drukke dag en wil eigenlijk liever gewoon van mijn limoncello genieten en naar de sterren kijken.

We maken het dus niet te laat en kruipen op tijd in bed, want morgen staat er weer een drukke dag op het programma.