Vroeg opgestaan vandaag, want onze trein naar de luchthaven vertrekt om 7.36u. Gelukkig geen treinvertragingen deze keer en tot nader order lijkt ook onze vlucht naar Milaan Linate op tijd te vertrekken. Hopen dat dat zo blijft! De weersvoorspellingen voor Piemonte zijn ietwat twijfelachtig, maar we vertrekken met het goede voornemen er sowieso het beste van te maken.

Op de luchthaven treffen we mijn broer en zijn vriendin, die al op ons staan te wachten bij de incheckbalie van Brussels Airlines. Na onze bagage ingecheckt te hebben, gaan we rechtstreeks door naar de security. Alwaar we bijna mijn vriend moeten achterlaten, want zijn boarding pass is zogezegd al gescand. Dat zou willen zeggen dat iemand van ons de verkeerde boarding pass zou gescand hebben aan de toegangspoortjes voor de security. Ik ben er nochtans zeker van dat ik de juiste gescand heb en dan nog, dan zou de vierde, ongescande pass toch moeten werken? Enfin, gelukkig mocht hij uiteindelijk toch binnen.

We kopen iets kleins bij de Exki om te ontbijten en om 9.50u zitten we op het vliegtuig, dat zowaar op tijd vertrekt. Mirakel! Ook de vlucht verloopt vlekkeloos en we worden zelfs getrakteerd op een mooi uitzicht op de Alpen.

In de luchthaven van Milaan Linate is het even wachten op de valiezen en dan begint de grootste uitdaging van de dag: vinden waar de shuttle vertrekt die ons naar ons autoverhuurbedrijf Noleggiare moet brengen. Op de papieren die mijn vriend heeft uitgeprint, staat dat we aan exit 4 moeten zijn. We lopen al de exits af in de (vrij kleine) luchthaven, maar de nummers 1 tot en met 4 lijken mysterieus verdwenen, wij vinden enkel uitgangen 5 tot 9. Ik klamp in mijn allerbeste Italiaans een luchthavenmedewerker aan en die wijst ons in de juiste richting. De uitgang bevindt zich een verdieping hoger. Dat hadden we zelf nooit geraden…

Blij dat we de juiste uitgang gevonden hebben, belt mijn vriend in overeenstemming met de instructies op zijn document naar de shuttledienst van Noleggiare. Daar krijgt hij echter geen gehoor. Zelfs niet na een paar keer proberen. Vervelend, want wij staan te popelen om aan onze trip te beginnen, maar zonder huurwagen is dat wat lastig. Mijn vriend probeert het dan maar bij Sunnycars, het bedrijf waarbij we de wagen gehuurd hebben en dat samenwerkt met lokaal verhuurbedrijf Noleggiare. Terwijl hij belt met Sunnycars, klamp ik ondertussen alle chauffeurs van shuttlebussen aan. Nog steeds in mijn beste Italiaans. Al die chauffeurs wijzen echter naar exit 4. Gelukkig komt daar eindelijk de shuttlebus aan met daarop heel duidelijk het knalroze logo van Noleggiare. Oef, want het begon mij eerlijk gezegd allemaal wat te lang te duren.

Een korte rit later zet de shuttlebus ons en onze bagage af bij Noleggiare. Er is één klant voor ons: een Duitser die uitgebreid aan het discussiëren is met de vriendelijke dame aan de receptie, terwijl zijn gezelschap bestaande uit twee andere dames een beetje verslagen op twee stoeltjes zitten. De Duitser heeft een reservatie voor een wagen, maar heeft duidelijk de voorwaarden van het verhuurbedrijf niet goed gelezen. In de voorwaarden staat dat de persoon die de wagen huurt zowel een identiteitsbewijs, als een rijbewijs en een kredietkaart op zijn of haar naam dient voor te leggen. De Duitser heeft wel een identiteitsbewijs en een rijbewijs, maar de kredietkaart staat op naam van zijn vrouw. De dame aan het onthaal van Noleggiare blijft vriendelijk en beleefd, maar aangezien de voorwaarden van de verhuurovereenkomst niet vervuld zijn, krijgen de Duitsers geen wagen mee. Er rest hen dus niet anders dan met de shuttle terug te keren naar de luchthaven en het bij één van de verhuurverblijven daar te proberen. Ik heb met hen te doen, een rampzalig begin van een vakantietrip waarnaar ze ongetwijfeld hebben uitgekeken. Always read the fine print, you guys and girls! Hopelijk lukt het hen om op de luchthaven iets te regelen.

Gelukkig verloopt bij ons alles vlotjes. We krijgen een zilverkleurige Peugeot 308 stationwagen die ruim en comfortabel is. Er is zelfs riant veel plaats in de koffer voor onze valiezen! We hebben een rit van een dikke anderhalf uur voor de boeg naar onze B&B Carpe Diem. Onderweg stoppen we bij Panificio Cecconello voor een snelle lunch met heerlijke focaccia en cannoli als dessert. We hebben geluk, want we zijn er net vóór het begin van de siesta die van 13.30u tot 16.00u duurt (!).

Iets na 14u komen we aan bij onze B&B Carpe Diem, in het piepkleine dorpje Portacomaro dat letterlijk uit drie straten bestaat. Onze B&B bevindt zich op de top van een heuvel boven aan het einde van een doodlopende smalle en steile weg. Het uitzicht vanaf de berg op de omgeving is alleszins fenomenaal. De ontvangst door onze gastvrouw is bijzonder hartelijk en we krijgen twee mooie kamers met balkon toebedeeld. We zijn de enige gasten in deze B&B, zalig! Het enige nadeel is dat zowel onze gastvrouw en gastheer roken en ondanks alle geurstokjes ruikt onze kamer naar rook. En als ik één ding verschrikkelijk vind, dat is het wel sigarettenrook. Jammer.

We zijn alle vier moe van het reizen en maken er een relaxte namiddag van bij het zwembad. De zon schijnt volop (hallo, verkeerde weersvoorspellingen) en de gastheer komt ons vertellen dat het de eerste keer is dit seizoen dat gasten het zwembad gebruiken. Uiteraard zijn zowel onze gastheer als gastvrouw eentalig Italiaans. Dus ik ben alvast blij dat ik via Duolingo mijn kennis van het Italiaans wat heb opgepoetst. Ik moet zeggen dat verstaan prima lukt, alleen sluipen er naar mijn goesting veel te veel Spaanse woorden mijn Italiaanse zinnen binnen.

Om onze aankomst in Piemonte op gepaste manier te vieren trekken we een flesje prosecco open en omdat het smaakt nog een flesje spumante. We genieten van het goeie leven: zon, een zwembad en een glaasje bubbels.

Na een namiddag lummelen in en rond het zwembad nemen we een douche om het chloor water van ons af te spoelen en tutten we ons op voor het avondmaal onder het prieel in de mooie tuin. Zalig om buiten terwijl de zon ondergaat te genieten van de kookkunsten van onze gastvrouw in combinatie met een goede fles wijn van één van de wijngaarden uit de buurt. Naar goede Italiaanse traditie is het eten copieus. Echt waar, ik denk dat Italianen een tweede maag hebben, want geen idee hoe ze al die antipasti, primi piatti, secondi piatti en dolci verwerkt krijgen.

Om de vertering van al deze culinaire overdaad op gang te brengen, maken mijn vriend en ik nog een wandelingetje naar het piepkleine stadscentrum van Portacomaro. Ik kan jullie verzekeren dat we alleszins meer dan voldaan in bed kruipen. Klaar om morgen op verkenning te trekken in het mooie Piemonte.