Kwestie van het nuttige aan het aangename te paren. Toegegeven, ik zou meer échte middagpauzes moeten inlassen, maar een lunchvergadering bij L’Intermezzo is nog altijd stukken beter dan snel snel een klef broodje binnen steken, terwijl je met een mond vol probeert te vergaderen.
Na de uitspattingen van de dag voordien, was ik blij dat onze vrienden gezegd hadden dat ik lekker kon uitslapen. En als er dan na een goede nachtrust spek met eieren op je staan te wachten, wel dan kan de dag al niet meer stuk.
Om het ontbijt en de kaas van de dag voordien wat te laten verteren, reden we met onze vrienden naar het Arboretum du Vallon de l’Aubonne voor een prachtige herfstwandeling. Die gezonde berglucht, daar valt toch iets voor te zeggen. De meisjes waren thuis gebleven om hun huiswerk te maken, wat ons de gelegenheid gaf om serieuze gesprekken te voeren zonder afleiding. Mijn ervaring is dat een wandeling een ideale context is voor diepgaande conversaties, met de mooie omgeving als extra pluspunt.
Na de wandeling kookte onze kameraad een lichte en gezonde lunch, die we verorberden met zicht op het meer, waarin de zon oogverblindend weerkaatste. Achter glas was het net zomer!
Na de lunch keerden we met de trein terug naar Genève, want onze vrienden hadden nog een todolijstje af te werken en we wilden hen niet tot last zijn. In Genève maakten we een mooie, lange wandeling langs het meer bij valavond. We sloten de wandeling af met een veel te duur glas witte wijn in de Glow Bar Lounge van het Hotel President Wilson, waar we de eetbare kerstversiering bewonderden, terwijl we wat opwarmden. Van zodra de zon onder is, zakken de temperaturen immers stevig.
Vervolgens spoorden we samen naar de luchthaven, waar we bij Al Volo pizzeria nog snel iets aten. Aangezien ik niet veel honger had, ging ik voor een soepje, maar mijn vriend kon de verleiding van een pizza niet weerstaan.
En dan was het moment aangebroken om afscheid te nemen. In tegenstelling tot de vorige keer had mijn vlucht maar een kwartier vertraging en kwam ik op een deftig uur aan in Leuven, na een kort, maar aangenaam weekend in Zwitserland.
Zaterdagochtend zat ik op het vliegtuig naar Genève. Was alweer van juni dit jaar geleden dat ik nog eens in Zwitserland was. Tot mijn grote verrassing vertrok mijn vlucht stipt op tijd en scheen de zon toen ons vliegtuig de landing inzette boven het Meer van Genève. Fantastisch om het grijze rotweer in België te kunnen inruilen voor wat Zwitserse zonnestralen.
Mijn vriend kwam me ophalen op de luchthaven en we namen samen de trein naar station Cornavin. Het was duidelijk dat Genève zich volop aan het voorbereiden was op het Fête de l’Escalade, maar hier en daar viel er ook al kerstversiering in de etalages te bespeuren.
Mijn vriend en ik wandelden van het station naar de oevers van het meer van Genève, waar we afgesproken hadden met zijn Engelse collega. We kuierden op het gemak langs het meer terwijl we genoten van de zalige herfstzon. Ons geslenter bracht ons naar het oude historische hart van Genève, waar we op het terras van La Clémence genoten van een uitstekende lunch.
Toen we na de lunch voorbij de kathedraal van Genève wandelden zei de collega van mijn vriend dat hij dit iconische gebouw nog nooit bezocht had. Dat konden we zo niet laten! Een paar tellen later hadden we een toegangsticketje gekocht en begonnen we aan de beklimming van één van de twee torens. Zelfs al ben je geen grote van fan religieuze gebouwen, het uitzicht op zich is de moeite van de klim meer dan waard.
Nadat we terug op de begane grond stonden, bezochten we de prachtige Chapelle des Macchabées, al was het duidelijk dat de collega van mijn vriend mijn enthousiasme voor dit prachtig stukje erfgoed niet helemaal deelde.
Tot slot van onze date dronken we nog een glaasje wijn/bier in de volledig uitgestorven loungebar L’Interdit. Echt bizar hoe rustig het in Genève was en hoeveel zaken gesloten waren deze zaterdag. Net alsof de ganse stad in winsterslaap was.
Na dit drankje namen we afscheid van de collega en wandelden mijn vriend en ik terug naar Cornavin om vanaf daar de trein naar Aubonne te nemen. Onze kameraad kwam ons daar oppikken aan het station om samen te kunnen genieten van een gezellige avond met kaas en een goed glas wijn in hun mooie villa met uitzicht op het meer. De twee dochters van onze vrienden waren weer stevig gegroeid en de oudste is nu definitief groter dan mij. En ik vrees dat het ook niet lang meer zal duren voordat de jongste dochter, ons petekindje, mij voorbij steekt. De zoon des huizes was uit logeren, dus hadden we een aparte kamer voor ons ter beschikking. Lekker makkelijk.
Dessertwijn met habanero pepers = onwezenlijk lekker!
We genoten van het samen eten, drinken en verhalen uitwisselen. Onze kameraad heeft opnieuw promotie gemaakt en is nu lid van het management van Nestlé. Een hoop extra verantwoordelijkheden en stress, dus. Maar ik twijfel er niet aan dat hij dit uitstekend zal doen. Na iets te veel wijn kropen we moe, maar tevreden in bed.
Deze vrijdagavond trokken mijn broer en ik met de bus richting Boortmeerbeek voor een avondje whisky en chocolade proeven bij TasTToe. Ideaal voor wat bonding time met mijn broertje!
We waren ruimschoots op tijd en dus konden we ongegeneerd foto’s nemen van de lege, wachtende tafels. Tafels die trouwens de ganse avond niet gevuld geraakten. Een beetje vreemd, want je moest op voorhand betalen om deel te nemen aan deze tasting. Niet dat we het erg vonden dat aan onze tafel wat stoelen leeg bleven. De uitgeschonken whisky’s werden eerlijk onder de andere aanwezigen verdeeld. Zo hadden we meteen iets om over te praten.
Normaal ben ik niet zo’n Glenfiddich drinker, wegens iets té commercieel naar mijn goesting, maar ik moet zeggen dat de vijf whisky’s die we proefden mij best wel konden bekoren. Zeker in combinatie met de overheerlijke chocolade van Reen. Speciaal voor de gelegenheid had Reen ook een praline met whisky gecreëerd. Heerlijk! Mijn favoriete whisky van de avond was de Glenfiddich Grand Cru, die gecombineerd werd met een praline van donkere chocolade met groene thee en een infusie van bosvruchten.
Fun Fact: de allereerste distilleerderij dit ik in mijn leven bezocht was die van Glenfiddich. Tijdens de Schotlandreis met de klasgenootjes van het tweede middelbaar. Ik meen mij zelfs te herinneren dat we toen een proevertje gekregen hebben, maar honderd procent zeker ben ik daar niet meer van. Lijkt wat vreemd om minderjarigen alcohol aan te bieden, niet? Alleszins dronk ik toen geen alcohol, dus geproefd heb ik zeker niet. Ik kocht tijdens die veertiendaagse trip wel een Glenfiddich sleutelhanger voor mijn broertje. Dus mooie herinneringen verbonden aan Glenfiddich!
Natuurlijk konden mijn broer en ik het niet laten om na de proeverij toch nog een flesje te kopen. De verleiding niet kunnen weerstaan, zo heet dat dan. Gelukkig kwam de vriendin van mijn broertje ons na de proeverij ophalen, zodat ons een busrit terug bespaard werd. Heel fijne avond die zeker voor herhaling vatbaar is.
Deze namiddag spoorde ik naar Antwerpen voor een vergadering met Zeer Belangrijke Personen over een Zeer Voornaam Onderwerp. Ik nam onlangs het voorzitterschap van deze vergadering over van de grote baas, dus ik was wel een beetje zenuwachtig, want het was de eerste keer dat ik de leden van deze vergadering in ‘t echt zou zien. Gelukkig was ik beter voorbereid dan de eerste (digitale) vergadering die ik voorzat, want toen moest ik onverwacht inspringen voor mijn baas, omdat hij last minute andere verplichtingen had.
Na aankomst in het mooiste station van het land, Antwerpen-centraal, leende ik een blue-bike uit om te fietsen naar het MAS, waar de vergadering plaatsvond. Ik was net op het Astridplein mijn handschoenen aan het aantrekken, toen ik toevallig botste op mijn collega die naar dezelfde vergadering moest. Ze probeerde tevergeefs een Velo te ontgrendelen. Gelukkig kan ik met mijn blue-bikekaart twee fietsen ontlenen. Ik gaf haar dus mijn kaart en legde haar snel uit hoe het systeem werkte. En zo had ik gezelschap op de fiets naar het MAS.
Bij aankomst werden we bijna weggeblazen door de stevige wind die er stond rondom het MAS. Met een volledig verwaaid kapsel hoopte ik wat warmte te treffen tijdens de vergadering in de MAS Box, helaas, ook binnen was het behoorlijk frisjes. Zeker omdat de deur voortdurend open en dicht ging. De vergadering zelf verliep tot mijn grote opluchting vlotjes en iedereen was erg vriendelijk.
Na de vergadering nam ik afscheid van de aanwezigen en fietste ik richting het KMSKA alwaar ik een café zocht om mij met mijn laptop te installeren en nog wat te werken tot de boekvoorstelling waarvoor ik om 18u uitgenodigd was in het KMSKA. En zo belandde ik bij Vitrin, alwaar ik een grote warme chocomelk bestelde mét slagroom, want ook op café is het tegenwoordig niet echt warm. Ik heb het gevoel dat we een kille winter tegemoet gaan, met al die thermostaten op 19 graden.
Stipt om 18u stond ik aan het KMSKA voor de boekvoorstelling, maar ik mocht nog niet binnen in de bibliotheek, omdat de voorbereidingen nog niet afgerond waren. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten en daagde even later een collega op die ook uitgenodigd was. De hapjes op de boekvoorstelling waren quasi onbestaande, maar de schuimwijn werd vlotjes bijgeschonken. Mijn collega en ik kregen tot onze verrassing allebei een exemplaar van het boek cadeau. Leuk!
Na de boekvoorstelling kregen we een rondleiding in het KMSKA van de architecte zelf. Heel boeiend om door haar ogen naar het gebouw te kijken en allerlei interessante anecdotes te kunnen meepikken. Als je nog niet in het KMSKA geweest ben: absoluut doen. Je zal het je niet beklagen.
Ons voornemen om na de rondleiding meteen te vertrekken werd doorkruist door de lokroep van nog een glaasje schuimwijn en daarna nog eentje… Niet dat we het ons beklaagden, want mijn collega en ik hebben altijd erg fijne babbels! Uiteindelijk miste ik de rechtstreekse trein van Antwerpen naar Leuven en kon ik nog een stukje meesporen met mijn collega die in Brussel woont. In het station van Mechelen scheidden onze wegen en zo was ik deze donderdagavond veel later thuis dan gepland. Ach ja, ik klop al zoveel overuren, een avond niet werken, mag ook wel eens.
Gisteren waren we te gast bij mijn petekindje en zijn gezin in Tielt-Winge. We startten de namiddag met een spelletje Mario Kart. Voor mij was het de eerste keer in mijn leven dat ik mij aan dit spel waagde en ik moet eerlijk toegeven dat ik geen natuurtalent ben. Neen, geef mij dan maar de analoge spelletjes! Die uitbreiding van Saboteur en Exploding Kittens vond ik veel leuker. Mijn petekindje heeft zijn verlegenheid achter zich gelaten en het is fijn om te merken dat hij net zoals ik dol is op gezelschapsspelletjes. Want het is voor mij nog altijd een beetje zoeken naar gemeenschappelijke interesses.
Al houdt hij duidelijk ook van lekker eten! Heel gezellig, zo samen rond de tafel je eigen burrito samen stellen. Niet veel werk voor de gastheer en gastvrouw, maar heel plezant!
Gisterenavond hadden we afgesproken met onze vrienden en hun dochter (de zoon had een schaaktornooi af te werken en kon er dus niet bij zijn) om samen te genieten van Korean barbecue bij Oh, my Kimchi! Helaas werd het een beetje een avond in mineur, want de vader van onze vriendin was recent in het ziekenhuis opgenomen met een blokkade van zijn darmen. Een heel akelig verhaal waarbij mijn vriendin vertelde hoe de huisarts én de arts van wacht beiden niets ernstigs hadden vastgesteld en hoe ze vervolgens op eigen houtje besliste haar vader naar de spoedafdeling van UZ Leuven te brengen, omdat hij er zo slecht uitzag. En ze bereikte het UZ echt op het allerlaatste nippertje, want haar vader was meer dood dan levend toen ze daar aankwam. Gelukkig slaagden de dokters erin zijn leven te redden, maar het scheelde echt niet veel… Door het oog van de naald gekropen, zoals het spreekwoord luidt.
Helemaal op hun gemak waren onze vrienden dus niet en de gsm lag binnen handbereik, maar gelukkig kwamen er geen zorgwekkende berichten binnen en konden we toch gezellig samen eten.
We sloten de avond af met een glaasje wijn of een theetje bij Wine Bar Lewis. Terwijl de jongste in ons gezelschap nog een plekje vond voor een stukje citroentaart.
Duimen dat de vader van onze vriendin snel het ziekenhuis mag verlaten.
Restaurant Corfou is al jaren een vaste waarde in de Leuvense Bondgenotenlaan en ik passeer er vaak op mijn wandelingen doorheen Leuven. Omdat ik foto’s van eten in de vitrine van een restaurant echter niet aantrekkelijk vind, was ik nog nooit in dit restaurant geweest. Totdat mijn vriend en ik vanavond op zoek waren naar een plek om snel iets te eten. Dus ja, waarom niet eens dit Grieks restaurant proberen.
En ja, het interieur met de ouderwetse tafels en stoelen is wellicht al twintig jaar hetzelfde, maar mijn vriend en ik waren erg gecharmeerd door de vriendelijkheid van het Grieks-Belgisch koppel dat de zaak uitbaat. Dit is echt een restaurant waar de tijd is blijven stilstaan. Wat als bijkomend voordeel heeft dat de prijzen op de menukaart ook zeer schappelijk waren.
Wij besloten voor de geflambeerde lamszadel te gaan en amai, wat een goede keuze. Het in de oven bereide vlees werd aan onze tafel geflambeerd. Een heel spektakel. Vervolgens werd het vlees terug naar de keuken genomen, in stukken gesneden en samen met een salade, Griekse pasta, aardappelpartjes en rijst op een metalen schotel geserveerd. Het vlees werd op een verwarmingselement geplaatst en onze borden waren zelf ook verwarmd.
Het lamsvlees was heel mals en zeer lekker. Een heerlijk ouderwetse maaltijd waarvan we echt genoten hebben. Hier zien ze ons zeker nog terug!
Ideaal om te bekomen van het personeelsfeest op donderdagavond! Net als vorig jaar vond ons personeelsfeest plaats de avond voor wapenstilstand, want zo’n vrije dag om te recupereren is echt geen overbodige luxe. Mijn collega’s weten hoe een feestje te bouwen!
Al begon de avond met een valse noot: aangezien ons feestje op een boot zou plaatsvinden, hadden de organiserende collega’s gezorgd voor een (elektrische) bus om iedereen naar de Heembeekkaai te vervoeren. Ik had me opgegeven voor de tweede bus. Helaas bleek dat er maar één bus voorzien was en die bus geraakte bij de eerste rit helemaal vastgereden in de Brusselse files. Geen nood, een beetje vertraging, daar kijken doorwinterde treinreizigers niet van op. In afwachting van de terugkeer van de bus besloten we dus met een groep van ongeveer twintig personen iets te gaan drinken bij Wings Taverne.
Terwijl we genoten van ons drankje stroomden de berichten van de collega’s binnen die op de bus zaten: dat de bus echt geen vooruitgang maakte en dan ze nog maar een paar honderd meter verder geraakt waren. Niet echt bemoedigend. Aangezien ik de hoogste in hiërarchie was, hakte ik de knoop door en stelde ik voor de tram te nemen. Ik gaf het adres in dat op ons intranet stond: Vilvoordsesteenweg 2 en zocht via Googlemaps de snelste tram. We geraakten met gans onze groep redelijk vlot op de tram en daarmee dacht ik dat het ergste leed geleden was.
Bij het uitstappen bleek echter dat de plek waarheen googlemaps ons geleid had zich op nog twintig minuten stappen bevond van de Heembeekkaai. Ik snapte er niks van, want ik had echt het correcte adres ingegeven. Dubbel gecheckt en al. Ik moet zeggen dat de moed mij even in de schoenen zakte. Ik had al een zware week achter de rug en had ernaar uitgekeken gewoon op het gemak op een bus te kunnen stappen en een avond te feesten. Ik had niet voorzien dat ik een bende van twintig collega’s op sleeptouw zou moeten nemen en dat ik dan ook nog eens aan een halte zou afstappen die op twintig minuten wandelen van onze bestemming lag. Komt daar nog eens bij dat het thema voor ons feestje ‘summer chic’ was en dat ik en nog wat collega’s sandalen met hakken aan hadden. Niet meteen het meest ideale schoeisel om lange wandelingen mee te maken.
Nu, uiteindelijk geraakten we ter plekke, maar ik heb nog een uur de adrenaline door mijn lijf voelen razen. Gelukkig zat ondanks de niet zo ideale start de sfeer er goed in en vond ik na een tijdje mijn goede humeur terug. Ik genoot van het lekkere vegetarisch buffet, de leuke quiz die mijn collega’s in mekaar gestoken hadden, de zangstonde met Allez, Chantez!, maar vooral de leuke gesprekken met collega’s en het dansen op de dansvloer. De boot die op het kanaal van Brussel naar Vilvoorde en terug voer, had voor mij persoonlijk weinig meerwaarde. Doordat het pikkedonker was, merkte je amper dat we aan het varen waren. Het ganse feest had wat weg van een ouderwets trouwfeest op een tikkeltje marginale locatie. Totally my jam!
Ik danste tot iets voor half twee mijn telefoon ging: Taxi Jenny was onderweg! Dankzij Taxi Jenny geraakten mijn twee andere collega’s uit Leuven veilig thuis. Al gebeurde er in de taxi een kleine omwisseling van de goodie bags en heeft mijn collega per ongeluk mijn truitje mee naar huis genomen. Oh well! Ik koester alvast de fijne herinneringen aan weer een geslaagd personeelsfeest.
Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Na de natuur is het tijd voor een streepje cultuur: we lopen even binnen in de prachtige katholieke kerk in neobyzantijnse stijl van Saint-Chrysole in Komen. Magnifiek! Al deelt duidelijk niet iedereen mijn enthousiasme voor kerken en glasramen. 😉
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.