Na het copieuze ontbijt van deze ochtend, hield ik het sober voor de lunch met mijn kameraad deze middag. Een bao met paddenstoelen van DIM’s kreeg ik er nog net bij geduwd. En da’s dan ook meteen het grote voordeel van afspreken bij Wolf: je bestelt zo veel of zo weinig als je wilt én de huisgemaakte limonades zijn erg lekker.
Deze ochtend hadden mijn collega’s een ontbijtpotluck georganiseerd voor onze collega die morgen (yikes!) haar laatste werkdag heeft. Onze kranige collega wordt immers binnenkort 65 en heeft nog wat dagen verlof op te nemen. Aangezien onze collega niet graag in de belangstelling staat, zagen we af van bombastische speeches en hielden we het bij een sobere overhandiging van de cadeaus.
Naar goede gewoonte hadden mijn collega’s weer hun uiterste best gedaan en was er allerlei lekkers voorzien in overvloedige hoeveelheden. De bijna-gepensioneerde zelf had voor de gelegenheid maar liefst twee cakes én bokkenpootjes gebakken. Haar baktalent en werkijver zullen alvast enorm gemist worden op onze werkvloer. Ze had voor iedereen een doosje met suikerboontjes bij als bedankje voor de fijne samenwerking en om haar nieuwe leven te vieren. Ik ben er zeker van dat ze ervan zal genieten!
Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen voor een bezoek aan onze vriendin en haar inmiddels niet meer zo nieuwe vriend. We waren voor de gelegenheid uitgenodigd bij de vriend zelf, een knappe, wat oudere man met een bijzonder boeiende job. Fijn om te zien hoe goed onze vriendin, na wat moeilijkere jaren, zich bij hem voelt. Ondanks de verschillen tussen hen beiden voel je overduidelijk de liefde tussen die twee. Opposites attract, nietwaar?
Mijn vriend en ik hadden voor de gelegenheid een flesje champagne meegebracht, want de vriendschap verdient het om gevierd te worden. Dat uitschuivertje met de fles Grand Barón demi-sec neem ik mijn vriendin niet kwalijk, maar laat ons zeggen dat het contract met de vorige fles te groot was. Gelukkig offerde mijn vriend zich op om mijn glas leeg te drinken. Ik ben echt op een leeftijd gekomen dat ik geen slechte drank meer verdraag.
De rest van de avond werden we gelukkig enorm in de watten gelegd met lekker zelfgemaakt eten aan een gezellig gedekte tafel en goeie wijn. Tegen het eind van de avond haalde onze kameraad een paar exotische flesjes whisky boven waarvan mijn vriend en ik maar al te graag proefden. Die Thaise ‘whisky’ (ja, die aanhalingstekens staan daar om een reden) smaakte helemaal zo slecht nog niet! Aangezien onze kameraad blijkbaar niet zo’n fan is van whisky in het algemeen, namen we het aanbod om de whisky mee naar huis te nemen maar al te graag aan. Altijd leuk om zo’n folietje in huis te hebben als we andere whisky-liefhebbers over de vloer krijgen.
En zo werd het dus een bijzonder vrolijke treinrit terug naar Leuven.
Deze vrijdagavond had ik afgesproken met mijn vriendin om samen ramen te eten bij Umamido in de Tiensestraat. Haar oudste zoon is lid van de schaakclub in Leuven en terwijl hij zijn hoofd brak over de volgende zet, konden wij lekker eten, gezellig bijbabbelen en plannen maken voor onze nakende uitstap naar Berlijn.
Omdat ramen nu eenmaal fastfood is, hadden we nog ruimschoots tijd om een ander plekje op te zoeken voor een dessert. Aangezien mijn vriendin een grote fan is van de boeken van Jo Claes, besloot ik naar de Gambrinus te trekken, het stamcafé van hoofdpersonage Thomas Berg. Voor mij was het ook de eerste keer dat ik de Gambrinus bezocht. Het interieur is inderdaad zeer stijlvol, maar mijn dame blanche vond ik eerder matig. Een klein beetje een tegenvaller, als ik eerlijk moet zijn.
Na het dessert nam ik afscheid van mijn vriendin en trok ik naar Wijnbar Lewis, waar ik had afgesproken met mijn vriend en onze vrienden wijnliefhebbers. En verrassing: het koppel dat we leerden kennen op onze eerste wijnproefcursus daagde ook op. Een gezellig weerzien!
Net als de vorige keer schonk de sommelier ons weer allerhande heerlijke wijntjes. We maakten zelfs kennis met een heerlijke wijn opgedragen aan een Leuvense legende. Maar hét hoogtepunt van de avond was toch wel de fles Pomerol uit 2016. Alsof er een engeltje op onze tong piste. 😉
Topavond!
Ondertussen toch wel mijn favoriete restaurant op wandelafstand van mijn werk. En ja, ook vandaag werden we niet teleurgesteld. Elk menu dat afgesloten wordt met pannenkoekjes is wat mij betreft trouwens altijd een succes.
Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders. De oorspronkelijke plannen om samen een culturele uitstap te doen, werden opgeborgen toen bleek dat het oudste nichtje van mijn vriend een optreden had in de plaatselijke muziekschool. Het nichtje volgt daar al een paar jaar Woord, dus ik was benieuwd om haar eens in ‘t echt aan het werk te zien.
Met de trein en de bluebike arriveerden mijn vriend en ik rond het middaguur bij zijn ouders, alwaar we samen boterhammetjes met allerlei kazen aten. Een kaasrijk weekend, dit. 😉 Na wat bijgebabbeld te hebben, vertrokken we op het gemak te voet naar de muziekschool. We maakten wat omweggetjes om te genieten van het mooie lenteweer en de vele voorjaarsbloeiers. Blij dat we nog een een streepje zon zagen, want deze maand laat ze het een beetje afweten.
We waren stipt op tijd in de muziekschool en namen plaats op een aantal stoelen die op een podium in een grote zaal stonden. In totaal waren er een veertigtal mensen aanwezig. Niet meteen een massaal grote opkomst. Al snel bleek dat dit helemaal geen optreden was van de afdeling Woord, maar wel van een vioolklas. Beginnende violisten zijn meestal niet echt om aan te horen, dus ik hield mijn hart al wat vast. Wat volgde was je reinste slapstick. Nog nooit een optreden gezien dat zo van begin tot einde geïmproviseerd was. De vioolleerkracht had helemaal geen volgorde afgesproken en vroeg gewoon aan de leerlingen wie wilde beginnen. Blijkbaar was niemand van de leerlingen bijzonder enthousiast om een stukje te spelen, want het kostte heel wat overredingskracht van de leerkracht om de leerlingen aan het spelen te krijgen. Ze moest zelfs trucjes boven halen zoals een nummer raden om er beweging in te krijgen.
De leerlingen zelf speelden (gelukkig) hun stukjes samen met de leerkracht, want echt talent zat er niet tussen en ik telde meer foute dan juiste noten. Nochtans had de leerkracht moeite gedaan om de leerlingen creatief uit de hoek te laten komen tijdens de voorstelling. Bij sommige muziekstukken hoorde een filmpje (helaas ontbraken duidelijke afspraken over wie het filmpje in gang moest steken), één jongedame (die eerst weigerde te spelen en zowaar in tranen uitbarstte) bracht een Japans volkslied en was uitgedost in een kimono, een andere leerling liet na een stuk of zes mislukte pogingen een confettibom ontploffen, nog een andere leerling bracht een Ierse folksong begeleid door een piano en een filmpje. Maar dé ster van de namiddag was de, overduidelijk apetrotse, zwarte vader die gans het optreden van zijn dochter (de volle vijf minuten) gehurkt filmde, waardoor hij aan alle aanwezigheden een prachtig zicht op zijn bouwvakkersdecolleté bood. Enfin, het was zo tenen krullend amateuristisch dat het grappig werd.
En oja, de tussenkomst van het nichtje van Dries bestond uit het voorlezen van een (slecht) gedicht van welgeteld vier regels. Vier regels die ze veel te stil afhaspelde en zonder ook maar één keer de blik op te slaan naar het publiek. Teleurstellend over de ganse lijn.
We konden dus niet anders dan die teleurstelling doorspoelen met de ouders van mijn vriend, zijn zus en schoonbroer en de twee nichtjes (de derde was naar de Chiro en zo ontsnapt aan het verschrikkelijkste optreden aller tijden) op het mooie terras van Bistro Le Paige. Mijn tweede terrasje dit weekend! Het was bijzonder aangenaam toeven op deze mooie locatie met een uitgebreid aanbod aan alcoholische en non-alcoholische dranken. Wanneer het zonnetje vanachter de wolken kwam piepen, werd het zelfs aangenaam warm. Alleen jammer dat de poten van onze stoelen wegzakten in het drassige gras (op het houten terras waren geen tafeltjes meer vrij).
Het was er zo leuk dat we, na het afscheid van de zus van mijn vriend en haar gezin, met ons vieren nog bleven zitten voor een volgend drankje. Toen de zon onder ging, begon het echter snel af te koelen. We rekenden af en keerden terug naar het huis van de ouders van mijn vriend voor een sprankelend Limburgs aperitief en heerlijke sushi. En zo eindigde onze zondag alsnog in schoonheid.
Toevallig belandde er deze week een uitnodiging voor Restodays in mijn inbox en omdat een mens toch moet eten, ging ik snel eens kijken welke Leuvense restaurants op het lijstje stonden. Zo merkte ik dat de vroegere Improvisio inmiddels omgedoopt is tot ‘t Oud Gasthuys. Mijn laatste bezoek aan de Improvisio dateerde zowaar van 2011, dus ik was wel benieuwd welke nieuwe richting dit restaurant inmiddels had ingeslagen. Dus reserveerde ik een tafeltje voor twee.
De restodays menu was niet honderd procent mijn ding, maar hey, over een prijs van 39 euro voor drie gangen kan een mens niet klagen, he. Bovendien was de bediening erg vriendelijk en waren we onder de indruk van de zeer uitgebreide wijnkaart met een mooi aanbod aan Belgische wijnen. Al was het duidelijk dat het meisje dat ons bediende niets van wijnen kende. 😉 Niet meteen een waw-beleving, maar gewoon een gezellige avond met ons tweetjes. Meer hoeft dat soms echt niet te zijn.
Klassieke carpaccio:
Ravioli aubergine met truffelsaus:
Clafoutis krieken:
Kaasbordje met Belgische kazen en daarbij een glaasje Belgische ijswijn Mr. Apple geserveerd:
Na mijn aperitiefje in Brussel ter gelegenheid van Saint-Patrick’s Day, haastte ik mij naar Leuven om snel mijn rugzak met werklaptop op mijn appartement af te zetten en vervolgens naar het station van Leuven terug te keren om de onvolprezen Mademoiselle Julie af te halen. Ik was er namelijk tot mijn eigen grote verbazing in geslaagd een tafeltje in Gastrobar Hop te veroveren. Aan de toog dan nog wel! Perfect voor een culinaire date met twee.
Ik was door de Ierse cava al in redelijk goeie stemming aan de avond begonnen en het vervolg werd er alleen maar beter op. Met goed gezelschap, fijne gesprekken, heerlijke en originele gerechtjes en zalig lekkere wijn. Het leven kan mooi zijn.
Bites:
IPA pannenkoek met escabeche van Zeeuwse mossel en guacamole van pompoen:
Prei ‘sushi’ met nori, gember en soja:
Focaccia met geroosterde radijs, mosterd, pas de rougekaas & oude geuze:
Vlaswijting met gebakken paksoi, zuurkool kroket en mosterd vinaigrette:
Eigenzinnige selectie van Belgisch kazen in samenwerking met ambachtelijke kaasmakers en Kaasaffineurs Van Tricht:
Zoetigheden voor bij de koffie en thee:
Omdat tradities er zijn om in ere gehouden te worden. En omdat een mens al eens iets anders wil eten dan sushi, bestelde ik Mexicaans bij El Sombrero (want serieus, who doesn’t love a well mixed margarita?). En we weten ondertussen dat de gastvrijheid bij Goofball and friends vijf sterren verdiend!
En ook hier weer werd ik geconfronteerd met het onvermijdelijk voortschrijden van de tijd: die jongens blijven maar groeien. Wat me tegelijkertijd hoop geeft voor de toekomst, maar ook doet vrezen dat we deze nieuwe generatie opzadelen met problemen die te zwaar zijn om te dragen. Enfin, misschien zie ik het allemaal te zwart in, want ik wil dolgraag geloven dat al deze slimme, jonge hersenen de fouten van mijn generatie gaan rechttrekken.
Cheers to that!
Amai, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt (en hoe vaak ik in herhaling val)! Tien jaar, dat verdient een fantastisch feestje na de magere coronajaren. Des te meer omdat dit de enige verjaardag is dat je kan vieren dat het aantal nummers van jouw leeftijd verdubbelt.
Naar goede gewoonte legden de ouders van ons petekindje ons weer enorm in de watten. Met glaasje rosé schuimwijn (of twee), frituurhapjes en heerlijke zelfgemaakte vol-au-vent. Alleen de zelfgemaakte verjaardagstaart was wat minder goed gelukt (de taart was niet hoog genoeg gerezen, waardoor ze erg zwaar was). Maar op dat moment hadden we al zoveel gegeten dat dat niemand kon deren! En mijn cadeautje viel in de smaak bij mijn petekindje (met dank aan de ouders voor de tip!)!
