Startpunt van the East End of London Food Tour was Old Spitalfields Market. Na de Alternative Londen Tour een vertrouwde plek voor mijn vriend en mezelf. Maanden op voorhand had ik een plekje voor ons beiden gereserveerd, omdat ik deze ervaring niet wilde missen. Ik keek echt uit naar de kennismaking met de meer traditionele Engelse keuken, een keuken die ik uit mezelf minder geneigd ben uit te proberen.

Het fijne aan de Food Tour was dat we niet enkel een mooie selectie aan gerechten konden uitproberen, maar dat we ook de buurt rond Old Spitalfields Market beter leerden kennen. Onze sympathieke gids vertelde dat de East End of London altijd een bijzondere plek geweest is. Oorspronkelijk bevond dit gebied zich buiten de stadsmuren van Londen en in de 17de eeuw werd het een toevluchtsoord van Franse Hugenoten. Na de Fransen kwamen (en gingen) de Ieren, de Joden en, in de twintigste eeuw, de Bangladeshi, die nog steeds in deze buurt vertoeven. Al krijgen ze heden ten dage stevige concurrentie van de hipsters die massaal aangetrokken worden door deze bijzondere plek en hierdoor een spectaculaire stijging in de woningprijzen veroorzaakt hebben. East End of London is nu the place to be om artiesten and hipsters tegen het lijf te lopen.

Dat dit een buurt in verandering is, bleek uit de talrijke bouwprojecten die we tijdens onze wandeling tegen kwamen. Niet elk project kon even geslaagd genoemd worden, met als dieptepunt een studentenresidentie waarbij de universiteit er niets beter op had gevonden dan de oorspronkelijke muur te laten staan en met wat ijzers te bevestigen aan een nieuwe muur die zo’n halve meter achter de oorspronkelijke muur gebouwd werd. Alsof dat nog niet erg genoeg was, kwam de plaatsing van de nieuwe ramen in de verste verte niet overeen met die van de oorspronkelijke gevel. Wat een gedrocht!

Grote delen van de buurt hebben zwaar te lijden gehad tijdens de Blitz, maar gelukkig vonden we nog enkele historische gebouwen en een schattig smal straatje die de bombardementen overleefd hadden. Ik kon mezelf trouwens wel voor het hoofd slaan dat ik in ‘Spitalfields’ niet de afkorting van ‘Hospitalfiels’ herkend had. Het lag nochtans voor de hand.

De eerste stop van de dag was St. John Bread and Wine, een restaurant dat erom bekend staan geen enkel lichaamsdeel van het varken verloren te laten gaan (“from nose to tail eating”). St. John Bread and Wine zou volgens onze gids de beste bacon sandwich van heel Londen serveren. Het varken dat voor onze sandwich gestorven was, was afkomstig van Butt’s farm, een boerderij die er prat op gaat hun dieren in de beste omstandigheden te kweken. Het brood van de sandwich werd ter plekke gebakken en de huisgemaakte ketchup bevatte een beetje appel om de heerlijk zoetzure smaak nog beter tot zijn recht te laten komen. Helaas moet ik eerlijk bekennen dat ik niet echt een fan was van deze bacon sandwich: het brood dat er mij iets te zwartgeblakerd uit zag, werd echter door onze gids liefdevol omschreven als ‘caramelized’.

Volgende halte: The English restaurant, een prachtige pub waarin hout uit de Spitalfields’ Christ Church gebruikt werd voor het interieur en waar ze Brugse Zot op de tap hadden. We proefden er een authentieke Engels bread & butter pudding die haast verdronk in de custard. Echt overheerlijk en wat mij betreft één van de toppers van deze culinaire ontdekkingstocht.

Onderweg naar onze volgende culinaire bestemming, passeerden we de plek waar één van de slachtoffers van Jack the Ripper gevonden werd, een verrassend mooi gebouw dat vroeger een Joodse gaarkeuken was en een voormalig daklozenopvangtehuis. Herinneringen aan het feit dat the East End of London vroeger helemaal niet zo’n prettige buurt was om te leven.

Androuet Cheese leek op het eerste gezicht een vreemde halte voor onze food tour, want deze kaaswinkel (met eigen kelder om de kazen te laten rijpen), werd oorspronkelijk gesticht door een Fransman. Maar de gids stelde ons gerust: in de UK zelf zijn er meer dan 600 vreschillende soorten kazen, waarvan wij er twee mochten proeven bij Androuet;: de cheddar en de stilton. Van de twee kazen was de blauwe stilton mijn favoriet.

Natuurlijk kon op onze food tour hét Britse gerecht bij uitstek niet ontbreken: jawel, u raadt het al: fish and chips. Poppie’s Fish and Chips is bijzonder populair bij de Britten en de zaak zat dan ook stampvol toen wij er halt hielden. Nu moet ik voor de eerlijkheid twee dingen bekennen:

1. ik hou helemaal niet zo van frieten, je zal mij dan ook nooit ‘frietjes van ‘t frituur’ zien eten, tenzij ik echt geen andere keuze heb
2. ik hou niet zo van gepaneerde bereidingen: geen cordon bleu, schnitzel of gepaneerde vis voor mij

Zoals te verwachten, was ik dan ook niet echt een fan van de fish and chips. Alleen de mashed peas konden mij bekoren. Daar had ik gerust een grotere portie van willen eten. De frieten zelf vond ik bijzonder droog en flets smaken en ik stond hierin niet alleen, mijn vriend, wel groot liefhebber van frietjes van ‘t frituur, vond de frieten ook niet geweldig. We moffelden dan ook allebei ongeveer de helft van onze zak frieten in de vuilbak. Leuk weetje: toen de overheid het gebruik van krantenpapier verbood om de fish and chips in te verpakken, besloot de uitbater van Poppie’s om zijn fish and chips in papier bedrukt met eetbare inkt te verpakken. Van een USP gesproken!

We zetten onze wandeling verder langs de Truman Brewery. Deze failliete brouwerij werd onlangs nieuw leven ingeblazen door een paar hipsters die de nostalgie naar de naam als een handig verkoopsargument voor hun bier gebruiken. Spijtig genoeg wordt het nieuwe Truman bier niet meer in de originele brouwerij gebrouwen. De gebouwen van de Truman Brewery bevatten tegenwoordig pop-ups, food markets en allerlei creatieve start-ups.

Kuierend langs Princelet Street, een prachtige historische straat die vaak dienst doet als filmset, kwamen we bij onze volgende halte: The Pride of Spitalfields Pub, een bijzonder klassieke pub waar we ale en cider mochten proeven. De ale was niet te drinken, en gaf ik snel door aan mijn vriend, maar de cider ging er vlotjes in. We maakten ook kennis met Lenny, The Pub Cat, die majestueus op een barkruk zat te pronken. Sympathiek beest dat duidelijk niet vies was van een biertje.

Verder naar Aladin, het oudste curry restaurant in Brick Lane, alwaar we drie verschillende curries mochten proeven. Van zacht naar bijzonder pittig. Ik vond de curries overheerlijk. Helemaal mijn ding (de Aziatische keuken en ik, a match made in heaven). En jawel, ik besef dat curries niet oorspronkelijk Brits zijn, maar ze zijn ondertussen uitgegroeid tot één van de populairste gerechten in de UK, een beetje zoals bij ons de spaghetti bolognaise. 😉

De voorlaatste halte was de Joodse Beigel Bake, beroemd om wille van de bagels, uiteraard. Wij proefden van de hot salt beef bagel met mosterd. Het gezouten vlees kon ik nog min of meer smaken, maar de bagel zelf vond ik verschrikkelijk. Ik viste dan ook het vlees van tussen het broodje uit en liet de bagel zelf snel in een vuilbak verdwijnen. Veel te vettig!

Afsluiten deden we in schoonheid bij Pizaeast, alwaar we een overheerlijke gezouten karamel taart aten. Dat mini-stukje was een perfect einde van een interessante kennismaking met een ruime variëteit aan Britse gerechten. Hoe lekker het stukje taart ook was, ik was blij dat het niet groter was, want ik zat eigenlijk al vol na de curries (waarvan ik stiekem wat te veel at omdat ze zo lekker waren).

Zeer fijne tour en een dikke aanrader, zelfs al wist ik niet alle gerechten even hard te smaken. Een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen.