Barbecue in De Pinte

Exact een jaar na onze vorige afspraak bevond ik mij opnieuw in De Pinte voor een heerlijke barbecue met onze vrienden. Het weer was even warm als de vorige keer, zij het iets onweerachtiger. Maar hét grootste verschil was uiteraard dat dat buikje van vorig had plaatsgemaakt voor een wolk van een baby met schattige bolle wangen en een glimlach die alle harten veroverde. Het was ook supermooi om te zien hoe trots de grote zus was, geen spoortje jaloezie te bespeuren.

De grote zus en ik puzzelden samen en maakten als herinnering exact dezelfde selfie als een jaar geleden. Twee blonde meisje met een grote zonnebril en een brede glimlach op hun snoet. Bleek dat ik zelfs toevallig dezelfde outfit aan had als het jaar voordien.

Het eten smaakte me geweldig (die lamsbout!) en het zelf gemaakte champagne-ijs had misschien niet helemaal de juiste consistentie, maar was wel heerlijk verfrissend.

Volgend jaar opnieuw? Maar dan hopelijk wel met mijn vriend erbij!

De Troubadour

Yep, alweer een restaurant om toe te voegen aan mijn lijstje culinaire ontdekkingen in Antwerpen.

Dinsdagavond had ik afsproken met een vriendin die ook in het Antwerpse woont, een collega-ingenieur die ik lang, lang geleden leerde kennen op studententrip naar Polen, nog altijd één van de meest memorabele reizen ooit. Al zijn de herinneringen aan die fijne tijd helaas ondertussen vervaagd.

Mijn vriendin had een tafeltje voor twee gereserveerd bij De Troubadour, een restaurant dat me ook al door andere Antwerpenaars aangeraden was. En jawel, wat een pareltje is me dat! De manier alleen al waarop de eigenaar de menukaart kwam voorstellen was genoeg om me het water in de mond te laten krijgen. We konden niet anders dan voor de Grand Tasting gaan. De vier voorgerechtjes om te delen waren stuk voor stuk pareltjes, maar de hoofdprijs wordt ongetwijfeld weggekaapt door de carpaccio van wagyu. Fenomenaal lekker! Het hoofdgerecht (roggenvleugel met rodebietrisotto) ging op hetzelfde élan verder. De bijzondere wijnen die we bij ons gerecht geserveerd kregen, maakten het geheel af. Het dessert was iets minder, maar dat zagen we graag door de vingers.

Gebrande makreel, oosterse tomatencompote:

Kroketje van Zeebrugse grijze garnaal

Gelakte varkensschouder, frisse asperges met sinaas:

Carpaccio van Wagyu met slaatje van gekonfijte Wagyu:

Roggenvleugel, rode-biet-risottoe, cioggia biet, kruidensausje en currycrackers:

tarte tatin van mango, frangipane van ananas, dragon-banaanijs

We hadden trouwens een goed excuus voor deze uitspattingen: mijn vriendin heeft sinds begin april een nieuwe job, met maar liefst 65 mensen onder zich! Ok, daarvan moet ze slechts vier personen rechtstreeks aansturen, maar toch, indrukwekkend. Altijd fijn om vast te stellen hoe goed de vrouwen in mijn omgeving het doen. Yo go, girl!

Omdat het de ganse avond al behoorlijk onweerachtig was, besloot ik op veilig te spelen en de bus naar Borgerhout terug te nemen. Ik had al enorm veel geluk gehad dat ik tussen de regenbuien droog in het restaurant geraakt was (gelukkig was het niet ver wandelen vanaf Berchem station), maar ik wilde het lot geen tweede keer tarten.

Nog een restaurant om eens met mijn vriend te gaan eten. We gaan een culinaire week moeten inlassen tijdens de vakantie. 😉

Een rustige Pinkstermaandag

Na het drukke weekend waren mijn vriend en ik blij dat we niets op het programma hadden, deze Pinkstermaandag. Gewoon gezellig onder ons tweetjes wat bekomen van het drukke weekend en het vele reizen zou ons deugd doen. En ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om wat te knabbelen aan mijn mailachterstand, opgelopen door al die brugdagen verlof te nemen op het werk.

Tegen lunchtijd begaven we ons te voet naar de Dageraadplaats voor kimchi pork buns en een noedelsoepje op het terras van Umamido. Vanop ons terras konden we de bedrijvigheid op de Dageraadplaats gade slaan. Over het ganse plein stonden allerlei standjes opgesteld die onze nieuwsgierigheid opwerkten. Na het eten gingen we dus even op verkenning, maar al snel bleek dat alle standjes tweedehandskoersfietsen en gespecialiseerd fietsmateriaal verkochten. Blijkt dat we geen van beiden echt warm lopen voor antieke koersfietsen. 😉

Op de terugweg lasten we een tussenstop in bij een Carrefour express om wat proviand in te slaan voor de komende dagen. De rest van de dag brachten we door op mijn studio in Borgerhout. Kwestie van de batterijen op te laden met alweer een drukke werkweek in zicht.

Communiefeest in Geel

Na een nacht in het ouderlijke bed doorgebracht te hebben, ontbeten mijn vriend en ik op het gemak. Geen communieviering bij te wonen dit jaar hoera! Mijn broer en zijn vriendin waren ondertussen al weer naarstig aan het werk getogen, dus we voelden ons wel een beetje schuldig dat we zo lang in bed gelegen hadden. Maar hey, als een mens nog niet mag uitslapen op de dag des Heren!

Om onze reistijd naar Geel wat te verkorten en ons wat overstappen te besparen, was mijn vader zo vriendelijk om ons naar het station van Hasselt te voeren. We waren een dik half uur te vroeg voor onze trein, dus lasten we nog snel een terrasje in. Helaas zat het terras van het stereotype stationscafé waarop we terechtkwamen vol met rokers. Hoog tijd dat het rookverbod verstrengd wordt!

Na een gezapige treinrit werden we in het station van Olen opgehaald door de vader van mijn vriend. We arriveerden net op tijd op het communiefeest van het middelste nichtje van mijn vriend om aan het buffet aan te schuiven. Het concept van het feest was simpel: gezellig in de tuin genieten van een klassieke barbecue. De zon was volop van de partij wat maakte dat er liters en liters zonnecrème vloeiden. Gelukkig mochten mijn vriend en ik wat zonnecrème lenen, want die van ons stond nog in Genève.

De namiddag werd opgevrolijkt door de komst van een goochelaar-clown, die de kinderen helemaal rond zijn vinger wond. Ik had misschien een paar glaasjes te veel op, maar na het optreden liet ik me uitdagen tot een swish swish dance battle met de aanwezige meisjes. I lost. 😉 Ik zal nog wat moeten studeren om die moves onder de knieën te krijgen. 😉 Gelukkig was er nog een trampoline om mijn overtollige energie kwijt te geraken!

Over een perfecte timing gesproken: net toen de laatste gasten het feest verlieten, brak de lang verwachte donderbui los. Een welgekomen verfrissing! Wij hielpen nog een beetje met opruimen en werden weer mooi teruggebracht naar het station van Olen.

<3 Zonnige zondagen!

Maison Tavel en Patek Philippe museum – 1 mei 2018

De laatste (halve) dag van onze vrienden in Genève wilden we hen nog twee highlights laten zien: Maison Tavel en het Patek Philippe museum. We hadden deze twee activiteiten achter de hand gehouden voor een dag met slecht weer, maar aangezien de weergoden ons tot nu toe goed gezind waren, hadden we onze jokers nog niet moeten inzetten. Omdat ik het toch jammer zou vinden, mochten onze vrienden vertrekken zonder deze musea bezocht te hebben, spraken we af dit als afsluitende activiteiten te doen.

Om deze laatste dag zo efficiënt mogelijk te laten verlopen, dropten onze vrienden hun bagage ‘s ochtends vroeg al af op de luchthaven, zodat ze na het laatste bezoek rechtstreeks de bus naar de luchthaven konden nemen zonder eerst nog langs hun hotel te moeten gaan.

We troffen elkaar stipt om 11u (het openingsuur) vóór Maison Tavel. Naast de gewone opstelling, was er ook een tijdelijke tentoonstelling van fotograaf Jean Mohr. We concentreerden ons voornamelijk op de permanente collectie, maar ik maakte van de gelegenheid gebruik om kort kennis te maken met het werk van de mij tot dan toe onbekende fotograaf Jean Mohr.

Maison Tavel is de oudste bewaard gebleven privéwoning in Genève en doet nu dienst als historisch museum van Genève. Hét topstuk van dit museum is het relief Magnin, een schitterende maquette van Genève uit 1850. Al moet ik zeggen dat de kinderen meer gefascineerd waren door de schermen die in dezelfde ruimte stonden. Bonuspunten trouwens voor het foldertje met zoek- en tekenopdrachten voor de kinderen, een schot ik de roos.

Om ervoor te zorgen dat onze vrienden mooi op tijd op de luchthaven zouden zijn, had ik de dag strak getimed. Zonder deze strakke planning vermoed ik dat we wat langer in Maison Tavel zouden hebben rondgelopen. Jammer, maar ik wilde geen gemiste vlucht op mijn geweten hebben.

Om 12.15u had ik gereserveerd in restaurant Le Thermomètre, een sympathiek familierestaurant dat ‘s middags duidelijk erg populair was om te lunchen. Wij kregen een mooie tafel voor acht personen aan het raam en werden bediend door een oude dame met een kromme rug. Ik had met haar te doen terwijl ze af en aan liep met de dagschotels, al leek ze er niet echt last van te hebben. Mijn steak tartare was alleszins heel lekker!

Na het middagmaal wandelden we met ons groepje naar het Patek Philippe museum. Stipt om 14u (het openingsuur) waren we ter plekke. Nog altijd perfect op schema. 😉 Zoals ik verwacht had, waren de meisjes zwaar onder de indruk van al de tentoongestelde bling bling in het museum. Vooral de collectie oude horloges en automatons viel in de smaak.

Anderhalf uur later stonden we weer buiten en begeleidden we onze vrienden naar de bushalte. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Mijn vriend en ik bleven wuiven tot de bus met onze vrienden om de hoek verdwenen was en trakteerden onszelf daarna op een allerlaatste gelato. Om te vieren dat de weergoden ons het ganse weekend goed gezind waren, dit alle slechte weersvoorspellingen ten spijt.

We keerden te voet terug naar ons appartementje in Charmilles, alwaar ik mijn koffer vol laadde met mijn collectie zomerschoenen en zomerkleren die nog in Genève lagen.

En toen brak ook voor mij het moment aan om afscheid te nemen. Ik nam de bus naar de luchthaven, at bij het ondertussen vertrouwde Thaise streetfood restaurant en na een vlotte vlucht stond ik weer op Belgische bodem.

Een bijzonder geslaagd lang weekend!

De Rhône, beestjes en een boottocht – 30 april 2018

Deze ochtend hebben we afgesproken bij de Jardin du Prieuré de Saint-Jean voor een wandeling langs de Rhône. Toen ikzelf nog in Genève woonde, wandelde ik vaak op dit schaduwrijke pad langs de rechteroever van de rivier. Een stukje natuur waar ik kon ontsnappen aan het lawaai van de wagens die onophoudelijk voorbij raasden op de drukke baan waaraan ons appartementje gelegen was.

We wandelen tot aan het Viaduc de la Jonction en steken de recent heropende spoorwegbrug over. De eerste keer voor mij, want gans de periode dat ik in Genève woonde, was de brug onder constructie. Bijzonder, zo vlak langs de spoorweg lopen, zeker wanneer er een trein langs je voorbij zoeft. Een extra troef van dit viaduct is dat je een schitterend uitzicht hebt op de samenvloeiing van de Rhône en de Arve. De Rhône is helderblauw, terwijl de Arve eerder een troebele modderkleur heeft. Waar het water van beide rivieren samenkomt, ontstaat een interessante mengeling.

Aan de ander kant van het viaduct bezoeken we het kleine, maar gezellige Parc aux animaux du Bois-de-la-Bâtie. Geen grote, exotische dieren hier, maar konijnen, varkens, geitjes, eenden, cavia’s en een mooie collectie vogels. Meer dan genoeg te zien om de kinderen een tijdje te entertainen.

Van de dierentuin wandelen we verder naar de nabijgelegen speeltuin. Het is opvallend frisser dan de twee voorbije dagen. De zon is nog steeds van de partij, maar er is een koude wind opgestoken die maakt dat ik mijn fleece goed kan verdragen. Op weg naar Café de la Tour vallen er zelfs een paar druppels uit de hemel, maar een echte regenbui blijft gelukkig uit.

Café de la Tour is een charmante brasserie in traditioneel Zwitserse stijl. We hebben geluk, met ons gezelschap van acht personen zijn we net voor de middagdrukte gearriveerd. Ik bestel de dagschotel: filets de perche en geniet van een simpele, maar degelijke maaltijd. Het gratis raketijsje voor de kinderen na de maaltijd is een mooi gebaar.

Na het middagmaal steken we de Arve over en lopen langs de linkeroever van de Rhône terug naar het meer van Genève. Via een wandelroute op de derde verdieping van een reeks aan elkaar geschakelde flatgebouwen hebben we een mooi uitzicht op de omgeving. Jammer dat de flatgebouwen zelf zo verschrikkelijk lelijk zijn. Toch wel een minpunt zo vlakbij het hart van Genève.

We blijven even plakken bij een speeltuin, want aan speeltuinen geen gebrek in Genève. Moet natuurlijk wel, want de meeste gezinnen wonen hier in appartementen. Dus is het belangrijk dat er in de stad zelf voldoende speelplekken zijn. Bijzonder cool: de meeste scholen hier stellen de speeltuigen op hun speelplaatsen buiten de speeltijden open voor toevallige voorbijgangers.

Bij het meer aangekomen, besluiten we de stereotype toerist uit te hangen en een boottochtje te boeken. Altijd leuk. De zon blijft haar best doen, maar op het dek van de boot is het bijzonder frisjes. We houden echter dapper vol en zelfs het door de felle wind veroorzaakte regengordijn van de Jet d’Eau kan ons niet van het dek verjagen. Wat een verschil met die keer dat we dezelfde boottocht maakten in de gietende regen. Buiten de fijne mist van de Jet d’Eau en een paar verdwaalde regendruppels hier en daar, houden we het nu droog.

De boottocht is prachtig, maar of de meisjes veel van de omgeving gezien hebben, is twijfelachtig, ze hebben het te druk met mijn vriend lastig te vallen, die letterlijk bedolven wordt onder drie meisjes die allemaal vechten om zijn aandacht. Tja, ik ken mijn plaats. 😉

We stappen van de boot af vlakbij het Brunswick Monument en bewonderen het mausoleum van hertog Charles II de Brunswick, die in ruil voor dit bescheiden monument zijn fortuin aan de stad Genève schonk. Omdat een bezoek aan Genève niet volledig is zonder wat chocolade te kopen, stappen we een chocoladewinkel binnen.

Na al die zon de voorbije dagen, was het te verwachten dat ons goedweergeluk zou op geraken. De regenwolken pakken samen boven Genève en we besluiten wat te gaan opwarmen in het eerste het beste café dat we op ons pad tegen komen. Het blijkt een eerder bruin café te zijn, maar hey, de warme drankjes doen ons ontzettend veel deugd.

We eindigen onze dag in de nogal kitscherige Auberge de Saviese met een pot heerlijke kaasfondue. When in Geneva…

De ganse dag buiten lopen in de kou eist zijn tol: de vermoeidheid slaat toe. Na de maaltijd nemen we dan ook afscheid van onze vrienden en keren mijn vriend en ik naar ons appartementje terug. Moe, maar tevreden en met een maag vol gesmolten kaas. 😉

Teamlunch!

Is er een betere manier om elkaar te leren kennen dan bij wat eten en drinken? In een informele context komen de tongen makkelijker los en zeker voor een (ondertussen niet meer nagel-) nieuw team is het belangrijk ook de mens achter de dossiers te leren appreciëren.

Het was niet makkelijk om een lunch in te plannen voor een team van bijna twintig man en wat te verwachten was, gebeurde ook: last minute moesten een aantal mensen door andere verplichtingen afhaken. Ik besloot het etentje toch door te laten gaan, want uiteindelijk is het bijna onmogelijk om een moment te vinden dat voor iedereen past en van uitstel komt afstel.

Met een groep van 14 personen zakten we af naar Au Marché National, waar ik in het verleden zo vaak van een overheerlijk mediterraans buffet had genoten. Helaas, het concept was veranderd (en ik vermoed de uitbaters ook). Nu kan je er enkel kiezen uit een zeer beperkte lunchkaart. Op zich hoeft een beperkte keuze natuurlijk geen bezwaar te zijn, integendeel, dat betekent meestal dat de gerechten vers zijn. Maar ik had me zo verheugd op de heerlijke hummus en de rest van het buffet dat ik niet anders kon dan teleurgesteld zijn.

De bediening was bovendien erg onprofessioneel. Zo had onze ober gewoon niet begrepen dat ik soep voor de ganse groep besteld had. En laat me eerlijk zijn: zo slecht is mijn Frans nu ook weer niet. Hij kwam vervolgens aanzetten met vijf soepjes en toen we hem erop wezen dat de soepen voor de rest van het gezelschap ontbraken, bleek dat een bijna onoverkomelijk probleem. Eerst was de soep op (om 12.30u), maar dan lukte het uiteindelijk toch om (zeer lauwe) soep te voorzien voor de rest van mijn team. En de soep was dan nog niet eens zo lekker. Al geen goed begin.

Gelukkig slaagde het personeel er wel in iedereen een hoofdgerecht te serveren. Ik had als hoofdgerecht een soort vegetarische schijf met quinoa, een gerecht dat vooral uitblonk in fletsheid. Geukkig was de wijn die we besteld hadden wel lekker.

Heel erg jammer dat de eerste teamlunch mijn hooggespannen verwachtingen niet kon inlossen, maar hey, ondanks alles, vonden mijn medewerkers het toch plezant.

IMG_7895[1]

De kathedraal, het meer en Parc de la Grange – 29 april 2018

‘t Is vreemd, toen ik nog in Genève woonde, deed ik amper een oog dicht in ons minuscule flatje en nu slaap ik er zonder moeite meer dan acht uur. ‘t Moet zijn dat al die overuren mij zo afgepeigerd hebben dat er geen ruimte meer is om ‘s nachts van de zorgen wakker te liggen.

De tweede dag met onze vrienden hebben we ‘s ochtends afgesproken in Parc des Bastions. We treffen onze vrienden aan tussen de reuzeschaakstukken. De oudste jongen (elf jaar) is namelijk een zeer goed schaakspeler en al snel trekt het partijtje tussen hem en zijn zus (die ook bij de schaakclub is aangesloten) de aandacht van andere toeristen. Ik moet zeggen dat ikzelf nooit verder geraakt ben dan rokade en al blij ben dat ik weet hoe elk stuk beweegt op het bord. Er is aan mij zeker geen groot schaakkampioen verloren gegaan.

Ook vandaag is de zon overvloedig van de partij en het belooft zelfs nog warmer te worden dan de dag voordien. Ik geef onze vrienden een mini-rondleiding langs de belangrijkste plaatsen van de fameuze Escalade: de poging van de Duc de Savoye om Genève te veroveren die op een sisser afliep. Daarna slenteren we door de charmante straatjes van Old Town naar de kathedraal.

Aangezien het zondag is, kunnen we de kathedraal pas vanaf 12 uur beklimmen. Gelukkig is de archeologische site onder de kathedraal wel open. Ik herinner me van een vorig bezoek dat ik onder de indruk was van de vele overblijfselen onder de kathedraal die het verhaal van vele eeuwen menselijke activiteit vertellen. De kinderen vinden het absoluut geweldig. Geen gezeur en gezaag, neen, integendeel, oprechte interesse voor wat ze te zien krijgen.

Na ons bezoekje aan de crypte onder de kathedraal, is het tijd om andere perspectieven te bewonderen. We beklimmen de toren en genieten van het uitzicht op Genève en omgeving.

Terug op de begane grond begeven we ons naar restaurant Les Armures om te proeven van traditioneel Zwitserse kost. Een paar leden van ons gezelschap hebben immers nog nooit kaasfondue gegeten! Hoog tijd om dit item van hun bucket list te schrappen! Met een gezelschap van tien personen loop je uiteraard niet zomaar op de bots ergens binnen, dus ik had ik de dag voordien gereserveerd om zeker te zijn van een plekje in dit restaurant, bekend om zijn kaasfondue.

De kaasfondue valt in de smaak bij jong en oud. Altijd leuk om kinderen te ontmoeten die niet bang zijn om iets nieuws te proeven. De oudste (en enige) jongen in het gezelschap is heel enthousiast over zijn fondue. Maar zijn eetlust is net niet groot genoeg om zo’n portie helemaal op te krijgen. Gelukkig zijn mijn vriend en ik altijd bereid om een kaasoverschotje weg te werken. 😉

Na al die kaas is een beetje lichaamsbeweging wel aan de orde. We wandelen met z’n allen naar de Jet d’Eau, die vandaag gelukkig wel vanaf ‘s ochtends liters water de lucht in spuit. De weergoden zijn ons nog steeds gunstig gezind, dus huren we twee waterfietsen om het meer op een andere manier te verkennen. Eén koppel blijft aan wal, dus nemen mijn vriend en ik hun twee kinderen op sleeptouw (anders gezegd: we laten hen trappen terwijl wij genieten van het mooie weer).

Helaas nadert het tijdstip waarop we afscheid moeten nemen van twee leden van ons gezelschap. De oudste jongen heeft geen vrije dag op 30 april en aangezien hij in het middelbaar zit, is het niet zo makkelijk om hem een dagje thuis te houden. Zijn papa is zo vriendelijk zich op te offeren en met zijn zoon vroeger naar huis te vliegen. We eten met z’n allen nog een gelato en dan kunnen we het afscheid niet langer uitstellen. Jammer, maar niets aan te doen. Hopelijk zijn mijn vriend en ik er toch in geslaagd hen op twee dagen de highlights van Genève te laten zien.

Met ons achten lopen we naar Parc La Grange, dat ik zelf nog nooit bezocht. Een mooi, groen park, ideaal voor een picknick of wat buitensporten. Net als we er zijn, begint het echter te regenen. We mogen van geluk spreken dat het bij een paar druppels blijft, want de weersvoorspellingen voor dit verlengde weekend waren allesbehalve schitterend. Gelukkig is er een drankfonteintje om de kinderen te entertainen.

Het gezin met de twee jonge dochters neemt de bus naar het hotel om hun kroost op tijd in bed te steken en zo is ons gezelschap uitgedund tot slechts vier personen: onze vriendin, haar dochter, mijn vriend en ikzelf. We wandelen samen langs de oever van het meer in de richting van het historische stadscentrum.

Het plan is om samen iets te drinken en eventueel wat kleine knabbels te eten. De copieuze kaasfondue maakt dat we nog niet veel honger hebben. Helaas zijn de twee plekken die we op het oog hebben allebei gesloten. Uiteindelijk belanden we op het mooie terras van Le Flore niet ver van de Temple de la Madeleine.

Helaas is een mooie terras geen garantie op lekker eten. De minestrone die ik bestel, doet afbreuk aan de smakelijke Italiaanse keuken. Maar goed, het kan niet altijd een schot in de roos zijn en het terras zelf is een erg gezellige plek om de dag af te sluiten.

MAS en Roest

Dinsdagavond had ik afgesproken met een collega die wegens een kankerbehandeling al een tijdje met ziekteverlof is. Gelukkig zijn de laatste behandelingen achter de rug en is haar prognose zeer goed. Momenteel werkt ze dan ook volop aan haar herstel en begint ze stilletjesaan te denken aan haar terugkeer naar het werk. Mijn collega wilde graag afspreken om het over de recente reorganisatie te hebben en hoe ze zich zou kunnen inpassen in de nieuwe structuur. Aangezien mijn collega vroeger in mijn team zat, wilde ze graag mijn mening horen.

We spraken af om elkaar te ontmoeten aan het MAS en samen iets te gaan eten op het terras van Roest, waar ik al eerder een cava dronk in het gezelschap van een oud-collega. Roest had toen zo’n gezellige indruk op mij gemaakt dat ik me had voorgenomen om zeker nog eens terug te komen om er iets te eten. Al had ik niet verwacht dat dit zo snel zou zijn.

Alvorens een plekje op het terras uit te kiezen, genoten we eerst nog even van het uitzicht vanaf het dakterras van het MAS. Niet de eerste keer dat ik me op dit dakterras bevond, maar het mooie uitzicht op Antwerpen slaagt er telkens weer in mij te bekoren.

Terug op de begane grond, kozen we een tafel met uitzicht op het MAS. Het kostte mij weinig moeite om mijn bestelling te plaatsen: dit seizoen nog geen asperges gegeten en er stond een gerecht met witte én groene asperges op de kaart. What’s not to like?

Het werd een bijzonder gezellig avond, waarbij we het afwisselend over zware en lichte onderwerpen hadden en toen het iets te fris werd op het terras, verhuisden we gewoon naar binnen.

Bij Roest zien ze me zeker nog eens.

Spelletjesnamiddag met mijn petekindje

Na een rustige zaterdag, zat ik zondagnamiddag alweer op de trein richting Aarschot voor een date met mijn petekindje. We hadden op zijn verjaardagsfeestje afgesproken om de spelletjes die hij cadeau gekregen had op gepaste manier in te wijden. Op het feestje zelf was daar immers niet voldoende tijd voor.

De mooie, zonnige zondag leende zich uitstekend voor dit plan. Op de terrastafel van onze vrienden speelden we Jenga en de Betoverde Doolhof. Al moet ik toegeven dat mijn petekindje nog iets te jong is voor de Betoverde Doolhof. Ik ben er echter van overtuigd dat hij zich dat spel sneller zal eigen maken dan verwacht. ‘t Is niet voor niets een toekomstig ingenieur! Nadat de Jenga toren een paar keer tegen de vlakte gegaan was, had mijn petekindje er genoeg van en maakten we samen een puzzel van meer dan honderd stukjes.

Ondertussen had de papa van mijn petekindje de barbecue aangestoken en konden we niet veel later smullen van heerlijk gegrild vlees, en, een nieuwigheid voor mij, op de barbecue gegrilde bloemkool. Heel lekker!

Een mooie afsluiter van het heerlijk zomerse weekend!

NKIY3036[1]

Yet Another Blog

Life on my side

culinair