Mottige maandag

Amai, ik weet niet wat er in die Portugese visschotel van Kalypta zat, gisteren, maar ik heb er de ganse nacht ‘plezier’ van gehad. Ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer ik ‘s nachts het toilet omarmd heb, maar laten we het erop houden dat het niet prettig was. Zoals het er nu naar uit ziet, zal 2020 niet alleen het jaar van het coronavirus zijn, maar ook het jaar van de voedselvergiftiging. Vraag me toch af wat deze extreme reactie heeft veroorzaakt. Een slechte mossel, misschien? Jammer, want die visschotel was één van mijn favoriete gerechten om thuis te laten leveren.

Normaal gezien zou ik na zo’n nacht een dag ziekteverlof genomen hebben, maar ik had drie belangrijke vergaderingen die ik onmogelijk kon uitstellen. Dus beet ik door en vergaderde ik de ganse dag met een lege maag. En voelde ik me extra zielig omdat de geplande power nap van een uur door het uitlopen van de vergadering in de voormiddag gereduceerd werd tot een zielige twintig minuten.

But, hey, what doesn’t kill you makes you stronger.

Dinner by Cum Laude

We hadden een gezonde eetlust overgehouden aan onze stevige wandeling in Villers-la-Ville en omgeving, wat maakte dat de heerlijke gerechten van Cum Laude vlotjes binnen gingen. Mijn vriend en ik boffen dat er in Leuven zoveel toprestaurants afhaalmaaltijden aanbieden. Zo’n afhaalmaaltijd kan een écht restaurantbezoek natuurlijk niet vervangen, maar we doen ons best om het gezellig te maken en op het gemak te genieten, met een lekker flesje wijn erbij. En natuurlijk wordt elk gerecht uitgebreid vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. De instagram-fans willen ook kunnen meegenieten. 😉

Gebrande makreel, frisse koolsalade, appel en citroenverbena:

Duif van Anjou, fine champagne met truffel, jonge wortelen en spitskool rollade:

Manjari chocolade, gemarineerde peer en kefir:

Dinner by Barba en De Walvis

Deze vrijdagavond wat vroeger gestopt met werken om onze afhaalmaaltijd (een samenwerking tussen Barba en De Walvis) af te halen bij De Walvis in de Mechelsestraat. Tijdens de vorige lockdown bood Barba geen afhaalmaaltijden aan, dus ik was erg benieuwd om een nieuw afhaalconcept te proberen. En ja, hoe kan je bij De Walvis binnen stappen zonder een paar oestertjes te kopen? Kwestie van het weekend op een goede manier te starten.

Het bereiden van de maaltijd was alvast supersimpel. Gewoon de oven op de juiste temperatuur instellen en de gerechtjes de voorziene tijd in de oven laten staan. Ondertussen weet ik dat mijn oven altijd net een paar minuten meer tijd nodig heeft om de gerechten op te warmen en slagen we er meestal in perfect warme gerechten op tafel te toveren. En ook het in de microgolf opwarmen van saus, zonder dat het sauspotje ontploft, hebben we zo langzamerhand onder de knie.

Dit stond er deze avond op het menu:

Gebakken coquilles, lardo, partinaak, gepasteuriseerd eigeel, grana, erwtencrème (daar hoorde nog een sausje bij, maar dat staat helaas niet op de foto):

Dorade, paksoi, oesterzwam, gemarineerde aubergine, duchesse, citroenboter:

Tarte tatin:

En ja, het was even lekker als het eruit ziet.

De Foodbag-oogst van de week

Witvis met romescosaus en geroosterde bloemkool – één van mijn favoriete Foodbag-recepten tot nu toe, die bloemkool was gewoon fantastisch, ook koud de dag nadien met wat hummus:

Gevulde portobello met kruidige couscous, mozzarella en muhammara – had baat bij een beetje extra sriracha, maar zeker een degelijk vegetarisch gerecht:

Makkelijke viscurry – duidelijk té gemakkelijk, want het minst smakelijke én minst aantrekkelijke gerecht deze week:

Risotto met wilde champignons en pancetta – amai wat een smaakbommetje (en wellicht ook een caloriebommetje):

Ik moet zeggen dat dit (op de viscurry na) echt een Foodbag- topweek was!

Een cadeautje van mijn petekindje

De laatste keer dat ik mijn petekindje in ‘t echt zag, was tijdens zijn verjaardagsfeestje in maart. Dus meer dan een half jaar geleden. Maar vandaag verrasten hij en zijn mama mij met zelfgemaakte truffels. Ok, de overhandiging gebeurde dan wel buiten op de stoep, maar dat neemt niet weg dat ik het gebaar niet apprecieer.

Eigenlijk onvoorstelbaar hoe dit virus ons sociaal leven volledig overhoop gegooid heeft. Maanden die voorbij gaan zonder de vrienden te zien, het zou vroeger gewoon ondenkbaar geweest zijn. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd hebt en opeens zijn we al eind 2020. Zo snel dat die lockdownmaanden voorbij gevlogen zijn. Onvoorstelbaar. Wellicht zit de hoge werkdruk hier voor iets tussen, maar ook het gevoel dat veel dagen hetzelfde zijn, waardoor het moeilijker is de dagen uit mekaar te houden. Ik ben erg benieuwd hoe ik later op 2020 zal terugkijken. Want, tot nu toe heb ik niet het gevoel dat 2020 mij slecht behandeld heeft. Zeker niet omdat het virus mijn vriend en mezelf weer dichter bij elkaar gebracht heeft en onze naaste omgeving tot nu toe van grote rampspoed gespaard is gebleven.

Feestelijk diner van Convento wijnbistro

Zoals ik al zei, doen mijn vriend en ik ons best om de Leuvense horeca een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijden. Vanavond probeerden we voor het eerst het afhaalmenu van Convento Wijnbistro uit, een restaurant waar we al meermaals uitstekend gegeten en gedronken hebben.

Heel vooruitziend trouwens van mij om oesters te bestellen, konden we meteen de maaltijd beginnen met een oestertje en een glas champagne om te vieren dat (een gedeelte van) de USA eindelijk bij zinnen is gekomen en Joe Biden tot president heeft verkozen. Al blijf ik het verbazingwekkend vinden dat die *censuur* van een Trump nog zoveel stemmen uit de brand heeft weten te slepen. De USA is werkelijk een diep verdeeld land. Niet dat ik Joe Biden zo’n fantastisch inspirerende presidentskandidaat vond. Hij is nu eenmaal geen Obama. Maar het stemt me hoopvol dat Kamala Harris hierdoor de eerste Indiaas-Amerikaanse, de eerste Afro-Amerikaanse én de eerste vrouwelijke vicepresident van de Verenigde Staten zal worden. Go, Kamala! Breek dat glazen plafond!

De stemming voor het diner was dus opperbest ten huize yab. Na de oesters zetten we de avond op hetzelfde elan verder met volgende gerechten:

Zuurdesemfocaccia, boschampignons, Blue Duroux uit de Auvergne:

Gelakte canette, rode biet, kruidenbulgur, veenbes, jus:

Kaasselectie van Elsen: Cabreou, Carré de l’Est, Brie de Melun, Ossau Iraty, Fontina Alpage:

Rijstpap, saffraan, Durondeaupeer:

Fenomenaal lekker!

Friday night’s dinner by Julia en Elias

Zoals jullie weten nemen mijn vriend en ik onze verantwoordelijkheid om de Leuvense horeca zo goed mogelijk te ondersteunen tijdens deze coronacrisis bijzonder serieus. Tijdens de week buigen we ons over de verschillende aangeboden menu’s en kiezen dan twee restaurants uit die we een warm hart toedragen.

Vandaag was Julia en Elias aan de beurt. Na het heerlijke diner tijdens de eerste lockdown, bevestigde dit restaurant opnieuw met een heerlijke menu, die bijzonder eenvoudig in mekaar te boksen was. Passeerden op ons bord:

Huisgemaakte cannelloni van Noordzeevis:

Texel lam, geglaceerde groenten, aardappelgratin en tijmsaus:

Dessert rond structuren van mango en ananas:

Een redelijk copieuze maaltijd, doordat het voorgerecht al meteen een stevige portie was. De onbetwiste hoofdprijs was echter voor het boterzachte lamsvlees. Zó ongelooflijk lekker!

De beste beloning na een zware werkdag

Sushi van Kintsugi!

Wandelen in Leuven

Zowel mijn vriend als ik hadden maandag 2 november een dagje vrij, want ja, oorspronkelijk zouden we dit weekend in Lontzen doorgebracht hebben in het gezelschap van onze vrienden uit Wijgmaal en de nichtjes van mijn vriend. Helaas… Enfin ja, het weer was nog altijd heel zacht. Geen excuus dus om de hele dag binnen te zitten in ons appartement. Via park Bellevue en de stadsbegraafplaats wandelden we naar de Parkabdij, om het vertrouwde toertje rond de vijvers te doen. Een wandeling die ik ondertussen al bijna met mijn ogen dicht kan doen. En natuurlijk spotten we op deze wandeling talloze paddenstoelen. ‘t Is er het seizoen voor!

‘s Avonds deden we opnieuw beroep op Uber Eats (om de simpele reden dat die met kortingen smijten dat het niet mooi meer is). We probeerden het nieuwe pop-uprestaurant Lucy Chang uit en het eten was zeker lekker, maar het is de eerste keer dat ik japchae (Koreaans glasnoedels op basis van zoete aardappel) eet zónder noedels. Een heel lekker vegetarisch wokgerecht, dat wel, maar dit japchae noemen is gewoonweg false advertising. Spijtig.

Wandelgebied Donderslag

Opgestaan met miezerweer. Jammer, want mijn vriend en ik hoopten op een even zonnige dag als gisteren. We laten het ietwat tegenvallende weer echter niet aan ons hart komen en trekken goedgezind naar het ontbijt. Want serieus, wie wordt er niet vrolijk van een uitgebreid hotelontbijt? En ja, ditmaal ga ik resoluut voor een glaasje roze bubbels. Kwestie van mijn laatste hotelontbijt van 2020 van de nodige flair te voorzien. En daar hoort natuurlijk een lekker pannenkoekje bij als afsluiter.

Na onze spullen bijeen gepakt te hebben, checken we uit bij de charmante dame aan de receptie. Terwijl wij onze schuld vereffenen, horen we de receptioniste aan de andere balie de ene na de andere klant afbellen. Het hotel sluit de deuren vanaf maandag 2 november. Het is duidelijk dat het voor het hotel niet rendabel is open te blijven zonder de inkomsten uit de bar en de twee restaurants op de site. En weer maar eens besef ik hoeveel geluk we hebben dat ons dit laatste weekendje weg gegund is.

We laten onze bagage achter bij het onthaal, schuiven het personeel nog snel een fooi toe en rijden naar wandelgebied Donderslag dat nét geen deel uitmaakt van het Nationaal Park Hoge Kempen, maar even mooie natuur in de aanbieding heeft. Tijdens de wandeling komen we langs mooie vennen, oude duinen, stukken heide en statige bomenrijen. Het miezert zo nu en dan tijdens de wandeling, maar echt regenen doet het hoop en al een kwartiertje. Onze regenjassen houden ons zonder problemen droog, alleen onze wandelschoenen zien af door de modderige ondergrond.

Op de parking van het hotel wil ik mijn masker opnieuw opzetten, maar helaas: mijn masker en plastiek zakje om het masker in te bewaren zijn nergens meer te bekennen. En dat terwijl ik honderd procent zeker ben dat ik deze in mijn jaszak heb gestopt voordat we aan de wandeling begonnen. Op een gegeven moment heb ik tijdens de wandeling mijn jas uit getrokken en in de rugzak gestopt. Dus ook de rugzak wordt aan een grondig onderzoek onderworpen. Helaas, niets te vinden. Het masker moet onderweg ergens uit mijn zak gevallen zijn. Ik zal mij erbij moeten neerleggen dat mijn favoriete masker met de Madonna van Fouquet erop voorgoed verloren is. Een domper op deze fijne dag, toch wel.

Na onze bagage in het hotel opgehaald te hebben, stoppen we op de terugweg naar Leuven bij mijn broer en zijn vriendin voor een gesprek aan hun grote schuifraam. We zijn blij om hen nog eens te zien, zelfs al kunnen we elkaar niet dichter dan anderhalve meter naderen. Gelukkig maakt deze extreem zachte herfst dit soort ontmoetingen nog redelijk aangenaam. We delen in de vreugde van hun pas geïnstalleerde badkamer en zijn boos omdat de installateurs van de zonnepanelen de installatie totaal verkloot hebben en vervolgens niet komen opdagen op de afgesproken dag om hun geklungel recht te zetten.

Na een uurtje bijgepraat te hebben, nemen we afscheid en rijden mijn vriend en ik terug naar ons appartementje in Leuven. We bestellen ramen via Uber Eats en kijken nog wat Netflix series. Een gezapig einde van een fijn weekend.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair