Dit wordt duidelijk het najaar van de businesslunches. Al kan een kleine inhaalbeweging na de coronacrisis uiteraard geen kwaad. Deze middag had ik afgesproken met een collega-afdelingshoofd. Kwestie om wat ervaringen uit te wisselen en van elkaar te kunnen leren. Mijn collega staat voor een aantal stevige uitdagingen en het is altijd fijn om samen te brainstormen én tegelijkertijd wat stoom af te laten. Ik ben alleszins blij dat we open en eerlijk met elkaar van gedachten kunnen wisselen. En de falafalschotel mocht er ook zijn!
Na een vermoeiend lang weekend was ik blij om weer in de routine van het werk te kunnen stappen. Vooral omdat deze week veel mensen verlof hadden genomen en dit voor mij de ideale gelegenheid vormde om wat bij te werken én tegelijkertijd op het gemak te gaan lunchen met een collega, zonder voortdurend op de klok te moeten kijken. Zo fijn om gezellig te kunnen bijpraten en me te laten onderdompelen in haar enthousiasme over haar nieuwe functie. Echt onder de indruk van hoe mijn collega zich ontpopt heeft tot een echte powerwoman. You rock, girl!
Heerlijke Eggs Francine:
En ‘s avonds wachtte er thuis een fijn (laat) cadeautje op mij voor mijn verjaardag. Een cadeautje dat een heel verlengd weekend in een afhaalpunt had doorgebracht, maar gelukkig was de orchidee er niet al te erg aan toe. Met dank aan mijn vriend om dit pakketje te gaan ophalen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
Ons lang weekend in Frankrijk begon met een misverstand. Onze vrienden met hun twee zonen vertrokken vanuit Wijgmaal en mijn vriend en ik vanuit Leuven met zijn drie nichtjes (die gebracht werden door hun ouders, die ongetwijfeld uitkeken naar een romantisch weekend zonder kinderen). Ik had voor onze groep van negen personen gereserveerd bij Au P’tit Lorginois, op een paar minuten rijden van onze gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We hadden afgesproken dat we om elf uur zouden vertrekken, dus had ik om één uur gereserveerd. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik even verbaasd opkeken toen onze vrienden al rond kwart voor tien een bericht stuurden dat ze vertrokken waren, maar aangezien ze langs de familie van onze vriend zouden rijden, dachten we er niet verder over na.
Uiteindelijk vertrokken mijn vriend en ik iets na elf uur uit Leuven met drie meisjes op de achterbank van onze Cambio, volgens afspraak en goedgemutst. Tot we rond half twaalf het bericht kregen dat onze vrienden om 12.10u aan het restaurant zouden zijn. Euh… Meteen gebeld natuurlijk. Bleek dat ik per ongeluk een tikfout had gemaakt bij het doorsturen van het uur van de reservatie: 12u ipv 13u. Maar ik had dus wel degelijk om 13u gereserveerd. Geen grote ramp, natuurlijk, maar ik voelde mij er wel wat ambetant over. Gelukkig zijn onze vrienden praktische mensen en gebruikten ze de extra tijd om meteen al brood voor het avondmaal in te slaan en genoten ze van het zalige zonnetje op het terras terwijl ze op ons wachtten.
Het was een fijn weerzien tussen de kinderen, die elkaar alweer een jaar niet gezien hadden. En amai, ik sta er telkens weer versteld van hoe groot die kinderen worden. Terwijl ik wanhopig crèmes smeer om de rimpels onder controle te houden, groeien deze jonge mensen uit tot interessante persoonlijkheden met wie het fijn van gedachten wisselen is. Al mag de tijd voor mij wel wat minder snel gaan. Enfin ja, het eten was simpel, maar lekker en de gastvrijheid bij Au P’tit Lorginois was fenomenaal. De uitbaters waren duidelijk gecharmeerd door ons gezelschap en de baas kwam zelfs foto’s laten zien van zijn vroegere voetbalcarrière die hem ook bij enkele Belgische clubs had gebracht.
Na het dessert (ik bestelde een kolonol die meer wodka dan citroensorbet bevatte, dik waar voor mijn geld) reden we verder naar ons huisje dat zich op amper aan paar minuten rijden van Au P’tit Lorginois bevond. We laadden de koelkasten vol met eten en drank, verdeelden de kamers: mijn vriend en de meisjes boven en onze vrienden beneden. En brachtten de rest van de zonnige namiddag door in de tuin terwijl we kubb speelden. Ik wist me twee keer bij het winnende team aan te sluiten, wat zeker niet aan mijn uitmuntende skills gelegen zal hebben, want veel blokken heb ik niet geraakt. Ik blijf erbij dat ik kubb één van de meest overroepen spellen van de laatste jaren vind, maar goed, de kinderen amuseerden zich.
Voordat we aan het avondmaal begonnen, maakten we eerst nog een wandeling in de landelijke omgeving van de hoeve waar we verbleven, kwestie van de eetlust bij de kinderen aan te wakkeren. Al is daar tegenwoordig niet meer zoveel voor nodig, want ze hebben allemaal een gezonde eetlust gekweekt. Dat was vroeger wel anders!
Na de wandeling was het tijd voor het aperitief, gevolgd door het avondmaal (Frans stokbrood en beleg, de simpele dingen in het leven) en speelden we spelletjes (chapeau is ondertussen uitgegroeid tot een stevige favoriet). Ondertussen maakten de volwassenen plannen voor de dag nadien. Plannen die nog een verrassing moesten blijven tot de volgende ochtend. Spannend!
Don’t worry, darlings, de onheilspellende titel van deze blogpost verwijst naar een nieuwe tentoonstelling van Musea Brugge in het Sint-Janshospitaal. De volledige titel van de tentoonstelling is ‘Oog in oog met de Dood. Hugo van der Goes, oude meesters, nieuwe blikken‘. Het centrale werk in deze tentoonstelling is ‘De dood van Maria’ van Hugo van der Goes, één van de belangrijkste werken in de wereldbefaamde collectie Vlaamse primitieven van Musea Brugge. Tussen 2018 en 2022 onderging het schilderij een intensieve restauratie en nu kan het publiek eindelijk het eindresultaat van dit harde werk bewonderen.
Ik had een uitnodiging gekregen voor de feestelijke opening van de tentoonstelling op donderdag. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan, omdat ik effectief langer in de trein zou zitten dan ik aanwezig kon zijn in het Sint-Janshospitaal, maar ik hakte de knoop door en ging toch. Benieuwd om dit prachtige werk van Hugo van der Goes met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Het avondmaal moest ik daardoor wel overslaan, maar gelukkig waren er lekkere vegetarische hapjes op de feestelijke receptie. Fijn trouwens om twee oud-collega’s tegen het lijf te lopen op de tentoonstelling. Ze straalden allebei, bij voor hen dat ze elders hun draai gevonden hebben.
De tentoonstelling zelf is prachtig. Het Sint-Janshospitaal is echt een perfecte plek om zo’n beladen thema als de dood te behandelen. En ja, het topstuk van Hugo van der Goes is letterlijk en figuurlijk het schitterende middelpunt van de tentoonstelling. Echt heel blij dat ik al dit moois met eigen ogen heb kunnen aanschouwen. De lange treinrit meer dan waard!
Ik heb me voorgenomen om dit najaar de banden met de collega’s wat nauwer aan te halen door ‘s middags samen te gaan eten. En dat lukt tot nu toe aardig goed. En Frank blijft daarbij één van mijn favoriete lunchplekken: lekker en met genoeg gezonde opties op de kaart om je niet schuldig te moeten voelen. Zo was ik aangenaam verrast door deze kikkererwtenpannenkoek.
Vandaag stonden er twee vergaderingen van drie uur en dan nog eentje van een uur in mijn agenda gepland, waardoor ik zelfs amper de tijd had om ‘s middags iets te eten. En één van die drie vergaderingen moest ik dan ook nog eens voorzitten. Een stevige kluif voor mijn verjaardag dus. Gelukkig slaagde ik erin tussen de vergaderingen door toch mijn collega’s te trakteren op de fantastische chocolaatjes van Bittersweet. Ook de grote baas was zeer blij met mijn traktatie en kwam op zijn beurt aanzetten met een ‘verjaardagscadeau’ voor mij. Een vaas met daarop het logo van een organisatie die ondertussen niet meer bestaat… Enfin ja, we zullen maar denken dat het gebaar telt, nietwaar?
De rest van de avond bracht ik gans alleen al werkend op ons appartement door. Maar geen erg: ik heb goeie vooruitzichten het komende weekend!
PS: Deze ochtend naar Brussel gespoord voor een vergadering die uiteindelijk last minute digitaal bleek door te gaan. Ach ja, daardoor had ik in de voormiddag in totaal al meer dan een veertig minuten gewandeld en geraakte ik vandaag makkelijk aan mijn tienduizend stappen per dag.
We zetten ons rustig oktoberweekend verder op zondag, sliepen lekker lang uit en werkten wat administratie weg. Voor het avondeten reserveerden we een tafeltje voor twee bij Onder den Toren. We maakten een kleine omweg langs de stadsschouwburg om een klein stukje van het Dansvloer festival mee te pikken. De stadsschouwburg zat afgeladen vol en het was er vrij warm. Lang bleven we niet hangen, maar wel lang genoeg om te supporteren voor de dansers van Damba.
De cocktails bij Onder den Toren waren zoals gewoonlijk weer fabuleus. Al viel het everzwijnstoofpotje mij een beetje tegen. Het vlees mocht wat mij betreft gerust wat malser zijn. Volgende keer misschien toch ook voor de pulled pork burger op Koreaanse wijze gaan, want die zag er werkelijk heerlijk uit.
Bij onze terugkeer op ons appartement brak er een spectaculair droog onweer uit boven Leuven. Ik maakte talloze filmpjes, maar dit is mijn favoriet.
Een zaterdag zonder verplichtingen, dat was al een tijdje geleden! Ideaal om even de batterijen wat op te laden met het ongetwijfeld vermoeiende verlengde Allerheiligenweekend van volgende week in het vooruitzicht. We hadden zelfs tijd om boodschappen te doen en zelf iets te koken. Allez ja, we deden samen boodschappen en mijn vriend kookte. 😉 We visten ons favoriete foodbag recept op en verdubbelden alle ingrediënten, kwestie van hier meerdere keren van te kunnen eten. En ja, het recept was nog even lekker als we ons herinnerden.
Het recept hieronder voor wie het zelf eens wil proberen. Wij voegden als extra champignons en spruitjes toe, maar dat hoeft dus niet.
Ingrediënten:
krielaardappelen
knoflook
granaatappel
kleine broccoli
fetakaas
volle yoghurt
munt
oesterzwammen
bakpapier
olijfolie
nootmuskaat
zout en zwarte peper
Recept
Verwarm de oven voor op 200°C en bedek een bakplaat met bakpapier.
Spoel de krieltjes en boen ze goed schoon, schillen mag, maar hoeft niet. Snijd ze doormidden en leg ze in het midden van de bakplaat. Kneus de knoflook, snijd in twee en leg bij de krieltjes op de bakplaat. Giet er een flinke scheut olijfolie over, kruid met zout en zwarte peper en hussel goed door elkaar. Schuif de oven in voor 15-20 min.
Granaatappel: klop met een houten lepel rondom op de granaatappel om de pitjes gemakkelijker los te maken. Snijd horizontaal doormidden en haal de pitjes eruit.
Verdeel de broccoli in roosjes en snijd de stam in blokjes van 2 cm.
Fetakaascrème: mix de fetakaas met de yoghurt tot een gladde crème. Haal de blaadjes munt van de takjes en snipper de helft fijn. Meng de versnipperde munt mee onder de crème, proef en breng op smaak met zout en zwarte peper.
Haal de krieltjes uit de oven, druk ze met de pureestamper wat platter en bestrooi met nootmuskaat. Leg er de broccoliroosjes, de broccolistukjes en de oesterzwammen in hun geheel rond, besprenkel nog eens met olijfolie, kruid de broccoli en oesterzwammen met zout en zwarte peper en schuif opnieuw de oven in, voor zo’n 15min.
Controleer of de groenten mooi gaar zijn. Serveer de gecrushte krieltjes met de geroosterde broccoli en oesterzwammen, de fetakaascrème en de rest van de munt en werk af met de granaatappelpitten. Smakelijk.
