Na mijn eerste vergadering thuis via teams (serieus, op een maandagochtend de werkweek starten met een vergadering om 9u, why?) wandelde ik naar Leuven station om de trein naar Brussel te nemen. Ik stapte op de roltrap naar het perron en stond ongeveer op het niveau van de derde trede toe opeens de dame met het rolkoffertje drie treden voor mij achterover viel. In een reflex deed ik een stap naar voren om haar op te vangen en haar val zo goed mogelijk te breken. Doordat ik de val had zien gebeuren, had ik me schrap kunnen zetten en stond ik stabiel genoeg om zelf niet te vallen. Het lukte mij echter niet om de dame, die gewoon stokstijf in mijn armen op de roltrap bleef liggen terug overeind te duwen. Zelfs niet met de hulp van de man achter mij die het voorval had gezien. De dame leek zelf niet echt onder de indruk te zijn van het gebeuren en zei dat we haar maar gewoon moesten laten liggen tot we boven kwamen.

Omdat ik haar echt niet recht kreeg, was dat inderdaad de enige optie. Bovenaan liep het echter bijna mis. Hoe hard ik ook probeerde aan haar te sleuren, de dame geraakte niet recht en blokkeerde de roltrap, die gewoon verder bleef gaan. Hierdoor raakte ik bovenaan de trap geblokkeerd en viel ik bijna zelf de trap naar beneden. Gelukkig was er een andere treinreiziger bovenaan de trap die gemerkt had dat er iets mis was en die mij bij mijn arm greep en zo over de dame heen sleurde. Tot mijn grote verbazing had de dame in kwestie niets aan haar val over gehouden en besloot ze gewoon verder te reizen. Haar ongewone kalmte deed me vermoeden dat ze onder de medicatie zat. Mijn hart klopte door het voorval nochtans in mijn keel en het duurde de ganse treinrit voordat de adrenaline-opstoot verwerkt was.

Enfin, blij dat uiteindelijk alles goed is afgelopen, want dit had veel erger kunnen zijn.