Sterren tellen bij EED

Een paar maanden geleden kreeg ik een berichtje van een goeie vriendin van ons. Ze was er op de één of andere wijze in geslaagd een tafel bij EED vast te krijgen en ze had de mogelijkheid om haar reservatie voor twee personen aan te passen naar eentje voor vier en of we zin hadden om mee te gaan dineren. Euh, daar moest ik geen twee seconden over nadenken. Mijn vriend en ik hadden toen net beslist welke periode hij zou overkomen naar België voor de feestdagen, dus de timing was perfect. Bovendien stond een bezoek aan EED al heel lang op mijn todolijstje, alleen lukte het mij maar niet om een reservatie vast te krijgen. En ja, ik ben er mij terdege van bewust dat een bezoek aan een sterrenrestaurant in het midden van de feestdagen iet of wat decadent is, maar zo’n buitenkansje om lekker te eten in goed gezelschap konden we niet laten liggen.

We kregen voor ons vieren een gezellige ronde tafel toegewezen helemaal achteraan in het restaurant vlakbij de keuken. De beste plek van het huis, als je het mij vraagt. En ja, het eten was uiteraard geweldig lekker met porties die net gepast waren om na het diner niet met een overladen maag te zitten en bijzondere wijntjes daarbij. En oh my, die cocktail van het huis met wodka, bessen en basilicum wat was me dat een gevaarlijk lekker snoepje! Onze vrienden hadden zelfs een cadeautje bij voor ons: een fles Belgian Owl whisky. Mijn vriend en ik moesten even blozen, want wij hadden helemaal niet aan een cadeautje of iets dergelijks gedacht. Maar het gebaar wordt uiteraard geapprecieerd!

Appetizer:
IMG_7013

IMG_7015

Zeebaars. Koolrabi. Vinaigrette van appel en prei:
IMG_7016

IMG_7017

Knolselder. Rammenas. Hazelnoot. Bouillon van champignon en gember:
IMG_7018

Fazant. Aardpeerd. Gele curry:
IMG_7030

IMG_7031

Bloedsinaas. Gepofte zaden en pitten. Citroentijm:
IMG_7033

IMG_7034

Versnaperingen bij de thee:
IMG_7037

We sloten de avond af met een drankje aan de bar. Een whisky/cognac voor de heren en een whisky sour voor de dames. We waren de laatste vier mensen in het restaurant en hadden een heel prettige babbel met de charmante zaalverantwoordelijke Maxime. EED is wat mij betreft echt een aanwinst voor Leuven.

Impressie van het lege restaurant dat wij achter ons lieten, stipt om 23.30u:
IMG_7038

Party like it’s 2020!

De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het werk kleurde dit jaar Brits. De persoon die in zijn hoofd gehaald heeft om Brexit als thema te kiezen voor ons nieuwjaarsfeest, heeft volgens mij een eerder sarcastisch gevoel voor humor, maar goed, een English breakfast weet ik uiteraard altijd te smaken. Allez, een English breakfast met vegetarische worstjes ipv échte. Zo milieubewust zijn we wel bij ons op het werk. 😉 Ik heb mijn best gedaan om tijdens het ontbijt zoveel mogelijk collega’s gelukkig nieuwjaar te wensen, alvorens rond een uur of 11 ‘s morgens samen het glas te heffen op 2020, met slechts één goed voornemen: onze organisatie in rustiger vaarwater sturen het komende jaar.

Omdat de fish and chips zeer beperkt van afmetingen bleken te zijn (ik at welgeteld drie chips en twee minieme stukjes vis) zakten we met een groep van een twintigtal collega’s af naar de gloednieuwe Brusselse food market WOLF. De foodie in mij had niet gelukkiger kunnen zijn. Ik at een heerlijk lenterolletje van Knees to Chin vergezeld van een Tom Yam soepje. Genoeg voedingsbodem voor een namiddag/avondje uit de bol gaan!

IMG_6971

Super feestje!

Nieuwjaar in het rusthuis

Op nieuwjaarsdag spoorden mijn vriend en ik richting Limburg voor een stukje taart en een glaasje champagne in het rusthuis waar mijn moeder verblijft. Het was druk in de cafetaria, maar mijn vader was zo vooruitziend geweest om een tafel voor ons gezelschap te reserveren (mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante waren er ook). Alleen wel jammer dat mijn vader de champagne vergeten was… De mens is ook niet meer van de jongsten en ik merk dat hij de laatste tijd steeds vaker steken laat vallen. Gelukkig verkocht het rusthuis piccolo flesjes cava. Zonder bubbels kan een mens geen nieuwjaar vieren, he!

Trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik geen fan ben van Limburgse vlaaien, noch van taarten met bergen slagroom. Een overdosis hiervan moeten consumeren tijdens mijn jeugdjaren. 😉 Maar goed, een stukje klassieke knobbeltjestaart is natuurlijk onversneden jeugdsentiment. Mijn nonkel en tante hadden weer wat nieuwtjes bij over de vier neven. Mijn jongste neef is ondertussen gelukkig aan de beterhand, maar het psychische verwerkingsproces zal nog wat tijd nodig hebben. Hij en zijn vriendin zitten nu in IJsland om allebei wat te bekomen van de traumatische gebeurtenis. Mijn tweede oudste neef trekt er in het voorjaar samen met zijn gezin (zijn vriendin, een dochter van drie en een zoon van één jaar) voor vier maanden met een mobilhome op uit voor een rondreis door de Balkan en Scandinavië. Stikjaloers, want mijn huidige job laat het niet toe om zo lang afwezig te zijn. En ik denk eerlijk gezegd dat mijn vriend zo’n lange reis ook niet ziet zitten.

Na ons bezoek aan het rusthuis gingen mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ik nog iets eten onder ons vieren. We kwamen terecht in een klassieke brasserie waar het best wel gezellig toeven was op nieuwjaarsdag. En ja, zoals de traditie het betaamt, dronken we nog een whisky als afzakkertje in mijn ouderlijk huis. Kwestie van het jaar meteen goed in te zetten.

IMG_6964

Het nieuwe jaar verwelkomen met lekkers van de Walvis

Mijn vriend en ik hadden bewust de beslissing genomen Oudjaar onder ons tweetjes te vieren. Onze kerstvakantie zat al zo vol met afspraken en verplichtingen, dat het een goed idee leek wat quality time in te lassen. Kwestie van mekaar niet uit het oog te verliezen, een valkuil waar we al eens eerder in getrapt zijn. We hadden het ons bijzonder makkelijk gemaakt: een schotel van de Walvis met wat extra oestertjes om het libido te stimuleren. 😉 Daarbij hoorde natuurlijk een glaasje cava als aperitief en enkele glaasjes witte wijn voor bij het hoofdgerecht.

IMG_6955

IMG_6958

Geen spectaculaire feestverhalen dit jaar dus, maar gewoon gezellig samen genieten, met de laatste aflevering van Stranger Things als dessert. Meer moet dat niet zijn. Alleen het middernachtelijk vuurwerk viel wat tegen door de stevige mist.

Sushi op de voorlaatste dag van 2019

Onder het motto: “There is always room for sushi” dineerden mijn vriend en ik maandagavond samen met een vriendin en een vriend die we vele jaren geleden in de Spaanse les leerden kennen. Als restaurant had ik Kintsugi uitgekozen, niet alleen omdat het personeel daar supervriendelijk is en de sushi heerlijk vers, maar ook omdat het begrip kintsugi (金継ぎ: ‘gouden verbinding’) voorkomt in de nieuwe dichtbundel van onze cichter-vriend, de dichter. Toepasselijker kan niet!

En jawel, de sushiboot smaakte, al moet ik toegeven dat de hoeveelheid sushi lichtelijk overdadig was, zo tussen al die feestdagen door. Dus bestelden we maar wat warme saké om al die vis en rijst door te spoelen. Altijd lekker!

IMG_6949_2

Uiteraard sloten we de avond af met een glaasje whisky op ons appartement. Het doet me plezier mijn vrienden te kunnen trakteren op een écht goeie whisky.

Masalatop kennismaking

Zondagavond hadden mijn vriend en ik een dinner date in de Masalatop met een kameraad die we al veel te lang niet meer gezien hadden. Het was een heel bijzondere date, want we zouden voor het eerst zijn, ondertussen niet meer zo nieuwe, vriendin te zien krijgen. Ik was uiteraard heel nieuwsgierig om haar te ontmoeten.

En jawel, tot mijn grote vreugde klikte het meteen. Zijn vriendin is een heel slimme dame afkomstig uit Trinidad. Via een ganse omweg (ze studeerde in Cuba en in de UK) is ze uiteindelijk aan de Universiteit van Gent terecht gekomen, waar ze momenteel werkt aan haar doctoraat in sportpsychologie. Ze is niet alleen slim, maar ook sportief: ze is een niet onverdienstelijk badmintonspeelster, die niet alleen op internationaal niveau aan wedstrijden deelneemt, maar ook scheidsrechter is. Ik voelde me even klein ten opzichte van zo’n multigetalenteerde dame.

Onze kameraad en zijn vriend zijn trouwens het prototype van de uitspraak: ‘opposites attract’. Hij heeft totaal geen interesse in sport (noch als toeschouwer, noch als participant) en is als informaticus vooral op een zeer praktisch niveau bezig. Hij heeft ongeveer de bleekste huid denkbaar en haar huid is een prachtig melkchocoladebruin. Een moeilijkere horde om te nemen, lijkt me dan weer het feit dat zij zeer gelovig is en hij helemaal niet. Maar ondanks deze tegenstellingen was het mooi te zien hoeveel verliefde blikken ze de ganse avond uitwisselen. En wat ze alvast wel gemeen hebben: hun voorkeur voor lekker eten. Dé beste basis voor een relatie, als je het mij vraagt! Het Indisch eten van de Masalatop viel alvast in de smaak. Extra punten voor de heerlijke mango lassi.

IMG_6932

IMG_6933

IMG_6935

Na het diner zakten we af naar Café Caché voor nog één drankje. Wel jammer dat onze Piëmontese medereiziger niet achter de bar stond. Wegens al genoeg uitspattingen de voorbije dagen hielden we het bij één drankje als afsluiter van een gezellige avond die voor herhaling vatbaar is!

Wel spijtig dat Trinidad zo moeilijk bereikbaar is, want ik zou heel graag kennismaken met het land en de cultuur van onze nieuwe vriendin.

Kerstfeest in Herentals

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor het jaarlijkse kerstfeest bij zijn ouders. Dit jaar was het een feest in beperkte kring (de vorige jaren waren ook de nonkels en tantes van mijn vriend uitgenodigd). Persoonlijk vind ik het gezelliger om kerst te vieren met enkel zijn ouders, zijn broer, zijn zus en hun respectieve gezinnen. Uiteindelijk zie ik die nonkels en tantes één keer per jaar, vandaar dat het voor mij een beetje vreemd aanvoelde om de voorbije jaren samen kerstmis te vieren, toch bij uitstek een familiefeest. En uiteindelijk waren we nog altijd met acht volwassenen en vijf kinderen, toch geen kleine bende.

Gelukkig hadden zijn ouders iets minder aperitiefhapjes voorzien dan de vorige jaren, kwestie van ons zo goed mogelijk te sparen voor de kaasschotel. De kinderen keken uiteraard het meeste uit naar de Secret Santa cadeautjes, het eten kon hen weinig schelen en de kaas al helemaal niet. 😉 Aangezien ik een grote kaasliefhebber ben, liet ik het mij smaken. Al konden de brie met pesto en de geitenkaas met paprika mij niet echt bekoren. Geef mij maar een klassieke blauwe kaas!

IMG_7479

IMG_7480

IMG_7481

Om de kinderen te vermaken hadden mijn vriend en ik Exploding Kittens meegenomen. Dat spel hadden we als cadeautje voor onszelf gekocht. De kinderen gingen er helemaal in op. Ik denk dat je zelfs van een kleine Exploding Kittens verslaving kan spreken. 😉 Aangezien mijn vriend en ik bij zijn ouders bleven slapen, wuifden we de andere feestvierders uit en sloten we de avond af met een spelletje Boonanza en nog een glaasje wijn.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een rotnacht (slecht geslapen en nachtmerries gehad, zou die kaas op mijn maag gelegen hebben?), stonden mijn vriend en ik rond een uur of negen op. We hebben van deze kerstvakantie gebruik gemaakt om elke dag lekker lang uit te slapen, dus in dat opzicht was negen uur best wel vroeg voor ons. We ontbeten samen met zijn ouders en toen stonden de drie nichtjes en zijn zus alweer voor de deur. De oudste van de drie nichtjes is immers het petekindje van mijn vriend en zoals dat brave petekindjes betaamt, kwam zij haar nieuwjaarsbrief voorlezen, oeps, neen, rappen. Ja, weg met de saaie en klassieke nieuwjaarsbrief! De jeugd van tegenwoordig rapt! Mijn vriend had nog wat cadeautjes achter de hand gehouden als beloning voor de inspanning.

We deden nog een poging om de kaasoverschot te verkleinen en speelden vervolgens opnieuw exploding kittens. We waagden ons zelf aan een spelletje Boonanza met de twee oudsten. We slaagden er nog net in om het spelletje Boonanza te beëindigden, alvorens we ons naar het station moesten reppen om onze trein te halen. We hadden die zondagavond immers nog een afspraak met vrienden die we niet graag wilden missen.

Foodtruckfestival op het Hooverplein

Vrijdagavond zakten mijn vriend en ik samen met een eenzame vriendin (haar man en oudste zoon zaten in het buitenland voor een schaaktornooi en haar dochter was uit logeren bij een vriendin aan zee) af naar het foodtruck festival in Leuven. Dit jaar stonden de foodtrucks niet op de Bruul zoals de voorgaande jaren, maar op het Hooverplein. En als ik eerlijk moet zijn: het Hooverplein is echt een veel gezelligere locatie voor zo’n festival dan de Bruul. De stad had duidelijk veel moeite gestoken in het gezellig aankleden van het festival. Vooral de hoge tafels met in het midden een gezellig gasvuurtje waren erg gezellig.

Natuurlijk moesten we eerst uitgebreid het aanbod bestuderen alvorens onze keuze te maken. Ondanks het feit dat er duidelijk meer foodtrucks waren dan de voorgaande edities vond ik het aanbod ietwat magertjes. Veel te veel kraampjes die hamburgers verkochten en veel te weinig kraampjes die wereldkeuken aanboden. Ik miste vooral mijn favoriete foodtruck van Table d’Ho. Bij gebrek aan Koreaanse gerechten ging ik dan maar voor een Vietnamees noedelgerecht. Het gerecht op zich was wel ok, maar niets om over naar huis te schrijven. Wel zeer lekker: de geflambeerde pannenkoek met appeltjes, waarvan ik helaas vergeten ben een foto te nemen. Feit is dat die pannenkoek verrassend snel op was. 😉

IMG_6887

IMG_6889

Omdat onze vriendin wat koude voeten begon te krijgen, zochten we de warmte van Chapter Four op het Ladeuzeplein op. Mijn vriend en ik bestelden een cocktail (de whisky sour is echt een aanrader hier), terwijl onze vriendin het hield bij een warme chocomelk. Onze vriendin kon het niet heel laat maken, omdat ze op tijd haar trein moest halen, dus hielden we het bij twee drankjes en wandelden we samen terug naar het station.

A fun evening was had by all.

Tweede Kerstdag in Wilrijk

Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.

Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.

Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.

De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!

IMG_6880

IMG_6881

IMG_6884