Jawel, jullie zien het goed, ik ben opnieuw aan het puzzelen geslagen. Na ongeveer honderd keer in mijn instagram feed gepasseerd te zijn, ben ik uiteindelijk overstag gegaan en heb ik mij een aantal puzzels van Water & Wines aangeschaft. Puzzelen terwijl je tegelijkertijd iets bijleert over wijnen. Als dat geen fijne combinatie is!
Na onze fijne double date gisteren, troffen mijn vriend en ik zijn zus en schoonbroer ‘s ochtends om 10u bij het riante ontbijtbuffet van het Park Inn hotel. Want wat is er beter om de dag te starten dan een heerlijk Engels ontbijtje? (Tip voor Cardo Brussels: Park Inn weet duidelijk hoe hun gerechten warm te houden! Hint: Le Creuset potten.)
Na dit stevige ontbijt hadden we alle vier nood aan een stevige wandeling om ons eten te laten verteren. Nadat de zus en schoonbroer hun valiezen op ons appartement hadden achter gelaten, trokken we dus samen de stad in en ik leidde mijn gezelschap langs de vele nieuwe Leuvense bouwsites. Best trots op mijn stad in volle transformatie.
En kijk eens aan, dankzij mijn geweldige time management skills stonden we stipt om 13u aan de deur bij Taste voor de winter wijndegustatie. De sympathieke gastvrouw en sommelier van Taste had voor de gelegenheid Sofie Cieters van So Different Wines uitgenodigd. De lijst met de te proeven wijnen was zo lang dat we er onmogelijk in slaagden alles te proeven. Gelukkig was er een spuwbak voorzien om de wijnen weg te gieten die minder in de smaak vielen. Ik denk dat ik de proeverij anders niet had overleefd. 😉 Oja en tussen al dat proeven door werden we verwend met hapjes van de chefkok van Taste. Naar goede gewoonte om duimen en vingers af te likken.
Aangeknoopt met een oude traditie die door de coronajaren wat in de vergetelheid geraakt was. Dit weekend zakten de zus en schoonbroer van mijn vriend af naar Leuven zodat we nog eens met ons viertjes op stap konden. Voor deze bijzondere gelegenheid boekten ze op mijn aanraden een nachtje in het Park Inn hotel.
Nadat ze ingecheckt waren, wandelden we samen op het gemak naar Convento Wijnbistro voor een fijne avond bijbabbelen. Als ik heel eerlijk moet zijn, de wijnen waren naar goede gewoonte nog steeds uitstekend, maar het eten kon me minder bekoren dan vroeger. Als ik me niet vergis is Convento Wijnbistro een tijd geleden van chefkok veranderd, want nu staat er een man op hun website en ik ben er honderd procent zeker van dat er vroeger een vrouw achter het fornuis stond. Alleszins was de ricotta gnudi met prei en guanciale echt veel te zout. Alsof de kok per ongeluk zijn zoutvaatje in het gerecht had laten vallen. Jammer, want we hadden de zus en schoonbroer van vriend graag een onvergetelijke ervaring laten beleven. Stiekem spijt dat ik mijn oorspronkelijke reservatie bij Barba had geannuleerd omdat er enkel nog plek was op het overdekte terras.
Witloof als appetizer:
Crudo, aji amarillo, boekweit:
Ricotta gnudi, prei, guanciale:
Zwezerik, gepekelde groentjes, agrodolce:
Everzwijn, pompoen, radicchio:
Voor bij de kaas:
Kaasbord Van Tricht:
Lichtelijk aangeschoten wandelden we na het diner door de nachtelijke Leuvense straten. De plannen om samen de dansvloer van één of ander Leuvens café te gaan verkennen, borgen we wijselijk op en we sloten de avond af met wat onnozele spelletjes bij Gameland in de Kinepolisgalerij. Niets leuker dan met een brandweerspuit (met echt water!) mikken op rare beesten als je een tikkeltje te veel wijn gedronken hebt. 😉
Dat zo’n Kamadobarbecue een veelzijdig ding is, dat wisten we ondertussen al, maar gisterenavond at ik voor het eerst pizza’s gemaakt op zo’n barbecue. Een grote pizzafan zal ik wel nooit worden, maar ik kan niet anders dan toegeven dat dit goeie pizza’s waren. Perfect gebakken korst en lekkere toppings. Mét een ubercool wijntje daarbij, uiteraard. De ouders van mijn petekindje weten wat goed is. 😉 En natuurlijk speelden we daarna exploding kittens met mijn petekindje en zijn gezin. Tradities zijn er om in ere te houden!
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
Ons verblijf Quinta do Torcaz biedt geen ontbijt aan, dus besluiten we onderweg naar onze eerste bestemming van de dag ergens te stoppen voor een ontbijt. Onze eerste poging draait echter op niks uit door foutieve informatie op googlemaps. Op goed geluk stoppen we vervolgens bij een kleine dorpscafé, waar de aanwezigen ons allemaal met grote ogen bekijkenwanneer we er binnen stappen en iets bestellen. Gelukkig kunnen we een paar woorden Portugees, want het is duidelijk dat niemand van de aanwezigen Engels begrijpt. Ik vermoed dat ze in dit café niet veel toeristen over de vloer krijgen. We kopen een simpel broodje met kaas en hesp en eten dit op aan een plastic tafeltje op de stoep voor het dorpscafé in de zon met zicht op de Pico vulkaan. Niet slecht!
Na dit snelle ontbijt rijden we verder naar de Capelinhos vulkaan, die in 1957 vlak bij de toenmalige vuurtoren onder de zee uitbarstte en met de uitgespuwde lava en assen het eiland Faial 2,4 vierkante kilometer groter maakte. De uitbarsting zelf duurde maar liefst 13 maanden, van 27 september 1957 tot 24 oktober 1958. De vulkaan blies assen tot meer dan een kilometer ver de lucht in, vernielde 300 huizen in de nabijgelegen dorpen en noodzaakte de evacuatie van 2000 mensen, waarvan een groot gedeelte vervolgens emigreerde naar de VS en Canada.
We parkeren onze wagen op de parking bij het museum van de Capelinhos vulkaan en beslissen eerst de wandeling te doen en dan het museum en de vuurtoren te bezoeken. Het landschap is alleszins behoorlijk indrukwekkend. We wandelen over het nieuwe stuk Faial waar langzaam de eerste groene plantjes zich wagen tussen het vulkanische gesteente en de assen. Het contrast tussen het grijze gesteente en de prachtig blauwe zee kan amper groter zijn. Heel bijzonder en behoorlijk stoffig, dat ook. Dat fijne grijze stof kruipt letterlijk overal tussen.
In het ondergrondse museum dat bijna volledig volledig onzichtbaar is en, op een grote cirkel na, het vulkanische landschap zo veel mogelijk respecteert, leren we meer over de uitbarsting van 1957 en de krachten die zich onder onze voeten bevinden. Je moet hier echt komen om te beseffen hoe groots en krachtig de natuur kan zijn. Heel erg boeiend. Uiteraard bezoeken we ook de ruïne van de vuurtoren die de sporen van de uitbarsting draagt. Gelukkig maakte deze vulkaan geen slachtoffers en kon iedereen tijdig geëvacueerd worden.
Van al die vulkanische activiteit krijgt een mens honger. We stappen opnieuw in onze wagen en laten ons met rammelende magen door googlemaps rijden naar Restaurante Bela Vista. Zoals de naam doet vermoeden, krijgen we bij ons eten vanaf het terras gratis en voor niets een prachtig uitzicht. We genieten van de uitstekende verse vis met groentjes en patatjes. Simpel, maar lekker. Bij het eten drinken we een half flesje wijn en een brandy als afzakkertje.
Vandaag had ik om 17.15u een afspraak bij Dirk De Witte Kappers. Bedoeling was om, net zoals bij mijn vorige twee kappersbezoeken de voorbije jaren, haar te doneren aan Geef om Haar. Ik had op voorhand thuis wat zitten meten en meende dat ik net de dertig centimeter zou halen om nog een korte bob over te houden. Helaas oordeelde de kapster daar anders over. In tegenstelling tot vorige keren zei ze mij dat ze sowieso eerst de uitgedunde puntjes van mijn haar moest afknippen. En daarmee zou ik een paar centimeters verliezen en was mijn staart geen dertig centimeter meer. Aangezien ik nu toch bij de kapper zat, besloot ik dan maar meteen door te bijten en die puntjes te laten afknippen. Wel straf dat een dikke twintig centimeter niet voldoende is om te doneren.
Nog een paar maanden sparen en ik kan een nieuwe poging doen. Geduld is een schone deugd. Nu is mijn haar alleszins in topvorm voor het personeelsfeest (waarvoor ik initieel een bob wilde, maar goed, het zal een hoge paardenstaart worden).
Om mezelf te troosten na deze kleine ontgoocheling trakteerde ik mijn vers geknipte zelf op een avondmaal bij Barouche. Nog steeds grote fan van hun bowls en dan vooral van de bloemkool. Al mogen de zoete aardappelfrietjes er ook zijn. Lekker!
Deze avond fietste ik naar Herent voor een bezoek aan onze vrienden en hun twee dochters op deze wapenstilstand. Het was al donker toen ik op de fiets kroop, maar dankzij googlemaps en de fietssnelweg geraakte ik er verrassend vlot. Gelukkig regende het niet!
Onze vrienden hadden een tafel gereserveerd bij Kiku sushi, het enige sushirestaurant dat Herent rijk is (en dus mogen ze zich terecht het beste sushirestaurant van Herent noemen). Ik vond de sushi eerlijk gezegd maar matig, de stukken waren veel te groot naar mijn goesting en de gefrituurde sushi was, net zoals de hapjes die we als voorgerecht aten, veel te hard gefrituurd. En ik ben sowieso al niet echt een fan van gefrituurde sushi. Ik was stiekem een beetje jaloers op de scampi met madrascurry die één van de twee dochters besteld had. Maar gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed!
Na de maaltijd trokken we terug naar het huis van onze vrienden, deden we een flesje wijn open en speelden we de rest van de avond spelletjes. Ik noteer Vlotte Geesten 2.0 als ontdekking van de avond. Een simpel uit te leggen spel waarbij een vliegensvlugge reactiesnelheid en tegenwoordigheid van geest superbelangrijk is.
En gelukkig regende het ook niet op de terugweg naar Leuven!
Omdat ik nog een voucher van de Kinepolis had en mijn vriend gisterenavond op een vliegtuig richting Genève zat, besloot ik mezelf te trakteren op een filmuitje op zondagavond. Ik koos de film Anora, omdat ik daar al veel lovende kritieken over gelezen had.
En amai, wat een geweldige film! A real wild ride! Je zit van het begin tot het einde aan je stoel vastgelijmd. En wat een ongelooflijke getalenteerde hoofdrolspeelster is die Mikey Madison. Ik kijk alvast uit naar haar volgende projecten. Een meer dan verdiende winnaar van de Gouden Palm in Cannes; wat mij betreft.
Gelukkig heb ik een blog om mij eraan te herinneren dat de laatste keer dat mijn vriend en ik deelnamen aan een S.P.Q.R. brunch 5 maart 2012 was. Euh? Jawadde, time files when you’re having fun, zal ik maar zeggen zeker?
Na al die jaren stonden de sterren eindelijk weer goed en bleken mijn vriend en ik zowaar nog geen verplichtingen te hebben deze zondagmiddag en aangezien hij deze avond terug vliegt naar Genève leek ons dit wel een mooie afsluiter van het weekend.
Op een oude bekenden na zagen we vooral veel nieuwe gezichten aan de lange feesttafels in de Sint-Geertrui-abdij. Natuurlijk belandden we weer bij mijn oud-collega aan tafel, maar ik maakte ook kennis met de andere mensen aan tafel. Het klikte vooral goed met Robert Scotton, een oud-voetballer bij Winterslag, die nu als ietwat uit de hand gelopen hobby Italiaanse wijn importeert. De lunch werd verzorgd door traiteur Kapucijn en was naar goede gewoonte uitstekend. Alleen de wijnen van Doppio ‘L’ vielen iet of wat tegen. De prosecco was ok, maar de witte wijn was niet echt mijn ding. Gelukkig was de rode wijn beter!
Alleszins beleefde mijn vriend en ik alweer een fantastische middag/namiddag en we beloofden aan Robert zeker eens langs de kerstmarkt te komen wanneer hij de stand van Rotary Leuven-Rotselaar zou bemannen.
PS: Het blijft toch vreemd, zo’n feestelijke maaltijd zonder Eric Claes
