Altijd blij om te kunnen genieten van een prachtige zonsondergang vanaf mijn balkon. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik nu al uitkijk naar het lengen der dagen.
Een rustige Wapenstilstand
Ideaal om te bekomen van het personeelsfeest op donderdagavond! Net als vorig jaar vond ons personeelsfeest plaats de avond voor wapenstilstand, want zo’n vrije dag om te recupereren is echt geen overbodige luxe. Mijn collega’s weten hoe een feestje te bouwen!
Al begon de avond met een valse noot: aangezien ons feestje op een boot zou plaatsvinden, hadden de organiserende collega’s gezorgd voor een (elektrische) bus om iedereen naar de Heembeekkaai te vervoeren. Ik had me opgegeven voor de tweede bus. Helaas bleek dat er maar één bus voorzien was en die bus geraakte bij de eerste rit helemaal vastgereden in de Brusselse files. Geen nood, een beetje vertraging, daar kijken doorwinterde treinreizigers niet van op. In afwachting van de terugkeer van de bus besloten we dus met een groep van ongeveer twintig personen iets te gaan drinken bij Wings Taverne.
Terwijl we genoten van ons drankje stroomden de berichten van de collega’s binnen die op de bus zaten: dat de bus echt geen vooruitgang maakte en dan ze nog maar een paar honderd meter verder geraakt waren. Niet echt bemoedigend. Aangezien ik de hoogste in hiërarchie was, hakte ik de knoop door en stelde ik voor de tram te nemen. Ik gaf het adres in dat op ons intranet stond: Vilvoordsesteenweg 2 en zocht via Googlemaps de snelste tram. We geraakten met gans onze groep redelijk vlot op de tram en daarmee dacht ik dat het ergste leed geleden was.
Bij het uitstappen bleek echter dat de plek waarheen googlemaps ons geleid had zich op nog twintig minuten stappen bevond van de Heembeekkaai. Ik snapte er niks van, want ik had echt het correcte adres ingegeven. Dubbel gecheckt en al. Ik moet zeggen dat de moed mij even in de schoenen zakte. Ik had al een zware week achter de rug en had ernaar uitgekeken gewoon op het gemak op een bus te kunnen stappen en een avond te feesten. Ik had niet voorzien dat ik een bende van twintig collega’s op sleeptouw zou moeten nemen en dat ik dan ook nog eens aan een halte zou afstappen die op twintig minuten wandelen van onze bestemming lag. Komt daar nog eens bij dat het thema voor ons feestje ‘summer chic’ was en dat ik en nog wat collega’s sandalen met hakken aan hadden. Niet meteen het meest ideale schoeisel om lange wandelingen mee te maken.
Nu, uiteindelijk geraakten we ter plekke, maar ik heb nog een uur de adrenaline door mijn lijf voelen razen. Gelukkig zat ondanks de niet zo ideale start de sfeer er goed in en vond ik na een tijdje mijn goede humeur terug. Ik genoot van het lekkere vegetarisch buffet, de leuke quiz die mijn collega’s in mekaar gestoken hadden, de zangstonde met Allez, Chantez!, maar vooral de leuke gesprekken met collega’s en het dansen op de dansvloer. De boot die op het kanaal van Brussel naar Vilvoorde en terug voer, had voor mij persoonlijk weinig meerwaarde. Doordat het pikkedonker was, merkte je amper dat we aan het varen waren. Het ganse feest had wat weg van een ouderwets trouwfeest op een tikkeltje marginale locatie. Totally my jam!
Ik danste tot iets voor half twee mijn telefoon ging: Taxi Jenny was onderweg! Dankzij Taxi Jenny geraakten mijn twee andere collega’s uit Leuven veilig thuis. Al gebeurde er in de taxi een kleine omwisseling van de goodie bags en heeft mijn collega per ongeluk mijn truitje mee naar huis genomen. Oh well! Ik koester alvast de fijne herinneringen aan weer een geslaagd personeelsfeest.
De Balokken in Komen-Waasten – 2 november 2022
Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Na de natuur is het tijd voor een streepje cultuur: we lopen even binnen in de prachtige katholieke kerk in neobyzantijnse stijl van Saint-Chrysole in Komen. Magnifiek! Al deelt duidelijk niet iedereen mijn enthousiasme voor kerken en glasramen. 😉
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
Een lastige dag
De beslissing zelf was al een tijd geleden genomen, maar de praktische uitvoering had wegens omstandigheden wat vertraging opgelopen. Deze namiddag bracht ik dan eindelijk, ondersteund door twee fantastische collega’s, de moeilijke boodschap dat een collega met onmiddellijke ingang niet meer welkom was op de werkvloer. Een zeer moeilijke beslissing met een zeer complexe voorgeschiedenis, maar op een zeker moment blijft er maar één oplossing meer over. Het is mij nog altijd een raadsel hoe het zo ver is kunnen komen en waarom de collega in kwestie, niet ver verwijderd van haar pensioen, zich op die manier gedragen heeft. De reactie op mijn boodschap was minder heftig dan ik verwacht had en uiteindelijk is de collega vertrokken zonder drama, maar ik zag dat het inwendig borrelde.
Daarna moest ik de moeilijke boodschap brengen aan het betrokken team, die er echt allemaal als een geslagen hond bij zaten. Ik was er zelf niet goed van, want ik merkte dat de voorbije maanden hen echt in chaos gestort hadden en dat het voor hen moeilijk was om vooruit te blikken en een rooskleurige toekomst te zien. Ze gaven op mij de indruk van stuurloze schipbreukelingen zonder enig idee of er land in zicht was. We gaan dus de komende maanden werken aan het heropbouwen van het zelfvertrouwen van de collega’s en hen stimuleren om zelf met ideeën en voorstellen te komen. Ik ben er zeker van dat er veel talent in die kleine ploeg huist, talent dat ondergesneeuwd is geraakt door een combinatie van ongelukkige factoren.
Na deze schok kan het alleen maar beter worden. The only way is up!
Les Terrils de Loos-en-Gohelle en sushi in Rijsel – 1 november 2022
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Relaxen bij Aquaheaven
De laatste feestelijkheden ter ere van mijn verjaardag: samen met mijn vriend genieten van wat quality time in Aquaheaven. Kwestie van de batterijen wat op te laden met het drukste maanden van het jaar in het vooruitzicht!
Een culinair hoogstaand verjaardagsfeestje
Met een beetje vertraging vierde ik gisteren mijn verjaardag met mijn vriend. In de namiddag trokken we de stad in om wat boodschappen te doen en natuurlijk konden we de lokroep van een lekker glaasje wijn aan de toog van Convento Wijnbistro niet weerstaan. En ja, bij zo’n glaasje bubbels horen natuurlijk verse oestertjes. Noblesse oblige! 😉
‘s Avonds gingen we op hetzelfde elan verder. We genoten met ons tweetjes van de kookkunsten van de chefkok van Taste Leuven en de vriendelijke ontvangst die ons daar telkens weer te beurt valt. Een plek waar je je meteen thuis voelt. En als ik jullie één tip mag geven: bestel kaas in plaats van het dessert. De chefkok komt persoonlijk rond met de kaaskar en je mag van elke kaas een stukje proeven! Amai, wat een genot! En de lekkere wijnen bij elk gerecht maken van een diner bij Taste een totaalbeleving. Echt één van de Leuvense culinaire toppers.
Appetizers:
Handgepelde grijze garnalen, knolselder, kiwi, nori:
Hondshaai, pompoen, yuzulak:
Eendenlever, cevenne ui, gele biet, kriekenbier:
Wilde zeebaars, eekhoorntjesbrood, macrosporum truffel:
Wagyu, girolles, paksoi, groene peper:
De chefkok en de kaaskar:
Say cheese!
Zoetigheden voor bij de thee:
Les Herbes Folles en een terrasje in Béthune – 31 oktober 2022
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Diner bij La Manufacture en cocktails bij La Pharmacie Anglaise
Gisterenavond was ik met een collega op stap in Brussel. Ik weet dat onze hoofdstad niet altijd de beste reputatie heeft, maar persoonlijk boeien de tegenstellingen in deze stad, waarin zoveel verschillende werelden elkaar tegen komen, mij wel. En het culinaire aanbod is er enorm divers, da’s natuurlijk ook een pluspunt.
Mijn collega had nog een bongobon op te maken vóór de vervaldatum, dus trokken we naar restaurant La Manufacture, iets verder dan mijn normale actieradius in Brussel, maar ik was erg onder de indruk van het mooie historische pand waarin dit restaurant gelegen was. We kregen met onze bongobon voor het voorgerecht, hoofdgerecht en dessert telkens twee opties om uit te kiezen. Ik ging tweemaal voor de vis en als dessert kon ik de crème brûlée niet weerstaan. Mijn collega en ik hadden zeer fijne gesprekken, zowel over het werk als over onze privésituatie en genoten samen van een lekker flesje wijn. Alleen jammer dat het grote pand waarin het restaurant gelegen was, maar voor één zesde opgevuld was. Niet voldoende klanten om uit de kosten te komen, vrees ik. En dat op een vrijdagavond.
Velouté van pompoen met vanille van Madagaskar:
Vis van de dag, bouillabaisse sap, citrusvruchten:
Crème brûlée:
Na de maaltijd trokken we naar La Pharmacie Anglaise, een poepchique cocktailbar waar je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. We vonden een plekje voor twee op de galerij en genoten van de bijzondere omgeving (met slangen op sterk water achter ons) en de lekkere cocktails. Al moet ik eerlijk zeggen de cocktail mij toch wat te duur was, je betaalt vooral voor de exclusieve en stijlvolle locatie.
Bij het checken van de NMBS-app merkte mijn collega opeens op dat zijn laatste trein naar huis afgeschaft was. Daardoor moesten we onze avond wat vroeger afbreken dan gepland. Ik wandelde met hem mee naar het station en stelde samen met hem vast dat zijn trein maar liefst 37 minuten vertraging had. Gelukkig is de Brewdog een ideale plek om nog iets te drinken terwijl je op de trein wacht. Uiteindelijk vertrok de trein van mijn collega met 54 minuten vertraging. Dan hadden ze die trein beter nog 6 minuten later laten vertrekken, om eventuele reizigers die rekenden op de laatste trein niet te laten stranden in Brussel-centraal. Echt, de NMBS is de laatste tijd weer extreem onbetrouwbaar. Zelf nam ik een trein over de luchthaven, die me gelukkig zonder problemen in Leuven bracht.
Een fijne avond die iet of wat doorkruist werd door treinperikelen.
Business lunch bij Barouche
Dit wordt duidelijk het najaar van de businesslunches. Al kan een kleine inhaalbeweging na de coronacrisis uiteraard geen kwaad. Deze middag had ik afgesproken met een collega-afdelingshoofd. Kwestie om wat ervaringen uit te wisselen en van elkaar te kunnen leren. Mijn collega staat voor een aantal stevige uitdagingen en het is altijd fijn om samen te brainstormen én tegelijkertijd wat stoom af te laten. Ik ben alleszins blij dat we open en eerlijk met elkaar van gedachten kunnen wisselen. En de falafalschotel mocht er ook zijn!
