Albast op zondag

Omdat ik dit weekend zoveel werkgerelateerde activiteiten op het programma had staan, bleef mijn vriend in Genève. Per slot van rekening had het weinig zin naar België te vliegen als hij mij toch maar beperkt zou zien en al dat over een weer gevlieg is niet echt bevorderlijk voor onze CO2 uitstoot. Bovendien had hij dan ook de gelegenheid af te spreken met zijn vrienden ginder.

Met een rustige zondag in het vooruitzicht had ik me ingeschreven voor een rondleiding van curator Marjan Debaene door de prachtige tentoonstelling Albast. Het is altijd interessant om de curator zelf aan het woord te horen. En amai, het enthousiasme van deze dame werkte aanstekelijk. Het was duidelijk dat Marjan nog uren had kunnen vertellen over de mysteries en de schoonheid van albast. Ik ontdekte nog veel meer details tijdens deze rondleiding dan bij mijn vorige bezoek. En ik ben er zeker van dat ik nog een keer zal terug keren voor een derde bezoek.

Continue reading →

50 jaar Frans Masereel Centrum

Na een goed gevulde werkweek, ging ik zaterdag op hetzelfde elan verder. Met vier collega’s reden we in een cambio naar Kasterlee om de vijftigste verjaardag van het Frans Masereel centrum te vieren. We arriveerden rond twee uur ter plekke en werden meteen overvallen door een stevige regenbui. Gelukkig bleek dat de laatste regen voor de dag en brak wat later de zon door de wolken. We wandelden kort door de tentoonstelling en lieten ons vervolgens verleiden om twee heerlijke pizza’s te kopen terwijl we genoten van jazz muziek op de achtergrond. Ik ben normaal niet echt een pizzafan, maar de pizza’s van Il Forno gingen er vlotjes in bij mij, vergezeld van een glaasje heerlijke witte wijn uit Piëmonte met liefde uitgeschonken door J&W Wines.

Om 15u was het tijd voor het officiële gedeelte met een toespraak van minister-president Jan Jambon, een interview met kempenaar Walter van den Broeck en Anne-Mie Van Kerckhoven die een persoonlijke tekst voorlas over wat het Frans Masereel Centrum voor haar betekend heeft. Laatste officiële wapenfeit was de inhuldiging van het gedenkteken voor wegbereider Fons Mertens en architecten Lou Jansen en Rudi Schiltz. Eerlijk, de kwaliteit van de geluidsinstallatie was niet fameus, waardoor er al snel geroezemoes opsteeg uit het publiek. Het duurde ook allemaal wat te lang, maar de receptie met éclairkes achteraf maakte veel goed.

Om 17u vertrok ik met mijn drie collega’s op gegidste Masereelroute. Tijdens de wandeling kwamen we interventies van Lisse Declercq, Ben Christiani, Karl Wouters en Lieven Segers tegen. De interventie van Lisse Declercq, die een houten lat van een met graffiti overschilderd hok versierde met mooie portretten van haar jeugdvriendinnen en afbeeldingen van dieren, sprak mij persoonlijk het meeste aan. Maar ook de installatie The Magic Coffeepot van Karl Wouters kon me bekoren. De installatie bestaat uit een vijftigtal onverkoopbare kasten en allerlei prullaria, die nadien naar het recyclagepark gaan. Helemaal bovenaan de installatie staat een oude koffiepot van de grootvader van de kunstenaar. Met die koffiepot trok de grootvader van Karl Wouters vroeger naar het veld om koren te gaan pikken. Bijzonder ook dat twee dj’s hits uit de oude doos draaiden tijdens de feestelijkheden.

Continue reading →

KMSKA en Afterwork in Antwerpen

Yep, vandaag bracht ik voor de vijfde keer op nog geen maand tijd een bezoek aan het KMSKA, ditmaal samen met de collega’s van het werk. We waren met zo’n 150 deelnemers, een zeer mooie opkomst. De aankomst in het KMSKA zelf verliep iet of wat chaotisch: er was geen aparte ruimte voor onze jassen en spullen voorzien en het duurde even voor de groepjes rond de gidsen samengesteld geraakten, maar eens we vertrokken waren met de gids, was het genieten van de reacties van mijn collega’s. De gids van ons groepje vond ik wat tegen vallen, maar goed, iedere gids heeft natuurlijk een eigen persoonlijke stijl.

Na de rondleiding die veel te kort was om al het moois in het museum te bewonderen, maar wel een overzicht gaf van de totaliteit, werden we getrakteerd op taart en koffie. En amai, wat een luxueuze taarten waren me dat! Heerlijk!.

Na de taart maakte ik kennis met het zoontje van een collega die in Antwerpen woont. Zijn vriendin was samen met hun zoontje naar het KMSKA gekomen om hem te laten zien aan de collega’s. Heel fijn om mijn collega te zien stralen als trotse papa. Zijn zoontje voelde zich duidelijk niet honderd procent op zijn gemak met al die vreemde mensen rondom hem, maar hij protesteerde niet toen ik hem even op de arm nam. Tof!

Daarna zakten we met redelijk wat collega’s af naar Brasserie Shilling. We dronken nog iets op het terras en verkasten toen het wat frisser werd naar binnen om samen iets te eten. Een heel gezellige avond met veel tijd om bij te praten en verhalen uit te wisselen. Meer moet dat echt niet zijn. Ik treinde met drie collega’s terug naar Leuven, nog nagenietend van een fijne namiddag en avond in Antwerpen.

Albast in M

Deze avond woonde ik samen met mijn kameraad uit Hasselt de opening bij van de nieuwe tentoonstelling Albast in het M museum.

We startten de avond met een glaasje, luisterden naar de speeches en trokken vervolgens de museumzalen van M in om al dat schoons met eigen ogen te aanschouwen.

Persoonlijk was ik erg onder de indruk van deze tentoonstelling, een samenwerking tussen M Leuven en het Louvre. De tentoonstelling brengt een indrukwekkende hoeveelheid topstukken bij mekaar en zet de schijnwerpers op een materiaal dat iet of wat in onbruik is geraakt. Het zachte, soms zelfs lichtdoorlatende albast laat zeer fijne bewerkingen toe met ongelooflijk gedetailleerd beeldhouwwerk als resultaat.

M brengt de schitterende historische werken samen met hedendaagse werken van de Belgische kunstenares Sofie Muller. Sofie Muller contrasteert de ruwheid van de net ontgonnen albastknol tegenover de fluwelen zachtheid en schoonheid van het gepolijst eindproduct. Fascinerend en tegelijkertijd fragiel werk.

Tot mijn grote verbazing was mijn kameraad minder onder de indruk van de tentoonstelling dan ikzelf. Veel van de tentoongestelde werken waren religieuze kunst. Religieuze kunst kenmerkt zich inderdaad soms door een zekere afstandelijkheid ten opzichte van de toeschouwer. Per slot van rekening wordt hier het goddelijke afgebeeld. Mijn kameraad waardeert kunst meer om de gevoelens die het losmaakt en de werken in albast slaagden er niet in hem te raken. Toegegeven, deze tentoonstelling is er vooral eentje van virtuositeit, toch zijn er meer dan genoeg werken die naar mijn mening een gevoelige snaar bij de toeschouwer zullen raken.

Maar oordeel vooral zelf.

Continue reading →

Première van Close op het Film Fest Gent

Gisteren had ik de eer en het genoegen om aanwezig te zijn op de feestelijke opening van het Film Fest Gent. Last minute besloten mijn collega en ik toch maar met de trein te gaan, want Waze en googlemaps toonden enorm veel file onderweg. Kwestie van niet al nagelbijtend in de wagen te moeten zitten, terwijl de minuten wegtikken en je vreest het begin van de film te missen. Met de blue-bike was de afstand van het station naar de Kinepolis in Gent zeer vlot overbrugbaar.

De openingsfilm was Close van Lukas Dhont. Bijzonder ontroerende en schitterend in beeld gebrachte film. Chapeau voor de twee jonge hoofdrolspelers die de film op hun frêle schouders dragen. De camera zit hen letterlijk dicht op de huid. Prachtig, maar wel zwaar om te verteren. Ik moet toegeven dat ik soms snakte naar een vleugje humor om de tristesse te doorbreken, maar dat werd me niet gegund. Een film die ik niet zou aanraden als je zelf een moeilijke periode doormaakt. Tenzij je een goed wilt uithuilen, dan is deze film ideaal.

Tijdens de film werd ik twee keer gebeld door een onbekend nummer (mijn gsm staat altijd op stil, dus niemand heeft er iets van gemerkt). Ik zag dat er een bericht werd ingesproken op mijn antwoordapparaat, waardoor ik ervan uitging dat het redelijk dringend was. Ik belde dus meteen terug na het einde van de film.

Bleek dat het bericht afkomstig was van mijn collega, die nog laat op de avond sollictatiegesprekken had en zichzelf buitengesloten had uit ons kantoorgebouw in Brussel. Zonder gsm en zonder haar spullen uiteraard. Uiteindelijk was ze bij het hotel vlakbij ons kantoorgebouw aanbeland en had ze van daaruit mij proberen te bereiken. Tegen dat ik uit de filmzaal was, was ze er dankzij de bewaker van ons kantoorgebouw in geslaagd om terug binnen te geraken. Gelukkig had de tweede persoon met wie mijn collega de gesprekken afnam en die nog in het gebouw was, alarm geslagen. Eind goed, al goed!

Opgelucht begaf ik me naar de receptie, alwaar ik mijn tong verbrandde aan kokend hete soep. Gelukkig was er cava om te blussen. 😉 Lang konden we helaas niet blijven hangen op de receptie, want mijn collega, haar zoon (een filmstudent die het fantastisch vond deze opening te kunnen bijwonen) en ik moesten de laatste trein naar Leuven halen. We namen nog snel een foto van haar zoon op de rode loper, die prachtig versierd was met bloemen, sprongen op onze blue-bikes en haalden zonder problemen de laatste trein naar Leuven.

Op de trein kregen we gezelschap van nog een andere collega die met ons meespoorde tot in Brussel. Gezellig!

Tweede boosterprik: check!

Laat ons hopen dat nu ik deze herfst en winter van dat onfortuinlijke virus bespaard blijf!

Koninginnehapje bij Taverne du Passage

Onlangs werd ik voorzitter van een nieuwe vergadering die als doel heeft de verschillende digitaliseringsprojecten in ons bedrijf beter op mekaar af te stemmen. Een uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen, want er ik ben de eerste om te erkennen dat er zeker ruimte voor verbetering is. Om de verschillende betrokken partijen wat beter te leren kennen, plande ik een aantal lunches in. Mijn ervaring is dat lekker eten en een andere context mensen aanzet om meer open te spreken. En zo kwam het dat ik deze maandagmiddag samen met een collega genoot van een heerlijk koninginnenhapje in Taverne du Passage. Genoten van het gezelschap, het fijne gesprek én het gerecht dat toch nét iets specialer was dan een klassiek koninginnenhapje. (Hoera voor kalfszwezeriken!)

Het Begijnhof van Turnhout

Na onze Italiaanse uitspattingen, zo lang mogelijk blijven liggen in het comfortabele bed van Corsendonk Turnova alvorens te genieten van het heerlijke ontbijtbuffet. En amai, genoten hebben we! Zoveel lekkers om uit te kiezen dat ik zelfs geen plekje meer vond voor een pannenkoekje!

Na het ontbijt checkten we uit en genoten we nog wat van deze prachtige herfstdag in Turnhout. Natuurlijk konden we niet anders dan even binnen te lopen in de Sint-Pieterskerk. Langs buiten niet zo’n bijzondere kerk, maar het prachtige interieur is de moeite van een bezoek meer dan waard. Er zijn talloze kunstschatten te bewonderen, waarvan de prachtige houten preekstoel mijn favoriet was.

Continue reading →

De Italiaanse keuken van Cucina Marangon

Na een aangename en rustige treinrit kwamen mijn vriend en ik met ons koffertje aan in het station van Turnhout. Eerste bestemming: Hotel Corsendonk Turnova, want we willen onze avond niet vroegtijdig afbreken om de laatste trein naar Leuven te moeten halen. Het was een mooie wandeling van het station naar het hartje van Turnhout waar ons hotel lag en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de charmante uitstraling van deze stad. Ik bezocht Turnhout al een paar keer eerder, maar dat was om op bezoek te gaan bij vrienden of om een evenement bij te wonen. De stad zelf bleef daardoor voor mij een nobele onbekende. We checken in in het hotel en frissen ons even op. Klaar voor een gezellig avondje uit met de oud-collega van mijn vriend.

Voor de gelegenheid had de oud-collega van onze vriend een tafeltje gereserveerd in Italiaans restaurant Cucina Marangon. In vergelijking met de vorige keer dat we hem zagen, was hij een aantal kilootjes bijgekomen, maar gelukkig slaagt hij er nog steeds in de diabetes af te houden. Wat volgde was een aangename avond met lekker eten. Misschien net een tikkeltje te prijzig voor wat we kregen, maar hey, het zijn moeilijke tijden voor de horeca, nietwaar? En het feit dat de eigenares bij de kaasschotel gewoon zonder verpinken twee flessen dessertwijn op tafel zette, waarmee we ons glas zoveel als we wensten mochten bijvullen, maakte uiteraard veel goed.

Appetizers:

Tartare di branzino:

Risotto alla pescatora:

Cannelloni di vitello:

Petto di anatra:

Italiaanse kazen:

Dessertwijn:

Zoetigheden bij de koffie:

Back to KMSKA!

Ja, twee weken na de officiële opening waren mijn vriend en ik alweer terug te vinden in het KMSKA. We hadden ‘s avonds in Turnhout afgesproken met een kameraad en besloten een kleine omweg langs Antwerpen te maken om samen met de ouders van mijn vriend het KMSKA te bewonderen. We ontmoetten zijn ouders in het station van Antwerpen en namen vervolgens de tram naar het museum. De vader van mijn vriend was nog niet zo lang geleden aan zijn knie geopereerd, dus hij moest zijn knie wat sparen voor het bezoek zelf. Jammer, want het was een prachtige herfstdag, ideaal voor een mooie wandeling.

Omdat een museum bezoeken op een lege maag niet leuk is, lunchten we samen in Brasserie Shilling. Ik bestelde een Thais vegan soepje (tom kha kap) dat ok was, maar meer ook niet. Ideaal om me wat te sparen voor het diner ‘s avonds.

De rest van de namiddag brachten we door in het museum. We deden ons best om de ouders van mijn vriend zoveel mogelijk te laten zien, maar omdat we om 17.53u de trein naar Turnhout moesten nemen, faalden we jammerlijk. Gelukkig hebben de ouders van mijn vriend een museumpas en kunnen ze nog eens terug komen om de gedeelten te bewonderen die we nu noodgedwongen moesten overslaan (kuch, Ensor, kuch). We hadden zelfs geen tijd meer om nog iets te gaan drinken!