Op mijn collega die vanaf volgende week met haar vriend een jaar in een camper door Noord- en Zuid-Amerika trekt. Vandaag was haar laatste werkdag en wensten we haar via Teams (blah) een fijne reis toe. Haar camper dobbert ondertussen al ergens rond op de Atlantisch oceaan en zij volgt binnenkort met vriend en hond (gelukkig wel met een vliegtuig).
Ah, to be young again!
Elke laatste zondag van de maand kan je bij Onder den Toren genieten van een buffet met telkens een ander land als thema. Deze zondag stond Libanon op het programma. Aangezien ik een grote fan ben van de mezze uit de Libanese keuken, was ons tafeltje voor twee snel gereserveerd. En jawel, wat een weelde passeerde er op ons bord: heerlijke hummus, falafelballetjes, couscous, lamsballetjes met fetakaas, merguezworstjes in zoete dadelsaus en heerlijk malse kip. Smullen! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik eigenlijk al geen pap meer kon zeggen toen de zoete baklava als dessert aan ons tafeltje arriveerde. Met veel moeite vond ik nog een gaatje en moest meteen voor de rest van de dag niets meer eten. 😉
Supertof concept! We aten trouwens in interessant gezelschap. 😉
Na wat toch wel een parcours met ups en downs was, konden alle betrokkenen vrijdagavond vrolijk klinken op de succesvolle onthulling van het nieuwe Leuvense stadskunstwerk Oeratoom. Jammer genoeg kon ik niet aanwezig zijn bij het persmoment en de daaropvolgende wandeling langs de verschillende medaillons, maar de gezellige avond met de legendarische spaghetti van de Metropole maakte dat meer dan goed. Ik zal op een later tijdstip (als het weer wat beter is) wel op mijn gemak alle medaillons bijeen zoeken die zich verspreid binnen de Leuvens ring bevinden.
Ik ben best wel blij met het uiteindelijke resultaat, dat verrassend goed aansluit bij de initiële uitgangspunten zoals die geformuleerd werden door de deelnemers aan de allereerste brainstorm in M en de theorie van Georges Lemaître. Al vrees ik dat dit kunstwerk geen spek naar ieders bek zal zijn. Een heldere toelichting over het kunstwerk is alvast een must, een taak voor het communicatieteam! Kunstenares Félicie d’Estienne d’Orves straalde alvast (verdiend) van trots met een grote ruiker bloemen in haar handen. En ik had heel fijne en inspirerende gesprekken boven mijn dampende kom spaghetti bolognaise met een glaasje wijn daarbij. Blij dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen!
Normaal gezien had ik vandaag een dag werken op kantoor in Brussel gepland. Tijdens de middagpauze stond er immers een bezoek aan de gratis tentoonstelling van Raoul Servais in het BELvue museum op het programma. Dit om in stijl afscheid te nemen van een lieve collega die onze organisatie verlaat. Helaas, in de plaats daarvan startte mijn dag om 8.30u al met een crisisvergadering via Teams en de rest van de dag werd het er niet bepaald beter op. Ik kon niet anders dan me last minute verontschuldigen voor het BELvue uitstapje en op digitale wijze afscheid nemen van onze collega. Geen dagje Brussel voor mij dus.
Gelukkig lukte het mij wel om, na een dag vol Teams vergaderingen, nog nét voor sluitingsuur in de post te geraken om aldaar mijn nieuwjaarsbox van het werk in ontvangst te nemen. Zwaar onder de indruk trouwens van de avondlijke werkzaamheden aan het pand op de hoek van de Bondgenotenlaan en de Jan Stasstraat.
Gewoonweg alle treinen van Brussel naar Leuven hadden deze avond vertraging. En dat terwijl ik na een zware dag vol vergaderingen liefst zo snel mogelijk thuis wilde zijn.
Zaterdag reden mijn vriend en ik met onze Cambiowagen richting Limburg. Mijn moeder vierde zondag haar verjaardag en mijn broer en ik hadden afgesproken om haar samen te bezoeken zaterdagochtend. Ik had een gigantische witte orchidee meegenomen als cadeautje. Of ze blij was met de orchidee, wie zal het zeggen, maar ik hoop alvast dat deze bloemen haar kamer en haar dagen in het rusthuis wat zullen opfleuren.
Na ons bezoek aan het rusthuis maakte ik kennis met de nieuwe huisgenoot van mijn broer en zijn vriendin. Mijn broer en zijn vriendin hadden zowaar een katje in huis gehaald! Een heus raskat dan nog wel: een ragdoll. Persoonlijk ben ik niet zo aan katten, want ik vind de meest katten vrij onverschillige en hautaine beesten, maar ik moet toegeven dat dit echt wel een mooi exemplaar was. Al is er duidelijk nog wat opvoedkundig werk nodig, want het katje kwam de hele tijd de aandacht opeisen terwijl we aan het middag eten waren. Het is dan ook nog maar een kitten, he. Spijtig genoeg heb ik met de hand op hart moeten beloven geen foto’s van de nieuwe huisgenoot te delen op het wereldwijde web, dus geen schattige kitten-foto’s hier.
De aanwezigheid van het katje was niet de enige verrassing, tijdens het gesprek dat mijn broer en ik met met vader hadden in de namiddag, kwam er weer een onaangename verrassing boven drijven. Serieus, hoe komt het dat sommige ouderen op een gegeven moment terug pubers lijken te worden? Moeilijk allemaal. Zeker als de ander partij niet voor rede vatbaar lijkt.
Enfin, een uitstap waaraan in stevig gemengde gevoelens overhield. Gelukkig waren er ‘s avonds mosselen van l’Etoile d’Or!
Vrijdagavond wandelden mijn vriend en ik naar XL bbq in de Tiensestraat. Onze kameraad had ons daar namelijk uitgenodigd om zijn huwelijk met zijn Australisch-Taiwanese schone te vieren. Eigenlijk niet te geloven dat onze eerste ontmoeting met de kersverse bruid van onze vriend al van veertien jaar geleden dateert. En ze ziet er nog geen dag ouder uit dan toen!
Voor mijn vriend en ik was het ons tweede bezoek aan dit populaire restaurant (blijft jammer dat je er niet kan reserveren). En deze ervaring overtrof moeiteloos onze eerste kennismaking, want ja, onze vriend trakteerde op wagyu beef! En er stond ditmaal zelfs makgeolli op de menukaart (wel een naar mijn goesting iets te zoetfruitige versie, maar desalniettemin, hoera!).
En amai, dat het gemaakt heeft, daar hoef ik zeker geen tekeningetje bij te maken. Kijk naar dat fantastisch mooi vlees!
Na de maaltijd wandelden we samen naar het appartement van mijn vriend voor een afzakkertje. De whisky waaraan we niet toekwamen tijdens die beruchte Oudjaarsnacht. 😉
Mogen ze nog lang en gelukkig samen leven!
Vrijdagvoormiddag vond het afscheid plaats van de echtgenoot van één van mijn collega’s. Ik kan me nog levendig het telefoontje van anderhalf jaar geleden herinneren, waarin mijn collega mij meedeelde dat er alvleesklierkanker was vastgesteld bij haar man. Op dat moment flitste meteen door mijn hoofd: dat is een doodvonnis. Alvleesklierkanker is een enorm agressieve vorm van kanker, die vaak pas in een later stadium wordt vastgesteld. De prognose was: nog zes maanden te leven. Haar man vocht als een leeuw, maar moest na achttien maanden de strijd staken. De ziekte had zijn lichaam overwonnen.
Op een voor mij veel te vroeg uur pikte een collega mij en een derde collega op aan de achterkant van het station van Leuven om samen naar de Ark in Geraardsbergen te rijden. We hadden meer dan voldoende tijd ingecalculeerd, niemand komt graag te laat op een begrafenis. Aan het station van Geraardsbergen pikten we nog een vierde collega uit Gent op. Uiteindelijk waren we zo’n veertig minuten te vroeg voor de afscheidsviering. Nog net genoeg tijd om snel een warme thee of koffie te drinken in Brasserie Grupello, een verrassend mooie en stijlvolle zaak niet ver van het station.
Bij de Ark aangekomen zetten we ons naast een collega die al aanwezig was op de laatste rij. En ja, de papieren zakdoekjes kwamen van pas. Wat een verschrikkelijk mooi en ontroerend afscheid. De hele viering was opgehangen aan het verhaal van de liefde tussen mijn collega en haar man. Een liefdesverhaal dat een moeizame start kende en op veel tegenstand kon rekenen. Want ja, ze waren allebei getrouwd met een ander toen ze verliefd op elkaar werden. Hij was haar baas en negentien jaar ouder. Ik kon me de schandaalsfeer die rond het begin van hun relatie hing levendig voorstellen. En het kwam door die nieuwe relatie ook effectief tot een breuk met zijn vroegere gezin. Maar kijk, hun keuze voor mekaar bleek de juiste. Ze bleven bij mekaar tot de dood hen (te vroeg) scheidde. Met een prachtig ontroerende brief nam de overledene zelf afscheid van zijn soulmate, zijn ‘Angel’. Intriest en hartverscheurend mooi. Een ode aan een grootse liefde.
Na de viering scheen opeens de zon. Onder een prachtig stralende blauwe hemel begeleidden de familie en vrienden de urne van de overledene naar zijn laatste rustplaats. Mijn collega’s en ik besloten niet mee te gaan naar de begraafplaats, maar te wachten tot de rouwenden terug waren om naar de koffietafel te gaan. Onze lieve collega had expliciet gevraagd of we aanwezig konden zijn op de koffietafel, want het is normaal niet mijn gewoonte om naar een koffietafel te gaan van een overledene die ik niet ken. Nu, ik weet dat mijn collega veel belang hecht aan dat soort zaken en op zulke momenten is samen zijn en troost bieden belangrijker dan een berg werk die op je wacht (ik had mijn laptop bij, dus ik had tijdens de rit naar Geraardsbergen gelukkig wat kunnen werken).
De dankbare knuffel die we kregen van onze collega sprak boekdelen. <3
Begin januari zag ik in mijn instagram feed iets passeren wat meteen mijn aandacht trok: een cursus wijn proeven van drie uur die meer inzicht beloofde in de wondere wijnwereld. Na onze eerste wijncursus vele jaren geleden, bleef het in mijn achterhoofd altijd wel sluimeren dat ik meer wilde leren over wijn, de verschillende druivensoorten en wijnregio’s. En, groot voordeel van deze cursus: hij vond zowaar plaats bij ons op de hoek. Ideaal!
Mijn vriend en ik wisten niet goed wat te verwachten, maar het werd een gezellige avond waarbij onze lesgever de vijf deelnemers (en zijn vriendin) in zijn sfeervolle wijnkelder zes verschillende wijnen liet proeven, drie witte en drie rode en ons hielp de verschillende wijn te identificeren met onze ogen, neus en smaakpapillen. Hij bood een kader aan om elke wijn te kunnen plaatsen. Op het einde van de cursus konden we een wijn omschrijven met mooie volzinnen. Voor mij bevestigde de cursus een aantal zaken die ik al wist: Chardonnay en Viognier blijven mijn favoriete witte wijnen en wat de rode wijnen betreft, mag het gerust iets steviger zijn.
Ontdekking van de dag was voor mij de uitstekende Nederlandse schuimwijn Brut de Zélande van De Kleine Schorre waarmee we de avond startten. Het was zo gezellig dat we langer bleven plakken en op het einde van de avond een date hadden met onze lesgever en zijn vriendin. Een toost op nieuwe vriendschappen!
Speltwrap met pulled oesterzwammen, rode kool en zure room (de speltwrap, links op de foto, verkruimelde hopeloos in kleine brokjes, maar dat nam niet weg dat dit een verrassend lekker gerecht was):
Winterse kipsalade met venkel peer en walnoot (lekker, maar één peer om te delen met twee personen is echt wel weinig, mijn vriend en ik eten graag fruit, Foodbag!):
Geroosterde kool met polenta en gerookte zalm:
