Wok met kip en krokante groentjes:
Verse spaghetti met aubergine, ansjovisdressing en tomatensaus:
Dahl met boontjes, korianderolie en gebakken pitabrood:
Fijn dat mijn chefkok weer in België is!
Sushi at Goofball’s
Ik denk dat we ondertussen van een echte sushi-traditie mogen spreken, daar in de tuin van Goofball and friends! De zon zorgde voor een zalig nazomerweertje. Dé ideale gelegenheid om de magnum fles rosé boven te halen die mijn vriend en ik een tijdje geleden cadeau hadden gekregen. En óf dat wijntje vlotjes binnen ging! De ideale combinatie met de sushi van Kintsugi!
Ontbijten met de collega’s!
Er waren een beetje te veel ontbijtjes besteld, maar verder denk ik dat we het concept geslaagd mogen noemen. Het samen ontbijten nodigt echt uit tot fijne, informele gesprekken tussen collega’s die elkaar soms al meer dan een jaar niet meer gezien hebben. En die teveel geleverde zakjes raakten we snel kwijt aan hongerige collega’s van andere afdelingen. 😉
KNAL!
We naderen het einde van dit participatief traject om te komen tot een stadskunstwerk gewijd aan Georges Lemaître en de Big Bang. Nadat mijn enthousiasme in de helft van dit traject een kleine dip doormaakte, kan ik me nu opnieuw achter het resultaat zetten. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik akkoord ben met de opmerking van één van mijn mede-“opdrachtgevers”. Het is niet correct om te zeggen dat de deelnemers aan dit traject de touwtjes in handen hadden en hen als de opdrachtgevers voor dit kunstwerk te bestempelen. Het is de stad die opdrachtgever is en de deelnemers aan het traject mochten meedenken, maar werden toch ook zachtjes gestuurd in een bepaalde richting. Het lijkt me niet meer dan fair om dit openlijk toe te geven. Ik ben alvast benieuwd hoe de stad dit gaat aanpakken in de campagne over het kunstwerk. Het is ook best een cerebraal werk, dat behoorlijk wat uitleg nodig heeft om het concept goed te snappen. Erg benieuwd naar de reacties van mijn mede-Leuvenaars.
Oja, er waren heerlijke toastjes van Le Pain Quotidien!
Een streepje Jaarmarkt
Na een dag hard werken, trokken mijn vriend en ik de stad in voor een avondwandeling. We waren benieuwd om met eigen ogen de opkomst voor de Leuvense jaarmarkt te kunnen vaststellen. Hét evenement van het jaar voor veel Leuvenaars, die op de eerste maandag van september al van ‘s ochtends vroeg aan een kroegentocht slangs de Leuvense volkscafé beginnen.
En ja, er was zeker veel volk in de Leuvense straten, maar ik had de indruk dat de opkomst toch minder was dan andere jaren. Wellicht zijn er mensen die zich nog niet helemaal comfortabel voelen in grote mensenmassa’s. Omdat er dit jaar geen optredens waren, werd er niet gedanst in de straten rondom de Marengo en ook de op de Oude Markt viel de drukte heel erg mee. Het toeval wil dat we op de Oude Markt een kameraad tegen kwamen die daar iets aan het drinken was met oud-collega’s. De kameraad in kwestie woont in Hasselt en komt helemaal niet zo vaak in Leuven. Heel fijn om even te kunnen bijpraten.
Bij café Central was het anders wel gezellig druk:
Auto die zich per sé door de mensenmassa wilde wurmen en zich compleet vast reed:
Na zoveel feestvierende mensen gezien te hebben, werd de verleiding om zelf een terrasje te doen té groot. We belandden op het met bloemen versierde terras van Osteria Michele in de Tiensestraat en dronken een heerlijke prosecco rosé (of misschien wel twee).
Reünie bij Brasserie Van de Weyer
Deze zondag keerde mijn vriend terug uit Genève. Doordat zijn vlucht een beetje vertraging had, had hij nét de trein naar Leuven gemist en kwam hij pas om 20.15u aan in Leuven station. Ik had dus een stevig hongertje toen ik hem welkom heette in het station en ons oorspronkelijke plan om naar de Octobar of de Visbar te gaan, werd ingeruild voor een terrasje bij Van de Weyer. Daar ben je meestal snel bediend en hebben ze ook zeevruchten, zoals jullie kunnen vaststellen! 😉
En óf het smaakte!
Als uitsmijter de mooie zondagse zonsondergang:
Straatbuffet op de Bruul
Zaterdagavond had ik afgesproken met mijn kameraad en zijn oudste dochter om samen iets te eten op het voormalige foodtruckfestival/foodtruck fiesta, nu omgedoopt tot Straatbuffet. Yep, de foodtrucks keerden na een uitstapje naar het Hooverplein terug naar hun oorspronkelijke locatie.
En ja, ik ging uiteraard weer aanschuiven in de gigantisch lange wachtrij bij Table d’Ho. Ik denk dat de organisatie de opkomst van hongerige Leuvenaars iet of wat onderschat had, want er waren een aantal foodtrucks die vrijdagavond al helemaal uitverkocht waren en dus deze zaterdag niet meer op de Bruul stonden. Gevolg: nog langere wachtrijen bij de andere foodtrucks en populaire gerechten die al veel te vroeg uitverkocht waren.
Na meer dan een half uur aanschuiven, slaagde ik erin een portie 떡볶이 (tteokbokki) te bemachtigen. Mijn kameraad had minder geluk, het buikspek waarop hij zijn oog had laten vallen, was helaas uitverkocht. We smikkelden met zijn drietjes onze buit op op een picknickdekentje van mijn kameraad. Tijdens de maaltijd ik luisterde naar de verhalen van zijn dochter, die dit jaar voor het eerst op internaat gaat. Ze klonk na drie dagen school alvast enthousiast. Laat ons hopen dat dat zo blijft…
Na het eten besloten we andere oorden op te zoeken. Het was ons een beetje té druk op de Bruul en het leek ons leuker iets te kunnen drinken zittend aan een tafel. Bovendien had de dochter nog zin in een dessert en waren de foodtrucks die desserts aanboden allemaal uitverkocht. Gelukkig vonden we een gezellig plekje op het terras van Bar Florida, alwaar we klonken op een succesvol schooljaar voor de dochter en genoten van een paar heerlijke cocktails (ik) en biertjes (mijn kameraad). De avond sloot ik af met een glaasje rosé champagne. Want elke reden is goed om de bubbels boven te halen.
Lunch by albert
Genoten van een heerlijke lunch met mijn collega’s op het dakterras van restaurant albert (met kleine a). En ja, met het weekend in zicht hoorde daar een glaasje witte wijn. Kwestie van die twee laatste vergaderingen van de week wat makkelijker verteerbaar te maken. 😉
Calamar met zwarte pens, ramiro paprika en saffraanrijst:
Eendenborst op zout en exotische peper, rijst en jasmijn emulsie, witte perzik en courgette:
Geroosterde pruim, Thaise basilicum pannenkoek, karamel en zwarte bessengel:
Ik liep vrijdagavond over het Ladeuzeplein waar de Leuvense kermis staat opgesteld. En alhoewel ik altijd een grote fan ben geweest van de meer spectaculaire attracties in pretparken, denk ik dat ik deze toch maar aan mij laat voorbij gaan.
Van Leuven over Faro naar Olhão – 1 augustus 2021
Onze vakantie begint nat. Midden in een gigantische stortbui spoeden mijn vriend en ik ons met onze valiezen en rugzakken naar het station van Leuven. Die regenjasjes komen meteen al van pas. Hopelijk voor de laatste keer deze reis. De weersvoorspellingen in Portugal doen ons alvast dromen van heerlijk warme temperaturen, maar eerst kunnen we samen met onze valiezen wat opdrogen op de trein van 13.48u naar de luchthaven.
Onze vlucht naar Faro vertrekt pas om 17.05u, maar we willen voorbereid zijn op eventuele lange wachttijden bij het inchecken en de security. Het luchthavenpersoneel moet nu immers van alle reizigers het COVID19-certificaat en (voor Portugal) het PLC formulier checken en mijn vriend heeft bij zijn vorige vluchten van en naar Genève al een aantal keer lang moeten aanschuiven.
Maar kijk, het inchecken van onze valiezen verloopt supervlot (wellicht omdat we bij één van de eerste passagiers zijn). Er zijn amper wachtenden voor ons. Om de vakantie goed in te zetten, hebben mijn vriend en ik onszelf voor de heenvlucht naar Faro getrakteerd op de optie Fly Deluxe bij Tui (inclusief glaasje champagne en warm avondmaal). Jammer genoeg zitten we in het vliegtuig niet naast mekaar en was er bij het online inchecken geen mogelijkheid om de toegewezen zitplaatsen aan te passen. Mijn vriend en ik zitten allebei op de eerste rij, maar in verschillende gangen, met dus een gangpad en nog twee andere passagiers tussen ons in. Daar gaat ons voornemen om met champagne te klinken op de start van de vakantie… Bij het inchecken van de valiezen informeren we of het mogelijk is van plaats te verwisselen. De vriendelijke heer doet zijn best, maar het lukt niet. Hij zet onze vraag wel in het systeem, zodat het boordpersoneel kan zien wat er mogelijk is.
Met de optie Fly Deluxe mogen we de fast lane nemen bij de security. Echt, nog nooit in mijn leven zo vlot tot bij de gate geraakt. Denk dat we in totaal een kwartier gedaan hebben van het inchecken van de valiezen tot aan de gate. Doordat alles zo vlot ging, hebben we nog zo’n twee uur tijd om te doden aan de gate. Gelukkig hebben we onze laptops mee en heeft Zaventem ondertussen goed werkende free wifi.
De boarding verloopt ook vlot. De dame aan de gate roept de volgorde af waarin de passagiers aan boord mogen gaan: de laatste rijen mogen als eerste op het vliegtuig. In het vliegtuig zelf vragen mijn vriend en ik aan het boordpersoneel of het mogelijk is van plaats te wisselen met de buren, maar zowel de heer aan mijn rechterkant, als de dame aan mijn linkerkant weigeren van plaats te wisselen. De dame omdat ze per sé aan het raam wil zitten (terwijl ze de ganse vlucht gelezen heeft) en de heer aan mijn rechterkant heeft duidelijk vliegangst, want er komt een hele tirade uit dat hij altijd op dezelfde plaats zit en dat hij onmogelijk van plaats kan wisselen, enzovoort, enzoverder. Van zodra de stewardess uit zicht is, haalt hij uit een bruine zak een fles whisky boven (duidelijk gekocht in de tax free) en neemt een flinke slok. Ok…
Jammer dat mijn vriend en ik niet samen kunnen klinken op onze vakantie, maar goed, iedereen heeft uiteraard het recht om te blijven zitten op de hem of haar toegewezen zitplaatsen. Ik probeer de heer met vliegangst naast mij verder zoveel mogelijk te negeren, want hij lijkt me niet de makkelijkste. Hij reageerde niet alleen erg moeilijk op onze vriendelijke vraag om van plaats te wisselen, hij gaat ook in discussie met de stewardess over zijn warme maaltijd. Hij wil pasta en die optie is er niet. “En er is normaal altijd pasta! En de service is nu toch echt wel minder dan gewoonlijk! En het eten trekt op niks en de wijn is ook niet goed.” Enzovoort, enzoverder. Het enige wat hij consumeert tijdens de vlucht zijn de champagne en de kaas. Al de rest laat hij liggen. Gelukkig heeft hij zijn fles whisky, waaruit hij regelmatig een slok neemt…
Persoonlijk vind ik de warme maaltijd best wel ok. Het blijft vliegtuigeten, natuurlijk, maar het dessertje was echt heel lekker en de pralines van Neuhaus gingen ook vlotjes binnen. De rest van de vlucht kijk ik wat Netflix series, totdat er een redelijk expliciete seksscène op mijn scherm komt en ik merk dat de ondertussen lichtelijk aangeschoten heer naast mij mee zit te kijken.
Bij aankomst op de luchthaven van Faro is er geen enkele controle, noch op het COVID19-certificaat, noch op het PLC formulier. We halen onze valiezen op en gaan op zoek naar parking 4, vanwaar een shuttle bus ons naar het verhuurkantoor van onze huurwagen zal brengen. We moeten even wachten, maar uiteindelijk komt shuttlebus eraan. Uiteindelijk blijkt het verhuurkantoor op nog geen tien minuten wandelen van de luchthaven te liggen, dat hadden we dus even goed te voet kunnen doen.
We krijgen een nagelnieuwe huurwagen toegewezen, met amper 15 km op de teller. Jammer genoeg blijkt de wagen iets kleiner uit te vallen dan verwacht, want onze twee valiezen passen onmogelijk samen in de koffer. En dat terwijl we expliciet voor een groter model gekozen hadden, waarbij aangegeven stond dat er drie valiezen in de koffer konden. Dat zijn dan toch drie heel kleine valiezen! Ik heb wel elke dag een nieuwe outfit nodig, he!
De rit naar OceanOasis hostel in Olhão verloopt vlotjes. We vinden vlakbij het hostel een plek om te parkeren, gebruiken de code die we via whatsapp hebben doorgekregen om in het hostel binnen te geraken en vervolgens onze kamer te openen. Super handig! We droppen onze bagage af, nemen even een kijken op het dakterras om te genieten van de kleuren van de zonsondergang en wandelen te voet naar de boulevard van Olhão, genietend van het zachte zomerweer.
We belanden op het terras van Le Panorama met zicht op het haventje van Olhão en bestellen een sangria en een charcuteriebordje. Omdat we al gegeten hebben op het vliegtuig, hebben we immers niet veel honger. De sangria valt me wat tegen: te zoet. Dus bestel ik als tweede drankje een glaasje schuimwijn. Brengt de bediening me met een grote glimlach een miniflesje freixenet. Lekker, uiteraard, maar ik had toch liever Portugese espumante gehad. ‘t Is dat we hier niet ver van de Spaanse grens zitten, zeker?
Terug in het hotel reserveren we via whatsapp (!) een boottochtje doorheen het Parque Natural da Ria Formosa en kruipen vervolgens mooi op tijd in bed, want al dat reizen is best wel vermoeiend.
Antwerp, again
Ook vandaag richtte ik mijn sporen richting Antwerpen. Alweer voor een stevige vergadering, die ditmaal gelukkig iets constructiever verliep dan de vorige. Ben erg benieuwd hoe dit project zich verder zal ontwikkelen.
En ja, ook het nieuwe gedeelte van het centraal station is bijzonder fotogeniek:
Als uitsmijter de prachtig zonsondergang van vandaag:
