Ramen = comfortfood

Het was een beetje een bizarre dag op het werk met tegenstrijdige berichten van het hoger management en stiekeme strijdvaardigheid van het middle management. Daar bovenop kwam dan nog eens het bericht dat mijn directe baas tijdens het skiën door haar knie gegaan was (gevolg: gescheurde meniscus, gescheurde kruisband en gescheurde binnenband) en de komende week noodgedwongen thuis moet blijven . Net op een moment dat we haar doortastendheid zeer hard kunnen gebruiken.

Maar één ding is zeker: ramen helpt altijd!

Massage in Tervuren

Toegegeven, het moment van afspraak kwam me niet helemaal goed uit (iets te enthousiast toegezegd tijdens onze Brusselse date), omdat ik al twee avonden die week op stap was geweest. Aan de andere kant, in drukke en stresserende tijden kan zo’n massage nog extra deugd doen, nietwaar?

Na mijn werk nam ik de metro naar Stokkel en wandelde ik door de gietende regen naar de Potaardestraat. Ik had me van metro-uitgang vergist, dus ik moest langer door de regen stappen dan gepland. Ik stapte dan ook nog eens per ongeluk in een diepe plas, waardoor het water mijn schoenen binnen gutste. Aiaiai, en ik heb al zoveel last van koude voeten.

Mijn vriendin stond me op de wachten aan het begin van de Potaardestraat en van daaruit was het nog een klein stukje wandelen naar de plek waar haar wagen stond. We reden samen naar Tervuren. Ik kreeg eerst een rondleiding in haar mini-appartement en dan mocht ik mij van mijn kleding ontdoen en plaats nemen op de massagetafel. Ze had het heel gezellig gemaakt, met kaarsjes en bijpassende muziek. Alleen mocht de temperatuur in de ruimte iets warmer zijn. Ik voelde meteen dat ze er niet in zou slagen mijn voeten op een normale temperatuur te krijgen.

De massage zelf was heel aangenaam. Zeer onder de indruk van de skills van mijn vriendin die zich op tien lessen tijd tot een heuse professional heeft ontpopt. Het deed me echt deugd en ik voelde me na iets meer dan een uur op de massagetafel helemaal ontspannen.

Na de massage aten we gezellig samen en praatten we nog wat na. Ik had weinig concrete tips te geven, buiten dat het wat warmer mocht zijn en dat de berichtjes die binnen kwamen op haar gsm ietwat storend waren. Ze bevestigde dat het moeilijk was mijn voeten en benen warm te krijgen, maar ze maakte mij er ook op attent dat mijn rug blijkbaar erg gespannen is. Iets waar ik zelf niet veel van merk, moet ik eerlijk zijn. Misschien toch een gevolg van de lange werkdagen die ik klop? Nuja, zolang ik nergens last van heb. Misschien een goed excuus om wat vaker op de massagetafel te kruipen. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn vriendin, want ze had na mij nog een afspraak. Chapeau dat ze na een werkdag de energie heeft om twee massages van meer dan een uur te geven. Ik denk niet dat ik het zou kunnen.

Ik was van plan de bus van Tervuren naar Leuven te nemen, maar helaas, toen mijn bus uitbleef, bleek dat de bushalte waar ik stond niet bediend werd wegens wegenwerken. Dat A4-tje had ik helemaal niet opgemerkt in de bijzonder donkere bushalte… De Lijn had wel wat duidelijker mogen aangeven dat die halte tijdelijk buiten gebruik was. Gelukkig vond ik snel een bushalte in de buurt die wel bediend werd en kon ik met een dik half uur vertraging alsnog op de bus stappen.

Afterwork en risotto

Twee dagen na mekaar op stap met de collega’s, is dat decadent of gewoon goeie teambuilding? Qua deelnemers zat er trouwens weinig overlap tussen beide afterwors, wat maakte dat de gesprekken over totaal andere onderwerpen gingen. Mijn collega’s en ik maakten het onszelf trouwens gemakkelijk: eerst wat flesjes cava met hapjes in het Muntpunt Grand Café en vervolgens heerlijk risotto bij Ricotta & Parmesan. En ja, beide etablissementen passeerden al wel vaker op deze blog, maar originaliteit is soms overroepen. Niets mis met tradities in ere houden!

De risotto met truffel en prosciutto die mij ontzettend goed gesmaakt heeft:

Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

Van Montreux naar Luzern – 24 juli 2019

Opstaan om 7.30u, ik kan niet ontkennen dat het pijn doet, maar het voordeel is wel dat het een pak minder druk is aan het ontbijtbuffet dan de voorbije twee dagen. Wel van de partij: de mussen die maar al te graag een ontbijtgraantje meepikken…

Na het ontbijt maken we onze valies en realiseren we ons dat we te vroeg klaar zijn. We hangen nog een beetje rond in onze kamer, genieten een laatste keer van het mooie uitzicht op het meer en gaan dan naar de receptie om uit te checken. Op naar Luzern! Ik heb er zin in, want eerlijk, la Fête des Vignerons heeft me toch ergens teleurgesteld. Ik had meer verwacht van een feest dat mag pronken met de titel UNESCO immaterieel cultureel erfgoed.

De trein is, zoals we dat ondertussen gewoon zijn, op tijd en ook de overstap in Lausanne verloopt vlotjes. Hotel Central ligt op nog geen tien minuten wandelen van het station van Luzern. Het hotel heeft een heel andere uitstraling dan ons hotel in Montreux. Eurotel in Montreux was een groot en mondain hotel, terwijl Hotel Central een klein boutique hotel is met kleine kamers en een gezellige vibe. Hét grootste nadeel van onze kamer in Hotel Central is echter dat er geen airco is. Met temperaturen die zich al een tijdje consequent boven de dertig graden bevinden, is airco echt geen luxe. Het is bijgevolg bijzonder heet op de kamer.

We droppen onze spullen in de kamer en kopen een groene smoothie in het hippe healthy fastfood restaurant op het gelijkvloers. In ons hotel vinden we een toeristische gids over Luzern met daarin een wandeling langs de highlights. Ideaal om Luzern wat beter te leren kennen. We lopen via het treinstation (waar we snel een koffiekoek kopen als lunch) naar het moderne KKL gebouw, een vrij nieuw cultuur- en congrescentrum. Er is één of ander festival aan de gang, want er staan op verschillende plekken podia en ontelbaar veel eetkraampjes.

We laten de eetkraampjes links liggen en lopen verder naar het meest gefotografeerde monument van Zwitserland: de Kapellbrücke, met in het midden de bijzonder herkenbare Wasserturm. De historische overdekte houten brug uit 1365 is overvloedig gedecoreerd met bloemen en inderdaad bijzonder fotogeniek. De brug is verfraaid met driehoekige afbeeldingen die de geschiedenis van Luzern vertellen, bevestigd onder het dak.

Tijd voor een drankpauze met een Hugo op een terras aan de voet van de mooie Hofkirche in renaissancestijl. Ideaal met dit warme weer. Na deze welgekomen verfrissing brengen we uiteraard een bezoekje aan de Hofkirche zelf, waarna we verder wandelen in de richting van het Löwendenkmal.

Het Löwendenkmal is een uit een rotswand gehouwen beeld van een stervende leeuw doorboord met een afgebroken speer. Het beeld herdenkt de leden van de Zwitserse garde die in 1792 het leven lieten in verdediging van het Tuilerieënpaleis van de koning Lodewijk XVI van Frankrijk. Mark Twain noemde de dodelijk gewonde leeuw “the saddest and most moving piece of rock in the world”, maar dat vind ik persoonlijk lichtjes overdreven. Volgens het infobord zou deze leeuw één van ‘s werelds bekendste monumenten zijn. Dat durf ik toch enigszins in twijfel trekken, vóór mijn bezoek aan Luzern had ik immers zelfs nog nooit van dit monument gehoord. Wishful thinking van de Zwitsers, ongetwijfeld. Of waren jullie wel bekend met deze trieste leeuw?

We wandelen verder naar de oude stadsomwallingen van Luzern, de Museggmauer. De muur met de negen torens zijn goed bewaard gebleven en je kan over de kantelen wandelen. Vier van de negen torens kunnen zelfs bezocht worden. Het geheel doet mij een beetje denken aan de stadsomwallingen in Talinn. De Zyt toren is wat mij betreft de indrukwekkendste van de vier. De aanwezigheid van de oudste klok van Luzern (uit 1535) in deze toren heeft daar natuurlijk veel mee te maken. Deze klok slaat trouwens het uur een volle minuut vroeger dan alle andere klokken in Luzern.

Doordat we in één van de torens een trap naar beneden nemen, komen we terecht aan de andere kant van de omwalling. We vinden daar een looppiste en een heel bijzonder project: Der Hofbeiz hinter Musegg, een heuse stadsboerderij mét dieren en een cafetaria waar je het ter plekke gebrouwen bier kan proeven. We bestellen ons allebei een glas homemade icetea, want het is nog steeds snikheet en hydratatie is belangrijk.

Na deze drankpauze keren we terug om het laatste stuk van de omwalling te verkennen en vervolgens dalen we af naar de Spreuerbrücke, een oude overdekte houten brug die verdacht veel wegheeft van de net iets meer bekende Kapellbrücke. Ook deze brug is versierd met driehoekige schilderijen onder het dak bevestigd. De afbeeldingen tonen de befaamde dance macabre of Totentanz, die de mensheid moet leren dat in het aanschijns der dood iedereen gelijk is.

Vanaf de Spreuerbrücke zien we de Nadelwehr (naaldendam) die de watertoevoer van de Reuss naar het meer van Luzern regelt door meer of minder houten ‘naalden’ toe te voegen. Voor mij de eerste keer dat ik zo’n bijzondere constructie zie.

We lopen langs de rivier verder naar de Franziskanerkirche en bewonderen het overdadige interieur. Volgende stop: de Jesuïtenkirche. Helaas zijn we net te laat om deze nog te kunnen bezoeken. Vlak voor de Jesuïtenkirche zijn er trappen die naar de Reuss leiden. Ideaal om even onze voeten in het verfrissende water te steken na al dat wandelen vandaag.

Het is te warm voor een uitgebreid avondmaal, maar een aperitiefje gaat er altijd wel in. We wandelen terug naar het KKL waar het Blue Balls Festival plaatsvindt (ondertussen zijn we achter de naam van het festival gekomen). We drinken een Hugo uit een plastic bekertje en luisteren naar een groepje dat muziek speelt.

Rond 19u zijn we terug op de benedenverdieping van ons hotel en eten we een chicken quinoa bowl bij Dean & David. Lekker licht, ideaal voor deze warme temperaturen. Tijd om het laatste stukje van de wandeling te doen. Dit stukje brengt ons langs veel statige huizen met prachtige fresco’s in het autoluwe historisch centrum. We beëindigen de wandeling om 20.15u. Niet gedacht dat we er zo lang over zouden doen. 😉

We keren terug naar het festivalterrein van het Blue Balls Festival om de sfeer op te snuiven en nog iets te drinken. Het festival is in principe gratis, maar om de paar meter staan er vrijwilligers om een bijdrage te bedelen. Het is uiteraard fijn dat het festival gratis is, maar dit soort fondsenwerving zou toch op een andere manier moeten kunnen. Ik kan me voorstellen dat dit niet bepaald een leuk werkje is voor die vrijwilligers en het is als bezoeker ook niet fijn om om de haverklap aangesproken te worden om een bijdrage te doen.

We vinden een leuk plekje op het terras van de Seebar en genieten van een glaasje prosecco terwijl we luisteren naar de uitstekende jazz-zangeres Rosetta Bachofner. Een ontspannend einde van een goed gevulde dag.

Op bezoek bij Sam Dillemans

En tegelijkertijd ook bij mijn neef en zijn gezin. 😉 De bluebike bracht mij van Antwerpen Centraal naar de Lavendelstraat, alwaar ik hartelijk ontvangen werd met een glaasje cava (they know me so well). Mijn vorige bezoek was dag op dag exact een jaar geleden. Die schattige baby was ondertussen uitgegroeid tot een stevige peuter met een oneindige energievoorraad. En ook zijn grote zus liet zich niet onbetuigd. Schandalig dat het zo lang geleden was dat ik mijn achternichtje en -neefje nog gezien had. De tijd gaat veel te snel tegenwoordig. Ik knipper twee keer met mijn ogen en er is alweer een jaar voorbij.

We brachten met ons vijven een bezoek aan de tentoonstellingsruimte van Sam Dillemans, bijna letterlijk om de hoek van de Lavendelstraat. Ik kende Sam Dillemans vooral van zijn schilderijen van boksers, maar ook de fijnere potloodtekeningen van atleten (waaronder Nafi Thiam) konden mij bekoren. Ik zou eerder zo’n potloodtekening in mijn interieur hangen dan zijn soms nogal confronterende afbeeldingen van boksers.

Na deze portie cultuur bleef ik gezellig eten bij mijn neef en zijn vriendin en keuvelden we uitgebreid over het fantastische avontuur dat hen te wachten staat. Binnenkort vertrekken ze namelijk met hun twee kindjes voor een reis van drie maanden doorheen Oost-Europa met een mobile home. Amai, chapeau! Ik weet niet of ik dat zou zien zitten met twee zo’n jonge kindjes. Voor de vriendin van mijn neef is het ook een gelegenheid om te herbronnen. Ze heeft namelijk recent ontslag genomen op haar werk en is momenteel op professioneel vlak wat zoekende. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen zullen hebben wanneer ze terug zijn!

Oja, en mijn achternichtje en ik hadden fun met Instagram filters!

1917

Volgens mijn blog is het bijna een jaar geleden dat ik nog eens een cinemazaal betrad. En dan te bedenken dat ik vroeger minstens twee keer per maand in een cinemazaal te vinden was. Het Netflix-effect, zeker? Het is nu eenmaal makkelijker om in het comfort van je eigen huis naar die eindeloze parade aan series te kijken.

Maar voor een cinematografisch overweldigende film zoals 1917 is het grote scherm met surround sound de enige gepaste plek. Wat een ongelooflijk huzarenstukje van regisseur Sam Mendes en cinematograaf Roger Deakins! Door de knappe montage lijkt het alsof de film uit één lang ononderbroken shot bestaat. Hierdoor krijg je het gevoel dat je letterlijk met de twee hoofdrolspelers meeloopt: in de loopgraven, langs ruïnes van plat gebombardeerde dorpen, brandende kerken, doorheen velden met omgehakte kerselaars, ploeterend door de modder,… De horror van de oorlog heeft nog nooit zo dicht op mijn huid gezeten als bij deze film. Zeer knappe en geloofwaardige vertolkingen ook van beide hoofdrolspelers. Een mokerslag van een film.

Gaat dat zien en prijs je gelukkig dat je in vredestijd geboren bent. Oorlog is waanzin.

Yet another Samourai Lunch

Ik weet het, qua originaliteit kan dit tellen, maar zo’n lekkere bentobox gaat er altijd wel in. En daifuku (大福) als dessert sla ik natuurlijk nooit af.

Met dank aan mijn lieve collega voor de traktatie!

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

Lunch bij Elisa by JAVA Coffee

Na onze goed gevulde zaterdag hielden mijn vriend en ik het rustig op deze stormachtige zondag (serieus, nog nooit zo vaak mijn terrasmeubilair moeten binnen zetten als dit jaar). We kozen voor een late lunch bij Elisa by JAVA Coffee, gelegen in een prachtige oranjerie die vroeger deel uitmaakte van het winkelpand van Bloemen Laenen. Ik ben geen koffiedrinker, maar had in mijn instagram feed al een paar keer foto’s van deze plek en het op het eerste gezicht heerlijke eten zien passeren. En ik ben altijd benieuwd om nieuwe eetgelegenheden te ontdekken!

Ik ging voor de shakshuka met balletjes, omdat dit mediterrane gerecht mij de vorige keer in het Chicago Café zo goed was bevallen. En ja, dit gerecht was een echte smaakbom. Heerlijk! Mijn vriend hield het bij een klassieke omelet met zalm, gevolgd door een boterham met mozzarella. Ook lekker natuurlijk! De huisgemaakte limonade en ice-tea doorstonden eveneens moeiteloos onze smaaktest. Omdat het allemaal zo lekker was trakteerde ik mezelf nog op een klein appeltaartje. Iets zuurzoets om mee af te sluiten.

Ik klaag altijd over het feit dat er op zondag weinig leuke zaken open zijn in Leuven, maar kijk, bij Elisa kan je zeven dagen op zeven binnen springen voor een drankje, wat gebak of een hartige boterham. En je kan er blijkbaar ook genieten van een authentieke high tea, als dat geen goede reden is om nog eens terug te gaan!

Yet Another Blog

Life on my side