Big Bang

Dinsdagavond fietste ik naar M om deel te nemen aan de eerste brainstorm voor een nieuw Leuvens kunstwerk. Toen ik de oproep zag passeren, twijfelde ik, want die lange werkdagen zijn een beetje nefast voor mijn goesting om er nog veel extracurriculaire activiteiten bij te nemen. Aan de andere kant, hoe vaak krijgt een mens de kans om mee een kunstwerk te creëren en te mogen beslissen over de locatie waar dit terecht zal komen? En ik kon het nog altijd bij deze ene avond houden, mocht het tegen vallen. Wat zijn uiteindelijk twee uren in een mensenleven?

Achteraf bezien, ben ik blij dat ik mezelf vanachter mijn computer uit gesleept heb. De brainstorm was leuk en het gaf me de gelegenheid om kennis te maken met de kunstenaar die de Ballon van de Vriendschap maakte. Benieuwd wat uiteindelijk het het resultaat van dit traject zal zijn.

IMG_7451

IMG_7454

Ontmoetingsmoment in Alden Biesen

Gisteren organiseerden mijn collega’s en ik een ontmoetingsmoment in Alden Biesen. En ik moet zeggen, mijn collega’s hadden alles tot in de puntjes voorbereid. Het onthaal met brunch werd door iedereen erg geapprecieerd (sommige collega’s moesten helemaal uit West-Vlaanderen naar Alden Biesen komen, dus wilden we hen een beetje in de watten leggen) en de rest van de dag verliep perfect volgens schema. De pauze met een glaasje om te klinken op het nieuwe jaar en wat dessertjes om de gaatjes te vullen, was de perfecte gelegenheid om wat ervaringen uit te wisselen tijdens een informele babbel. Hopelijk hebben de aanwezigen er een even goed gevoel aan overhouden als ikzelf.

IMG_7448

IMG_7449

IMG_7450

Belgische kost bij Le Bugatti

Na mijn Bourgondische uitspattingen in Mechelen, spoorde ik terug naar Brussel. Doordat de workshop wat langer had geduurd, was ik maar net op tijd voor de dinner date met mijn vriend en zijn collega’s in wat ongetwijfeld hun favoriete Brusselse restaurant is: Le Bugatti. Het was het derde jaar op rij dat we bij Le Bugatti aten en ik ben er zeker van dat we hier volgend jaar opnieuw zullen belanden, indien mijn vriend en zijn collega’s in 2021 naar FOSDEM komen. Het restaurant en de bediening voelt alleszins zeer vertrouwd aan ondertussen.

Ik moet toegeven dat ik helemaal geen honger had, na al die kaas en wijn in de namiddag. Ik herinnerde mij van het vorige bezoek aan Le Bugatti dat de wijn niet zo fameus was. Om het contrast met de heerlijke wijnen die ik in The Cellar geproefd had, niet te groot te maken, bestelde ik me een coupe champagne. Altijd lekker. Natuurlijk was onze Fransman weer rijkelijk te laat, dus bestelde ik frietjes voor mijn gezelschap dat met knorrende magen zat te wachten. Uiteindelijk kwam de Fransman toch opdagen met vrouw en kind en kon iedereen bestellen.

Omdat mijn appetijt zeer klein was, ging ik voor de voorgerecht versie van de tomaat-garnaal (één tomaat i.p.v twee). Daarvoor had ik nog net een plekje vrij. Mijn vriend bestelde een typisch Brussels streekproduct: bloempanch. Bloempanch is de Brusselse versie van een bloedpens, maar veel dikker en met spek erin verwerkt. Ik proefde een stukje en moet zeggen dat de bloempanch heel lekker was. Zeker de moeite waard om te bestellen bij een volgend bezoek, al was de portie wel zéér riant.

IMG_7429

IMG_7431

IMG_7427

Na de maaltijd keerden we terug naar ons hotel en dronken daar nog een glaasje in de Loui Bar. Om in de sfeer van de dag te blijven, hield ik het bij een glaasje wijn, terwijl mijn vriend en zijn twee collega’s de dag afsloten met iets sterkers.

 

Mechelen: onbekend is onbemind

Na dat overvloedige hotelontbijt, sloeg ik het middagmaal over en spoorde ik vlak na de middag naar Mechelen. Een tijdje geleden had ik immers van Sound of C een uitnodiging gekregen om deel te nemen aan een workshop voor bloggers. (Serieus, hoe kon ik een uitnodiging weerstaan voor een workshop met als titel ‘Discover your inner Burgundian’? Over op mijn lijf geschreven, gesproken.) Ik kom eerlijk gezegd zelden in Mechelen en als ik er kom, is dat om vrienden te bezoeken en geraak ik niet verder dan hun huis. Hoog tijd voor een vernieuwde kennismaking met deze stad die slechts op een korte treinrit van zowel Brussel als Leuven ligt.

Plaats van afspraak: De Vleeshalle in hartje Mechelen. Ik moet toegeven dat ik meteen verkocht was van zodra ik een voet over de drempel zette. De Vleeshalle noemt zichzelf een culinaire hotspot en dat is niet gelogen. Toen ik er rond twee uur aankwam, waren bijna alle tafeltjes bezet met mensen die aan het genieten waren van een hapje of een drankje. Het concept is simpel: op het gelijkvloers vind je twaalf culinaire standhouders (‘smaakmakers‘) die allerlei lekkers verkopen. Je kan hier niet alleen iets eten of drinken, maar ook ingrediënten kopen om zelf thuis mee te koken. Op de eerste en tweede verdieping hebben een bont allegaartje aan ondernemers (‘gangmakers’) onderdak gevonden. Wat mij ook direct charmeerde was de rijke geschiedenis van De Vleeshalle en de prachtige architectuur. De Oude Mechelse Vleeshal, ontworpen door architect Victor Louckx, opende in 1881 voor het eerst de deuren en bood onderdak aan de Mechelse slagers. Na de Tweede Wereldoorlog raakte het gebouw in verval en in 1967 gingen de poorten definitief dicht. Gelukkig bleef het potentieel van deze plek niet onopgemerkt en heeft De Vleeshalle vandaag opnieuw een culinaire invulling.

De namiddag startte alvast smakelijk: met heerlijke Italiaanse wijntjes van Ferro 13. Mijn favoriet was, hoe kan het ook anders, The Boss. 😉 Tijdens het wijn proeven ontmoette ik een zeer sympathiek koppel met een interessant verhaal. Zij was Belg en hij Fransman enze hadden elkaar ontmoet toen zij op reis was in Nieuw-Zeeland waar hij toen werkte. Zij is (zoals dat gaat) vervolgens enkele jaren blijven plakken in Nieuw-Zeeland. Omdat ze haar familie miste (Nieuw-Zeeland is niet bepaald bij de deur), zijn ze onlangs terug gekeerd naar Europa en nu wonen ze in Toulouse. Doordat ze allebei als zelfstandige werken, hebben ze de mogelijkheid om veel te reizen. Even voelde ik een steek van jaloezie terwijl ze vertelden over hun leven dat zoveel avontuurlijker leek dan het mijne. Maar goed, het gras is niet altijd groener aan de overkant, zeker?

IMG_7356

IMG_7359

Na deze prettige kennismaking met De Vleeshalle, was het tijd voor de Bourgondische workshop! Florie van Visit Mechelen bracht ons naar The Cellar. De tagline ‘Wine is divine. Cheese is Christ.’ deed me alvast het water in de mond komen. Eerst kregen we een rondleiding van kaasmeester Harry Schockaert doorheen de historische kelders waar zijn kazen lagen te rijpen. Fantastisch om iemand met zoveel passie voor zijn vak aan het woord te horen. Vervolgens zochten we ons een plaatsje aan de gezellige toog van The Cellar voor een heuse kaas en wijn pairing.

IMG_7368

IMG_7370

IMG_7372

IMG_7377

We proefden o.a. manchego, mimolette, maroilles en fromage de Bruxelles (zeer zoute kaas, die in de volksmond ook wel klotenkaas genoemd wordt om wille van de vorm van de opgehangen zakjes waarin de kaas gerijpt wordt. Bij de kaas dronken we enkele uitstekende wijntjes: o.a. Waes Wit, een Vlaamse landwijn die mij niet echt wist te overtuigen, Chateau Musar uit Libanon (heerlijk! en volgens mij de eerste keer dat ik Libanese wijn proefde) en Morgenster, een heerlijke rode Zuid-Afrikaanse wijn uit 2010. Terwijl we genoten van al dat lekkers kregen we uitleg van de aanwezige professionals. Zeer boeiend om foodacheoloog Jeroen van Vaerenbergh aan het woord te horen. En ja, ik wist tot voor kort ook niet dat er zoiets als een foodarcheoloog bestond. De missie van de foodarcheoloog bestaat erin ons kennis te laten maken met de geuren en de smaken van de keuken van onze voorouders, met oog voor traditie, ambacht en duurzaamheid.

IMG_7389

IMG_7392

IMG_7393

Zo weet ik nu ook waar de uitdrukking ‘vijgen na Pasen’ vandaan komt. Tijdens de vasten mochten de gelovigen immers geen kaas eten en zaten de kaasboeren bijgevolg zonder werk. Om niet volledig zonder inkomsten te vallen, verkochten de kaasboeren in de vastenperiode noten en gedroogd fruit. Iemand die na Pasen om vijgen kwam vragen, was dus onherroepelijk te laat, want dan verkochten de kaasboeren opnieuw kaas. En dat is ook de reden dat we tegenwoordig bij een kaasschotel altijd noten en gedroogd fruit serveren. Interessant, niet?

Vervolgens klommen we uit de kelder naar boven om te proeven van een heerlijke gevogelteroulade in restaurant The Chick, dat zich vlak boven The Cellar bevindt. De chefkok had speciaal voor ons een roulade van duif, eend en kip bereid, geïnspireerd op een recept uit de Middeleeuwen. De foodarcheoloog liet ons ook kennis maken met één van die vergeten specerijen van onze voorouders: grains of paradise, bijzonder pittige bolletjes die iets van peper weg hebben.

IMG_7400

IMG_7405

Tijdens al dat eten en drinken maakte ik kennis met een aantal sympathiek collega-bloggers, June, Wannderful (een collega-blogger uit het Leuvense), Lonniesplanet en Captured by V. Ik houd hun blogs zeker in de gaten voor toekomstige reisinspiratie! Het was zo gezellig dat onze workshop een half uur over tijd ging, want hey, iedereen wilde nog graag als afsluiter een glaasje van die heerlijke rode Libanese Chateau Musar uit 1998 meepikken.

Ik moet zeggen dat deze kennismaking met Mechelen letterlijk en figuurlijk naar meer smaakt. Ik kom graag eens terug voor een weekendje in deze fijne stad!

IMG_7411

IMG_7414

IMG_7417

IMG_7422

Belgische kost bij RestoBières

Het begint een beetje een traditie te worden: een weekendje op hotel in Brussel in februari, omdat mijn vriend en zijn collega’s deelnemen aan FOSDEM. Al begin ik eerlijk gezegd te vermoeden dat FOSDEM voor hen eerder als excuus geldt om drie dagen te kunnen profiteren van de Belgische keuken en de Belgische bieren. 😉

Dit jaar geen problemen met vertraagde vluchten (mijn vriend was al van donderdagavond in het land), al moesten we naar goede gewoonte weer lang wachten op de Franse collega van mijn vriend. Fransen en stiptheid, het zal nooit wat worden, al was zijn schattige baby van zes maanden natuurlijk een goed excuus. Voor het eerst was ik dus niet de enige vrouw in het gezelschap, want de mama van de baby was ook van de partij.

IMG_7344

Het kostte mijn vriend en ik een beetje moeite om op een vrijdagavond een geschikt Brussels restaurant te vinden voor een gezelschap van 8 personen, voornamelijk omdat we pas de dag zelf aan het zoeken waren geslagen. Gelukkige bleek RestoBières een goeie keuze, met een gezellig interieur, veel speciaalbieren en zelfs een eigen huisbier. We startten de maaltijd met wat garnaalkroketjes om te delen en mijn tongrolletjes met sint-jacobsvruchten en mosselen waren erg lekker. Zelfs de wijn in dit bierrestaurant was goed! Dit keer was ik wel zo slim om geen dessert meer te nemen, want die authentieke Belgische keuken ligt toch altijd stevig op de maag…

IMG_7329

IMG_7345

IMG_7330

IMG_7332

IMG_7333

IMG_7335

Na de maaltijd sloten we de avond af in volkscafé Volle Brol op het befaamde Vossenplein. Het was er bijzonder rustig voor een vrijdagavond, maar ze hadden veel Belgische bieren, dus ons gezelschap was tevreden. En de (goedkope) cava die ik er dronk was qua prijs-kwaliteit dik in orde.

IMG_7350

Na een laatste rondje wandelden we samen naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel om te genieten van een welverdiende nachtrust tussen hotellakens.

Brafa!

Toen een collega vroeg of ik donderdagavond zin had om mee te gaan naar Brafa, twijfelde ik. Ik had nog bergen werk en na 17u krijg ik meestal het meeste werk verzet. Na 17u zijn immers de dagelijkse vergaderingen achter de rug en kan ik in alle rust beginnen aan het beantwoorden van e-mails, ondertekenen en nalezen van documenten. Maar hey, de boog kan niet altijd gespannen staan en kunst prikkelt de hersenen. Dus sloot ik mijn computer stipt om 17u af en trok ik met mijn collega’s naar Tour & Taxis.

IMG_7290

IMG_7291

Een kleine selectie van kunstwerken die mij aanspraken:

IMG_7287

IMG_7288

IMG_7292

Roger Raveel:
IMG_7298

Ensor:
IMG_7299

Niki de Saint Phalle:
IMG_7301

Valerius de Saedeleer:
IMG_7306

Panamarenko:
IMG_7313

Mijn absoluut favoriete werken van de Koreaanse kunstenaar Chun Kwang Young. Grote fan van zijn driedimensionale kunstwerken:

IMG_7307

IMG_7309

IMG_7311

Kattige kunst van Philippe Geluck:

IMG_7302

IMG_7303

De juwelen die ik mezelf cadeau zou doen, mocht ik heel veel geld hebben:

Een replica van een klassiek Grieks halssnoer daterend uit 1872 (cadeautip van de dag!):
IMG_7294

IMG_7295

Er waren ook kunstwerken die iets minder mijn ding waren:

IMG_7310

En als uitsmijter: de originele klauwen van Wolverine uit de film “X-Men – The Last Stand”:

IMG_7304

Een lastige lunch

Donderdagmiddag had ik een afspraak in Café Victor met een collega die sinds begin december ziek is. De eerste ziektemelding was voor een week, dus ik had niet direct iets in de gaten (in december zijn er veel mensen ziek), maar toen het ziekteverlof opeens verlengd werd tot eind januari ging er een belletje rinkelen. Ik wist dat de collega in kwestie in het verleden al eens over zijn grenzen was gegaan toen hij nog een andere job deed, maar eerlijk, ik had het echt niet zien aankomen. En ik denk dat de collega zelf er ook door overvallen werd. Gelukkig heeft zijn dokter snel ingegrepen en meteen voldoende rust voorgeschreven.

Ik voelde me een beetje gefaald als leidinggevende omdat ik helemaal geen signalen had opgepikt. Normaal merk ik het als mensen over hun grenzen gaan, maar hier ging opeens het kaarsje uit zonder voorafgaande waarschuwing. Gelukkig hadden we een fijn en open gesprek en bevestigde de collega dat hij zijn job nog steeds erg graag doet. Dat was alvast een opluchting voor mij. Zaak is nu om te bekijken hoe we dit in de toekomst kunnen vermijden, al vrees ik dat de collega zelf ook zal moeten werken aan zijn perfectionistische houding. Soms is gewoon goed, goed genoeg.