Limburgse liefdesperikelen

Rond de jaarwisseling kreeg ik bericht van mijn Limburgse vriendin dat haar vriend het uitgemaakt had. Ze hadden al een paar jaar een knipperlichtrelatie waar ik eerlijk gezegd kop noch staart aan kreeg. Bottom line is dat hij bindingsangst had, maar ondertussen wel naar andere vrouwen keek. Ok, toegegeven ik was geen fan van de kerel, maar heb hem altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Die twijfel smolt als sneeuw voor de zon toen ik las dat hij mijn vriendin in de steek gelaten had voor een andere vrouw met wie hij al een tijdje aan het sms’en was en wie weet wat nog allemaal uitspookte achter haar rug.

Enfin, ik belde om mijn vriendin een hart onder de riem te steken en we spraken meteen af dat ik naar Tongeren zou komen om de ganse affaire eens grondig te bespreken, wat bij nader inzien iet of wat bemoeilijkt werd door het feit dat ik zaterdagochtend opstond zonder stem. Een stevige luchtwegeninfectie die duidelijk op mijn stembanden geslagen was. Veel meer dan gepiep kwam er niet uit. Maar hey, dat zou mij niet tegenhouden om naar Tongeren te gaan! Ook zonder stem ben ik best in staat mijn vrienden te troosten.

Dus spoorde ik zaterdag, mij iet of wat mottig voelend, naar Tongeren. Helaas, de NMBS was mij ditmaal niet goed gezind. Ik miste mijn overstap in Hasselt met twee minuten, omdat de trein vanuit Leuven waarop ik zat maar liefst 18 minuten vertraging had. Toppunt van ironie: vlak voordat we in Hasselt zouden aankomen, riep de conducteur mooi alle aansluitingen af, dus mijn hoop laaide op dat ik alsnog de trein naar Tongeren zou kunnen halen (de NMBS-app deelde droogweg mee dat de aansluiting niet gegarandeerd was). Valse hoop, zo bleek, want perron twee was akelig leeg: de trein had niet gewacht. En dus zat ik bijgevolg een uur vast in Hasselt, waar in de directe stationsomgeving nu eens helemaal niks te beleven valt. Van pure miserie ben ik dan maar iets gaan drinken in de Domino’s pizza, het enige etablissement dat er enigszins aanvaardbaar uit zag.

Een klein uur later zat ik gelukkig wel op de trein naar Tongeren, alwaar mijn vriendin me stond op te wachten aan het station. We gingen eerst naar haar huis om de renovaties en uitbreidingen te bewonderen die ze recent had laten doen. Mijn vriendin is gescheiden en deelt het huis met haar kinderen. Dat wil m.a.w. zeggen dat zij de enige baas in huis is en dat ze naar eigen zeggen ‘nu eens volledig haar goesting gedaan heeft’. Ik was vooral onder de indruk van de fancy terrasuitbreiding met luifel en glazen zijpanelen. Ik kijk al uit naar de terraswarming!

Mijn vriendin had gereserveerd in restaurant Intermezzo, alwaar ik genoot van een heerlijk stukje hertenkalf. Tijdens de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om de huidige relatiestatus van mijn vriendin te bespreken. Want ja, uiteraard was haar niet-meer-ex-vriend met de staart tussen de bene terug gekomen. Nu ben ik helemaal van het principe dat iedereen een misstap kan maken. En als je als koppel de keuze maakt om zo’n misstap achter je te laten, geloof ik echt dat je relatie te redden valt. Maar die kerel heeft al zoveel steken laten vallen dat het niet meer mooi is. Ik vond dat ik het aan mijn vriendin verplicht was haar hierop te wijzen. Maar uiteindelijk is het haar keuze en als zij ervoor kiest haar hart te volgen, kan ik dat alleen maar respecteren. Hopelijk komt die beloofde beterschap er nu echt….

IMG_7158

Ladies night out in Bar Jérôme

Vrijdagavond had ik een date met een vriendin waarmee ik al bevriend ben sinds het tweede middelbaar. We waren super close tijdens die rare tienerjaren waar iedereen een beetje op zoek is naar zichzelf en ook tijdens onze studententijd in Leuven bleef onze vriendschap zeer hecht. Spijtig genoeg zien we elkaar nu veel minder dan ik zou willen. En ja, het drukke leven van een volwassene mag geen excuus zijn om een vriendschap niet te onderhouden, maar toch vormt het vaak een obstakel: opgroeiende kinderen met hobby’s, een veeleisende job, een woonplaats die moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer,…

Enfin, ik was alleszins heel blij dat het nog eens lukte om samen af te spreken. En we maakten er meteen een classy date van, met heerlijk eten van Bar Jérôme. De kookkunsten van Laura zijn altijd een genot voor de smaakpapillen. Na het diner zakten we af naar Café Caché, een supergezellig én stijlvol café waar ik me steeds meer begin thuis te voelen. Het was er lekker rustig, ideaal om bij te praten over alles wat er de laatste maanden in ons leven was gebeurd.

IMG_7141

IMG_7144

IMG_7146

Met als surprise act van de avond: mijn vriend die rechtstreeks van Brussels Airport naar het café was afgezakt. Meteen het signaal om in de cocktails te vliegen. Een goed begin van het weekend. 😉

Op babybezoek in Mechelen!

Maandagavond spoorde ik samen met een kameraad naar Mechelen om de nieuwste aanwinst in zijn gezin te bewonderen. Na twee zonen, een schattig meisje dat in tegenstelling tot haar twee broers geen wittekopje is. Al herkende ik in haar gezichtje wel duidelijk de trekken van haar broers.

IMG_7105

De twee grote broers waren erg in de wolken met hun nieuwe zusje. Ze straalden van trots en gingen maar al te graag bij haar op de foto. Van jaloezie geen spoor. Ze waren ook dolenthousiast om mij terug te zien, ondanks het feit dat het toch alweer even geleden was, en taterden me de oren van het hoofd. De mama en de papa kregen er amper een woord tussen. Ik voelde me meteen welkom!

IMG_7100

IMG_7101

IMG_7106

Op de koop toe kreeg ik dan ook nog eens heerlijk verse pasta pesto én spaghetti bolognaise voorgeschoteld. Door de slimme mama gewoon kant en klaar gekocht bij de traiteur. Ook mijn favoriete trucje om iets lekkers op tafel te toveren. En dan heb ik niet eens het excuus dat ik pas nieuw leven op de wereld gezet heb. 😉

IMG_7102

En kwam ik daar na het eten toch wel geen Storm Trooper tegen, zeker?

IMG_7113

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

IMG_7090

IMG_7092

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

IMG_7094

IMG_7096

Een zaterdag in Rumbeke

Al een geluk dat ik graag in de trein zit en je tegenwoordig bijna overal 4G-ontvangst hebt, want een treinrit van tweeënhalf uur zou anders maar een saaie bedoening zijn. Hoog tijd dat de NMBS inzet op het beter bereikbaar maken van de uithoeken van het land (denk: Limburg, West-Vlaanderen en de Kempen). Door de lange reistijden zijn mensen nu eenmaal niet geneigd de trein te nemen. Als ik de wagen gebruikt had voor de verplaatsing van Leuven naar Rumbeke en terug zou ik er twee uur minder lang over gedaan hebben. Maar goed, dank God voor lichte laptops en externe batterijen.

Iets na twee uur in de namiddag kwam ik aan in het station van Roeselare. Mijn vriendin stond me daar al op te wachten samen met haar dochter (haar zoon was naar een verjaardagsfeestje). Het was een aangename winternamiddag met zelfs een klein waterzonnetje. Ideaal voor een korte wandeling. Een mens heeft de neiging om zich in de winter op te sluiten in huis, maar een wandeling in de gezonde buitenlucht (of wat daar in Vlaanderen voor moet doorgaan) doet altijd deugd. We gingen naar het Sterrebos, dat er een beetje modderig bij lag en maakten van de gelegenheid gebruik om wat bij te praten. Mijn vriendin heeft er een zware periode opzitten, maar het ziet ernaar uit dat de laatste loodjes van de afhandeling van de echtscheiding in zicht zijn. Ondertussen heeft ze én een nieuwe job én een nieuwe vriend. 2020 ziet er alvast veelbelovend uit voor haar! En ook de kinderen schijnen hun draai gevonden te hebben.

IMG_7072

IMG_7075

IMG_7076

Na de wandeling speelden we samen een aantal gezelschapsspelletjes. Ik maakte kennis met het spel Ramses II en realiseerde mij dat zulke spelletjes waarbij je het vooral van een goed kortetermijngeheugen moet hebben niet meer aan mij besteed zijn. Ik kan gewoonweg de moeite niet doen om te onthouden onder welke piramide zich welke schat bevindt. En ja, die jonge hersenen zijn op dat vlak duidelijk superieur. Geef mij maar Rummikub daarmee haal ik (voorlopig) nog steeds de bovenhand.

Terwijl mijn vriendin haar jongste zoon ging oppikken, testten haar dochter en ik wat instagram filters uit. Het moge duidelijk zijn dat ik me daar helemaaaaal nog niet te oud voor voel. 😉

Net zoals bij mijn vorig bezoek aan Rumbeke aten we gezellig met zijn vieren samen in het Mango-café. Ik smulde er van werkelijk overheerlijke Sint-Jacobsvruchten met bospaddenstoelen en puree met truffel. Om duimen en vingers af te likken!

IMG_7085

We sloten de avond af met een zotte danspartij in de living van mijn vriendin en toen was het helaas al tijd om naar Leuven terug te keren. ‘t Is niet dat er veel treinen rijden tussen Roeselare en Leuven en ik was niet echt voorzien op een logeerpartij.

Mini-blogmeet in Leuven

Toen ik een tijdje geleden de oproep van Mademoiselle Julie zag passeren op haar blog, dacht ik: “Wel ja, waarom niet, lang geleden dat ik nog eens met mede-bloggers heb afgesproken.” De tijden dat ik als enthousiast groentje blogmeets organiseerde liggen ondertussen al zo ver achter mij dat de herinneringen steeds meer op een vage droom beginnen te gelijken. Ik ben in de loop der jaren ook cynischer geworden wat het hele blogwereldje betreft. Die argeloze onschuld van de beginjaren van het bloggen in Vlaanderen ligt helaas al ver achter ons. Voorgoed neergeslagen toen bloggers opeens influencers werden.

Maar hey, Julie is een toffe dame en nieuwe mensen leren kennen is altijd leuk. Die datum was dus snel geprikt. Wat later volgde de concretisering van onze afspraak: bleek dat Julie net als ik een sushi-liefhebber is. Zij was zo vriendelijk om naar Leuven te sporen en we spraken af in mijn favoriete sushi-restaurant: Kintsugi. Wat volgde wat een fijne avond waarop heel wat leuke onderwerpen de revue passeerden. Er waren zoveel raakvlakken tussen ons dat ik op het einde van de avond het gevoel had nog lang niet uitgepraat te zijn.

IMG_7064

Na het verorberen van een heerlijke sushi-boot zakten we af naar de Octobar op het Alfons Smetsplein, een nieuwe culinaire hotspot in Leuven. Ik was er al ettelijke keren langs gelopen, maar het zat er altijd vol. Op deze uitzonderlijk rustige eerste vrijdagavond na de kerstvakantie was het geluk aan onze kant. We vonden een plekje voor twee en bestelden een lekker glaasje witte wijn. Toevallig zaten er nog andere vrienden van mij in de Octobar. Grappig, Leuven heeft zoveel culinaire hotspots en dan belanden we op dezelfde avond in dezelfde bar. Meteen gelegenheid om hen gelukkig nieuwjaar te wensen.

Omdat onze fijne mini-blogmeet in stijl af te sluiten, bestelden Julie en ik nog een cocktail. Op aanraden van de vrienden die net vertrokken waren, ging ik voor de amaretto sour. Die was zeker lekker en volgens de regels van de kunst bereid, maar toch een beetje aan de zoete kant voor mij. Ik was even vergeten dat de dagen dat ik amaretto heerlijk vond al even achter mij liggen. Nu vind ik amaretto voornamelijk te zoet.

IMG_7067

Na deze laatste cocktail wandelde ik samen met Julie terug naar het station van Leuven, alwaar we afscheid namen aan het perron. Zeer geslaagde avond die zeker voor herhaling vatbaar is.

Dankjewel-lunch

Vandaag hadden mijn baas en ik een lunch-afspraak met onze voormalige crisis-manager. Eigenlijk was het de bedoeling om met hem te lunchen als dank voor het harde werk na afloop van zijn opdracht, maar ik denk dat we in het najaar mijn baas en ik wat overspoeld geraakt zijn door het vele werk, terwijl onze ex-crisismanager ondertussen een echte topjob te pakken had en zich dus volop aan het inwerken was. Maar… Belofte maakt schuld en ik ben een vrouw van mijn woord. Dus stuurde ik half december een mailtje naar onze ex-crisismanager om af te spreken in het gloednieuwe jaar 2020.

En zo belandden we met ons drieën bij Harvest in Brussel (een ontdekking die ik aan mijn lieve vriendin te danken heb). En jawel, het eten was echt om duimen en vingers af te likken. Aangezien het de eerste vrijdag van de eerste werkweek was, vond ik dat een glaasje prosecco als aperitief wel kon. We moesten ten slotte nog klinken op het nieuwe jaar. En dat glaasje smaakte zo goed dat ik stiekem nog een glas witte wijn bij mijn werkelijk overheerlijke vis dronk, maar ssst, aan niemand verder vertellen!

IMG_7054_2

IMG_7056

Een werk van barmhartigheid: de zieken bezoeken

Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.

En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…

Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.

KonMari workshop

Dinsdag kreeg ik een berichtje van een Leuvense vriendin: of ik geen zin had om deel te nemen aan een KonMari workshop. Gecertificeerd KonMari-consultant Tessy Troubleyn zou ons tijdens deze workshop inwijden in de geheimen van de Marie Kondo opruimmethode. Voor wie niet met Marie Kondo bekend is (wellicht niemand, want de KonMari-methode doet al een tijdje de ronde op social media): Marie Kondo is een Japanse opruimgoeroe.

Nu moet ik zeggen dat mijn vriend en ik tijdens de voorbereidingen van onze verhuis naar Genève zo goed hebben opgeruimd dat er amper nog iets valt weg te doen in ons huis (we hebben zelfs potten en pannen moeten gaan kopen deze kerstvakantie omdat ik gewoon letterlijk geen ei meer kon bakken), maar hey, wat opruimtips zijn altijd welkom, uiteraard. En ik was ook wel benieuwd naar die manier van kleren vouwen die zowel plaats zou besparen als overzicht creëren. Via o.a. de blog van Leen had ik al wat foto’s gezien van het resultaat van deze opvouwmethode.

Natuurlijk was het eerste dat mij opviel dat het aanwezige gezelschap voor de workshop uitsluitend vrouwelijk was. Alsof opruimwerk alleen aan vrouwen besteed zou zijn. Ik voelde al een paar stekeltjes recht komen staan, maar aangezien ik recentelijk feedback gekregen heb dat ik te kritisch ben, besloot ik me toch open te stellen voor wat Tessy Troubleyn te zeggen had. En ik moet zeggen dat ik het in grote lijnen wel met haar eens ben: een opgeruimd huis creëert rust in je hoofd en bied je de mogelijkheid ook andere aspecten van je leven op te ruimen. En ik geloof wel in het principe: “Does is spark joy? No? Than throw it out!” En sinds ik mijn halve inboedel via Gift Leuven heb weggeschonken, merkt ik dat de rommel van de ene, de schat van de andere is.

Onze gastvrouw had erg haar best gedaan: de salontafel waarrond we met ons groepje van acht personen zaten, was overladen met hapjes en de aanwezige dames waren stuk voor stuk intelligent én sympathiek. En toch konden sommigen onder hen de rommel in hun huis niet de baas. Wat volgens mij vooral te wijten is aan het feit dat wij in België gewoon veel te ruim wonen, waardoor we extra ruimte creëren om spullen te verzamelen die we helemaal niet nodig hebben. Ikzelf shop niet graag, dus te veel kleren heb ik niet. En ik draag alles af tot er letterlijk gaten in zitten. Ik ben gestopt met boeken te kopen (voornamelijk omdat ik geen tijd meer heb om te lezen) en durf te zeggen dat mijn appartement eerder leeg dan vol lijkt (ok, dat komt misschien ook omdat we een aantal zaken nog steeds niet hebben uitgepakt). Als mijn verhuis me één ding heeft geleerd dan is het wel dat spullen mij niet gelukkig maken. Wooncomfort (een goed bed, een goeie douche mét mengkraan, een moderne keuken) zijn daarentegen wel erg belangrijk voor mijn geluksgevoel.

IMG_7048[1]

IMG_7050[1]

Als ik eerlijk moet zijn, ik denk niet dat ik na deze workshop veel ga veranderen in mijn leven. Ik heb ondertussen een vaste plek voor mijn sleutel en de meeste van mijn kleren hangen op een hanger in de kast. De kans dat ik mijn ondergoed en sokken op de KonMari-methode ga vouwen, acht ik niet zo groot, ik heb immers niet veel zin om extra dozen mijn leven binnen te sleuren. Mijn lades zijn ruim genoeg om al mijn ondergoed en sokken in kwijt te raken en ik heb een eigen systeem van opbergen waar ik me eigenlijk goed bij voel .

Wat niet wegneemt dat ik het een heel fijne avond vond. Leuk om eens wat nieuwe mensen te leren kennen.

Afscheid op Brussels Airport

Aan alle mooie liedjes komt een eind… Zo ook aan de periode die mijn vriend en ik samen doorbrachten rond de feestdagen. Ik kan niet klagen, want het was al van Cuba geleden dat we nog zo lang samen geweest zijn. Uiteindelijk is hij van 19 december 2019 tot en met 7 januari 2020 in België geweest (lang leve thuiswerk!). Al moet ik zeggen dat de dagen voorbij gevlogen zijn.

Om niet tijdens de ochtendrush afscheid te moeten nemen, spoorde ik vandaag na het werk naar Brussels Airport. Mijn vriend had net zijn valiezen ingecheckt en zo hadden we de gelegenheid om samen iets te eten in de Exki. Helaas heeft Brussels Airport niet zo veel leuke eetgelegenheden vóór de security (na de security ook niet, hoor). Maar goed, een slaatje of een stukje quiche van de Exki gaat er altijd wel in en zo konden we op een deftige manier afscheid nemen.

Op naar de volgende reünie!