Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Mijn vriend is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Mijn vriend komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Sushi lunch op de valreep

Mijn collega wilde al een hele tijd eens een sushi lunch organiseren, maar door conflicterende agenda’s lukte het maar nooit om voldoende collega’s bij mekaar te krijgen. En dan opeens: een kerstmirakel! Maar liefst tien collega’s zagen het zitten om de voorlaatste dag van het werkjaar samen plaats te nemen aan de conveyor belt van J’m sushi in de Ravenstein galerij. Het werd zelfs een teamoverschrijdende lunch, met drie collega’s van een ander team die ons vervoegden. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

Naar de Leuvense kerstmarkt

Geen kerstmarkt in Montreux voor ons dit jaar, maar die van Leuven is ook gezellig, zij het iets minder spectaculair. Ik had dit weekend expres geen plannen gemaakt, omdat ik wat wilde bekomen van de laatste heftige werkweken. Dus hadden mijn vriend en ik tijd om zaterdagavond naar de kerstmarkt te gaan en wat kerstkitsch op te snuiven. Ditmaal liet ik me zelfs overtuigen om iets te kopen: warmies, fully microwavable boots! Ideaal om mijn koude voeten warm te houden! En die dingen ruiken naar lavendel!

Verder hielden we het bij onze favoriete kerstmarktactiviteiten: iets lekker eten en drinken. We dronken een glaasje prosecco als aperitief, aten een bakharing met een glaasje cava en deelden vervolgens een bakje karakollen. Mijn vriend had daarna nog plek voor een hamburger, ik hield het gewoon bij een lekkere pannenkoek met chocolade als aperitief. Geen bijzonder gedenkwaardige avond, maar daar hadden we allebei momenteel niet echt behoefte aan. De kerstvakantie belooft druk genoeg te worden. De stilte voor de storm, als het ware.

Lichtparcours (un)Holy Light

Vrijdagavond trokken mijn vriend en ik de stad in voor een streepje cultuur. Ik had her en der in mijn instagram-account wat beelden zien passeren van het Lichtparcours (un)Holy Light die er intrigerend genoeg uit zagen om mij op een vrijdagavond naar buiten te lokken.

Onze eerste stop was de Sint-Michielskerk alwaar we gefascineerd keken naar één enkele oplichtende lijn die zich doorheen de ruimte bewoog. Bijzonder hypnotiserend in combinatie met de muziek en de rookmachine in de kerk.

Korte timelapse:

Daarna wandelden we verder naar de Zwartzusterskapel, alwaar ik een kleine flashback kreeg naar The Fifth Element. Het kitschgehalte van deze installatie doet de film alleszins eer aan.

Vergelijk:

We eindigden met de fascinerende installatie van Children of the Light in de Sint-Antoniuskapel. Ik werd er zo zen van dat ik bijna in slaap viel. 😉

Genoeg cultuur opgesnoven, tijd voor een drankje in Café Caché! Deze trendy bar stond al sinds onze culinaire trip naar Piemonte op mijn lijstje. De sympathieke barman was immers één van onze medereizigers. We stapten het gezellige café binnen en nestelden ons aan de bar, alwaar de barman ons vriendelijk welkom heette. Ik bestelde een old fashioned en mijn vriend een speciaal biertje. We hadden het zo gezellig dat we er nog een drankje of twee bij deden. Die Piemontese wijn op de kaart kon ik toch niet aan mij laten voorbij gaan, nietwaar?

Een gezellige avond onder ons tweetjes.

Last ramen lunch of the year 2019

Meer is er niet nodig wat mijn betreft om de laatste loodjes draaglijk te maken: een lunch op vrijdag met een pittig ramen soepje met mijn lieve collega-teamverantwoordelijken!

De laatste afterwork van 2019

Echt serieus, ik kan het amper bevatten dat we al aan de laatste loodjes van 2019 toe zijn. Het lijkt wel alsof ik pas gisteren nieuwjaar gevierd heb. Time flies when you’re having fun?

Voor deze allerlaatste afterwork van het jaar had ik een special guest meegebracht: mijn vriend, die donderdagochtend op een ontiegelijk vroeg uur in Zaventem geland was. Door de treinstaking waren er minder collega’s op de aferwork dan gewoonlijk, maar het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig in het Grand Café, maar toen het moment aangebroken was om samen iets te gaan eten, haakten de meeste collega’s af. Schrik om door de treinstaking niet of moeilijk thuis te geraken. Alle begrip voor, uiteraard. Mijn vriend en ik hadden gewoon het geluk dat er naar Leuven nog redelijk wat treinen reden.

Uiteindelijk gingen we met slechts drie personen iets eten in de Bia Mara: mijn vriend, mijn afscheidnemend collega en ikzelf. Alle goeie dingen bestaan uit drie, want zo konden we mijn collega meteen nog een extra afscheidsfeestje bezorgen. Met plezier trakteerden we haar op een lekkere fish and chips. Ik zal haar missen!

Afscheidsontbijt

Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.

De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.

Afscheidsetentje in Perle de Siam

Na de afscheidscocktail op maandag, het afscheidsetentje op dinsdag. De lieve collega van wie we afscheid namen, had na een moeilijke periode voor zichzelf uitgemaakt dat ze nood had aan een nieuwe job en op de valreep van 2019 vond ze een job die perfect bij haar profiel paste. Ik ben erg blij voor haar, want weet uit eigen ervaring hoeveel zuurstof zo’n nieuwe uitdaging kan geven. En ik weet dat ze het de voorbije jaren moeilijk had met de richting waarin het management onze organisatie stuurde. Wat niet wegneemt dat ik het heel jammer vind om haar te zien vertrekken. Alweer een talent dat onze organisatie verlaat.

Haar naaste collega’s hadden een kleine informele drink georganiseerd in Les Brasseurs, waarop ik helaas niet aanwezig kon zijn, omdat ik dinsdagavond om 18u een vergadering had. Serieus, vergaderingen om 18u tijdens de laatste volledige werkweek van het jaar zouden ze moeten verbieden. Maar goed, het was een Extreem Belangrijke Vergadering, dus tekende ik present.

Gelukkig ging de harde kern nog iets eten na de drink en kon ik na mijn vergadering aansluiten in Thais restaurant Perle de Siam. Ik was een beetje groggy na een lange dag vergaderen, want was het restaurant in eerste instantie gewoonweg voorbij gelopen en dat terwijl ik navigeren via googlemaps toch als één van mijn sterke eigenschappen beschouw. Gelukkig werd ik een telefoontje later gered door een collega of ik stond nog rond te draaien op het Sint-Goriksplein.

Ons groepje van zes collega’s had moeite om te kiezen van het uitgebreide aanbod op de kaart, maar uiteindelijk besloten we het voorgerecht met hapjes van het huis te delen en ging ik voor een gerecht met inktvis. Heerlijk! Na de eerste hap van een heerlijke nem genomen te hebben, voelde ik meteen mijn krachten terugkeren. Net wat ik nodig had na een zware werkdag met moeilijke vergaderingen: fijn gezelschap en lekker eten!

Na de maaltijd keerden we nog voor een uurtje terug naar Les Brasseurs. Gezellige plek, maar de geur van verschaald bier is niet iets wat ik enorm weet te appreciëren…

Afscheidscocktail

Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde:

Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog (die reisverslagen hebben jullie trouwens nog te goed, dat komt ervan als je werkdagen draait van meer dan tien uur per dag). Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen.

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel en hun drie kinderen. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Mijn vriend en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar mijn vriend en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

Yet Another Blog

Life on my side