Op verkenning in Anzegem en Zulte

Eén van de voordelen (of nadelen, het hangt er maar vanaf hoe je het bekijkt) van mijn nieuwe job is dat ik de gelegenheid krijg om bijzondere plekken te ontdekken in ons landje. Plekken waarvan ik, daar moet ik eerlijk in zijn, voordien niet eens wist dat ze bestonden.

Zo bracht mijn job me vorige maandag in het Lijsternest in Anzegem, op het gemeentehuis van Zulte alwaar ik de burgemeester de hand mocht schudden, in het atelier van kunstenaar Roger Raveel en ten slotte in het Roger Raveelmuseum. Ik vond het zelfs niet erg dat ik voor deze ronde van West- en Oost-Vlaanderen op een ontiegelijk vroeg uur moet opstaan.

Het Lijsternest is de voormalige woonst van schrijver Stijn Streuvels, een wonderlijk wit, organisch gegroeid huis omringd door een mooie tuin, dat uitpuilt van de boeken, kunstwerken en souvenirs van deze bekende Vlaamse schrijver (tot mijn scha en schande moet ik wel bekennen dat ik nog nooit een boek van hem gelezen heb). Ik had niet verwacht dat deze plek me zo zou aanspreken en ik kan perfect begrijpen dat het bureau van de meester met uitzicht op het West-Vlaamse platteland, een ideale plek is voor beginnende schrijvers om zich te laten inspireren. De moeite van een bezoek waard als je in de buurt bent

IMG_6856

IMG_6861

IMG_6865

Mijn bezoek aan het gemeentehuis van Zulte was kort, maar gaf me wel de gelegenheid de mooie architectuur van dit recente kantoorgebouw te bewonderen. Ik voelde zowaar even een steek van jaloezie ten opzichte van de werknemers van de gemeente Zulte. Ons afgeleefde en veel te koude kantoorgebouw in Brussel kan bijlange na niet tippen aan dit staaltje van functionele moderniteit. Alleen zie ik een verhuis naar de gemeente Zulte niet echt zitten. ‘k Zal het voorlopig dus maar bij Brussel houden.

Het bezoek aan het atelier van Rogeer Raveel was een tweede hoogtepunt van de dag. De weduwe onthaalde ons op thee en chocolaatjes en toonde ons de vertrekken waar de kunstenaar vroeger werkte. Het huis en de atelierruimtes kregen een zeer geslaagde make-over. Het woonhuis was een toonbeeld van goeie smaak en een perfect huwelijk tussen de werken van de meester en een aantal prachtige (en ongetwijfeld peperdure) designmeubels. Ik zou het alleszins niet erg vinden om in zo’n huis te moeten wonen. Helaas ik denk niet dat mijn financiële situatie ooit zal toelaten me zoiets te permitteren.

Laatste stop van de dag: het Roger Raveelmuseum. Een beetje verstopt in een straatje in Zulte blijkt zowaar een prachtig bouwwerk van Stéphane Beel (dezelfde architect die ook de plannen voor M tekende) te liggen. Vanaf de straat merk je amper wat een indrukkend museum er achter de sobere gevel schuil gaat.

Hoewel de tentoongestelde werken leken op degene die we in het voormalige woonhuis en atelier van Raveel te zien kregen, maakten ze in museale context minder indruk op mij. Misschien was het net de presentatie van de werken in een intiemere, huiselijke context die indruk op mij gemaakt had. Enfin, ik zou alleszins niet kwaad zijn, mocht iemand mij één van de werken van Raveel cadeau doen. 😉

IMG_6867

Na een bijzonder lange en vermoeiende dag (ik was pas rond kwart voor negen terug in het station van Berchem), trakteerde ik mezelf op iets lekkers bij Bistro Stiel. Ik ben normaal geen grote fan van fastfood, maar om de één of andere reden had ik zin in de zalmburger met frietjes. En jawel, het smaakte!

Een memorabele dag!

Faust in de Stadsschouwburg van Antwerpen

Uit verschillende bronnen had ik vernomen dat het Opera Ballet Vlaanderen een fenomenale opvoering van Faust bracht. Aangezien ik ervan uit ging dat zo’n succesnummer al lang op voorhand uitverkocht zou zijn, legde ik me erbij neer dat ik dit spektakel zou missen. Toen ik het zoveelste berichtje via sociale media zag passeren waarin de lof van deze voorstelling gezongen werd, besloot ik toch even naar de website te surfen. Misschien was er toch nog ergens een plekje voor mij.

En jawel, er bleken tot mijn eigen verbazing nog best veel vrije zitplaatsen te zijn voor de voorstelling van zondagnamiddag om 15u. Ik aarzelde niet en kocht me een ticketje. Een mooie gelegenheid trouwens om de Antwerpse Stadsschouwburg met een bezoek te vereren. Kwestie van zoveel mogelijke Antwerpse cultuurtempels te bewonderen tijdens mijn korte verblijf hier.

En ik heb het me niet beklaagd. De voorstelling was inderdaad fenomenaal. Alleen had ik spijt dat ik beknibbeld had op de kostprijs van de tickets, een zitplaats dichter bij het podium, zou me de gelegenheid gegeven hebben om ook de gelaatsuitdrukkingen van de dansers te zien. Nu genoot ik van de prachtige elegante danspassen, maar de mimiek van de dansers kon ik vanaf mijn hoge plekje moeilijk zien.

Ik moet toegeven dat ballet (en bij uitbreiding dans in het algemeen) één van mijn favoriete kunstvormen is, een waar genot voor het oog. Al heb ik er geen traan om gelaten toen mijn eigen balletcarrière na een aantal weken strandde, wegens pijnlijke voeten en onoverkomelijke saaiheid. Ik zal wel passief genieten van al dat moois.

Parkour in Hal 5

Ik geef toe dat ik zaterdagochtend na het feestje van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om wat uit te slapen. Hierdoor waren Jan, Kabouter en Beertje (Goofball was een weekendje weg met vriendinnen) al de deur uit voordat ik goed en wel gedoucht en aangekleed was. Op de tafel beneden wachtte me echter een fijne verrassing: heerlijke pannenkoeken. Een ideale manier om de dag te beginnen!

IMG_6829

Na bij hun thuiskomst het nieuwe kapsel van Kabouter en Beertje bewonderd te hebben, nam ik afscheid en fietste ik met mijn blue bike naar Heverlee. Daar werd ik opgewacht door drie enthousiaste jongens. Helaas was de oudste van de vier broers net een dag eerder ziek geworden en was hij naar zijn oma en opa om daar opnieuw op krachten te komen. Spijtig, want ik had ernaar uitgekeken hen allevier terug te zien. De jongens waren weer flink gegroeid en ik was behoorlijk onder de indruk van de hoeveelheid eten die ze konden verzetten. De tweede jongste speelde maar liefst drie stukken taart naar binnen!

IMG_6837

In de namiddag fietste ik samen met de mama naar Hal 5, terwijl de papa met zijn drie jongens de auto nam. We vonden elkaar in de parkour zaal waar de jongens hun overtollige energie kwijt konden en ik vol bewondering keek naar hoe de mama vlotjes over plinten en klimrekken sprong. Mijn vriendin is een coole chick die niet alleen vier superjongens op de wereld gezet heeft, maar ook aan haar eigen ontplooiing werkt. Sinds ze parkour als hobby ontdekt heeft, geeft ze zelfs les aan de allerkleinsten. Chapeau! Geen wonder dat ze de keuze gemaakt heeft om het daarom op professioneel vlak wat kalmer aan te doen.

Ik was ook behoorlijk onder de indruk van de parkour-skills van Nico, blijkbaar een lokale held, bekend van tv! Uiteraard had ik nog nooit van Nico of het programma waarin hij meespeelt gehoord, maar onze drie jongens vonden hem duidelijk geweldig. En ik moet zeggen dat een mooi gespierde torso mij ook wel kan bekoren. 😉

We sloten de namiddag af met een glaasje bubbels en een falafel sandwich/ schotel van Yalla Yalla, want Hal 5 mag zich sinds kort een echte foodcourt noemen. Al was het, ik moet daar eerlijk in zijn, nogal aan de frisse kant om optimaal van deze plek te kunnen genieten. Ik vermoed ook dat dit (en de beperkte openingsuren) één van de redenen is waarom het concept geen overdonderd succes is. Het was er niet bepaald druk te noemen en dat voor een zaterdagavond. Als deze foodcourt er niet in slaagt meer volk aan te trekken, vrees ik voor het voorbestaan ervan.

Afscheidsfeestje

Vrijdag nam ik na het werk de trein naar Leuven voor het afscheidsfeestje van een vriend die (surprise!) naar de USA verhuist. Ik was eigenlijk van plan vroeger te vertrekken, maar ik wilde per sé de hoeveelheid ongelezen mails in mijn mailbox naar een aanvaardbaar niveau terug brengen. Gelukkig was ik zo slim geweest om op voorhand een blue bike abonnement te nemen, waardoor ik twee codes bij de hand had om bij het Fietspunt aan het station een fiets uit het rek te halen. Best wel handig!

Aangezien ik al wat laat was voor het feestje, fietste ik in volle vaart naar mijn favoriete overnachtingsplek Chez Goofball and friends. Alwaar ik snel snel mijn spullen af dropte, over de jongens hun bolletje aaide en alweer weg was. Onbeleefd van mij, ik weet het. Maar ik maak dit zeker goed op een later moment, beloofd!

Ik was echt aan de late kant voor het feestje, dat al om 18u begonnen was. Veel vrije stoelen waren er niet meer te vinden op de bovenverdieping van de Werf (eerst zou het feestje plaatsvinden in Café Entrepot, maar die weigerden ons gezelschap wegens te groot), dus zette ik me noodgedwongen tegenover mijn collega, toevallig ook een kameraad van het feestvarken. Niet dat ik iets tegen die collega in kwestie heb, integendeel, maar ik ben al zoveel met mijn werk bezig tegenwoordig dat ik echt behoefte had om eens een ander onderwerp aan te snijden. Helaas, voordat ik er goed en wel erg in had, was het onderwerp van het gesprek opnieuw de recente reorganisatie. ‘t Wordt tijd dat ik opnieuw wat hobby’s oppik…

Aangezien ik nog geen avondmaal gegeten had, bestelde ik mij een stukje quiche. Niet echt memorabel, maar ik had er wel mee gegeten. Gelukkig was de cava lekker (en goedkoop).

IMG_6823[1]

Tot mijn grote verbazing begonnen rond 21.00u (!) de eerste mensen naar huis te gaan. Ok, sommige feestvierders hadden een baby bij en ik begrijp best dat mensen met kinderen het niet graag al te laat willen maken, maar 21.00u dat is nu toch wel heel vroeg om het feestje te verlaten van iemand die je wellicht de komende maanden/jaren niet meer zal zien. Om 21.30u bleven we nog met z’n vieren over: drie vrouwen en het feestvarken. Aangezien de Werf vroeg sloot wegens de blok, verhuisden we naar de Irish Pub iets verderop.

Het was er druk, maar we konden bij twee meisjes aanschuiven die toevallig iemand uit ons gezelschap kenden. Zo leer ik nog eens andere mensen kennen! Op zich was ik er niet rouwig om dat ons gezelschap sterk was gekrompen. Meer tijd om te informeren naar de toekomstplannen van onze vriend die België inruilt voor het zonnige Californië. De kans dat hij net als ik van een kale reis zal terugkeren is echter quasi onbestaande. Zijn bedrijf heeft hem gevraagd te verhuizen en zal het nodige doen om het hem ginder comfortabel te maken. En aangezien hij vrijgezel is, is er niets dat hem hier houdt. Ik toastte op het welslagen van zijn avontuur met een lekkere (Schotse!) whisky. Al moet ik toegeven dat ik een steek van jaloezie voelde toen ik het nieuws van zijn vertrek vernam.

Wat mij eraan doet denken. Moet ik een “Hoera, ik ben terug in België” feestje houden?

Mini-verrassingsfeestje

De onovertroffen Miss A contacteerde mij en nog wat andere mensen in het weekend om een mini-verrassingsfeestje te organiseren voor onze goede vriend J, tevens fenomenale gastheer op Oudjaar. Het was last minute, maar doordat ik de laatste weken nogal lange dagen klop op het werk, heb ik meestal niets gepland op weekavonden. Omdat de boog niet altijd gespannen kan staan, besloot ik op het aanbod in te gaan en op woensdagavond naar het Leuvense af te zakken voor een paar cocktails bij Bar Nine.

Onze vriend J dacht dat hij enkel iets ging drinken bij Miss A, dus hij was aangenaam verrast toen daar opeens nog twee andere mensen op de afspraak opdaagden. Het deed me plezier J te zien genieten van een gezellige avond onder vrienden. De cocktails waren uitstekend en het deed deugd om gewoon wat te babbelen over de dingen des levens. En het kon ook geen kwaad om eens een avond wat vroeger te stoppen met werken. Uiteindelijk zal de wereld niet vergaan als ik op het eind van de dag niet op inbox zero geëindigd ben.

IMG_6820

Op verkenning in de buurt

Zondag was het weer niet al te slecht (al zou een stralend winterzonnetje nog beter geweest zijn) en besloot ik een wandeling te maken in het provinciaal domein Rivierenhof. In het algemeen lag het park er nog een beetje kaal bij, maar hey, hier en daar ontwaarde ik de eerste sporen van de komende lente. Een lente waar ik na al die grauwe dagen echt naar snak. Wat een kwakkelwinter, zeg. Geef mij maar temperaturen ver onder het nulpunt en stralend blauwe luchten.

Maar wel fijn om vlakbij zo’n prachtig domein te wonen. Ideaal om even te ontstressen na een drukke werkweek.

IMG_6807

IMG_6811

IMG_6812

Een goed begin van de dag…

Wanneer de schermen van de NMBS volledig rood kleuren:

IMG_6814[1]

Gelukkig kon ik na een drie kwartier wachten op een trein richting de luchthaven stappen. Ik liep op de trein een sympathieke collega tegen het lijf en we besloten lekker rebels in eerste klasse te gaan zitten. Uiteraard de ganse rit geen conducteur te bekennen. Wanneer er treinproblemen zijn, verstoppen die zich liever.

Wat maakt dat 24 januari 2014 de dag was waarop ik een uur later dan gepland op het werk aankwam.

Heftig

Zo zou ik mijn eerste weken op het werk willen omschrijven. Dagen van non-stop vergaderen (middagpauzes zijn voor watjes, we bestellen wel een broodje om met de mond vol te kunnen praten) en dan om vijf uur ‘s avonds beginnen aan het doorploegen van een overvolle mailbox. Veel onduidelijkheden, veel discussies en het gevoel dat de teamspirit die in Alden Biesen zo aanwezig was, stilletjes aan begint af te brokkelen. Stellingen worden ingenomen, er worden parallelle afspraken gemaakt, knopen geraken niet ontward. Het zijn ongetwijfeld groeipijnen waar elke organisatie na een reorganisatie doorheen moet, maar toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het management steken heeft laten vallen in dit ganse reorganisatieverhaal. Steken die de nieuwe teamverantwoordelijken nu moeten oprapen terwijl ze nog eigenlijk aan het leren zijn hoe ze breinaalden moeten vasthouden.

Maar de positieve feedback van mijn eigen nieuw-samengesteld team doet deugd en ondanks de lange dagen, haal ik veel energie uit de één-op-één gesprekken die ik met mijn medewerkers heb.

Zo gauw krijgen ze mij niet klein, doe mij maar een broodje met zalm.