Geweldig nieuws!

Ik kreeg vandaag een mailtje dat me superblij maakte. Het koppel waarvan we wisten dat ze al een tijdje probeerden zwanger te worden en die ondertussen al drie miskramen achter de rug hadden, zijn opnieuw zwanger! Ditmaal is de kaap van de drie maanden gerond, de gevaarlijkste periode is voorbij. Natuurlijk kan er na die drie maanden nog vanalles misgaan, maar het is de eerste keer dat de zwangerschap langer dan drie maanden duurt.

We duimen heel hard dat alles goed blijft gaan.

De ondraaglijke saaiheid van het bestaan

Ik weet niet wat het de laatste tijd is, maar mijn leven lijkt zo verschrikkelijk saai geworden. Elke dag sta ik op met een waslijst verplichtingen en ‘s avonds in mijn bed lig ik todo-lijstjes te overlopen. De ene dag lijkt wel akelig veel op de andere. Wanneer gebeurt er nog eens iets leuks en onverwachts? Och wacht, in 2010 heb ik nog wat ruimte in mijn kalender voor niet-geplande dingen.

En het ergste is dat ik dit vooral aan mezelf te wijten heb. Ik heb de niet te stoppen drang om mijn agenda propvol te plannen en weet dus al ongeveer tot begin augustus wat ik elk weekend zal doen. Vroeger toen ik nog studeerde was dat wel anders. Ik sprong op mijn fiets en reed wat rond van de ene vriend naar de andere vriendin als ik daar zin in had. Studeren? Dat was voor watjes. Maar nu heeft iedereen kinderen, is iedereen verhuisd naar verre uithoeken van het land of zelfs ver daarbuiten. Elkaar zien, wordt een kwestie van veel te drukke agenda’s naast mekaar leggen en lang op voorhand plannen

Ik mis de spontaneïteit, ik mis het gevoel van vrijheid en het idee dat alles mogelijk is. Ik mis het gevoel jong te zijn. Ouder worden, houdt in dat je keuzes moet maken, en met elke keuze die je maakt, sluit je talloze andere mogelijkheden uit. Ik hou niet van keuzes maken.

Tropa de Elite

Omdat hier nog bergen gratis tickets liggen, plus een 100dagenkaart die dringend opgebruikt moet worden, richtten mijn vriendje en ik gisterenavond onze schreden naar de bioscoopzaal voor de laatavondfilm. Oorspronkelijk doel: Revolutionary Road. Vlak voor het kopen van de tickets begonnen we echter te twijfelen. Tropa de Elite leek ook wel een interessante film. Kop of munt dan maar en het werd Tropa de Elite.

Het lot is tegen mij, want wat een afschuwelijk film was me dat. Niet dat ik de film slecht vond, verre van, al werd ik wel wat zeeziek van de beelden die vanuit de losse hand gefilmd werden. Tropa de Elite schetst het verhaal van de Braziliaanse zogenaamde elitetroepen, die de favelas proberen te zuiveren van drugsdealers en ander ongedierte. Maar de methoden die daarvoor gebruikt worden, maken dat de zogezegde helden van de film evenzeer schurken zijn. Excessief geweld, martelingen, niet kijken op een dode meer of minder, opleidingspraktijken die lijken op brainwashing: gruwelijk. De film laat  uitschijnen dat de enige oplossing voor de criminaliteit in de sloppenwijken het gebruik van nog meer geweld is. Een vicieuze cirkel, als je het mij vraagt.

Tropa de Elite is alleszins een film die tot nadenken stemt, maar vrolijk wordt je er niet van. Het was geen goed idee om deze film te gaan zien, de dag nadat er in ons eigen land zulke verschrikkelijke dingen gebeurd zijn. We waren beter Yes man opnieuw gaan zien.

Jeugdig bezoek

Deze namiddag twee baby’s van respectievelijk 6 en 8 maanden over de vloer gehad voor een stukje taart en een kopje koffie. Gelukkig waren ze vergezeld van hun ouders. 😉 En wat bleel: baby U, 6 maanden, had vreselijk veel schrik van baby O, 8 maanden, die nochtans de hele tijd vriendelijk naar hem aan het lachen was. Telkens als baby O maar in de buurt van baby U kwam, zette baby U het op een hartverscheurend huilen. Om daar prompt mee te stoppen als baby O uit het gezichtsveld verdween en opnieuw te veranderen in een superbrave, lieve en lachende baby. De mama van baby U probeerde de schrik weg te nemen, maar niets hielp. Nochtans gaat baby U naar de crèche. ‘t Zal dus persoonlijk zijn. 😉

Oja, zo’n babybezoek is ook erg praktisch. Baby O had een soort para-achtige kruiptechiniek ontwikkeld. Ik denk dat hij elk stukje van de vloer van onze leefruimte stofvrij gemaakt heeft. Handig zeg! En hij was bovendien bijzonder geïnteresseerd in mijn schoenen: blinkend paars met een strikje, meer is er niet nodig om een kind te entertainen. ;-0

Lord of the Flies

Jaja, ik ben druk bezig de klassiekers uit de Engelse literatuur te lezen en daar hoort deze Nobelprijswinnaar zeker bij. Ik vond Lord of the Flies een gruwelijk goed boek. Gruwelijk omdat het een bloedeerlijke confrontatie is met de menselijke natuur en zijn uitwassen. Het boek grijpt je bij de keel en pagina na pagina voel je het onheil naderen. Je wil de hoofdpersonages helpen, hen goeie raad bieden, maar als lezer blijf je een machteloze toeschouwer die enkel kan toekijken hoe het drama zich ontvouwt. Hoe dun is de scheidingslijn tussen de moderne mens en de wilde waar hij van afstamt? Flinterdun volgens auteur William Golding.

Een bangelijk actueel boek.