Vandaag was het mijn vriendje zijn laatste dag als consultant bij een groot bedrijf uit de regio Antwerpen. Morgen begint hij aan een nieuwe opdracht waarvoor hij enkele maanden zal thuiswerken. Dit betekent dat hij vanaf morgen niet meer op een onmenselijk vroeg uur hoeft op te staan. Dit betekent ook dat we nu elke dag ochtendseks kunnen hebben. Jay!
Nieuw speelgoed!
D’r is nog een extra lens op komst, maar voorlopig ben ik hier al heel blij mee:
Een licht verhaal
Mensen die al eens bij ons op bezoek geweest zijn, zullen het ongetwijfeld gezien hebben: onze verlichting is nogal Spartaans. Vorig jaar hebben mijn vriend en ik eens al onze moed bijeen geraapt om naar zo’n verlichtingswinkel te rijden om lampen te kopen voor de slaapkamers, de badkamer en het toilet. Helaas waren we er nooit toe gekomen deze lampen ook effectief op te hangen. Mijn vriend en ik zijn in het bezit van een mooi stel linkerhanden en lampen ophangen hebben we nooit geleerd, aan d’unief.
Zaterdag bood vriend C aan om in ruil voor een nachtje in ons comfortabele logeerbed een poging te doen om onze lampen op te hangen. Na veel gesukkel en met behulp van een zonnebril die dienst deed als veiligheidsbril, slaagde hij erin een miniskuul klein gaatje in het plafond van de logeerkamer te boren. Om de één of andere reden liet de hippe, nog bijna nooit gebruikte boormachine van mijn vriend het afweten. De boor schoot altijd terug. Bizar. Omdat vriend C zich niet zo gauw neerlegt bij een nederlaag, vooral als de nederlaag te wijten is aan een technisch probleem, beloofde hij de volgende dag terug te komen met een andere boormachine.
Zondagnamiddag belde vriend C, net toen we ergens in een winkel met lampen stonden (voor de leefruimte en de hal), dat hij onderweg naar Leuven was. We waren er nog niet uitgeraakt welke lampen we wilden, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons appartement. Met de andere boormachine ging het een stuk vlotter. Al kwam er nogal wat plaksel naar beneden. Achtereenvolgens werden de logeerkamer, de badkamer en de berging van lampen voorzien. In de badkamer zaten ze met de boor op de wapening en werd dan maar besloten dat twee vijzen wel voldoende zouden zijn om de lamp op te hangen. Hij hangt er nog steeds, dus ik denk dat ze gelijk hadden.
In de berging speelden ze het klaar om alweer op de wapening te zitten, waardoor de boor spontaan begon te smelten en tot de helft van zijn originele lengte teruggebracht werd. Einde van het geboor dus, want we hadden geen boor in het juiste formaat meer. Onze slaapkamer zal het nog even met een simpel spaarlampje moeten stellen. Maar hey, we zijn alweer een stap vooruit. Ooit komt er een dag dat ons hele appartement van lampen voorzien is!
Achtentachtig jaar
Zo oud is mijn bomma vandaag geworden. Een respectabele leeftijd. We vierden het gisterenavond in intieme kring met al haar kinderen en kleinkinderen. Een klein mirakel dat het gelukt was iedereen bijeen te krijgen, want het is niet evident mijn vier neefjes (de kleinste is een meter vijfentachtig of zo) allemaal op dezelfde dag vrij te vinden.
Mijn bomma wist het merendeel van de tijd niet goed wie al dat jong volk was, maar ik denk dat ze er toch van genoten heeft. Iedereen krijgt graag cadeautjes, nietwaar? Elk cadeautje heeft ze met de grootste zorg uitgepakt, erop lettend om toch zeker maar niet de verpakking te scheuren, die naderhand natuurlijk gewoon bij het oud papier belandt. Mijn broer had me een aantal goeie tips voor cadeautjes gegeven, want bloemen en planten heeft ze al meer dan genoeg en ik wist niet goed wat ze nog kon gebruiken had.
Het was een gezellige avond. We smulden van de gourmet en luisterden naar de reisverhalen van neefje X, die al de halve wereld heeft afgereisd. Hij was net terug uit India en nog herstellend van de typische toeristenziekte. Al viel dat niet te zien aan de hoeveelheid voedsel die hij tot zich nam. Hij was vorig jaar in Australië geweest, dus kon hij ons wat tips geven voor onze komende reis. Als dessert genoten we van ijs uit Averbode en toen kon ik echt geen pap meer zeggen.
Tapas!
Soms ben ik een beetje ouderwets. Dat is zeker het geval wat betreft mijn favoriete communicatiemiddel. In deze Twitter-tijden, hou ik nog steeds koppig vast aan IRC. Ondertussen zijn de mensen op mijn IRC-kanaaltje goede vrienden geworden en organiseren we regelmatig iets. Ondanks de steeds drukker wordende agenda’s (schijnt eigen te zijn aan de leeftijd) was ik erg tevreden met de opkomst van tien personen voor een avondje tapas in Los Flamencos. We hebben twee keer alle tapas op de kaart besteld en daarna nog enkele tapas om de laatste gaatjes te vullen.
Het was bijzonder leuk om vriend E terug te zien. Helemaal gekomen uit het verre Australië, om samen met ons tapas te eten. 😉 (En ook wel een beetje omdat hij hier passeerde op zijn reis rond de wereld (Australië, Hong Kong, België, Canada, Australië). De tapas smaakten verrukkelijk, al viel de bediening een beetje tegen. Het was erg druk en soms vergaten ze onze kan sangria bij te vullen. Ik kan erg kribbig worden als ik niet snel genoeg van drank wordt voorzien. 😉
Na de tapas deden we een terrasje op de Oude Markt. Het was een beetje frisjes, zo laat op de avond. Ons groepje groeide nog aan met vriend M en zijn zwangere vrouw L, (helaas) niet zo vrolijke vrijgezel T en de broer van één van de tapaseters met zijn vriendin. Een fijne bende die veel bij te praten had. Té veel, want ik heb het gevoel dat ik niet met iedereen genoeg heb kunnen praten om weer helemaal mee te zijn met het reilen en zeilen in hun leven.
Rond een uur of één sloeg de vermoeidheid echter toe en besloten we naar huis af te zakken voor de after party. Mijn vriendje en onze twee gasten sloegen nog een paar wodka’s achterover. Ik hield het wijselijk bij water. We praatten nog wat na over het Leven en de Liefde en zochten rond een uur of half drie moe, maar tevreden onze bedstede op.
Sex and the City
Mijn vriend en ik hadden gisteren zin om nog eens een filmpje mee te pikken. Probleem was dat de films die ons konden bekoren, niet dik gezaaid waren: in die cowboyfilm had ik geen zin en we konden toch moeilijk Indiana Jones voor een tweede keer gaan zien? Dus dachten we: welja, waarom niet naar Sex and the City gaan kijken? De serie slaagde er regelmatig in een glimlach op mijn gezicht te toveren en er valt tegenwoordig al zo weinig te lachen.
Ik waarschuwde mijn vriend op voorhand dat het in de filmzaal waarschijnlijk vol met vrouwen zou zitten, maar mijn vriend is het toppunt van stoere mannelijkheid en wordt geenszins van de wijs gebracht door gillende meiden. 😉 En ja, bij nadere inspectie van de filmzaal, bleek je echt met een vergrootglas op zoek te moeten gaan naar testosteron.
Jammer genoeg stelde de film teleur. Ik denk dat ik hoop en al twee, misschien drie keer geglimlacht heb. Het enige moment dat de zaal luidop in lachen uitbarstte was bij het genante diarreemoment van één van de hoofdrolspeelssters. Kakhumor, het is niet aan mij besteed. Ik vond het hele verhaal bol staan van de clichés, tot en met het spreekwoordelijke happy end. Ik heb wel ettelijke keren geamuseerd gekeken naar de werkelijk waanzigge outfits van Carrie. En zo’n penthouse in New York zie ik ook wel zitten. Alleen vrees ik dat onze budgettaire middelen daarvoor niet toereikend zijn. Geld maakt niet gelukkig, maar handig is het wel. Vooral als je graag dure schoenen koopt. 😉
Pensioen
Mijn baas gaat op pensioen. Gisteren was het afscheidsfeest en vandaag is zijn laatste dag. Ik heb alle respect voor zijn beslissing. De stress en het vele werk na de laatste herstructurering zijn hem ongetwijfeld te veel geworden. Ik zal hem missen. Hij is immers degene die mij deze job gegeven heeft en die altijd in mij geloofd heeft. Zelfs mijn zotte idee om nog iets bij te studeren, kon op zijn goedkeuring rekenen.
Het afscheid van mijn baas wil zeggen dat er spannende tijden in aantocht zijn. Een nieuwe baas, nieuwe accenten. Ik werd erg vrij gelaten op mijn werk. De vraag is of dat nog zo zal blijven. Feit is dat de nieuwe baas met de nodige uitdagingen geconfronteerd zal worden. Benieuwd hoe hij het zal aanpakken.
Stressmoment
Toen we deze middag met z’n vieren in de Apple winkel stonden om de ipod en de bijhorende versterker op te halen die ik twee weken geleden besteld had en de meneer in de winkel keihard beweerde dat hij nog geen betaling had ontvangen. En we konden niet op een andere dag terugkomen, want die ipod wordt vandaag cadeau gegeven tijdens het afscheid van mijn baas die op pensioen gaat. Gelukkig helpt kalm blijven en aandringen om alles toch nog eens goed na te kijken. En we waren met vier, we konden de verkoper nog altijd overmeesteren en hard gaan lopen met de buit. 😉
Brussels Girk Geek Dinner #6
Het begint zowaar een gewoonte te worden, die girl geek dinners. Altijd plezant om bekende gezichten terug te zien en minder bekende gezichten te leren kennen. Ditmaal werden we in de Lamot in Mechelen verwacht voor het thema paleofuturisme. De spreker van dienst had zijn uiterste best gedaan om originele prentjes bij elkaar te zoeken. Al heeft hij nog werk aan zijn presentatieskills en onthoud ik vooral de steek naar blonde vrouwen. Blonde vrouwen dragen bij aan de kleurrijkheid van deze planeet, het zou zeker zonde zijn als wij zouden verdwijnen! Ik heb hem er naderhand over aangesproken en zijn antwoord was: “Jamaar; ik ben gay.” Die gedachtensprong kon ik niet helemaal volgen, maar allez, passons.
De drank en de broodjes waren uitermate verzorgd. Zeer lekker. Alweer een pluim op de hoed van Clo die er telkens in slaagt een piekfijn verzorgd event af te leveren. De expotentoonstelling vond ik persoonlijk een beetje tegenvallen, al moet ik eerlijk toegeven dat ik de tentoongestelde voorwerpen maar met een half oog bekeken heb, ondertussen druk kletsend met het aanwezige vrouwvolk.
Geen Girl Geek Dinner zonder belspeldelspel. Ditmaal werden er Bongobonnen uitgedeeld om naar het theater te gaan. Thuis hebben mijn vriendje en ik er nog zo eentje liggen, dus ik gunde het de andere winnaressen van harte. Vooral omdat Kathleen “ik win nooit iets” en mijn favoriete lama met een bon naar huis gingen. Geniet ervan, dames.
Om half tien werden we vriendelijk verzocht af te sluiten, waarna het nog een half uur of zo kostte om afscheid te nemen en andere mensen blij te maken met de brooddoos en de placemats uit mijn goodiebag. De tomatensoep en chocolade hield ik voor mezelf. 😉 Ons gezelschap bestaande uit vier dames en een charmante jongeheer trok treingewijs naar Leuven, alwaar we afscheid namen en ik moe, maar tevreden in mijn bed kroop.
6 jaar geleden
Zat ik op dit moment in een ziekenhuis in Hasselt. Te luisteren naar een doktersassistente die duidelijk niet wist waar ze het over had. Enkele uren voordien had ik telefoon van thuis gekregen. Er was iets ernstigs gebeurd met mijn moeder. Ze had plots hoofdpijn gekregen en was bewusteloos geraakt. De dag erna had ik examen, het laatste van de reeks. Ik mailde naar de ombuds dat ik het examen niet kon meedoen en mijn vriend en ik reden zo snel wel konden naar Limburg.
Het gevoel van ontreddering toen mijn moeder op een brancard voorbij gereden werd. Ze was nog even bij bewustzijn geweest, nu lag ze in coma. Ik luisterde naar de assistente die wat onzin over een epilepsieaanval uitkraamde. En ik dacht: een hersenbloeding. Mijn voorgevoel bleek juist te zijn. Na maar liefst twee foute diagnoses kwam de medische wereld dan toch tot de conclusie dat mijn moeder een hersenbloeding gehad had. Waarschijnlijk vlakbij de hersenstam. Op de foto’s was het niet goed zichtbaar.
Vier dagen heeft ze in coma gelegen. Daarna werd ze wakker. Ze herkende ons, kon een beetje praten, zelfs lezen lukte nog. We hoopten op het beste. Dachten aan een lange revalidatie. Die revalidatie heeft ze doorlopen: ze leerde weer lopen en min of meer zelfstandig eten, maar haar geest was gekraakt. Ze ging achteruit. Herkende ons niet meer, dacht dat ze terug een klein meisje was. Vermagerde zienderogen tot er alleen nog maar vel en botten over waren. Ze gaf het op.
Ze woont nu thuis. Vreemde mensen komen haar ‘s ochtends wassen, helpen haar naar het toilet te gaan. Ze spreekt niet meer en herkent ons zelden. Haar leven speelt zich af tussen de vier muren van haar huis, het huis waar ik geboren ben. Er komen vreemde mensen kuisen en koken. Zij zit in de zetel, kijkt tv. Krijgt een woedeaanval en gilt de hele buurt bijeen. Ze zit vol medicijnen: bloedverdunners, spierverslappers, antidepressiva om de woedeaanvallen te bedaren. Zo’n leven moet een hel zijn. Ik kan mij niets ergers voorstellen op deze wereld.
Zes jaar geleden knapte er ergens een bloedvat in haar hersenen. Ze had één kans op drie om te sterven, één kans op drie om verlamd te zijn, één kans op drie om in de huidige toestand achter te blijven. Mijn moeder heeft nooit veel geluk gehad.