Mijn vriend en ik hadden gisteren zin om nog eens een filmpje mee te pikken. Probleem was dat de films die ons konden bekoren, niet dik gezaaid waren: in die cowboyfilm had ik geen zin en we konden toch moeilijk Indiana Jones voor een tweede keer gaan zien? Dus dachten we: welja, waarom niet naar Sex and the City gaan kijken? De serie slaagde er regelmatig in een glimlach op mijn gezicht te toveren en er valt tegenwoordig al zo weinig te lachen.

Ik waarschuwde mijn vriend op voorhand dat het in de filmzaal waarschijnlijk vol met vrouwen zou zitten, maar mijn vriend is het toppunt van stoere mannelijkheid en wordt geenszins van de wijs gebracht door gillende meiden. 😉 En ja, bij nadere inspectie van de filmzaal, bleek je echt met een vergrootglas op zoek te moeten gaan naar testosteron.

Jammer genoeg stelde de film teleur. Ik denk dat ik hoop en al twee, misschien drie keer geglimlacht heb. Het enige moment dat de zaal luidop in lachen uitbarstte was bij het genante diarreemoment van één van de hoofdrolspeelssters. Kakhumor, het is niet aan mij besteed. Ik vond het hele verhaal bol staan van de clichés, tot en met het spreekwoordelijke happy end. Ik heb wel ettelijke keren geamuseerd gekeken naar de werkelijk waanzigge outfits van Carrie. En zo’n penthouse in New York zie ik ook wel zitten. Alleen vrees ik dat onze budgettaire middelen daarvoor niet toereikend zijn.  Geld maakt niet gelukkig, maar handig is het wel. Vooral als je graag dure schoenen koopt. 😉