Just the two of us

Door tijdsgebrek gebeurt het tegenwoordig niet zo vaak meer dat mijn vriendje en ik met ons tweetjes op stap gaan. Gelukkig plannen we af en toe een avondje samen en daar laten we niks tussen komen.

Restaurantweek is een fijn initiatief dat is komen overwaaien vanuit Antwerpen (‘t is niet al slecht daar 😉 ). 25 euro voor een driegangenmenu, daar kan een mens niet voor sukkelen, dachten wij zo. We reserveerden om half zeven in de Adellijke Belofte met het idee dat we rond een uur of acht dan wel buiten zouden zijn. Het vele wachtende werk in het achterhoofd. Uiteindelijk bleken we pas rond een uur of half tien gedaan te hebben met eten. Gelukkig bood het lekkere eten, het mooie kader en de voortreffelijke wijn troost. We hebben van het eten en elkaar genoten en ach, deadlines zijn een rekbaar begrip.

Russisch en Japans

Met gepaste trots kan ik jullie meedelen dat zowel mijn vriendje als ikzelf volgend jaar naar het tweede jaar Japans mogen. Zelf brei ik nog een extra jaartje aan mijn Russische avontuur. De punten waren net iets minder goed dan in het eerste semester, maar mijn vriendje zegt dat ik met 91 (Japans) en 89 (Russisch) tevreden moet zijn. Ik steek het op het feit dat ik de helft van de examens ziek ben gaan afleggen. 😉

Gezellige avond

Twee bakken Carlsberg, een werkmens, een boskabout, een beginnend zelfstandige met een geweldig mooie jobtitel, een Bruno, wat aardbeien, een beetje chips, mijn vriendje en mezelf, dat waren de ingrediënten voor een supergezellige avond vol drink- en babbelplezier. Al heb ik een beetje valsgespeeld en voor mezelf een Piña Colada gemaakt. Bier is niet zo mijn ding.

Special guest van de avond: Lucie, die zich veel te makkelijk door de mooie praatjes van Ntone liet overtuigen om, ondanks het wachtende blokwerk, toch iets te komen drinken. Ze heeft er ocharme zelfs de sleutel van haar fietsslot voor moeten opofferen. Hopelijk is er ergens te lande een sleutelmaker die de in twee gebroken sleutel kan fixen… Gelukkig waren er galante heren genoeg om de dame in nood terug kotwaarts te voeren. Alwaar ze na deze kleine afleiding hopelijk nog veel bladzijden heeft kunnen studeren. 😉

Gaten in mijn geheugen

Toen we gisterenavond nog een beetje zaten op te drogen, kregen we onverwacht bezoek van mijn broer en zijn vriendin. Ze waren gaan eten in het Land aan de Overkant en hadden wat post (lees: papieren spam) die nog steeds op mijn vroegere thuisadres aankomt, voor mij mee. ‘k Was een beetje overdonderd door hun bezoekje en de staat van lichte dronkenschap waarin de vriendin van mijn broer verkeerde (dat zijn we van haar niet gewoon, die menu’s met aangepaste wijnen toch), want mijn eurocent viel pas toen ze alweer buiten waren.

Het was gisteren mijn broer zijn verjaardag. D’oh! Helemaal vergeten hem proficiat te wensen. Ongelooflijk, want ik had een paar dagen eerder nog een verjaardagskaart voor hem uitgezocht en ik liep al een tijdje na te denken over een geschikt cadeau. Alle begrip dat mijn hersencellen onderscheid willen maken tussen hoofdzaken en bijzaken en dat sommige trivialiteiten in de duistere diepten der vergeetput terechtkomen, maar de volgende keer mag die eurocent toch net iets eerder vallen.

Stortregen en baby’s

Gisterenavond gingen we op babybezoek. Ik ben ondertussen een beetje de draad kwijtgeraakt van het aantal baby’s geboren in onze vriendenkring. Ik hou het op veel. 😉 Het was ons niet gelukt de pasgeborene in het ziekenhuis te gaan bezoeken, maar dat maakten we goed door een bezoekje bij hem thuis in Mechelen.

Terwijl wij ons ontdeden van natte jassen en rugzakken, was baby O net aan zijn huiluurtje begonnen. Bij nadere inspectie bleek baby O een flink uit de kluiten gewassen baby te zijn met een gezonde eetlust. Drie weken oud en hij was er al in geslaagd zich van zijn rug op zijn buik te rollen. Baby’s zijn mijn specialiteit niet, maar dit lijkt me toch heel vroeg, niet? Enfin, ‘k heb met wisselend succes gepoogd baby O te troosten: wat rondlopen, wat wrijven over het pijnlijke buikje en sussende woordjes spreken. Alleen de moederborst kon hem echt troosten.

De ouders van baby O waren erg vermoeid en lieten er geen twijfel over bestaan dat ze de impact van de komst van baby O een beetje onderschat hadden. Te weinig slaap en de vele krampjes en huilbuien maakten het redelijk zwaar. Vrienden Q en L bekloegen zich ook over het feit dat veel ouders een beetje lacherig doen over die zware eerste maanden. Veel meer dan een luisterend oor bieden, konden we niet. “Het zal wel beteren,” maar wanneer tja, dat weet je natuurlijk niet.

We zijn niet al te lang gebleven, want Q en L waren duidelijk afgemat. Helaas hadden we net het moment van de zondvloed uitgekozen om naar onze wagen terug te stappen. Drijfnat was ik. Zelfs mijn ondergoed kon ik uitwringen. Al een geluk dat het niet koud was en de rit Mechelen – Leuven heel vlot verliep. Terug in Leuven ontdeden we ons van de natte kleren en genoten we van de rust in ons babyloze appartementje. 😉

En opeens…

Werd het aardedonker en deed een aanhoudend gerommel het ergste vermoeden. Flitsen brengen even licht in de duisternis. De hemelsluizen blijven voorlopig dicht, maar lang zal dat beslist niet meer duren.

Is het einde der tijden nabij?

Een rustige zaterdagnamiddag

Eerlijk: ik had geen tijd deze zaterdag. Er lagen (en liggen) nog bergen werk op mij te wachten. Maar na het examen Russisch in de voormiddag had ik er gewoon geen zin in. Dus gingen mijn vriend en ik een kijkje nemen op het wereldfeest.

Een goed idee, zo bleek. De Bruul liep vol met rare vogels die we al dan niet discreet konden nastaren. De eetstandjes brachten ons zwaar in verleiding, jammer dat we net uitgebreid gegeten hadden op een terrasje. We pikten een stukje taikoconcert mee, werden geconfronteerd met de obstakels die het leven van een rolstoelgebruiker of een blinde moeilijker maken en zagen hoge concentraties aan roze stoelen. We hoopten op een spectaculaire capoeiravoorstelling, al viel dit een beetje tegen. Ofwel hadden we gewoon niet genoeg geduld om te wachten tot de opwarming voorbij was. We genoten van de sfeer, het gekwetter van de spelende kinderen, de gemoedelijkheid van de mensen en de aangename temperatuur.

Alleen de cocktail met citroen, rietsuiker en gember viel wat tegen. Veel te veel gember, waardoor de smaakpapillen lichtelijk overdonderd werden.

Een ontspannende namiddag, al bleef ik natuurlijk last hebben van een knagend schuldgevoel. ‘k Heb gewoon even gedaan alsof ik niks merkte.