Vrijgezellenavondje

Naast de babyboom in onze vriendenkring, is er ook nog steeds een niet-aflatende stroom trouwers (het voordeel van vrienden in alle leeftijdscategorieën te hebben). Mij hoor je niet klagen over dit laatste fenomeen. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje.

Dus zat ik gisteren met zes andere meisjes in de Thai House te genieten van een overheerlijke menu. Het programma voor de vrijgezellen was al in de namiddag gestart met een bezoekje aan de sauna, maar omdat het drukke tijden zijn voor mij, besloot ik enkel het etentje bij te wonen. Dat duurde iets langer dan verwacht waardoor mijn planning een beetje in duigen viel. Gelukkig het was gezellig.

Nog nooit meegemaakt: de moeder van de bruid in spé was er ook bij. Tot zover de liederlijke uitspattingen. Het bleef allemaal ontzettend braaf. We dronken zelfs gewoon water bij het eten, stel je voor. De meeste meisjes die aanwezig waren, kende ik wel, maar slechts heel oppervlakkig. We hadden niet zoveel gemeen, wat betekende dat het etentje een goeie oefening was voor mijn social skills: op zoek gaan naar geschikte gespreksonderwerpen.

We spraken over de jeugd van de bruid in spé. Enig kind en toch wel een beetje verwend. Begrijpelijk ergens, want de moeder vertelde hoe moeilijk het was om zwanger te geraken. Maar toch was ik even een beetje jaloers. Dingen waar ik hard voor moet werken, krijgt zij zomaar in de schoot geworpen (denk een appartement waar ze samen met haar toekomstige echtgenoot gratis in kan wonen, een dure studie waar ze eigenlijk niet zoveel meer mee doet). Maar goed, niemand heeft gezegd dat het leven eerlijk is.

Ik had een heel tof gesprek met een Syrische vriendin van de bruid die nu in België woont. Ze had een heel interessant verhaal te vertellen. Ze leerde haar Nederlandse echtgenoot kennen via het internet en trok vervolgens naar Nederland om erachter te komen of hij effectief de man van haar dromen was. Dat bleek zo te zijn en ondertussen woont ze al drie jaar in België en zijn ze getrouwd. Als dat geen mooi sprookje is. Ik was ook erg onder de indruk van haar Nederlands (met zwaar Hollandse tongval), behoorlijk goed voor iemand die nooit lessen gevolgd heeft.

Rond half twaalf besloot het gezelschap andere oorden op te zoeken en trok ik richting huis. Er wachtte nog werk op mij.

Red Radio Scorpio!

Gisteren hebben mijn vriendje en ik een steentje bijgedragen aan het redden van Radio Scorpio, de oudste vrije radio van België. Radio zonder reclame, het lijkt een utopie, maar Radio Scorpio houdt deze utopie al jaren in stand, koppig tegen de stroom in zwemmend. Vrijwilligers met een passie die al hun vrije tijd in het radio maken steken. Als dat niet sympathiek is. Helaas is in de loop der jaren een financiële put geslagen, die nu gevuld moet worden.

En weet je, op zo’n Radio Scorpio buffet kom je veel interessante mensen tegen. Oud-Scorpiomedewerkers die nu in de journalistiek beland zijn of voor de openbare omroep werken, een schepen van cultuur, enthousiaste medewerkers waarmee we een heel leuk gesprek hadden. En ja, natuurlijk bleken we weer gemeenschappelijke kennissen te hebben, het wordt een beetje afgezaagd. 😉

Het zou een verarming betekening voor het Vlaamse radiolandschap als Radio Scorpio ophield te bestaan. Wie weet kan jij ook wel helpen om Radio Scorpio te redden?

Waarom Tom Boonen een idioot is

Er kwamen nogal wat reacties op mijn berichtje van deze ochtend. ‘k Wilde eerst reageren in de comments, maar veranderde van gedacht en besloot aan het geval Boonen een nieuw berichtje te wijden.

Het is inderdaad zo dat het cocaïnegebruik van de Bom van Balen niet echt als een bom insloeg. Zijn naam werd al genoemd door Tom Vannoppen in verband met het dealen van cocaïne. De geruchten deden al een tijdje de ronde. Ik neem aan dat hierover niet uitgebreid in de media bericht werd uit respect voor het principe dat iedereen onschuldig is tot het tegendeel bewezen is. Al lijkt dit principe bij de ene mens iets meer gerespecteerd te worden dan bij de andere.

Wat ik bijzonder schandalig vind, is dat zo iemand onder invloed achter het stuur kruipt en dubbel zo hard rijdt als toegelaten. Dat hij zichzelf te pletter rijdt, ik zal er niet van wakker liggen. Dan denk ik hetzelfde als bij die idiote voetballer: zelf gezocht. Zo’n geval wordt echter een tragedie als onschuldige mensen mee de dood ingesleurd worden. En daar heb ik problemen mee. Voor mijn part snuift Tom Boonen zoveel cocaïne als hij wil, maar dan moet hij daar wel de consequenties van dragen: het einde van zijn wielercarrière. Om te léven heb je heus geen harddrugs nodig. Integendeel zelfs, meestal brengt druggebruik veel verdriet mee voor de naasten van de gebruiker.

En nu ik toch bezig ben, nog enkele woordjes over de zogenaamde voorbeeldfunctie van sporters. Laat me niet lachen. Voetballers, wielrenners en tennissers zijn gewoon overbetaald. Want laten we eerlijk zijn, wat presteren zij nu echt? Het stoort mij verschrikkelijk dat mensen in de zorgsector zo weinig betaald worden, terwijl zij toch één van de meest ondankbare jobs in onze samenleving uitoefenen. Mensen die werken met dementerende bejaarden of op palliatieve zorgen, dáár heb ik respect voor. Die mensen hebben een voorbeeldfunctie. Niet één over ander over het paard getild ventje dat toevallig goed kan fietsen.

Voilà, dat moest er even uit.

Six degrees

Dit weekend heb ik mij weer eens verbaasd over hoe klein de wereld is.

Het begon vrijdagochtend op het perron in Leuven. Ik liep business partner L (zoals dat zo mooi heet) tegen het lijf die dezelfde richting als ik uit moest. We waren gezellig aan het keuvelen op het perron, toen L iemand begroette. De jongen in kwestie bleef even staan voor een praatje en al gauw bleek dat we elkaar emailsgewijs kenden. De eerste keer dat ik hem in levenden lijve zag. Ik had hem trouwens totaal niet herkend. In ‘t echt ziet hij er helemaal anders uit dan op zijn profielfoto. 😉

Zaterdag op het trouwfeest bleek dat één van de vriendinnen van de bruid net als ik bevriend was met de mama van Ella. De vriendin van de bruid had dit Facebook-gewijs ontdekt. De dag voor het feest was ik erachter gekomen dat een collega met wie ik nauw samenwerk, naar hetzelfde trouwfeest moest. Ze had blijkbaar nog bij de bruid op kot gezeten. We waren er ons geen van beiden van bewust dat we de bruid als gemeenschappelijke vriendin hadden.

Zondag moesten mijn vriend en ik naar een babyborrel. We waren nog een beetje groggy van het trouwfeest en niet in ons meest sociale doen. We hebben nog even bij mijn ex-collega’s gestaan, maar het gesprek viel al gauw stil. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van een overaanbod aan oesters, broodjes, koude schotels, chocomousse en Limburgse vlaaien dat ons in zaal Dennenhof geserveerd werd. En ja, daar rolde zowaar een andere business partner binnen. Blijkt dat hij nauw bevriend was met de mama en papa van de feestende baby in kwestie.

Jaja, six degrees of separation, ik kom er elke dag mee in aanraking.

A hell of a party!

Gisteren is alweer een vriendin van ons in het huwelijksbootje gestapt. Ze vormt nu samen met haar knappe echtgenoot een nieuw samengesteld gezin. Mijn vriend en ik waren er echt van onder de indruk hoe braaf en hoe lief de kindjes waren. Want zeg nu zelf, het is niet altijd gemakkelijk om aanvaard te worden door de kindjes van je nieuwe echtgenoot, zeker niet als die kindjes nog heel jong zijn. De twee kindjes werden echt bij het feest betrokken en ik denk dat ze ervan genoten hebben.

Na de misviering (en een kleine tussenstop op ons appartement omdat ik me nog moest omkleden, ik had geen zin om te verkleumen in de kerk), trokken we richting feestzaal. Onderweg kregen mijn vriend en ik een soort déjà vu. Dat gevoel werd gevolgd door een aha-erlebnis. Enkele jaren geleden hadden we in hetzelfde kasteel tot in de vroege uurtjes gefeest op het trouwfeest van goeie vriendin  M. En meteen wist ik dat we ons over de kwaliteit van het eten alvast geen zorgen moesten maken.

We hadden bovendien erg veel geluk met de mensen aan onze tafel. We kenden niet zoveel volk op het feest, maar gelukkig bleken onze disgenoten supersympathieke mensen te zijn. Het klikte geweldig goed en het gesprek viel geen moment stil. Het eten was om duimen en vingers af te likken, zo lekker. Ik denk dat ik nog een paar nachten kan dromen van al de lekkernijen die uitgestald stonden bij het dessertbuffet. Zalig! Ik heb gedanst, ik heb gelachen, ik heb gebabbeld, ik heb fijne nieuwe mensen leren kennen. En voordat we er erg in hadden, was het tijd om naar huis te gaan.

Ik wens D&D nog veel geluk samen. Hun huwelijk heeft alvast een schitterende start genomen.

Vermoeid

Zware dag gehad vandaag. De ganse dag een workshop van een groot project moeten leiden. Drieëntwintig personen in een vergaderzaal op dezelfde lijn proberen brengen, niet gemakkelijk. Vooral niet als de akoestiek van de zaal in kwestie abominabel is en het de grootste inspanning kost om de mensen aan de andere kant van de zaal te verstaan.

Even een klein paniekmoment toen geen van de partners zich geroepen voelde een bepaald cruciaal onderdeel van het project op zich te nemen. Gelukkig vond ik in het (behoorlijk lange) projectvoorstel terug wie verantwoordelijk was voor dit onderdeel. De partner in kwestie sloeg even groen uit, maar moest toch toegeven dat ik gelijk had. Ha!

Enfin, ik kwam redelijk uitgeput thuis op deze vrijdagavond. De zin om vanavond nog intellectuele inspanningen te doen, was ver te zoeken. Dus keken mijn vriend en ik een film (ja, de projector is nog steeds in onze bezit) waarvan we vermoedden dat er niet al te veel denkwerk bij te pas zou komen. De keuze viel op Napoleon Dynamite, een zogezegde cultfilm. Na het bekijken van deze film kan ik maar één ding zeggen: WTF???