leuven

Bezoek (I)

Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.

Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.

‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.

Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.

Mijn dag

Vanochtend wreef ik de slaap uit mijn ogen in Leuven. Ik nam de trein naar Gent. Miste vervolgens mijn bus, maar moest gelukkig maar tien minuten wachten op de volgende. Ik vergaderde en gaf nuttige input (althans dat deed men mij geloven). Ik kreeg een lift naar Brussel. In Brussel aangekomen, griste mijn laptop van mijn bureau en spurtte naar de volgende vergadering. Straks neem ik de trein naar Mortsel en zal mijn vriendje mij aan het station oppikken om samen naar een feestje in Wilrijk te gaan.

En vannacht zal ik ongetwijfeld heerlijk slapen in mijn bedje in Leuven. 😉

Ben X

Jaja, ik ben hem ook gaan zien. Vorige week vrijdag, in gezelschap van H, U en mijn vriendje. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om naar de Colruyt Wijngedustatie te gaan, maar toen we een mailtje van H kregen met de vraag om nog eens af te spreken, hebben we onze plannen gewijzigd.

Omdat filmkijken met een rommelende maag niet aangenaam is, hebben we ons eerst te goed gedaan aan lekkere fajitas in El Sombrero. Deze keer hadden we wel op voorhand gereserveerd. Het was de eerste keer dat we iets aten in El Sombrero. Ik had al veel goeds over dit restaurant gehoord en de mensen die mij El Sombrero aanraadden hebben beslist niet gelogen. Je hebt er voor een zeer aanvaardbare prijs heel lekker (ja zelfs overvloedig) gegeten. Alleen was het niet gemakkelijk om uit het overdadige aanbod op de menukaart een keuze te maken.

BenX dan. Veel bloggers hebben deze film al besproken, dus ik hou het hier beknopt. BenX is een fijne film met een interessant thema. De voice-over gunt ons een blik in de leefwereld van een autist die worstelt om zijn plek te vinden in een wereld die hem vreemd en onlogisch lijkt. Voor mij persoonlijk ging het thema van de film verder dan louter autisme. Voor mij ging de film over pesten en de manier waarop mensen andere mensen het leven zuur maken, zich vaak niet bewust van de schade die ze hiermee anderen berokkenen. Of hoe kleine daden grote gevolgen kunnen hebben. Het einde vond ik een beetje voorspelbaar, maar dat stoorde mij niet. De film gaf ons het einde dat in de echte wereld niet kon zijn.

Bijen en abdijen

Onze dag begon vandaag met een als ontbijt vermomde scouting in Kasteel de Bunswyck. Mijn vriendje en ik zijn namelijk op zoek naar een zaal voor een feestje. Bij nadere inspectie bleek Kasteel de Bunswyck niet de locatie die we in gedachten hadden. Een beetje afgeleefd, te weinig parkeerplaatsen, niet echt onze smaak. Natuurlijk kan je niet verwachten dat het eerste schot altijd raak is, we zoeken dus verder. Goeie tips over feestzalen in de provincie Vlaams-Brabant zijn welkom.

Na het ontbijtbuffet (dat ik voor de prijs van achttien euro per persoon behoorlijk middelmatig vond, waar was het geadverteerde vers fruitsap?) trokken we het nabijgelegen bos in voor een wandeling. We genoten van de herfstzon, de bosgeuren, het gezellig geritsel van vallende bladeren en de eenzaamheid. Laat het ons erop houden dat de vrije natuur een stimulerende werking op ons heeft. 😉

Volgende stop op het programma: de tentoonstelling In godsnaam! in de Parkabdij, nog steeds met stip mijn favoriete abdij. Een mooi verzorgde tentoonstelling in een uniek kader. De tentoonstelling gaf een goed inzicht in het leven van kloosterlingen aan de hand van afbeeldingen, animatiefilmpjes, bijzondere voorwerpen, en ja, zelfs muziek. De leukste voorwerpen vond ik de poppetjes in kloosterkleren, het hostie-ijzer, het altaar gemaakt uit stro, het besloten hofje (voorstelling van het kloosterleven) en de abtsstaven. Ook de kinderen hoeven zich niet te vervelen: voor hen waren er spelletjes en puzzels. Ik denk dat de spelletjes ook bij het ouder publiek aansloegen, want ik was beslist niet de enige volwassene die haar naam in calligrafieschrift schreef. 😉

Na de tentoonstelling, die erg succesvol was, want toen wij onze audiogids terugbrachten, bleken al de audiogidsen uitgeleend te zijn, gingen we nog even wandelen rondom de abdij. Als vanzelf kwamen we terecht bij de bijenkorven. Imker Staf Kamers was enthousiast aan het uitleggen over zijn passie. Hij vertelde dat de koningen speciaal geselecteerd worden op meegaand karakter, zodat ze niet “steeklustig” zijn. Zo is het door een juiste selectie nu niet meer nodig dat hij een speciaal pak aantrekt als hij de korf openmaakt. Een bijensamenleving is perfect gestructureerd. Iedereen heeft zijn taak in het geheel. Bijen, het zijn fascinerende wezens.

Alleen jammer dat zowel mijn vriend en ik platzak waren, anders had ik beslist een potje honing of een flesjes propolis of mede gekocht. Ach ja, dat zal voor een volgend bezoek zijn.

Staf en zijn bijenkorven:

Honing en afgeleide producten:

Om jullie jaloers te maken

Gisteren hadden we bezoek van E, T en hun elfactig dochtertje M. Reden genoeg om de kookboeken nog eens boven te halen en een fijne menu in mekaar te flansen. Ondertussen zijn we al zeer goed geworden in het kiezen van gerechten die niet al te veel inspanning vragen, maar toch zeer lekker zijn.

Als voorgerecht serveerden we geplette kerstomaatjes met groene olijven, rucola en een paar blaadjes basilicum. Een recept van Jamie Oliver dat uitblinkt in eenvoud en al meermaals zijn deugdelijkheid heeft bewezen.

Als hoofdgerecht kozen we een gerecht dat we nog nooit gemaakt hadden: een eenvoudige wokschotel met rundsvlees, peultjes, taugé, minimaïs, sabal, gember, knoflook en rode pepertjes. Een tikkeltje pikant, maar niet té. De hoeveelheid die we gemaakt hadden, was net voldoende voor ons vieren. (Elfachtige dochters eten nu eenmaal niet zo veel.) Als we dit nog eens maken en we écht grote eters over de vloer krijgen, zullen we de ingrediënten maal anderhalf moeten doen, om zeker te zijn dat we genoeg hebben.

Het dessert ten slotte bestond uit aardbeien gemarineerd in balsamico en suiker geserveerd met een flinke kwak mascarpone. Het was de allereerste keer dat ik de combinatie aardbeien en balsamico uitprobeerde en ik kan jullie verzekeren dat dit een aanrader is. Zeer, zeer lekker. Gelukkig was er wat overschot zodat ik er vandaag ook nog van kon genieten. 😉

Onze gasten vonden het alleszins zeer lekker. Zelfs T, die toch een beetje een moeilijke eter is, heeft al haar bordjes mooi leeggegeten. Een geslaagde avond.