feest

Een weekendje Noord-Italië

Man, man, man, de superlatieven ontbreken mij. Het was een weekend waarop werkelijk alles meezat. We waren ruimschoots op tijd voor onze vlucht (mijn vriend wil om de één of andere reden altijd drie uur op voorhand op de luchthaven zijn of hij wordt doodnerveus, hij denkt ook altijd dat de treinen gaan staken als we naar de luchthaven moeten). Genoeg tijd om ons op ons gemak neer te vlijen in een zetel in een wijnbar en van een zalig glas rode wijn te genieten. Heel relax.

De vlucht zelf verliep vlot. We landden perfect op tijd. Bij de bagageband troffen we een ander met de bruid bevriend koppel, die dezelfde vlucht als wij genomen hadden. De taxi die de toekomstige bruid voor ons geregeld had, stond ons na de douane volgens afspraak op te wachten. Piece of cake. Na een donkere rit van een half uurtje, werden we afgezet in ons hotel. Omdat het zo donker was, konden we het meer waaraan het hotel lag niet zien of zelfs maar vermoeden. De kamer was groot en luxueus en we kropen snel in bed. Een goede nachtrust is belangrijk als je een dag feesten voor de boeg hebt.

‘s Ochtends stonden we op en werden we meteen overdonderd door het prachtige uitzicht op het meer vanaf ons balkon. Magnifiek. Aan het ontbijt troffen we de familie van de bruid die met een stuk of twintig vanuit België waren overgekomen. Het was een bont gezelschap. De jongste van de bende was zeven maanden, de oudste (de bomma) was 97. Zévenennegentig, jullie lezen het goed. Een krasse dame. We werden vriendelijk onthaald en meteen opgenomen in het gezelschap. Ik voelde me zowaar een beetje familie.

Na het ontbijt verscheen de bruid om zich te laten kleden en schminken in het hotel. Het haar van vriendin F was veel langer dan ik mij herinnerde, maar voor de rest was ze niks veranderd. De zon scheen, ondanks de door BBC weather voorspelde rainshowers (BBC weather, geloof er niks van), en iedereen keek uit naar de Italiaanse trouwmis en het feest achteraf. Een grote witte bus kwam heel het gezelschap ophalen aan het hotel en we trokken naar het kerkje van de parochie San Carlo di Cazzago Brabbia.

Het kerkje was een schattig roze geval, met een charmante toren en fotogenieke trappen ervoor. De trappen waren bezaaid met Italiaanse familie van de bruidegom en vrienden van het koppel. Er werd gekakeld dat het een lieve lust was. En natuurlijk deed er zich menige Babylonische spraakverwarring voor tussen de familie van de bruid en die van de bruidegom die geen van beide elkaars taal beheersten.

De mis duurde een beetje te lang naar mijn goesting. Maar het viel wel op hoe gelovig Italianen nog zijn. De liturgische gebeden worden vol overgave meegebeden en iedereen zingt mee. Aan de kant van de bruid werd er hier en daar een beetje gemurmeld, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat de ganse viering in het Italiaans was. Nuja, niet de ganse viering, sommige lezers lazen een stuk in het Nederlands en de bruidegom sprak zijn trouwgeloften zowel in het Italiaans als in het Nederlands uit. Hij moet daar weken op het geoefend hebben, want zijn Nederlands is voor de rest onbestaande. Ontroerendste moment: de bruid de half wenend haar trouwgeloften voorlas. Ik vermoed dat ze het ook nog in het Nederlands wilde doen, maar de emotie werd haar te veel. En de kerk snikte mee, natuurlijk,

Na de viering werden er tonnen rijst naar het koppel gegooid, ondanks het uitdrukkelijke verbod van de priester. Het duurde even voordat we bruid en bruidegom te zien kregen, want ze dienden nog samen met de getuigen het trouwregister te tekenen. In Italië zijn de burgerlijke en de kerkelijke trouw geïntegreerd in één en dezelfde viering. Een beetje vreemd, want midden in de mis wordt er opeens een stuk uit het burgerlijk wetboek voorgelezen. Terwijl we op de bruid en bruidegom wachtten, werden er duchtig bellen geblazen door jong en oud.

F en H straalden toen ze eindelijk na het afhandelen van alle formaliteiten op de trappen verschenen. La mamma deelde suikerbonen uit (da’s een traditie in Italië) en er werd duchtig gekust en “Auguri!” geroepen. Ondertussen was de zon op volle sterkte en was het kwik tot zeker 28 graden opgelopen. Ik zweette ervan. Gelukkig had ik een reservekleedje aangetrokken en zou ik na onze terugkomst in het hotel van outfit wisselen. Mijn feestoutfit bleek immers niet geschikt om in de mis te dragen. Blote schouders zijn namelijk niet toegelaten in Italiaanse kerken en tja, ik had een strapless kleedje.

Terug in het hotel ging het feest van start met een feestelijke receptie aan het zwembad. Het had een scène uit het film kunnen zijn, zoals we daar stonden met een glaasje prosecco in de hand aan de rand van het zwembad met uitzicht op het prachtige Lago Maggiore. En toen begon de eetmarathon. We zaten maar liefst vijf uur aan tafel om acht gangen te verorberen (de aperitief niet meegerekend). Ik heb meestal een gezonde eetlust, maar dit was toch een beetje van het goeie te veel. Maar de Italiaanse traditie vraagt dat er veel gegeten wordt op een feest en dat deden we dus. Al liet ik wijselijk het één en ander liggen.

We hadden erg veel geluk met het gezelschap aan onze tafel. Totale onbekenden voor ons, maar het klikte meteen. De helft van het gezelschap bleek trouwens uit mijn geboortestreek afkomstig. En één van onze disgenoten had zelfs in dezelfde middelbare school gezeten. Hij herinnerde zich mij nog, helaas moest ik bekennen dat dit omgekeerd niet het geval was. Echt niet. Onze disgenoten waren een vriendenkliek die mekaar al van de unief kenden en ze wisten de nodige straffe verhalen te vertellen.

We aten, we dronken en de avond viel. Als digestief dronken we amaretto en limoncello en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben. Daarna werd het tijd om de dansvloer onveilig te maken. Dit was het niet-traditionele stuk van het trouwfeest, want Italianen gaan normaalgezien na de koffie en de digestief naar huis. Wij hadden echter geen haast en dansten verder tot middernacht. De dj was een prutser, maar al de alcohol zorgde ervoor dat iedereen in goeie stemming bleef. Al was het erg vervelend dat er op een gegeven moment nergens meer een glaasje water te verkrijgen viel. Dorst! Gelukkig was er nog de minibar op de slaapkamer.

Om middernacht werd de muziek stilgezet. We kregen allemaal een cadeautje mee (Italiaanse koekjes) en nog wat suikerbonen en het feest was ten einde.

Wat wij aten:

  • Aperitief van het huis met buffet van hapjes
  • Carpaccio van rundsvlees met zwarte olijven en pijnboompitten, parmaham met groentetaartje, rolletje van courgette gevuld met ricotta en rode peper
  • Pasta van het huis gevuld met aubergine in een sausje van verse tomaten en basilicum
  • Risotto met eekhoorntjesbrood
  • Baarsfilet in auberginerolletje in de oven op een bedje van kerstomaten en olijven met pomme duchesse
  • Limoensorbet
  • Rundsfilet met drie pepers en een tuintje van groenten
  • Mandje van warme bosvruchten met roomijs (maal twee voor mij, want ik heb die van mijn vriend ook opgegeten)
  • Bruidstaart millefoglie
  • Caffè (die ik gelaten heb voor wat het was)

De meest gestelde vraag

Die we de laatste tijd te horen krijgen, is: “En druk bezig met de voorbereidingen voor jullie feest?” Waarop ik dan steeds ontkennend moet antwoorden. Neen, we zijn helemaal niet druk bezig met de voorbereidingen. Buiten een afspraak maken met de kapper en eventueel een schoonheidssalon, weet ik echt niet wat er nog voor te bereiden valt. ‘t Is geen trouwfeest, he mensen…

Wedding bells

Jawadde, de zus van mijn vriend laat er geen gras over groeien. Na amper een maand samen met haar vriend, een huis gekocht. En nu, na bijna vier maanden samen, verloofd. De zus en haar vriend verloofde vertelden het grote nieuws het zondagmiddag toen we op bezoek waren bij de ouders van mijn vriend. Voor mij niet gelaten, echtscheidingsadvocaten moeten ook hun brood verdienen (just kidding, ik wens ze een lang en gelukkig leven samen). Maar ik vind het wel spijtig dat ze hun grote dag gepland hebben in de maand voor het feest dat wij wilden geven ter ere van ons tienjarig samenzijn. Het strafste van al is dat we ons feest al een tweetal jaar op voorhand aangekondigd hebben (ook de periode waarin we dit wilden organiseren) en nu  zitten we met twee feesten vlak na elkaar. Ze konden toch gerust nog wat wachten? Why the hurry?

Eigen schuld dikke bult, zeker? Ik heb niet echt werk gemaakt van het zoeken naar een geschikte feestplek en een datum voor ons feest ligt ook nog altijd niet vast. Ik zal een versnelling hoger moeten schakelen, ik voel de hete adem van noeste trouwers in mijn nek.

Verrast

Het was me het weekend wel. Vrijdag verjaarde ik en da’s altijd een goeie gelegenheid om te vieren. Niet dat ik mijn geboortedag zo bijzonder vind of dat ik erop sta te springen om alweer een jaartje extra op de teller te zien verschijnen (integendeel zelfs), maar ik sta nu eenmaal bekend als iemand die een feestje niet afslaat, tenzij voor een ander feestje. 😉

Mijn vriend had het één en ander in elkaar gestoken om mijn verjaardag op gepaste wijze te vieren en had mij vrijdag ook enkele hints gegeven over wat mij te wachten stond. Het restaurant waar we vrijdagavond gingen eten, had ik al meteen geraden. Zelfs zonder de hints want hij was iets te loslippig geweest door te zeggen dat ik er al eens binnen geweest was, maar er nog nooit gegeten had. Zoveel Leuvense restaurants vallen er niet in die categorie. De tip ‘Alexandre Dumas’ maakte het overduidelijk dat we restaurant D’Artagnan met een bezoek zouden vereren. De zaterdagnamiddagactiviteit had ik ongeveer juist, maar zaterdagavond bleef mij een raadsel. Mijn vriend had tickets gekocht voor iets, zei hij. Nuja, ik was benieuwd.

Vrijdagavond trokken we dus met ons tweetjes naar restaurant D’Artagnan. We lieten ons verleiden door de degustatiemenie met aangepaste wijnen. Als er één ding is waar ik ongelooflijk van kan genieten, dan is het een lekkere maaltijd onder ons tweetjes met een goed glas wijn erbij. De gangen die we voorgeschoteld kregen, waren om duimen en vingers af te likken. Met als uitschieter de hertenfilet. Boterzacht. De aangepaste wijnen waren allemaal zeer lekker en ons glas werd net genoeg bijgevuld, waardoor we na de maaltijd niet wankelend de uitgang moesten zoeken. Door zijn prijsklasse is restaurant D’Artagnan geen restaurant dat je elke dag bezoekt, maar wel een aanrader als je iets te vieren hebt.

Zaterdagochtend begaf ik mij naar de Russische les, terwijl mijn vriendje vanalles aan het bekonkelfoezen was. Hij zou me komen ophalen aan het CLT en we zouden onderweg een broodje eten. We begaven ons richting Limburg, de plek waar ooit mijn wiegje stond, voor een namiddagje monumenten fotografen. Klinkt saai, maar soms ben ik gewoon een beetje saai. 😉 Jammer genoeg waren er veel beschermde gebouwen slecht onderhouden. Zo zagen we oude vierkantshoeves waarvan de muren ingestort waren en die in erbarmelijke staat verkeerden. Jammer dat ons erfgoed zo verwaarloosd wordt.

Het avondmaal nuttigden we de Blue Olive in Hasselt. Het eten werd geserveerd in een modern decor opgevrolijkt door Halloweendecoratie. Beetje bizarre combinatie vond ik, maar het eten was wel lekker: eend in appelsiensaus met spruitjes (al van jongsaf mijn favoriete groente) en kastanjes. Tijdens het avondmaal heb ik een klein beetje (veel) zitten vissen naar de verrassing die mij ‘s avonds te wachten stond. Want het ticketsverhaal van mijn vriend rammelde een beetje. Het aanvangsuur was niet echt nauwkeurig bepaald en hij wist ook al niet goed te zegegn hoe laat het gedaan zou zijn. Verdacht! ‘k Heb zeker vier keer gevraagd of hij toch echt, echt geen verrassingsfeestje voor mij georganiseerd had. ‘k Heb zelfs een beetje gedreigd, maar hij gaf geen krimp.

Na het avondeten reden we terug naar Leuven. Op het gemakske, ons mooi aan de snelheidslimiet houdend (verdacht!), onderweg nog gestopt om te tanken en wat te flikflooien en toen waren we in Leuven. (Opvallend: de berichtjes die sms-gewijs bij mijn vriend aankwamen. Alweer iets verdachts in mijn wantrouwige ogen.) “Goh,” zegt mijn vriendje, “ik ben de tickets vergeten op ons appartement. Kan jij die even snel gaan halen. Ze liggen op mijn bureau onder mijn muismatje. Ik wacht wel in de auto.” Dus ik naar boven (soms doe ik gewoon de dingen die hij vraagt zonder morren). Ik steek de sleutel in het slot en mijn eerste gedachte is: “Hee, die deur is niet op slot. Hoe ontypisch voor mijn vriend om zoiets te vergeten.”

Ik stap het donkere appartement binnen en ja, daar stond een man of veertig op mij te wachten. Suprise! ‘k Moet zeggen dat ik, ondanks mijn vermoedens, toch een gilletjes van het verschieten geslaakt heb. Al dat volk dat speciaal voor mij gekomen was en zich de longen uit het lijf geblazen had om het appartement met meer dan honderd ballonnen te vullen. Zelfs mensen helemaal uit Gent (Joke, je hebt nog wat cocktails van mij te goed). Op zo’n moment voel je je wel bijzonder geliefd. Ik werd dan ook nog eens bedolven onder de leuke cadeaus: een externe flash voor mijn fototoestel, bongobonnen voor allerlei leuke activiteiten, dvd’s van House, de enige serie waarvan ik een aflevering meer dan één keer kan bekijken, chocolade, fnac-bonnen, parfumbonnen, boeken, een nieuw spelletje, drank, geldelijke bijdrages voor mijn nieuwe bureaustoel, bloemetjes, hopen kaartjes,… Ja, ik werd echt verwend.

Gelukkig duurde de nacht van zaterdag op zondag een uurtje langer dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur en kan ik zeggen dat we het feestje op een deftig uur (half drie nieuwe tijd) afgesloten hebben.

Moraal van het verhaal: ik heb het beste vriendje van de hele wereld.

Huisje warmen

Het feestje gisteren was de moeite. Voordat we ons richting feestvierders begaven, deden we ons te goed aan gamba’s à volonté in brasserie Ter Linde. Al een geluk dat mijn vriendje gereserveerd had, want het zat daar stampvol met zestigplussers die mekaar allemaal schenen te kennen. Heel leuk om smakelijk eten gewenst te worden door de mensen aan de aangrenzende tafeltjes. Ik voelde mij heel erg welkom. En ja, ik heb drie borden gamba’s naar binnen gespeeld en het smaakte. 😉

Na het eten vertrokken we richting Wilrijk. We kregen een professionele rondleiding van de dame des huizes en na de nodige bewonderende kreetjes uitgestoten te hebben, mengden we ons onder de aanwezigen. Heel erg leuke en vriendelijke mensen leren kennen! Aangename gesprekken gehad met een groepje dat tijdens de zomermaanden een zeilreis had ondernomen. Ik kreeg er spontaan zin van om op vakantie te vertrekken (al moet ik toegeven dat daar bij mij niet veel voor nodig is.) Deed mij terugdenken aan de legendarische groepreizen die ik vroeger gemaakt heb. Genoeg stof om jaren later nog de slappe lach van te krijgen.

Ik was heel erg goed gezind (na de gamba’s en de cava) en het klikte echt met de andere gasten, alleen spartelde mijn lichaam een beetje tegen. Na de laatste vergadering vrijdag had ik een beetje hoofdpijn (ik steek de schuld op te warme en slecht verluchte vergaderzalen), maar ik dacht dat het wel zou overgaan na gegeten te hebben. Niet dus. Het verergerde alleen maar in de loop van de avond. Daardoor zijn mijn vriendje en ik vroeger doorgegaan dan gepland. In de hoop dat een dafalgan en een goeie nachtrust het probleem zouden oplossen.

En maar goed dat we gisterenavond op tijd in bed gekropen zijn, want deze ochtend werden we om twintig na zeven ruw gewekt door de wekkerradio van de bovenbuur, die duidelijk niet thuis was en bijgevolg konden we een uur lang genieten van zijn loeiharde wekkerradio die op 4FM afgestemd stond. Beetje ergerlijk. Gelukkig was de hoofdpijn van de avond ervoor spoorloos verdwenen en kon ik zonder lichamelijke ongemakken naar de Russische les vertrekken.

Moe, moe, moe

Terug van een weekendje Roeselare. Aanleiding voor dit weekendje was het huwelijk van E en C, a match made in scouts heaven. Ze hebben beiden lang moeten wachten op de ware, maar toen ze elkaar leerden kennen, was het meteen koekenbak. Gisteren hebben we dan ook een fijn feestje gebouwd ter ere van hun huwelijk. Omdat mijn vriend en ik niet graag in het holst van de nacht naar huis rijden (ik heb al meermaals mijn ogen voelen dichtvallen als ik achter het stuur zat, niet verantwoord), besloten we er een Westvlaamse tweedaagse van te maken. Het toeval wil dat in de vorige editie van Erfwoord een erfgoedwandeling door Roeselare stond, een fijne bezigheid om een zondag mee te vullen.

Alleen jammer dat het hotel zo lawaaierig was en de bedden zo slecht, waardoor het aantal uren dat we dit weekend al slapend doorgebracht hebben tot een minimum beperkt bleef. Qua slaapconfort gaat er toch niks boven ons eigen bedje. Ik wed dat we vannacht slapen als roosjes.

Verrassing

Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het verrassingsfeestje voor de dertigste verjaardag van mijn oud-studiegenoot L geweest. D, de vriendin van L was al meer dan een maand bezig met de voorbereidingen. En ze heeft haar plannetje goed kunnen geheim houden. L had totaal niets in de gaten en de verrassing was dan ook compleet toen hij, nadat hij met een smoes door een vriend het huis uitgelokt was, bij het thuiskomen door een hoop vrienden met een vrolijk “Happy Birthday” begroet werd.

Het feestje zelf was ok. Er waren keiveel petit fourkes met marsepein die veel te dicht bij mij stonden. En ja, dan is weerstand bieden aan de verleiding niet gemakkelijk. De gasten zelf vond ik, eerlijk gezegd, een beetje saai. Ik heb wel een paar keer moeten lachen met de gesprekken, maar dan vooral als er herinneringen opgehaald werden aan de kwajongensstreken die ze in vroeger tijden op kot hadden uitgehaald. Helaas viel er over hun huidige leven niet veel sappigs te vertellen. Het leven van werkmensen kan soms frustrerend saai zijn.

Om wat leven in de brouwerij te brengen, ben ik dan maar twee keer (jawel, twéé) met mijn stomme kop tegen de glazen deur gelopen. Ik steek het op de vermoeidheid en het uitgewerkt zijn van de adrenaline. 😉 Laat ons zeggen dat ik alleszins een indruk heb nagelaten op het aanwezige volk én op de deur. Al goed dat ik de meeste van de aanwezigen toch hoogstens eens om de zoveel jaar zie. En hey, zolang er maar gelachen wordt, he. 😉

Zaterdag 1 september

Is blijkbaar een ideaal moment om verrassingsfeestjes te organiseren. Helaas kan een mens maar op één feestje tegelijkertijd zijn. Dus mensen, als jullie feestjes organiseren, nodig ons ruimschoots op tijd uit. De kans is reëel dat wij jullie anders moeten teleurstellen.