etentje

Snooker

Vanavond waren we uitgenodigd voor een diner bij vrienden (de vriendschap gaat bij ons echt wel door de maag ;-)) met drie kleine kinderen, goed voor heel wat decibels en kleine brandjes die voortdurend geblust moesten worden. Zo werd er gevochten om een sjaal, gesprongen op voetbankjes, gesmeekt om nog een paaseitje en ging er een hoop voedsel tegen de grond. En de ouders bleven de hele tijd kalm en beheerst glimlachen. Ik zie het mezelf nog niet doen.

Anyway, ik wilde het niet hebben over mijn opvoedkundige kwaliteiten die zich beperken tot heel veel theorie en bijzonder weinig praktijk, maar wel over het prachtige huis waarin onze vrienden wonen. Ik denk dat ons appartementje er ongeveer vijf keer in kan (in Limburg is er nog heel veel plaats). Het pronkstuk is de kamer onder het dak, waar een heuse snookertafel staat. Nu, is snooker niet meteen één van de sporten waarin ik uitblink, maar met een glaasje wijn op, gaat alles beter. Ik slaagde er zelfs in een gekleurde bal te potten, die, ik geef het toe, nog maar een tikje nodig had om in de pocket te rollen, maar toch.

Can’t win ‘m all

Wij hadden gisteravond dus moeilijke eters over de vloer en omdat ik het niet leuk vind dat mijn gasten kokhalzend naar het toilet moeten hollen, kozen we voor een aangepaste menu. Twee gerechten die we nog nooit gemaakt hadden. Mijn favoriete voorgerechten werden geschrapt en vervangen door een eenvoudige soepje met tomaat en groenten. En ‘t is jammer dat ik het moet zeggen, ik vond het zelf niet bijster lekker. Het smaakte te veel naar tomatenpuree en voorgesneden groenten, wat, samen met de kalfsfond, dan ook de enige ingrediënten waren. Het was poepsimpel om klaar te maken, maar het zal toch meteen de laatste keer geweest zijn dat we dit recept van de Colruyt bereidden. We hadden nog beter soep uit blik kunnen maken.

Gelukkig viel het hoofdgerecht (kip met spinazie, prei en cannellinibonen) veel beter mee. (Danku, Jamie Oliver.) Verder was het een gezellige avond. Al vrees ik dat het  voor de verloofde van vriend C soms een beetje te technisch werd. Dat risico bestaat natuurlijk als je drie computernerds samen zet. ‘k Zag haar soms een beetje verveeld voor zich uit staren. En ik probeerde dan wel een ander onderwerp aan te snijden, maar tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Vrijdagavond

Alumnibijeenkomst van licentiaten informatica en hun partners. Het gebeurt niet vaak, maar ik had er totaal geen goesting in. Jaja, en dat voor iemand die altijd op de eerste rij staat als het over feestjes gaat. Zelfs het vooruitzicht interessante nieuwe mensen te leren kennen, kon me niet over de streep trekken. Mijn vriendje was echter één van de organisatoren, dus kon ik niet afwezig blijven. Dik tegen mijn goesting sleepte ik me naar restaurant De Klimop en het eerste kwartier heb ik zowat zitten zuchten en naar het plafond zitten staren. Tot ik mezelf bedacht dat dit een absoluut belachelijk houding was en ik beter wat moeite kon doen om mij te amuseren. Ik bestelde mij een glaasje cava, leerde de mensen rondom mij aan tafel kennen, at een overheerlijke filet pur met champignonsaus en guess what, ik amuseerde mij geweldig.

Les geleerd: mokken is een nutteloos tijdverdrijf.

Zondags etentje

Het was lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens een etentje gegeven hadden op ons appartement. Onze kookkunsten begonnen een beetje bestoft te raken. Gelukkig konden we onze stramme kookspieren wat losmaken ter gelegenheid van het bezoek van de broer en zus van mijn vriend vorige zondag. De broer bracht zijn vriendin mee, de zus niemand. (In de aanbieding: knappe, slimme, vriendelijke, vrijgezelle zus van mijn vriend. Ze lijkt qua uiterlijk erg op hem, wat wil zeggen dat dat knap echt geen overdrijving is. 😉 Ze heeft alleen een beetje pech in de liefde.)

Over stramme spieren gesproken, de kuis- en opruimspieren konden ook wel wat oefening gebruiken. Drukke agenda’s en een gebrek aan goesting zorgen voor een rommelig en alles behalve proper appartement. En aangezien we deze week nog wat bezoek verwachten, was een schoonmaak- en opruimbeurt zeker welkom. Enfin, na een paar uurtjes zwoegen, zag ons appartement er redelijk doenbaar uit. We konden zelfs weer door de ramen naar buiten kijken. 😉

Het etentje zelf was een groot succes. We hadden extra ons best gedaan. Familie mag je al eens wat meer in de watten leggen, nietwaar? Wat aten wij? Als aperitiefhapjes Japanse sateetjes en dim sum begeleid met een glaasje schuimwijn met pepersiroop. En ja, voor de twijfelaars, dat is héél lekker! Als voorgerechtje serveerden we gevulde aardappel in de schil met zalm, zure room, bieslook en mierikswortel. Een erg makkelijk voorgerechtje dat heerlijk smaakte met een glaasje witte aperitiefwijn. De aardappelen gingen op voorhand de oven in en werden daarna koud geserveerd. Als hoofdgerecht kozen we voor eendenfilet met appeltjes begeleid met een glaasje rode wijn. Voor het dessert was het een klein beetje wringen, maar we vonden nog net een plaatsje voor de aardbeien met balsamico-azijn en mascarpone. En toen konden we geen pap meer zeggen.

A pleasant evening was had by all.

Cultuurkloof

Gisteren kwamen oudstudiegenoot N en zijn vriendin U eten. U is een sympathieke Chinese die een drietal jaar geleden naar België gekomen is om te studeren, N ontmoet heeft en zo in ons landje is blijven plakken. Binnenkort gaan ze zelfs trouwen. Louter uit praktische overwegingen (N is niet zo’n romanticus), kwestie van komaf te maken met de administratieve rompslomp veroorzaakt door het steeds moeten verlengen van haar arbeidsvergunning. Doordat zo’n arbeidsvergunning maar tijdelijk is, kan U nooit een vast contract krijgen. Niet echt bevorderlijk voor een stabiele toekomst.

Tijdens het eten kwam het gesprek op de studies die U gedaan heeft. Ze is maritiem bioloog én antropoloog. Twee diploma’s die het echter niet evident maken om een passende job op de arbeidsmarkt te vinden. Ik vroeg haar waarom ze maritiem biologe is geworden (haar eerse studie). U vertelde dat je in China bij je aanvraag voor universitaire studies vier universiteiten moet opgeven en voor elke universiteit vier studierichtingen die je wil volgen. Afhankelijk van de scores die je op eerdere testen bepaald hebt, wordt jou dan een keuze toegewezen. Ze vertelde me dat haar vader de eerst drie universiteiten voor haar had gekozen en dat zij de vierde en laatste mocht kiezen. In een romantische opwelling had ze maritiem bioloog ingevuld, bijna zeker dat het dat toch niet zou worden. Wel dus.

Haar verhaal deed me weer even beseffen hoe geweldig goed wij het hier hebben. Kan je je voorstellen dat je ouders voor jou je studiekeuze zouden maken? Of dat je niet zelf vrij kan bepalen naar welke universiteit je gaat? Wij hebben zoveel keuzemogelijkheden, zoveel vrijheden, zoveel mogelijkheden en toch wordt er hier zoveel gemopperd. U vertelde het verhaal trouwens alsof het doodnormaal was dat haar vader voor haar koos, geen haar op haar hoofd dat eraan twijfelde dat zijn oordeel juist was. Wij westerlingen, verwende watjes zijn we.

For the record nog even het menu van gisteren:
– wrap met zalm, roomkaas en selder als appetizer
– gemarineerde kippenspiesjes (recht uit de diepvries van de Delhaize)
– curry van rundsvlees, stropaddenstoelen en babymaïs
– ijs als dessert (ik wilde cake maken totdat ik tot het besef kwam dat je daar eigenlijk eieren voor nodig hebt).

A family affair

Gisteren waren we uitgenodigd voor een etentje bij X, de broer van mijn vriend. X woont al sinds mei samen met zijn vriendin, maar tot op heden hadden we nog geen tijd gevonden om hun liefdesnestje te keuren. We kregen niet alleen voor het eerst het appartement te zien waar X zich door zijn vriendin laat vertroetelen (en dat mogen jullie gerust letterlijk nemen, het klassieke rollenpatroon is blijkbaar weer helemaal terug), het etentje was ook de vuurdoop van het nieuwe vriendje van W, de zus van mijn vriend. (Sorry mensen, de knappe vrijgezelle zus van mijn vriend is van ‘t straat. Jullie mogen allemaal in een hoekje gaan zitten huilen.)

Het mag gezegd: de nieuwe aanwinst voor de familie heeft zijn maidentrip met glans overleefd. We waren zelfs erg blij toen K en W na wat vertraging arriveerden. Het gesprek met broer X en zijn vriendin verliep een beetje stroefjes. Broer X en zijn vriendin zijn een beetje aan de stille kant en we hebben niet zo heel veel met elkaar gemeen, wat soms zorgde voor ongemakkelijke stiltes. Van ongemakkelijke stiltes in het gezelschap van nieuwe aanwinst K was er echter geen sprake. Een vlotte babbelaar met een brede glimlach. Alleen jammer dat hij van Antwerpen is. 😉

Kookweekend

Dit weekend hebben mijn vriendje en ik voor een groot deel achter het fornuis doorgebracht. We hadden een paar weken niet meer gekookt voor vrienden. Hoog tijd voor een inhaalmanoeuvre.

Vrijdag kwamen ex-studiegenootje E en haar man H over de vloer. Door conflicterende drukke agenda’s was het al meer dan een jaar geleden dat ik hen gezien had. Een beetje schandalig toch wel. Maar goed, na zo’n lange periode van abstinentie (bijzonder flauw grapje), hadden we elkaar veel te vertellen. Het gesprek ging over hun bouwperikelen en onze ingestorte muur. Dat laatste onderwerp blijft nog wel een tijdje goed voor onthutste reacties. Je ziet de gasten in kwestie dan een beetje vertwijfeld rondkijken van: “ojee, hopelijk stort er niks in terwijl wij hier zitten”. 😉

Voor de annalen geef ik nog even mee wat we vrijdag kookten. Als aperitiefhapje serveerden we yakitori, helemaal zelf opgewarmd in de microgolfoven met een portootje en een glaasje witte wijn. 😉 Daarna spiesjes van fetakaas, kerstomaatjes en basilicum en als hoofdgerecht een ovenschotel met kabeljauwfilets, avocado, basilicum, room en kaas. Een supergemakkelijk gerecht dat ik met plezier overliet aan mijn vriend, die voor kok speelde terwijl ik bijbabbelde met E en schuddebuikte van het lachen door de spitsvondige uitspraken van H. Na al dat eten was er nog net genoeg plaats voor een bolletje cookies & cream van Häagen-Dasz. De kers op de taart, om het met een cliché te zeggen.

Zaterdag kregen we onze vriendjes L en U (ja, dezelfde L en U die donderdagnacht bleven slapen) en B en M over de vloer. Zo goed en vlotjes als het koken vrijdagavond verliep, zo hakkelend verliep het naar mijn gevoel zaterdagavond. Misschien lag het aan mijn iets te ambitieuze gerechtenkeuze en aan het feit dat voor zes personen koken nét iets ingewikkelder is dan voor vier. Tot en met de voorgerechtjes verliep alles goed. De gevulde champignons met geraspte parmigiano, gedroogde tomaatjes en pesto waren overheerlijk. De andere snel-opwarmhapjes uit de Delhaize heb ik niet geproefd, onze hongere gasten waren me voor.

Maar toen begon het. Mijn stressniveau stond de hele dag al hoger dan normaal. Ons wat moeten haasten tijdens het winkelen in de namiddag, niet direct de juiste ingrediënten vinden, wat moeten rondrijden in het verschrikkelijk drukke centrum van Leuven (Leuven op een winkelzaterdagnamiddag is echt een onaangenaam om met de wagen te doorkruisen), een onverwacht bezoekje van mijn broer en zijn vriendin dat, alhoewel ze zeer welkom waren, mijn normale voorbereidingsritueel wat door mekaar schudde. Enfin, een combinatie van factoren, waardoor het in- en uitscheppen van de groenten en de eend mij lastiger leek dan anders. Het gerecht was bovendien nét niet warm genoeg bij het opdienen, waardoor ik het eten van het eerste bord heb moeten opwarmen in de microgolfoven. Niks ergs, niet ernstigs. Alles nog onder controle.

Tot de bom barstte in de vorm van een dooier die zich mengde met mijn tot dan toe mooi van het eigeel gescheiden eiwit. ‘k Heb toen een paar krachttermen laten vallen die ik normaal spaar voor tegensputterende softwareprogramma’s en instortende muren. 😉 Waarop onze gasten direct in actie schoten en opeens met zijn vieren spontaan begonnen te helpen, waardoor ik nog meer stress kreeg, want al die bananensnijdende, afwassende en “waar liggen de keukenhanddoeken”-vragende mensen liepen geweldig hard in de weg. Met vereende krachten werd vervolgens een poging gedaan om het met eigeel bevuilde eiwit toch nog opgeklopt te krijgen. Ik denk dat er zondag een paar mensen spierpijn zullen gehad hebben, zo driftig werd de klopper door het eiwit gehaald (ja, wij zijn sukkelaars die geen mixer hebben).

Uiteindelijk bleek natuurlijk dat al die stress nergens voor nodig was. Het eiwit raakte opgeklopt. De bananenclafoutis was perfect, zelfs al was ik vergeten een scheutje rum aan de marinade voor de bananen toe te voegen. Eind goed, al goed.

Wii!

Mijn vriend en ik waren gisteren uitgenodigd op een barbecue bij één van zijn collega’s. De gastvrije collega was al meer dan een jaar verhuisd en had zijn collega’s (zo gaat dat in van die kleine, gezellige bedrijfjes) eindelijk uitgenodigd om zijn nieuwe stekje te bewonderen. Het barbecueplan werd trouwens snel opgeborgen wegens gebrek aan barbecueweer.

Gelukkig gaat er niks boven een lekkere fondue om het een beetje warm te krijgen. Alhoewel dat warm krijgen toch te wensen overliet. Het was bepaald kil in het nieuwe huis. Ik heb de ganse avond zitten bibberen en mijn handen voelden als ijsklompjes. Zelfs dicht bij het fonduestel kruipen, bracht geen soelaas. De collega was vergeten de chauffages op te zetten en die werden blijkbaar niet snel genoeg warm om de temperatuur wat behaaglijker te maken. Een schoonheidsfoutje.

Verder was het een mooi huis, met een prachtige living gekoppeld aan een veranda met glazen dak, waardoor je op mooiweerdagen de sterrenhemel kunt zien. Het huis had ook een prachtige tuin omzoomd door mooie, grote bomen die al een beetje herfstkleuren vertoonden. Alleen jammer van al de trapjes en niveauverschillen in het huis. Het huis was vroeger een fermette waaraan met stukjes en beetjes verbouwd is. Op het bovenverdiep waren er maar liefst vier niveauverschillen. ‘k Zou nogal vaak op mijn gat gaan, ‘s nachts als ik half slapend naar het toilet moest. 😉

Op het einde van de avond, om het eten te verteren, werd de Wii boven gehaald. Na een tennispartijtje of twee kwam mijn bloedsomloop weer op gang. Echt plezant, zo’n wii. De enige spelconsole die mij kan bekoren. Wie weet, als we ooit eens een tv hebben. 😉

Das? Welke das?

En zo is nog maar eens bewezen dat je niet alles moet geloven wat je op ‘t internet leest. 😉

PS: In ‘t echt is Lies nog veel mooier en liever dan ze op de foto lijkt. En dat buikje, is toch ondertussen al echt wel een flinke dikke buik geworden. Benieuwd naar het baby’tje dat er binnenkort zal uitkomen.

PS: Goya weet nu eindelijk wat een smoothie is. Hoeft hij daar geen vieze gedachten meer bij te hebben. 😛

Vermoeiend

Pfft, vermoeiend zo’n halve dag winkelen. Deze ochtend speciaal vroeg opgestaan om de massa volk die op zaterdag de Ikea frequenteert, voor te zijn. Onze missie: het vervolmaken van onze logeerkamer die tot nu toe eerder rommelkamerallures had. We hadden op voorhand ons lijstje klaar met aan te kopen items waardoor we ons in sneltreinvaart naar de juiste afdeling konden begeven.

Het kiezen en kopen ging vlotjes, buiten een klein probleempje aan de kassa waar de bancontactautomaat maar bleef volhouden dat mijn limiet ontoereikend was, terwijl dit toch echtentechtig niet zo was (‘k heb het achteraf nog eens nagekeken). Al een geluk dat ik een kapitaalkrachtig vriendje heb. 😉 Nadat we de kassa voorbij waren, hebben we nog redelijk lang moeten wachten op ons stapelbed. En vervolgens was het aanschuiven voor zo’n Ikea-bestelwagentje. (Onze eigen wagen is echt te klein om die grote bouwpakketten te vervoeren.)

Een paar keer heen en weer rijden tussen Leuven en Zavemtem later, waren we een stapelbed rijker. Vanaf nu kan ons bezoek zijn of haar roes bij ons uitslapen. 😉 Geen BOB meer nodig. Al denk ik dat vier personen toch echt wel het maximale aantal personen is dat ons stapelbed kan verdragen.

Surreëel Ikea-moment: een dame die in de winkel zelf haar bed begon in mekaar te steken om het vervolgens weer helemaal uit mekaar te halen en ermee te vertrekken. Mijn vriend en ik hebben tijdens het wachten-op-ons-stapelbed een tijd zitten speculeren over het nut van deze bizarre actie, maar konden geen sluitende verklaring vinden.

Na de meubelaankoop, zetten we onze tocht verder naar de Delhaize om de nodige ingrediënten in huis te halen voor het etentje maandag. We krijgen maandag namelijk hoog bezoek: nonkel K en zijn zonen komen ons appartementje aan hun keurende blikken onderwerpen. Aangezien nonkel K denkt dat onze kookkunsten zich beperken tot het prikken van drie gaatjes in een plastic verpakking en vervolgens deze verpakking in de microgolfoven steken, voelen we ons moreel verplicht om ons beste culinaire beentje voor te zetten. Ik ga hier nog niet verklappen wat er op het menu staat, maar jullie mogen wel weten dat we voor het hoofdgerecht inspiratie gezocht hebben op kokeneten.be. En als nonkel K te veel wijn heeft binnen gekapt, kan hij meteen ons splinternieuwe stapelbed uittesten. 😉

Nu snel douchen en dan de auto in voor een tochtje naar het verre Limburg.