nonkel

Pensioneringsfeestje

Vorige zondag waren mijn vriend en ik te gast op het persioneringsfeestje van mijn nonkel. Omdat hij veel vrienden en familie heeft, gaf hij geen één groot feest, maar verschillende kleine feestjes. Wij zaten in de feest-poule “jong volk”, samen met mijn broertje en zijn vriendin en mijn vier neven en hun aanhangsels. Mijn vier neven zijn nogal vrijbuiters, dus ik ben altijd verrast als er eentje een lief heeft en deze keer waren maar liefst vijftig procent van mijn neven bezet, een record zowaar.

Om zich niet te veel werk op de hals te halen, had mijn nonkel koude schotels besteld. Hij had daarbij onze eetlust nogal overschat, want ik denk dat hij met de overschot nog een feest kon geven. Nuja, de vrijgezelle neven zullen wel wat overschotjes meegenomen hebben. 😉

Op zijn gemak genieten van zijn pensioen, zal er echter de eerste jaren niet inzitten. Grootste verbouwingsplannen, hebben ze, mijn nonkel en tante. En dan zal hij waarschijnlijk ook nog wel meer dan een paar handen uit de mouwen steken bij de verbouwingen van één van zijn zonen. Mijn nonkel heeft nooit een zittend gat gehad, dus dat was te verwachten.

Voor mij was het bijzonder lang geleden dat ik nog eens in het huis van mijn nonkel en tante geweest was. Het deed me wel wat die plek uit mijn jeugd terug te zien, het toneel van menig zomerse logeerpartijtje. Ik was dol op de dagen die ik doorbracht in het rijtjeshuis in Antwerpen. Er was geen tv in huis en ik bracht het merendeel van de tijd door met het lezen van de stripcollecties van mijn neven. Kasten en kasten vol strips. Ik denk niet dat ik er ooit in geslaagd ben ze allemaal te lezen. Ik genoot ook erg van de wandelingen in het stadspark. Het leven in de stad was zo anders dan ik, als kind van het platteland, gewoon was. We gingen zelfs te voet naar de winkel! Ik denk nog steeds dat mijn liefde voor het stadsleven daar wortel heeft geschoten.

Erg benieuwd naar de metamorfose van het rijtjeshuis. En ik laat jullie een beetje meegenieten van het lekkers dat we voorgeschoteld kregen.

Een succesvolle maar vermoeiende avond

Gisteren was het zover: nonkel K en de zijnen kwamen ons appartement bewonderen. Om toch maar de indruk geven dat wij nette en opgeruimde mensen zijn, ben ik speciaal vroeger naar huis gegaan om de schijn hoog te houden en ons appartement een blitzkuisbeurt te geven. Kuisen is mijn roeping niet, o neen, maar het mag gezegd: het zag er na twee uurtjes poetsen een pak toonbaarder uit. (Tiens, gingen wij niet iets doen met dienstencheques?)

En klein overzichtje van wat er op het menu stond:
– olijfjes en nootjes voor bij het aperitief (prosecco);
– opgerold lavashbrood met een vulling van zalm, roomkaas, selder, chilipoeder en citroensap als hapje om mee te beginnen;
– scampi in sherry als voorgerecht;
– geroerbakte eend met peultjes en groene asperges als hoofdgerecht;
– en chocoladefondue als dessert.

Ik denk dat ik mag zeggen dat het een heel geslaagde avond was, al duurde het bereiden van het hoofdgerecht wat langer dan ik had verwacht en zaten we dus nog erg laat te eten. Onze gasten waren alleszins onder de indruk van het voorgeschotelde eten en dat was natuurlijk de bedoeling. 😉

Vermoeiend

Pfft, vermoeiend zo’n halve dag winkelen. Deze ochtend speciaal vroeg opgestaan om de massa volk die op zaterdag de Ikea frequenteert, voor te zijn. Onze missie: het vervolmaken van onze logeerkamer die tot nu toe eerder rommelkamerallures had. We hadden op voorhand ons lijstje klaar met aan te kopen items waardoor we ons in sneltreinvaart naar de juiste afdeling konden begeven.

Het kiezen en kopen ging vlotjes, buiten een klein probleempje aan de kassa waar de bancontactautomaat maar bleef volhouden dat mijn limiet ontoereikend was, terwijl dit toch echtentechtig niet zo was (‘k heb het achteraf nog eens nagekeken). Al een geluk dat ik een kapitaalkrachtig vriendje heb. 😉 Nadat we de kassa voorbij waren, hebben we nog redelijk lang moeten wachten op ons stapelbed. En vervolgens was het aanschuiven voor zo’n Ikea-bestelwagentje. (Onze eigen wagen is echt te klein om die grote bouwpakketten te vervoeren.)

Een paar keer heen en weer rijden tussen Leuven en Zavemtem later, waren we een stapelbed rijker. Vanaf nu kan ons bezoek zijn of haar roes bij ons uitslapen. 😉 Geen BOB meer nodig. Al denk ik dat vier personen toch echt wel het maximale aantal personen is dat ons stapelbed kan verdragen.

Surreëel Ikea-moment: een dame die in de winkel zelf haar bed begon in mekaar te steken om het vervolgens weer helemaal uit mekaar te halen en ermee te vertrekken. Mijn vriend en ik hebben tijdens het wachten-op-ons-stapelbed een tijd zitten speculeren over het nut van deze bizarre actie, maar konden geen sluitende verklaring vinden.

Na de meubelaankoop, zetten we onze tocht verder naar de Delhaize om de nodige ingrediënten in huis te halen voor het etentje maandag. We krijgen maandag namelijk hoog bezoek: nonkel K en zijn zonen komen ons appartementje aan hun keurende blikken onderwerpen. Aangezien nonkel K denkt dat onze kookkunsten zich beperken tot het prikken van drie gaatjes in een plastic verpakking en vervolgens deze verpakking in de microgolfoven steken, voelen we ons moreel verplicht om ons beste culinaire beentje voor te zetten. Ik ga hier nog niet verklappen wat er op het menu staat, maar jullie mogen wel weten dat we voor het hoofdgerecht inspiratie gezocht hebben op kokeneten.be. En als nonkel K te veel wijn heeft binnen gekapt, kan hij meteen ons splinternieuwe stapelbed uittesten. 😉

Nu snel douchen en dan de auto in voor een tochtje naar het verre Limburg.

Wat ik mis in ons nieuwe appartement

Internet, internet, internet, en oja, bijna vergeten: internet.

Wat ik zeker niet mis, maar helaas (voorlopig) moet tolereren: stof, stof, stof. Bergen fijn stof dat overal tussenkruipt. Zolang er nog werken zijn in het gebouw, valt hier helaas niet veel aan te doen. We moeten nu eenmaal door de bouwwerf die de inkomhal en de trappenhal zijn om ons appartement te bereiken.

Maar ik klaag niet. Mijn vriend en ik hebben voorlopig nog helemaal geen buren (er is al één andere persoon in zijn appartement getrokken een paar verdiepingen hoger) en dus kan ik mijn muziek zo luid zetten als ik wil en zoveel lawaai maken als ik wil. Eat that, nonkel K!

PS: Wat supergeweldig is: ik kan ‘s ochtends een half uur langer in bed blijven liggen en gewoon te voet naar het station! Jay!

De laatste nacht!

Dan we bij de nonkel van mijn vriend geslapen hebben. Vandaag verhuizen we! Hoera! Het appartement is nog niet honderd procent af, maar we kunnen er in leven. We hebben een bed en twee bureaus, stromend water, verwarming en elektriciteit. Er moet nog heel wat heen en weer versleurd worden, maar we zorgen dat we het hoogst noodzakelijke hebben.

Eindelijk!

En toen was er licht!

Dat wil zeggen dat we na ongeveer twee weken in het donker gezeten te hebben, hier op de kamer van nonkel K, eindelijk de moed en het doorzettingsvermogen gevonden hebben om het gesprongen peertje in de lamp aan het plafond te vervangen.

En voor u ons uitlacht: dat was dus niet evident, he! Mijn vriendje stond te balanceren op het bed, terwijl ik voor enige ondersteuning zorgde (en ook een beetje misbruik van de situatie maakte, hihi). De lamp in kwestie was trouwens zo’n papieren bol, populair in de jaren zestig en zeventig. Heel fragiel. Moesten we nog opletten dat we dat ding niet scheurden.

Nuja, eind goed, al goed. The end of a dark affair.

Dilemma

Al drie weken passeer ik regelmatig langs een winkel waar ze knalroze kerstbomen verkopen. Jawel, u leest het goed. Knalroze. Al drie weken moet ik hard op mijn tanden bijten om niet binnen te stappen en mij zo een exemplaar aan te schaffen.

Ik ben er trouwens redelijk zeker van dat nonkel K geen liefhebber van roze kerstbomen is.