dood

Lhermitte ontoerekeningsvatbaar

Schuldig aan de moord op haar vijf kinderen. Ik heb de ontwikkelingen in dit proces nauw opgevolgd omdat ik hoopte dat het proces op de één of andere manier klaarheid zou scheppen in de vraag die iedereen zich stelt: “Waarom?” Dat is helaas niet gebeurd. En zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren.

Toch vind ik het terecht dat Geneviève Lhermitte toerekeningsvatbaar werd verklaard. De uitkomst kon wat mij betreft niets anders zijn: iemand die een mes steelt en vervolgens een redelijk doordacht moordplan volgt, ik kan daar ook geen onweerstaanbare drang in zien. Dat de drie psychiaters op basis van de twee brieven die Lhermitte stuurde naar haar behandelende psychiater (hoe die mens ‘s nachts nog kan slapen, dat begrijp ik niet) volledig van gedachten veranderden, doet bovendien mijn toch al wankel vertrouwen in psychiaters en psychologen geen goed. Ik blijf erbij dat we op dit moment nog bijzonder weinig weten over de menselijke psyche.

De zaak is hiermee afgesloten. Niets zal ooit de dood van deze vijf kinderen kunnen compenseren.

De wachtkamer van de dood

Sinds vorige week is mijn grootmoeder opgenomen in een verzorgingstehuis voor dementerenden. Ze behoort er tot de “betere” bewoners, wat wil zeggen dat ze af en toe heldere momenten heeft. Ze beseft dat ze niet op haar vertrouwde plekje is en ze wil graag naar huis. Ze is er niet gelukkig, dat zie ik, maar ze denkt dat het tijdelijk is, dat ze daar voor haar heupproblemen is en wij, we laten haar in de waan. Ze vindt het niet leuk een kamer te moeten delen met iemand die ze niet kent. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze ‘s nachts opgesloten wordt op diezelfde kamer “voor haar eigen goed”. Ze vindt dat die rare mensen te veel ruzie maken en daar kan ze niet tegen.

Mijn grootmoeder zal tot haar dood in dit tehuis blijven. Wachten, langzaam achteruit gaan met steeds minder heldere momenten, verschrompelen, afsterven. Het huis waar ze geboren werd en haar ganse leven in woonde, zal ze nooit meer terugzien. Haar herinneringen zullen vervagen. Ik vind het verschrikkelijk, maar weet dat dit de enige optie is. Het werd te gevaarlijk haar in haar eigen huis te laten. Ze heeft continu toezicht nodig.

Het is misschien cru om dit te zeggen, maar ik hoop dat haar verblijf in dat tehuis van korte duur is.

Levenswil

Mijn vriend en ik zijn gisteren mijn bomma in het ziekenhuis gaan bezoeken. Ze ligt er al een tijdje en ze zal er waarschijnlijk nog een tijdje verblijven. Ze heeft een barstje in het heupgewricht in combinatie met botontkalking, enfin zoals gewoonlijk zijn de dokters weer redelijk vaag. Buiten het feit dat ze heel moeilijk kan stappen, is het allemaal niet zo ernstig. Ze heeft geen pijn, maar door haar hoge ouderdom is het een genezingsproces van lange adem.

Haar geestelijk achteruitgang is echter niet meer te stoppen. Ze herhaalt dingen die ze enkele minuten daarvoor al gezegd heeft, herkent ons totaal niet meer, heeft soms woedeaanvallen omdat ze naar huis wil en niet begrijpt waar ze is en sluit elk bezoek af met: “Jullie komen toch gauw terug?” En dat beloof ik dan maar, wetende dat ze ons bezoek tien minuten later toch vergeten is.

En dan denk ik: zo zou ik niet oud willen worden. Langzaam uitdoven tot er niks meer overblijft. Geef mij maar een bang en een boem. Paf, gedaan. En toch zie ik de wil om te leven in de ogen van mijn bomma, ze laat het leven niet los. Komt dit omdat ze de dood al in de ogen gekeken heeft (ze kreeg tientallen jaren geleden het Heilig Oliesel toegediend)? Of klopt het toch dat je met het ouder worden, je beperkte mogelijkheden leert aanvaarden, iets wat ik mij nu nog niet kan voorstellen.

Ik heb geen angst voor de dood, die elk mens vroeg of laat onherroepelijk treft, maar wel voor het proces dat leidt naar de dood. Een proces dat door de moderne geneeskunde, naar mijn mening, vaak te lang gerokken wordt. Ik had mijn bomma een aangenamere weg naar de dood gewenst dan dit totaal vervreemden van alles wat rond haar is.

Dood vogeltje

Mijn moeder was een hevige fan van schlagers. Als kind was ik hierdoor helemaal niet mee met de moderne muziekscène. Heel de hype rond Madonna en zo, het ging allemaal aan mij voorbij. Neen, bij ons thuis stond steevast één of andere lokale radio op waar rond de klok plakkers van Benny Neyman, de Zangeres zonder Naam, André Hazes, Paul Severs, Dennie Christian, Conny en de Rekels, Duo X, Willy Sommers en vele anderen gedraaid werden. In die tijd hadden het Vlaamse en Nederlandse levenslied geen geheimen voor mij. Veel van die nummers kan ik nu nog altijd woord voor woord meezingen. Tot mijn eigen ergernis, want een fan van het genre ben ik nooit geweest.

Toch waren er tussen die schlagers nummers die mij tot in het diepste van mijn ziel geraakt hebben. Ik weet niet meer exact hoe oud ik was. Ik kan me nog wel herinneren dat ik achterop de fiets van mijn moeder in een kinderstoeltje zat. Ik vermoed dat ik een jaar of drie geweest zal zijn. We gingen ergens naartoe en ik huilde tranen met tuiten. Ontroostbaar was ik. Achteraf vertelde mijn moeder dat het heel wat moeite had gekost om erachter te komen wat de oorzaak van deze tranenvloed was. En toen kwam het eruit: het vogeltje was dood: hij had te hoog gevlogen. En dode vogeltjes dat was toen ongeveer het triestigste wat ik mij kon voorstellen.

Daar moest ik aan terugdenken, zondag op Erfgoeddag toen we het dode vogeltje met de felle kleuren bemerkten dat zijn eeuwige rustplaats op de trommel van de beiaard gevonden had.

dood vogeltje

Verkeersdoden

Man, man, ik ben al de hele dag niet goed van dat ongeval dat in Heverlee gebeurd is. Een moeder, haar dochter en twee vriendinnetjes zomaar uit het leven weggerukt door een gruwelijk ongeval. Bam en gedaan. Op slag dood. Volgens de experts van de politie reed de bestuurder van de wagen die de auto ramde waarin de vier slachtoffers zaten, tachtig à negentig kilometer per uur in een zone dertig en negeerde hij een stopbord. Ik hoop dat de klootzak die dit op zijn geweten heeft de rest van zijn leven niet meer slaapt. Al die verwoeste levens. Wat een drama.

Dan mag je nog zo voorzichtig rijden, je kan je nooit honderd procent beschermen tegen het onverantwoorde rijgedrag van je medeweggebruikers. Elke verkeersdode is er eentje te veel.

Heath Ledger is dood

En daar moest ik toch wel even van slikken. Heath Ledger had alles om van het leven een succes te maken. Hij was jong, getalenteerd, rijk en succesvol. Hij was nog niet zo lang geleden vader geworden van een schattig dochtertje. En dan plots: gedaan. Geen vertolkingen meer die de harten beroeren. Nooit meer schitteren op het witte doek. Zijn doodsoorzaak is voorlopig onbekend. Maar niemand zal verbaasd zijn als blijkt dat drugs hem de das om hebben gedaan. Wat een domme manier om te sterven. Het leven had hem nog zoveel te bieden.

Beschermengel

Daarnet toen ik terug kwam van mijn werk een oude kennis tegengekomen. Hij droeg een nekbrace, dus mijn voor de hand liggende eerste vraag was: “Hey, wat is er met jou gebeurd? Heb je een ongeluk gehad?” Hij, doodserieus: “Ja, ze hebben mij omvergereden op een kruispunt. Ik liep op het zebrapad en had groen licht. Mijn nek was vier keer gebroken en mijn knieschijf verbrijzeld.” Ik kreeg koude rillingen van zijn verhaal. Lange revalidatie. Alleen thuiszitten. Zijn hoofd en nek vastgezet met zo’n harnas. Hij liet me de littekens zien. Brrr. En dan besef je dat het toch allemaal snel gebeurd kan zijn. En dat N ongelooflijk veel geluk gehad heeft. Voor hetzelfde geld had hij het niet overleefd of zat hij nu in een rolstoel van de nek af verlamd. Man, ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk.

Mensen, wees voorzichtig en vergeet niet te genieten van het leven.