Matthias VDS

Het had gewoon een klein artikeltje in de krant kunnen blijven: de tragische dood van een jongeling na een banaal ongeval, maar het werd een voorbeeld van hoe mensen het internet gebruiken om dichter bij mekaar te komen. Foto’s, video’s, verhalen en herinneringen werden gedeeld. Het verdriet werd niet in stilte beleefd, maar samen, openlijk. Onbekenden werden geraakt en betuigden hun steun aan familie en vrienden. Ik denk dat de oom van Matthias het prachtig verwoordt: dit is een betere manier van rouwen. Niet in stilte de pijn verbijten, maar eerlijke openheid over het verdriet. Het is waar dat in onze cultuur de nadruk gelegd wordt op “sterk zijn”, maar mag een mens niet zwak zijn als er zo’n donderslag bij heldere hemel komt? Wat is er erger dan een geliefde te verliezen? Dat er nu een generatie is opgestaan die geen moeite heeft dit soort gevoelens te delen, kan ik alleen maar prachtig vinden.

http://www.mattiasvds.be/

The bitch in me

Vandaag barstte er op het werk plots een collega in tranen uit. Bleek dat haar hondje heel ziek was en het waarschijnlijk niet zou halen. En bijna had ik gezegd: “Mens, op dit zelfde moment sterven er kinderen waar niemand een traan om laat.” Maar uiteraard zei ik dat niet en bood ik een troostend woord. Het verlies van een vriend doet altijd pijn, zelfs al is het maar een hond.

Tropa de Elite

Omdat hier nog bergen gratis tickets liggen, plus een 100dagenkaart die dringend opgebruikt moet worden, richtten mijn vriendje en ik gisterenavond onze schreden naar de bioscoopzaal voor de laatavondfilm. Oorspronkelijk doel: Revolutionary Road. Vlak voor het kopen van de tickets begonnen we echter te twijfelen. Tropa de Elite leek ook wel een interessante film. Kop of munt dan maar en het werd Tropa de Elite.

Het lot is tegen mij, want wat een afschuwelijk film was me dat. Niet dat ik de film slecht vond, verre van, al werd ik wel wat zeeziek van de beelden die vanuit de losse hand gefilmd werden. Tropa de Elite schetst het verhaal van de Braziliaanse zogenaamde elitetroepen, die de favelas proberen te zuiveren van drugsdealers en ander ongedierte. Maar de methoden die daarvoor gebruikt worden, maken dat de zogezegde helden van de film evenzeer schurken zijn. Excessief geweld, martelingen, niet kijken op een dode meer of minder, opleidingspraktijken die lijken op brainwashing: gruwelijk. De film laat  uitschijnen dat de enige oplossing voor de criminaliteit in de sloppenwijken het gebruik van nog meer geweld is. Een vicieuze cirkel, als je het mij vraagt.

Tropa de Elite is alleszins een film die tot nadenken stemt, maar vrolijk wordt je er niet van. Het was geen goed idee om deze film te gaan zien, de dag nadat er in ons eigen land zulke verschrikkelijke dingen gebeurd zijn. We waren beter Yes man opnieuw gaan zien.