Sinds vorige week is mijn grootmoeder opgenomen in een verzorgingstehuis voor dementerenden. Ze behoort er tot de “betere” bewoners, wat wil zeggen dat ze af en toe heldere momenten heeft. Ze beseft dat ze niet op haar vertrouwde plekje is en ze wil graag naar huis. Ze is er niet gelukkig, dat zie ik, maar ze denkt dat het tijdelijk is, dat ze daar voor haar heupproblemen is en wij, we laten haar in de waan. Ze vindt het niet leuk een kamer te moeten delen met iemand die ze niet kent. Ze vindt het verschrikkelijk dat ze ‘s nachts opgesloten wordt op diezelfde kamer “voor haar eigen goed”. Ze vindt dat die rare mensen te veel ruzie maken en daar kan ze niet tegen.
Mijn grootmoeder zal tot haar dood in dit tehuis blijven. Wachten, langzaam achteruit gaan met steeds minder heldere momenten, verschrompelen, afsterven. Het huis waar ze geboren werd en haar ganse leven in woonde, zal ze nooit meer terugzien. Haar herinneringen zullen vervagen. Ik vind het verschrikkelijk, maar weet dat dit de enige optie is. Het werd te gevaarlijk haar in haar eigen huis te laten. Ze heeft continu toezicht nodig.
Het is misschien cru om dit te zeggen, maar ik hoop dat haar verblijf in dat tehuis van korte duur is.
I know the feeling. Sterkte!
Mijn opa zit in volledig dezelfde situatie. Ik vind het vreselijk om mijn opa zo te zien wegkwijnen, en hem zien wenen als hij ons bezoekt. Maar het is het beste voor ze. Veel sterkte meid.
Mijn oma woont nu nog in ‘beschermd wonen’, maar verhuist binnenkort ook naar een rusthuis voor dementerenden. Zoveel zijn er niet in België, waar zit jouw oma? Die van mij gaat naar De Bijster in Essen, misschien heb je daar ook al wel van gehoord dan.
Hier net dezelfde situatie, ongeveer een jaar of twee geleden. Nieu fenomeen was enkele weken geleden dat ze ineens 20 jaar terug leek te leven. Ze dacht dat ik haar zoon was, en vroeg me waar haar man bleef. Ze dacht dat hij bij de andere vrouwen zat. Toen ik vertelde dat haar man al 20 jaar overleden was schrok ze erg, zo erg dat haar adem even stokte. Mijn hart brak.
Het zal nog zeker honderd jaar duren voor ik mij verzoen met het fenomeen bejaardehuis…
en nadien hoeft het niet zonodig niet meer
Die onmacht is onbeschrijfelijk, veel sterkte!
Oma zit ook in een tehuis, en weet van de wereld niet meer …. hartverscheurend! Sterkte!
Helemaal niet cru om te zeggen, niemand wil zijn dierbaren zien aftakelen. Ik begrijp het helemaal. Veel sterkte!
Moet ferm veel hartzeer doen, sterkte!
Ik vind het ook niet cru dat je dat zegt, heel begrijpelijk.
Ik hoop dat je de moed vindt om haar regelmatig eens te bezoeken want ik kan me voorstellen dat zo’n bezoekjes emotioneel heel zwaar zijn.
@Lime: In woon- en zorgcentrum Salvator.