Levenswil

Mijn vriend en ik zijn gisteren mijn bomma in het ziekenhuis gaan bezoeken. Ze ligt er al een tijdje en ze zal er waarschijnlijk nog een tijdje verblijven. Ze heeft een barstje in het heupgewricht in combinatie met botontkalking, enfin zoals gewoonlijk zijn de dokters weer redelijk vaag. Buiten het feit dat ze heel moeilijk kan stappen, is het allemaal niet zo ernstig. Ze heeft geen pijn, maar door haar hoge ouderdom is het een genezingsproces van lange adem.

Haar geestelijk achteruitgang is echter niet meer te stoppen. Ze herhaalt dingen die ze enkele minuten daarvoor al gezegd heeft, herkent ons totaal niet meer, heeft soms woedeaanvallen omdat ze naar huis wil en niet begrijpt waar ze is en sluit elk bezoek af met: “Jullie komen toch gauw terug?” En dat beloof ik dan maar, wetende dat ze ons bezoek tien minuten later toch vergeten is.

En dan denk ik: zo zou ik niet oud willen worden. Langzaam uitdoven tot er niks meer overblijft. Geef mij maar een bang en een boem. Paf, gedaan. En toch zie ik de wil om te leven in de ogen van mijn bomma, ze laat het leven niet los. Komt dit omdat ze de dood al in de ogen gekeken heeft (ze kreeg tientallen jaren geleden het Heilig Oliesel toegediend)? Of klopt het toch dat je met het ouder worden, je beperkte mogelijkheden leert aanvaarden, iets wat ik mij nu nog niet kan voorstellen.

Ik heb geen angst voor de dood, die elk mens vroeg of laat onherroepelijk treft, maar wel voor het proces dat leidt naar de dood. Een proces dat door de moderne geneeskunde, naar mijn mening, vaak te lang gerokken wordt. Ik had mijn bomma een aangenamere weg naar de dood gewenst dan dit totaal vervreemden van alles wat rond haar is.

About yab

Yet another blogger. Wie meer wil weten, moet gewoon mijn blog lezen.

4 Responses

  1. Dit verhaal doet me denken aan mijn oma. Ze is uiteindelijk ontslaan uit het ziekenhuis, maar zit nu in een tehuis voor dementerenden.
    Ik ben vorige week bij haar op bezoek geweest en ben heel erg verschoten. Het was de eerste keer dat ik de wil om te leven niét in haar ogen zag. Het was de eerste keer dat mijn oma’s ogen totaal niet meer blonken. En dat deed heel erg veel pijn.

  2. Helaas zeer herkenbaar. Papa van het vriendje, kanker, terminaal. Dokters die blijven proberen, alsof kankerpatiënten de ultieme testcase zijn voor nieuwe technieken.
    We kunnen enkel hopen dat het ons beter zal vergaan, nietwaar?

  3. Onze nonkel is de laatste jaren regelmatig gevallen, en een paar maand terug bleken er barsten in zijn ruggewervels te zitten. Hij zit nu in een rusthuis, in een rolstoel, amper beseffend wat er rond hem gebeurt. Nee, zo hoeft het voor mij ook niet.

  4. ‘zo zou ik niet willen doodgaan’
    ik ook niet, denk ik nu
    maar eigenlijk kunnen we niet weten
    hoe we er dan zullen over denken
    er zijn zo veel redenen om al dan niet te willen verder leven

Leave a Reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>